Chapter 4

Katatapos ko lang magpalit ng mga kurtina. Ngayon naman ay naglilinis ako ng sala nang makarinig ako ng nag-doorbell. Napatingin ako sa wall clock at mag-aalasingko na ng hapon. Umalis na si Fabio kaninang umaga, hindi rin naman siya nagtagal. Pagkababa niya, nakaayos na siya sa pang-opisina.

Ni hindi nga siya nagpaalam na aalis na. Ni hindi ako tinapunan ng tingin.

Wala man lang kahit 'Hoy, babae, aalis na ako.'

Kaagad akong naglakad papunta sa pintuan para tingnan kung sino ang dumating. Siguradong hindi si Fabio iyon dahil hindi naman siya nagdo-doorbell.

"Hey. Good afternoon!" nakangiting bati sa akin ni James. Kaagad umaliwalas ang mukha ko at binuksan ko pa nang mas malaki ang pinto.

"Hi! Ano na'ng balita? Pasok ka," sabi ko habang iniimbitahan siya papasok.

Gusto kong palakpakan ang sarili ko. Talagang feel na feel ko na ang bahay na 'to, ah? Umupo naman siya sa isang sofa at bahagyang inilibot ang paningin sa paligid.

"Gano'n pa rin ang lagay ni Normani. Wala pa namang bilin ang mag-asawang Montoya, so ayon pa rin ang unang plano. Just stay here inside the house and be a good wife to Mr. Arvenze habang wala pang recovery ang kapatid mo," seryosong sabi ni James.

Napabuntonghininga na lang ako. Paano ba maging mabuting asawa? Ni wala nga akong karanasan sa pakikipagrelasyon. Ang alam ko lang ay 'yung mga napapanood sa TV, at limitado lang naman 'yon.

"Okay, mukhang gano'n na nga lang talaga. Ang maghintay at gawin ang trabaho ko ang tanging magagawa ko ngayon," malungkot kong sagot.

Napailing ako. Hindi ako dapat nagda-drama sa ganitong pagkakataon. Ako lang ang sandigan ni Normani. Habang wala pa siyang malay, dapat gawin ko ang lahat para tulungan siya.

Pinilit kong ngumiti kay James at ibahin ang usapan. "Kumain ka na ba?" tanong ko.

"Hindi pa nga."

Napangiti ako. Mukhang hindi na siya nahihiya sa akin. Hindi na siya kasing pormal noong una kaming magkita. Mas gusto ko ito. Mas ramdam ko ang sinseridad niya ngayon.

"Let's go to the kitchen. I'll cook. Pangbayad ko man lang sa kabutihan mo, James. Kaso limitado lang ang alam kong luto," sabi ko habang naglalakad kami papunta sa kusina.

Plano ko na rin sanang magluto ng hapunan. Buong araw akong naglinis ng bahay kahit hindi naman talaga marumi. Wala lang talaga akong magawa at wala rin akong mapuntahan.

Pagdating namin sa kusina ay nagulat ako nang maghubad si James ng black suit niya. White long sleeves na lang ang suot niya, at tinupi niya iyon hanggang siko. Parang ang hirap paniwalaan na bodyguard ko siya. Napangisi tuloy ako.

Maswerte ang babaeng mamahalin ni James. Mukhang mabait at maalaga siya.

"Let me help you," presinta niya habang natatawa at inabot ang sandok.

**

Fabio’s forehead creased when he saw a black car parked in front of the house. He was sure that it didn’t belong to his lovely wife. He had disposed of all her cars. She had a white car the last time he checked, but now he realized she never brought that one home either.

Nasaan ang sasakyan kung ganon? Ibinigay ba ni Normani sa lalaki nito?

His jaw tightened at the thought.

He immediately stepped out of his own car and stormed toward the front door with long, determined strides.

His hand was shaking as he opened the door. The sound of voices from the kitchen reached his ears, and he froze.

He could feel the anger swelling in his chest.

A man’s voice. Inside his house. “Dahan-dahan lang,” sabi ng lalaki.

Napasingkit ang mga mata ni Fabio at di niya namalayang nakuyom na niya ang mga kamay niya. Kung may haharang sa kanya ngayon, siguradong may masasapakan siya.

**

“Aray! Talaga bang ganito ito? Bakit naman kasi ang laki! Ah!” ungol ko. I stopped breathing. God. Oh God. That sounded so wrong out of context.

Fabio didn’t say a word. His mouth hung open.

He had always known I was cheating. At least that’s what he believed. But now, hearing it with his own ears, the betrayal he’d built in his head finally exploded into something real and unbearable.

“Bilisan mo! Bilisan mo! Baka dumating na ang asawa ko, nandyan na si Fabio!”

“Huwag ka mag-alala, baka mamaya pa iyon,” sagot ni James.

He could see red now. Those traitors. His anger boiled in his veins.

What the hell were we doing in his house? Ilang beses ko na raw sigurong dinadala dito ang kalaguyo ko? That made him want to kill.

"What the fucking are you doing in my house?!" he growled, slamming the door open.

He stormed toward the middle of the room, fists clenched, and kicked the chair beside the table.

Napalingon ako sa kaniya, gulat na gulat. Si James man ay nagulat pero agad napalitan ng pilit na ngiti ang mukha niya.

Malalim ang paghinga ni Fabio. He looked ready to attack. Handa na talaga siyang basagin ang mukha ni James nang bigla ko siyang nilapitan at hinawakan ang braso. Kinilabutan ako ro’n.

