“Tomorrow, we’ll discuss about the marriage...” PAULIT-ULIT na tumatakbo sa isipan ni Solenne ang salitang binitiwang iyon ng lalaki. Kaya kahit madaling-araw na ay mulat na mulat pa rin ang kanyang mata. “Tama ba talaga 'tong gagawin mo, Solenne?” tanong niya sa sarili habang nakatingala sa puting kisame. Maya-maya, muling bumalong ang kanyang mga luha. Masakit para sa kan'ya na matatali siya sa kasal at ibibigay niya ang pagkababae sa lalaking hindi naman niya kilala. Na gagawin lang siyang kasangkapan para magkaroon ito ng anak na tagapagmana. Buong akala ni Solenne, sa drama lang iyon nangyayari. Pero ngayong naroon siya sa sitwasyong iyon, wala siyang magawa kundi umiyak nang umiyak. Wala na siyang pagpipilian kundi tanggapin ang kapalaran niya. Simula noong mamatay ang tatay niya, nangako na siya sa sarili na siya ang tatayong ama at ate sa kapatid niya. Kaya kung sa pamamagitan niyon ay mapapabuti ang lagay ng Nanay Emilia niya at ni Julian, pikit-matang tatanggapin niya a
Chapter 11 – The Silent Dinner---Hindi na namalayan pa ni Solenne kung gaano siya katagal nakatulog, basta nagising na lang siyang masakit ang kanyang ulo at may natuyo pang luha sa gilid ng mga mata. Mabigat din ang pakiramdam niya na para bang may malaking bato ang nakadagan sa kanyang dibdib.Paglingon niya, tumambad ang wall clock na nakasabit sa ibabaw ng lampshade. Pasado alas-siyete na ng gabi. Napakurap siya. Siguro ay oras na ng hapunan sa mansyon na iyon.Huminga siya nang malalim at luminga sa paligid. Ang lampshade sa tabi ng kama ay nakabukas na, at nagbibigay ito ng malambot na liwanag sa buong kwarto. Sa ibabaw ng queen size na kama, maayos na nakapatong ang isang simpleng sleeveless white dress at isang pares ng undergarments, malinaw na inihanda para sa kanya.Mabilis niyang naalala ang malamig na bilin ng lalaki sa kan'ya. “Maligo ka muna at magpahinga. Someone will call you for dinner later.”Kahit mabigat ang dibdib, bumangon siya. At dala ang damit, marahan siya
Chapter 10 – Chains Behind the Walls---Tahimik ang buong biyahe mula ospital patungo sa mansyon ng mga Valtieri. Nakaupo sa backseat si Solenne, halos nakadikit sa bintana ng itim na luxury car. Sa labas, mabilis na dumadaan kanilang sasakyan sa mga ilaw ng EDSA, mga naglalakihang billboard ng mga sikat na artista at modelo, matataas na poste ng kuryente, mga modern jeepney, at mga taong walang kamalay-malay na may isang babae sa loob ng magarang sasakyan na iyon na tila ibinabyahe papunta sa isang kulungan.Mahigpit niyang hawak ang strap ng sling bag, na parang iyon na lang ang natitirang bagay na kayang kapitan sa mga sandaling iyon. Pinipilit ni Solenne na huwag umiyak, pero hindi niya mapigilan ang matinding kabog ng dibdib na parang gusto nang kumawala.Samantala, kanina pa siya tinitingnan ni Rafe sa rearview mirror. Tahimik lang itong nagmamaneho, pero halata sa mga mata niya na nababasa niya ang kaba sa mukha ng kawawang dalaga.“First time mo sigurong lumayo sa family mo,”
Chapter 9 – Between Hope and Chains---Tahimik ang biyahe pauwi sa hospital. Nakaupo si Solenne sa likuran ng itim na luxury car na ipinahanda ni Caelum. Sa labas ng tinted na bintana, dumadaan ang mga ilaw ng Maynila, mga poste ng kuryente, mga gusaling puno ng buhay, at mga taong walang kamalay-malay sa bigat na dinadala niya.Nakahawak pa rin siya sa kontrata na nakatupi at nakasiksik sa loob ng kanyang sling bag. Kahit hindi niya ito tingnan, parang nakaukit na sa isip niya ang bawat salita. Every clause felt like shackles binding her to a fate she never chose.Huminga siya nang malalim, pinilit ipaalala sa sarili kung bakit niya ginawa ito. “Para kay Nanay… para kay Julian…” iyon lang ang mantra niya sa isip habang tinutunaw ng kaba ang dibdib.---Pagdating nila sa East Avenue Medical Center, agad siyang sinalubong ng mga tauhan na inutusan ni Caelum. May nakaabang na nurse para ihatid siya papunta sa surgical wing.“Miss Villareal?” tawag ng nurse. “Your mother has been moved
Chapter 8 – The Price of Surrender---Tahimik ang buong silid nang mapagtanto ni Solenne na wala na siyang ligtas na daan. Nakatitig pa rin siya sa kontratang hawak, nanginginig ang mga daliri at mabigat ang dibdib. Para siyang nilamon ng sitwasyon na siya mismo ang pumasok, at hindi niya alam kung paano siya makakalabas.Sa kabilang dulo ng silid, nakaupo si Caelum, walang bakas ng emosyon. Ang mukha nito ay parang marmol, matikas at malamig. Ang bahagyang kurba ng labi niya ay nagbigay ng impresyong nanalo siya sa isang laban na hindi man lang niya pinagpawisan. Parang isang negosyanteng nasungkit ang billion-dollar deal, iyon ang aura ng lalaking ng mga sandaling iyon.Huminga nang malalim si Solenne, pero kahit paano niya subukang pakalmahin ang sarili, ang kabog ng dibdib niya’y parang drum na walang tigil. She hated the fact that he was right... her mother was lying in a hospital bed, fighting for her life, at siya lang ang may hawak ng susi para sa kaligtasan nito.Maya-maya p
Chapter 7 – The Contract of No Return“So, ikaw pala si Solenne Villareal… my surrogate bride.”Nanigas si Solenne sa kinatatayuan niya. Para siyang nahulog sa isang bangin sa narinig. Napakabilis ng tibok ng puso niya, pero inisip niyang baka nagkamali lang siya ng pandinig. “Hindi… imposible. Siguro mali lang ang pagkakaintindi ko...” isip-isip niya at basta na lang binalewala ang narinig.Mabilis siyang lumapit at naupo sa swivel chair na nakaharap sa kanyang bagong “amo” at pilit na ngumiti kahit na ramdam niyang nanginginig ang kanyang mga kamay.“Good evening po, Sir,” mahina niyang bati, halos hindi makatingin ng diretso.Nakaupo si Caelum sa likod ng malaking desk, hawak-hawak ang isang basong may mamahaling alak. Ang tingin nito, malamig at mapanuri, na para bang binabasa ang bawat iniisip niya.“I know you needed money,” panimula ni Caelum, diretso at walang pasakalye.Napasinghap si Solenne, hindi inasahang agad na bubuksan ng lalaki ang usapan.“At ibibigay ko ang halaga