“I only needed to be married to you for three months. Pero hindi ibig sabihin noon ay aasta kang asawa ko, because I will never treat you as one.” Akala ni Jyla ay wala nang mas lalala pa sa buhay niya sa selda at ang sunod-sunod na trahedyang napagdaanan niya, not until Zion Calvino, a sociopathic bastard, bailed her out. Nagkanda letse-letse na nga ang buhay niya simula nang mag-krus ang landas nila at kailangan pa niya itong pakasalan at pakisamahan bilang asawa sa loob ng tatlong buwan kahit gaano pa sila nasusuklam sa isa’t isa.
View MoreHalos dapit-hapon na nang maglakad palabas ng bilangguan si Jyla dahil pansamantala siyang nakapagpiyansa ng isang araw.
Tangan ang isang papel na may nakasulat na address, sumakay siya ng kotse na nakaparada malapit sa gate ng piitan. Madilim na nang dumating sila sa tapat ng isang malaking mansyon na nasa kalagitnaan ng malawak na hacienda, halos paakyat na ng bundok. Nilapitan siya ng gatekeeper at iginiya siya nito sa isang kwarto sa loob ng mansyon. Pagpasok ni Jyla sa kwarto ay nalanghap niya agad ang masangsang na amoy ng dugo sa loob. Wala siyang maaninag kahit na ano kaya naman ganun na lamang ang gulat niya nang yapusin siya ng malalakas na mga braso. Dumampi pa nga sa mukha niya ang mainit na hininga ng lalaki. “Make me happy before I die, baby girl." Hindi mapigilan ni Jyla ang kilabutan sa narinig. “M-may sakit ka?” nanginginig na tanong ni Jyla sa lalaki. Nakaramdam siya bigla ng takot. “Why?” nanunuyang sagot ng lalaki. “Nagsisisi ka na bang pumayag ka sa proposisyon ko?” “Hindi. Wala akong pinagsisisihan,” malungkot na aniya. Jyla had no room for regrets dahil kailangan niyang iligtas ang nanay niya. Sobrang dilim pa rin ng kwarto at ni isang beses ay hindi man lang naaninag ni Jyla ang mukha ng lalaki pero tila wala naman itong sakit na iniinda. Matapos ang halos dalawa o tatlong oras ay nakatulog din ang lalaki. O hindi kaya ay patay na ito? Wala nang puwang ang takot sa puso niya kaya naman dali-dali siyang umalis ng mansyon. Bumuhos ang ulan habang papunta na siya sa tahanan ng mga Palencia. Halos alas onse na ng gabi at sarado na ang bahay, ngunit dinig ni Jyla ang tila kasiyahang nagaganap sa loob. “Tao po? Tao po” malakas na pagtawag niya at pagkatok niya pero nanatiling sarado ang pinto. Medyo pagod at nahihilo pa nga siya dahil sa byahe ng bus, dagdag pa ang patuloy na pagbuhos ng ulan at ang malakas na hangin, pero kailangan niyang maging kalmado at ipagpatuloy ang pagkatok dahil hinihintay siya ng ina. Bumukas din sa wakas ang gate at halos mabulag siya sa ilaw ng flashlight na tinutok sa mga mata niya. Sinalubong siya nang nangungutyang titig ng mga tao sa loob na akala mo ay diring-diri sa itsura niya. Daig pa kasi niya ang isang pulubi sa lagay niya ngayon lalo pa’t basang-basa siya sa ulan. Pero hindi nagpadala si Jyla sa inasal ng dalawa at agad na lumapit sa tiyahin. “Ginawa ko na po ang inutos niyo. Nasaan na po ang