เข้าสู่ระบบYuhei’s POV
May putok.Isang iglap lang.Isang tunog na parang pinilas ang mundo.Hindi ko agad naramdaman ang sakit. Ang una kong naramdaman ay ang biglang pagkawala ng lakas ng tuhod ko. Parang may humigop ng lahat ng enerhiya sa katawan ko. Mainit. May dumadaloy.Dugo.Nahulog ako sa sahig.Ang kisame ng lumang warehouse ang huling tanaw ng mga mata ko. Kumukurap ang ilaw. May mga sigaw. May mga yabag. May mga putok pa ng baril.Pero ang lahat ng iyon, parang unti-unting lumalayo.Ang malinaw na boses lang na naririnig ko—“YUHEI!”Si Elijah.Nararamdaman ko ang pagdidiin ng mga kamay sa akin. May humawak sa balikat ko. May pumiga sa sugat ko.“Stay with me,” paulit-ulit niyang sabi. “Don’t you dare leave me.”Gusto kong magsalita. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ako takot mamatay.Ang kinakatakot ko lang… ay ang maiwan siyang mag-isa.Yuhei’s POV May mga sandaling hindi ka na nagtatanong kung tama pa ba ang nangyayari. Basta alam mo—nandiyan ka na. At kahit gusto mong umatras, huli na. Tatlong tapik. Mabilis. Eksakto. Walang alinlangan. Parang tibok ng puso ko. “Elijah…” halos hindi ko mabigkas. Hindi ko siya makita nang malinaw, pero alam ko. Kilala ko ang tindig niya. Yung aura na parang kahit anong dilim, may isang taong hindi sumusuko. Sumenyas siya. Dalawang daliri. Mabagal. Stay calm. Bumukas nang bahagya ang bintana—sapat lang para marinig ko ang bulong niya. “Five minutes,” sabi niya. “Pag sinabi kong tumakbo, tatakbo ka. Walang tanong.” “Hindi kita iiwan,” sagot ko agad. Tumitig siya sa akin. Kahit madilim, ramdam ko ang bigat ng tingin niya. “Yuhei,” sabi niya. “This is not a rescue story. This is
Yuhei’s POVMay mga desisyong hindi ka sisigawan ng mundo.Tahimik lang silang uupo sa dibdib mo—at doon ka dudurugin.Nang maisara ang pinto sa likod ni Mara, wala akong naramdaman na ginhawa. Walang relief. Walang “tama ang ginawa ko.”Parang may namatay.Ako.“Stand up,” utos ni Zhou.Hindi ako agad gumalaw.“Stand up,” ulit niya, mas malamig na ang boses.Tumayo ako. Hindi dahil natatakot ako sa kanya—kundi dahil wala na akong lakas para lumaban.“Congratulations,” sabi niya. “Free na ang kaibigan mo.”“Hindi ako,” sagot ko.Ngumiti siya. “Exactly.”Zhou Renxiao’s POVShe thinks she lost everything.Good.That means she’s pliable.“You’ll stay here,” sabi ko. “Not as a prisoner.”“Then what?” tanong niya.I leaned closer. “Insurance.”Her pain keeps Elijah obedient.Her presence
Yuhei’s POVMay mga dilim na hindi mo nakikita sa mata.Nararamdaman mo sila sa balat mo. Sa paghinga mo. Sa tibok ng puso mo na parang gustong kumawala sa dibdib mo.Habang nagsasara ang pinto sa likod ko, ramdam ko agad ang lamig. Hindi dahil sa hangin—kundi dahil alam kong wala na akong kontrol.Isang bombilya lang ang nakasindi sa kisame. Kumukurap-kurap. Parang nang-aasar.“Natatakot ka?” tanong ng boses mula sa dilim.Hindi ko siya nakikita agad.Pero kilala ko ang tono.Kalma. Malumanay. Parang kaibigan.At doon ka mas matatakot.“Kung sasaktan mo ako, gawin mo na,” sagot ko. “Pero pakawalan mo si Mara.”Isang mababang tawa ang umalingawngaw.“Brave,” sabi niya. “Elijah chose well.”Lumabas siya sa liwanag.Matangkad. Maayos manamit. Mukhang disente—kung hindi mo alam ang mga kamay niyang marunong pumatay nang hindi nanginginig.“Zhou Renxiao,
Yuhei’s POVHindi ako sanay sa ganitong katahimikan.Yung klaseng katahimikan na kahit ang sariling paghinga mo, parang masyadong malakas. Nasa loob kami ng sasakyan—bulletproof, madilim ang bintana, mabagal ang takbo kahit alam kong kayang-kaya nitong pumatakbo ng mas mabilis.Tahimik si Elijah sa tabi ko.Hindi yung normal niyang tahimik na kalmado.Ito yung klase ng katahimikan na parang may pinipigilang halimaw sa loob.“Nasaan na tayo?” tanong ko, mahina.“Laguna outskirts,” sagot niya. “May safehouse si Renxiao dito. Dati.”“Dati?” ulit ko.Tumitig siya sa harap. “Hindi siya yung tipo na bumabalik sa parehong lugar. Pero ginagamit niya yung alaala.”Nilunok ko ang laway ko.Memory as a weapon.Typical Renxiao.Huminto ang sasakyan sa isang abandonadong resort. Sirang gate. May lumang karatula—parang dati itong lugar ng kasiyahan, ngayon parang sementeryo ng alaa
Yuhei’s POVMay mga umagang nagigising ka na parang may mali kahit wala ka pang nakikitang ebidensya.Ganito ang pakiramdam ko.Hindi masama ang panaginip ko. Hindi rin magulo. Pero paggising ko, mabigat ang dibdib ko. Parang may nakapatong na bato sa puso ko.Tahimik ang mansion. Mas tahimik kaysa dati.“Elijah?” tawag ko habang bumabangon sa kama.Walang sagot.Nakita ko ang side ng kama niya—malamig na. Ibig sabihin, matagal na siyang gising. Normal naman ‘yon. Pero ngayon, iba.May naririnig akong mahinang yabag sa baba. Mga boses. Mabilis. Maingat.Nagpalit ako agad ng damit at lumabas ng kwarto.At doon ko naramdaman—May paparating na bagyo.Elijah’s POV“Confirmed,” sabi ni Lucien habang nakatayo sa harap ko. “One of our Batangas warehouses was breached last night.”Nanlaki ang kamao ko.“Casualties?”Huminga siya nang mala
Sige. Eto na ang CHAPTER 17: SHADOWS OF THE PASTYuhei’s POVMay mga takot na hindi mo namamalayan na dala-dala mo pa pala.Akala mo healed ka na. Akala mo tapos na. Pero isang tunog lang, isang mukha, isang salita—biglang bumabalik lahat. Parang multong ayaw kang tantanan.Ganoon ang pakiramdam ko habang naglalakad ako sa mahabang hallway ng mansion.Tahimik. Masyadong tahimik.Walang staff. Walang musika. Walang kahit anong ingay na normal naming naririnig. Parang sinadya ni Elijah na ipahinto ang mundo para sa’kin.“Elijah?” tawag ko.Lumabas siya mula sa study room. Naka-black siya, sleeves rolled up, mukhang pagod pero alert. Parang hindi pa siya natutulog nang maayos simula nung huling gulo.“Don’t walk around alone,” sabi niya agad.Hindi galit. Hindi sigaw. Pero ramdam mo ang takot sa ilalim ng boses niya.“Hindi ako bata,” sagot ko.“Hindi rin ito normal na mundo,” balik n







