The CEO And His Stubborn Obsession

"Amara? Nasaan si Amara?" malakas na boses ng HR manager nilang si Mira ang nadinig ni Amara nang pabalik na siya sa desk niya, matapos pumunta sa restroom.

"Ma'am, nandito po ako!" mabilis niyang sagot at itinaas pa ang kamay.

"Mag-impake ka ng gamit mo at pumunta ka agad sa opisina ng CEO," utos ni Mira.

Naupo siya sa desk niya at sunod-sunod na tumungo. "Opo, ma'am." 

"Ngayon na! Huwag mong paghintayin si boss!" mariing sabi ni Mira. "Ang dinig ko ay hindi masama raw yun magalit!"

Hindi na nag-atubili si Amara. Dali-dali siyang tumayo at kinuha ang mga gamit niya. Sampung minuto ang nakalipas, nasa top floor na siya, bitbit ang ilang gamit.

Maganda naman ang takbo ng kumpanya na pinapasukan niya, maganda rin ang schedule para sa isang single working mother na kagaya niya na mag-isang kumakayod para itaguyod at bigyan ng magandang buhay ang anak niya.

Hindi niya kayang mabigyan ng buo at masayang pamilya ang anak niya kaya sa pagmamahal at materyal na bagay na lamang siya bumabawi rito.

Pero isang linggo lang ang nakalipas nang matanggap si Amara sa trabaho ay bigla na-acquire ng isang hindi kilalang korporasyon ang kumpanya na pinagtatrabahuan niya. Kasabay nito, isang bagong CEO ang pumalit. Laking gulat ng lahat, kabilang si Amara. Pero mas ikinagulat niya nang bigla siyang italaga bilang sekretarya ng bagong CEO, hindi niya maipaliwanag na dahilan.

Maswerte ba siya o malas?

Sa isang banda, doble ang sahod niya. Pero kapalit naman non ay naging target siya ng inggit at poot ng ibang babaeng empleyado. Kung ano-anong kwento ang kumakalat tungkol sa kanya na hindi naman totoo.

Paglabas niya ng elevator, huminto siya sa harap ng opisina ng CEO at marahang kumatok.

"Sir, ako po si Amara De Leon, ang bagong sekretarya niyo. Ipinapatawag niyo raw po ako?"

Walang nakuhang sagot si Amara.

Akala niya ay hindi siya narinig kaya tinaasan niya ng bahagya ang boses niya. "Sir, ako po ang bagong sekretarya niyo. Ako po si Amara De Leon."

Nakagat niya ang ibabang labi niya.

Nagsimula siyang kabahan. Mali ba ang pagkatok niya? O baka naman mali ang pagkakasabi niya? Baka naman walang tao sa loob kaya walang sumasagot sa kanya?

Habang bumibilis ang tibok ng puso niya sa kaba, isang malalim na boses ang biglang bumasag sa katahimikan.

"Come in..."

Dalawang salita lang. Simple, malamig, pero pansin sa tono ang pagiging strikto.

Napalunok si Amara.

Pamilyar din sa kanya ang boses na 'yon.  

Isang mukha ang dumaan sa isip niya, at bigla siyang nakaramdam ng kirot sa puso.

Mabilis niyang pinilig ang ulo niya. Hindi siya dapat nag-iisip ng kung ano-ano. Lalo pa't matagal nang wala sa buhay niya ang lalaking 'yon.

Apat na taon na siyang namumuhay nang tahimik at masaya kasama ang anak niya.

Bakit niya pa ito iniisip ngayon?

Huminga siya nang malalim, binuksan ang pinto, at pumasok nang tahimik.

"Magandang araw po, sir. Ako po si Amara De Leon, ang bago niyong sekretarya," maingat niyang pagpapakilala habang nakatitig sa lalaking nakatalikod sa kanya. "May ipag-uutos po ba kayo?"

Dahan-dahang pumihit ang swivel chair at humarap ang lalaking nakatalikod. Nagtagpo ang kanilang mga mata. "It's nice to see you again, Ms. Amara De Leon. I hope you still remember me."

Those cold, piercing eyes...

Paano naman niya makakalimutan ito? Hindi maitatanggi na sa lalaking ito namana ng anak niya ang mga mata nito.

Biglang natulala si Amara, para bang huminto ang takbo ng oras sa sandaling iyon at naka-focus lang sa kanilang dalawa.

Bumagsak ang lahat ng gamit niyang hawak, at unti-unting napuno ng takot ang mukha niya.