pera ko? Kailangan ko na iyon. Alam niyo naman po ang lagay ni mama.” “Hindi mo na kailangan ng pera, Jyla— dahil patay na ang nanay mo. Hinagis nito sa dalaga ang isang funeral portrait bago pabagsak na isinarado ang gate. “What?” hindi makapaniwalang bulalas ni Jyla. Matapos ang ilang minuto ay saka lamang tumulo ang luha niya habang tinititigan ang larawan. “Ma?” “Huli na ba ako, ma? Hindi na ba talaga kita maililigtas?" Nawalan siya ng balanse dahil sa labis na sakit at napasadlak sa sahig. Maghigpit niyang niyakap ang litrato ng ina habang humahagulgol at nagsisisigaw sa sakit na nadarama sa gitna ng ulan. Matapos ang ilang sandali ay napalitan ng galit ang nararamdaman niyang pighati. Tumayo siya at halos gibain na ang gate ng tiyahin niya sa pagkatok. “Sabi niyo ililigtas niyo si mama! Bakit niyo siya hinayaang mamatay? Mga sinungaling kayo! Sinungaling kayo! Ibalik niyo si mama sa akin!” Lumipas ang maraming minuto at wala siyang humpay sa pagluha at pagwawala hanggang sa bigla na lang siyang nawalan ng malay sa labas ng bahay ng mga Palencia. *** Nang magkamalay si Jyla ay nasa klinika na siya ng piitan kung saan siya nakakulong. Tatlong araw ang nilagi niya roon dahil inaapoy siya ng lagnat. Binalik din siya sa dating selda na pinaglagian niya, kasama ang pito pang preso na nanlilisik ang tingin sa kanya ngayon. “Akala naman namin iniwan mo na talaga kami,” kutya sa kanya ng isa. “Tatlong araw lang pala a****a,” dagdag ng isa. At nagtawanan pa nga ang mga ito. “Balita ko nakipagkantunan ka lang daw sa mga guard!” biro ng isa pa. Hinila ng pinakamalaking babae ang buhok ni Jyla. “Yung mga taong sinuswerte dapat ginuggulpi eh.” Inignora lamang sila ni Jyla, ni hindi man lang niya tinapunan ng tingin ang mga ito. “Ay gusto yatang sumunod sa nanay niya.” Akmang huhubaran na sana siiya ng mga ka-selda niya nang umalingawngaw ang malakas na boses sa labas ng selda. “Anong ginagawa niyo riyan?” sita sa kanila ng isang guard na lumapit pala sa selda nila. Ngumisi lang ang malaking preso sa gwardya. “Ah, wala naman, Ma’am! Tsine-check lang namin kung may sakit pa ba ito. Kawawa naman, eh,” pangangatuwiran ng babaeng nanakit sa kanya. Hindi na sinagot ng gwardya ang babae att tinatawag na lang nito si Jyla “Inmate 036, malaya ka na.” “Huh?” nagtatakang tanong niya. Akala niya ay panaginip lang ang lahat hanggang sa muli siyang nakatapak sa kalsada sa labas ng bilangguan. She once again teared up, thinking about her mom. Pasensya na, ma, kung hindi man lang kita nailigtas. Sana mapatawad mo ako. Nasaan ka na kaya ngayon? “Ms. Jyla Mendoza?” pagpukaw sa kanya ng isang baritonong tinig. Agad siyang napatingin sa may-ari ng boses. “Yes po?” Tinitigan ni Jyla ang lalaking naka-three-piece suit at leather shoes. Napansin niyang may itim na kotseng nakaparke sa likod ng lalaki, at sa passenger’s seat ay naroon ang isang lalaking naka-shades na bahagyang nakatingin sa kanya. The man didn’t respond to