“Hey! Calm down. Bodyguard ko siya, wala kaming ginagawang masama, tinutulungan niya lang ako,” malumanay kong sabi. Kunot-noong tumingin siya sa akin, tapos sa lalaking tinawag kong bodyguard.

“You two fuck here?! In my kitchen?!” galit niyang bulyaw. Napaawang ang bibig ko, hindi ako makapaniwala sa narinig ko.

“Mali kayo ng iniisip, Mr. Arvenze” sabat ni James, sabay tanggal ng suot na apron.

Napakagat si Fabio sa dila niya. Mukhang na-realize niyang hindi naman kami hubad.

“Shut the fuck up!” inis niyang sigaw kay James bago muling ibinaling sa akin ang matalim na titig.

Tahimik na umalis si James, sinenyasan ko siya na hayaan na lang muna. Bahagya siyang yumuko bago niya ako lagpasan. Gusto ko na lang hilahin ang lalaki para huwag umalis, pero nanatili ang tingin ko kay Fabio.

“Ano bang pinagsasabi mo? Nagluluto lang kami!” paliwanag ko, kahit ako mismo ay nagulat sa tono ng boses ko. Dati kapag galit siya, galit din ako. Pero ngayon, ewan ko ba, parang kaya ko nang makipag-usap nang mahinahon.

“At paano mo ipapaliwanag ang mga narinig ko kanina?!” hinala niyang tanong.

Kunot-noo akong tumingin sa kanya, pilit inaalala ang mga napag-usapan namin ni James kanina. Nang maalala ko ay napailing ako, tapos bahagya akong natawa. Mas lalo tuloy siyang nainis.

“We were just talking about the fish we cooked. Sobrang laki kasi at nahihirapan akong baliktarin. Look!” tinuro ko ang isdang nasa lamesa.

Paborito niya iyon.

Tinitigan niya lang ako na parang walang emosyon.

“Paano 'yong narinig kong pinapabilisan mo siya? And who the fuck is he?” bulong niyang may galit habang nagtataimtim ang titig sa akin.

“We were preparing our dinner. Pinapabilis ko siya baka dumating ka na eh. And don’t curse, he’s my bodyguard, bigay nila Mommy.” Gusto kong palakpakan ang sarili ko.

Wow. I learned a lot from movies, huh?

Pero sa totoo lang, natigilan ako. Bigla kasi siyang dumating, at mukha pang galit na galit nang makita si James. Pinipilit ko talagang pakalmahin ang sarili ko habang nagpapaliwanag kahit parang gusto ko nang matumba sa tindi ng titig niya sa akin. Para akong iniimbestigahan.

Gusto ko lang namang magluto ng hapunan. Gusto ko rin namang maging maayos ang pakikitungo ko sa kanya kahit papaano. Binigyan ako ng bilin ng mag-asawang Montoya na magpakabait sa kanya, alang-alang sa kapatid ko. Ayokong magising ang ate Normani na divorced na siya.

I can’t let that happen.

“Who told you to cook for me? Parte na naman ba ito ng plano mo? Eat that. I don’t eat that rubbish!” sigaw niya bago malalaking hakbang na umalis ng kusina.

Napakurap-kurap ako. Naiwan akong mag-isa. Pinag-effortan ko pa naman ang dinner na ‘yon. Inalam pa namin ni James kung anong paboritong pagkain ni Fabio, tapos tatawagin niya lang na basura?

Ang sakit ha.

“Ang sama mo!” sigaw ko. Napaupo ako, nanghihina, habang tinititigan ang niluto ko. Kagat-labi akong kumain. Hindi ko kayang itapon lang ‘yon. Sayang naman. Kung ayaw niya, edi wag. Bahala siyang magutom.

Sunod-sunod ang subo ko habang inuubos ang niluto ko.

I’m hurt.

Alam ko namang hindi para sa akin ‘yong galit niya. Alam kong para ‘yon sa kapatid ko. Pero masakit pa rin. Masakit masigawan. Masakit ‘yong hindi pahalagahan ‘yong effort ko.

Mas mahal pa ako sa loob ng bahay-ampunan. Doon, kahit papaano, may nakakakita ng halaga ko.

Siguro nga napagod na si ate sa lalaking ito. Gwapo nga, pero ang sama ng ugali. Lagi pang nakasigaw at kunot-noo. Bawas pogi points ‘yon!

Hindi na ako nagtataka kung gano’n din ang iniisip ng kapatid ko.

Kung alam ko lang na hindi siya kakain, edi sana hindi na ako nagluto. Sana wala akong paso sa kamay at tilansik ng mantika sa braso ngayon.

Napahikbi ako habang pilit nilulunok ang kanin.

“Stop crying while you are eating.”

Napakurap-kurap ako nang makita si Fabio na umupo sa tabi ko, padabog na inilapit ang pinggan. Pagkuwan ay sumandok siya ng kanin at ulam, sabay kumain at walang imik.

Halos malaglag ang panga ko.

Doon ko lang napansin na umiiyak pala ako. Kaagad kong pinunasan ang luha ko at ngumiti sa kanya kahit hindi siya nakatingin sa akin.

Kakain din pala. Nag-iinarte pa.

“Kain ka pa!” masaya kong sabi. Nilagyan ko ng tubig ang baso niya tapos maganang kumain na rin ako.

Hindi ko mapigilang ngumiti habang pinapanood siyang kumain.

Nagustuhan niya ang luto ko!