Nananaginip ba siya o totoo ang nasa harapan niya ngayon ang ama ng anak niya?

Hindi niya napigilang umatras papunta sa pinto. Nanginginig ang tuhod niya, at muntik na siyang matumba kung hindi lang siya nakakapit sa dingding. Pero bago pa siya makatakbo, isang malakas na kamay ang biglang humawak sa pulso niya at iniharap siya sa pader.

"Where do you think you're going, Amara?" malamig at puno ng poot ang tinig nito, bawat salita ay binigkas na may gigil.

"B-Bitawan mo ako!" nagpilit si Amara na kumawala, mariing kinakagat ang labi niya sa inis.

"Paano kung ayaw ko?"

Fate had a cruel sense of humor—she had wondered why something so good had fallen into her lap. Ngayon, alam na niya kung bakit.

Pinilit niyang maglaho sa buhay nito. Ginawa niya ang lahat para makawala at kalimutan ito kahit gustong-gusto niya noon hanapin ito at humingi ng tulong, nang malaman niyang buntis siya at wala siyang mapuntahan na kahit sino.

"Bitawan mo sabi ako!" madiin niyang utos, nagpipilit siyang itulak ito. Pero sobrang laki ng agwat ng lakas nila ay hindi siya umubra.

"Akala mo ba ay basta na lang kitang pakakawalan ngayon?" mas lalong dumilim ang tingin ng lalaki, at mas hinigpitan nito ang hawak sa kanya, dahilan para mapangiwi siya sa sakit.

Napakagat-labi si Amara. Halos madurog ang buto niya sa higpit ng pagkakahawak nito.

Did he enjoy tormenting her?

Hinawakan niya ang braso niya at malakas iyong kinagata para makawala siya rito.

Napamura si Cassian sa sakit at nabitawan si Amara. Dali-dali namang umatras si Amara at tumakbo papalabas.

"Damn it! Amara!" galit na mura ni Cassian. "Come back here!"

Hinding-hindi hahayaang makaalis pa ni Cassian ulit ang babaeng gabi-gabing napapanaginipan sa loob ng apat na taon, matapos ang nangyari sa kanila noon.

Mabilis nitong hinabol si Amara. 

Pagdating naman ni Amara sa elevator, nahuli siya ni Cassian at isinandal ulit sa pader. Sa laki ng katawan nito, para siyang batang naipit sa pagitan ng mga bisig nito.

Bago pa siya makapalag, bigla nitong hinablot ang mukha niya at mariing hinalikan ang kanyang labi.

Sunod-sunod siyang napalunok nang maramdaman ang bilis ng pintig ng puso niya. Apat na taon, at ganito pa rin ang nararamdaman niya. 

Habang tumatagal ang halik ni Cassian ay mas nagiging mapusok ang dila nitong pilit na ginagalugad ang bibig niya. At naramdaman niyang unti-unti siyang nanghihina.

"Masarap ka pa rin... katulad ng dati," komento nito. "Wala kang pinagbago, Amara."

Mahigpit niyang itinulak ang dibdib nito, pero tila wala itong balak bumitaw.

Napaluha si Amara.

Hindi niya maintindihan si Cassian.

Just moments ago, he had looked at her with hatred and disgust, but now... why was he kissing her? What did he want? Would he only be satisfied once she was completely broken?

Sunod-sunod na tumulo ang mga luha niya pababa sa pisngi niya.

Matagal bago bumitiw si Cassian. Nang lumayo ito, nanatili siyang nakulong sa mga bisig nito. Tinitigan siya nito sa labi, na ngayo'y namumula at bahagyang namamaga.

Inabot nito ang isang daliri at marahang hinaplos ang labi niya, paulit-ulit.

"Ano ba talagang kailangan mo sa akin, Cassian?!" sigaw niya, puno ng inis at pagkalito. "Anong gusto mo?! Bakit mo ito ginagawa?!"

Ngumisi ito sa kanya. "Ano bang gusto ko?" bumaba ang tono ng boses nito, puno ng misteryo. "Malalaman mo rin, Amara..."

At bago pa siya makapalag, binuhat siya nito at dinala pabalik sa opisina. Mabilis nitong isinara ang pinto, hinagis ang lahat ng gamit sa mesa, at inihiga siya rito.

Napapitlag si Amara, natatakot sa matinding titig nito. Pakiramdam niya, para siyang hayop na natrap sa lungga ng isang mabangis na leon.

Ngayon, sigurado na siya—wala na siyang takas. Hindi na siya pakakawalan ni Cassian.