her. Bagkus ay humarap ito sa kotse at bahagyang tumango sa lalaking naka-shades. “Let her in,” matipid na sambit ng lalaking nasa kotse. Mabilis siyang iginiya ng lalaking naka-suit sa loob ng kotse, at nagmistula naman siyang robot na sumusunod lang sa kung anong gusto ng mga ito. Sumakay na nga siya sa kotse at umupo sa tabi ng lalaking naka-shades. “I’m Zion Calvino,” malamig na pagpapakilala nito sa sarili. “Talaga bang malaya na ako? O bibitayin lang talaga ako?” tanong niya rito. “We’re going to apply for marriage. Get ready,” walang kaurat-urat na dagdag ng lalaki. But his voice— It sounded familiar. Medyo kasing timbre ng boses nito ang boses ng lalaking namatay pagkatapos makipagniig sa kanya. Nasapo niya ang magkabilang pisngi sa kilabot. Imposible! Patay na ang lalaking iyon. Teka, wait. Totoo bang nakalaya na siya? Hindi kaya’t tauhan ang mga ito ng lalaking namatay at baka— Napanganga siya sa tinuran nito. “Wait. Anong sabi mo?”JYLAAndrew’s eyes widened. Kapagkuwan ay humagalpak ito ng tawa, mukhang hindi naniniwala sa sinabi ni Jyla. “You are what? Are you kidding me right now? Is this some kind of a test?” tuloy-tuloy na tanong ni Andrew sa kanya, hindi pa rin nawawala ang ngiti sa mukha nito. His expression only hardened when she remained silent.“What? Is this your way of telling me to back off? Do you not like me, Jyla?” Nagbaba siya ng tingin at saka nagpakawala ng buntong-hininga. And then she met his gaze once more. “Sir Andrew, totoo ang sinabi ko. At kaya ko 'to sinasabi sa 'yo dahil ayaw ko nang ilihim sa 'yo ang katotohanan.” Tila na-absorb na rin ng lalaki sa wakas ang sinabi niya. Andrew winced at the revelation, and his eyes were screaming with betrayal, disappointment, and pain. Pero napansin ni Jyla na mabilis na pinalis ng lalaki ang reaksyon na iyon. And instead, he let out an unsure smile. “Woah… Jyla…. I can’t believe you!” bulalas nito. Imbes na humigop sa kape nito, dinampot nito
JYLA“So… did you have a good talk with him?” basag ni Andrew sa katahimikan sa pagitan nilang dalawa. Kanina pa nakadungaw sa bintana ng kotse si Jyla, pinagmamasdan ang lahat ng mga nadadaanan nila. Hindi pa rin tumitila ang ulan at halos magbaha na ang ibang parte ng siyudad.The moment Andrew spoke, nilingon niya ang lalaki. His right hand was on the wheel, pero ang mukha nito ay titig na titig sa kanya. Mabuti na lang at kasalukuyan silang nakahinto dahil nakapula ang stoplight.Tanging tango lang ang naisagot niya rito. Kaya hindi nakatakas sa paningin niya ang saglit na pagkagusot ng mukha ni Andrew. “Nakita ko kung paano ka niya hinabol.” Punong-puno ng pagkadismaya at pang-aakusa ang tinig ng lalaki. Wala tuloy siyang magawa kundi ang magpaliwanag dito. “Hindi ko kasi pinirmahan yung divorce paper namin.” Saktong naging berde na ang ilaw sa stoplight. “What?” gulat na gulat na tanong sa kanya ni Andrew. “Bakit hindi mo pinirmahan?” Lalo lang yatang nalukot ang mukha nito.
JYLAParang mahihipnotismo si Jyla sa walang tigil na pagdaloy ng tubig ulan sa salamin na pader ng cafe na pinuntahan nila ni Zion. It was warm and ambient inside. Tahimik din, walang ibang tao bukod sa kanilang dalawa, at sa mga barista.Kanina sa sementeryo ay walang imik na giniya siya ni Zion papunta sa sasakyan kung saan naghihintay pala si Johann. Wala rin silang imikan habang nasa loob sila ng kotse. Hindi na rin naman siya nag-usisa pa. Basta na lang siya nagpatianod sa kagustuhan ni Zion.And then they stopped by at this cozy cafeteria. Tuluyan na ring nawala ang panlalamig ni Jyla dahil sa pagkabasa niya ng ulan. Malaking tulong din ang paghawak niya sa porselanang tasa na naglalaman ng umuusok-usok pa na tsokolate. And when she took a sip from it, parang dumaloy talaga sa kalamnan niya yung init ng inumin. But what warmed her the most was Zion’s suit jacket that was still draped over her shoulders. Nilagay ng lalaki iyon sa kanya kanina bago siya nito akayin papunta sa s
JYLAIt was the weekend. Medyo makulimlim ang kalangitan, pero hindi naging hadlang iyon kay Jyla para dumalaw sa puntod ni Zoey. Pupunta nga sana siya rito oras na makalabas siya ng ospital noong nakaraan, pero nagpumilit si Andrew na magpahinga muna siya.Dahil nga sa hotel lang din naman siya nakikituloy, pinahiram ni Andrew sa kanya ang isang condo nito. Nag-alala din kasi ito na baka may gawin na naman sa kanya si Daniel Montero. Medyo nag-alangan pa nga si Jyla noong una. She was afraid that Andrew would take advantage of her situation, pero hindi naman nangyari iyon. Bagkus ay inalagaan pa nga siya nito. He had been delivering her meals. Calling her every second thru the landline. Paano pala ay ito ang may-ari ng building na tinutuluyan nila, at sa penthouse lang ito nakatira. She tried telling him na okay na siya, para nga madalaw naman niya si Zoey, but the guy just wouldn’t let her. Ngayon lang siya pinayagan nito na umalis, at hinatid pa nga siya nito sa sementeryo. But
ZIONIt had been an exhausting week. Pagkatapos ng pangatlong araw ng lamay ay nilibing na rin kinabukasan si Zoey. The day after the funeral, bumalik na rin sa trabaho si Zion at umaktong parang walang nangyari. Nilunod na lang niya ang sarili sa trabaho, kahit papaano, mawawaglit niya sa isipan saglit ang ina. But the working hours had long ended. Kahit na anong pilit niya kay Johann na mauna na ito ay mukhang walang balak ang lalaki na iwan siya. Kaya napilitan na lang siyang mag-out. Pagkapasok niya sa kotse ay tumutok siyang muli sa tablet niya. When he gazed out the window ay napansin niyang iba ang daan na tinatahak nila ni Johann.“Where are we going?” nagtatakang tanong niya rito. The car halted to a stop at tiningnan siya ni Johann, bakas ang labis na pagtataka sa mukha. “What do you mean, sir? Sa bahay po ninyo?” “Oh,” bulalas niya. Usually kasi sa mga oras na ito, papunta na siya ng ospital. “Okay.” Parang naintindihan naman siya ni Johann, kaya bago nag-green ang ilaw
DANIEL MONTEROPagkalabas na pagkalabas nila Jyla at Andrew ng ward ni Daniel ay hindi na niya napigilan ang galit niya. He reached out for the vase of plastic flowers sitting on his bedside table. Saka niya hinagis ‘yon nang marahas kay Toto. “Pútangina! Wala kang kwenta!” singhal niya sa lalaki pagkahagis niya rito ng plorera. Mabuti at nasangga ng balikat nito ang plorera at hindi tumama sa mukha nito. He was actually aiming for that bástard’s ugly face.Sobrang sakit sa pandinig ang pagkabasag ng plorera nang lumagapak ito sa sahig. Dumagdag lang lalo tuloy ‘yon sa galit niya kaya kinuha niya ang babasaging pitsel na katabi lang din ng plorera kanina at iyon naman ang hinagis niya sa lalaki. Ang kaso ay napalakas ang pagkakahagis niya at imbes ay sa pader ito tumama at nabasag.“Ano pang hinihintay mong pútangina ka! Tumawag ka ng doktor!” nanggagalaiting utos niya sa lalaki. Kaagad din naman itong tumalima at patakbong lumabas ng kwarto niya. “Mga pútangina! Akala nila kung si
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments