The Invisible Crown's Rightful Heir: The Last Descendant

It’s the first day of my college life so expect ko na magiging matigas pa sa bato ito!

I am a daughter of a successful businessman in our country so ang college course ko ay about business. For me hindi na siya magiging mahirap since tinuturuan naman ako ni Daddy about business. Since I’m in college, I need to focus on my studies so that my Father’s company will be mine in the future.

I’m here at my classroom, some of my classmates are so noisy and there’s one person that caught my attention because he’s the only one who’s reading a book at the back, and I don’t know kung naiintindihan niya pa ba 'yong binabasa niya dahil sa sobrang ingay rito. So I decided na maupo sa kaniyang tabi. Then, when I asked his name, he immediately put down his book and answered me.

“Nicolai,” sabi niya.

But the thing is, hindi pala siya nagbabasa ng libro kung 'di nagce-cellphone.

“What the heck,” I whispered.

“And you? What’s your name?” he asked.

“Uhh, I’m Cheska,” pagsisinungaling ko.

The class started and I wondered why he was looking at me, ang uncomfy, and ang weird niya.

“Why are you looking at me?” pabulong kong tanong.

“Parang kilala kasi kita,” sagot niya.

“What do you mean?” tanong ko, gustong gusto kong malaman kong totoo ba na kilala niya ako, baka mabuking ako na mali ang name na sinabi ko sa kaniya.

“Kilala kita, ikaw ‘yong magiging future wife ko,” pangbobola niya.

What the heck?! Curious na curious ako na kung kilala niya ba talaga ako tapos babanat lang pala, ang weird niya talaga.

“Ms. Maxine and Mr. Nicolai? The two of you, can you please listen to me first?” sermon ng Professor namin.

Hay naku! First day na first day nasermonan na agad. Tiningnan ko ng masama si Nicolai at nag sorry na lang sa Professor namin.

Tapos na ang klase namin at break time na, I don’t know why that weird Nicolai is following me.

“So you lied, Maxine?” diing bigkas ni Nicolai sa pangalan ko.

“So what? What’s the problem with that?” I answered.

Suddenly my childhood friend came out from nowhere.

“Maxine, what are you doing? Let’s eat na gutom na gutom na ’ko!” angal ni Clems, sabay hatak sakin papunta sa canteen.

“By the way, who’s that boy? Seems like you know each other huh!” kulit ni Clems while tickling me.

“Stop! He's Nicolai, alam mo ba akala ko pursigido siyang mag-aral kasi nakita ko siyang nagbabasa ng libro, 'yon pala nagce-cellphone lang sa likod ng libro!” I answered, and then Clems laugh so hard as if there’s no one watching. What a crazy woman.

Kumakain na kami ni Clems sa canteen, and I saw this weird freaky guy walking towards us. And yes, sino pa ba, it’s Nicolai.

“Paupo,” sabi nya.

“N—”

“Oh, yeah, sure!” putol ni Clementine sa’kin. Kinunotan ko ng noo si Clems dahil sa ginawa niya.

“Maxine, kaibigan mo? Anong name niya?” tanong ni Nicolai.

“Why don’t you ask her yourself?” naiinis kong sagot.

“Miss, ganyan ba talaga ‘yang kaibigan mo?” tanong ni Nicolai kay Clems.

“Oh, hi! My name is Clementine, you can call me Clems for short.” Sabay lapat ng kanyang kamay upang makipag-shake hands kay Nicolai.

“And yes, ganyan talaga si Maxine. Pero sa una lang ‘yan,” dugtong ni Clementine. Agad namang nakipag shake hands si Nicolai kay Clems.

Natapos na ang aming mga klase, at uwian na. Nag-offer si Nicolai na ihatid kami sa bahay namin.

“No, thank you,” sabi ko, at sakto naman na dumating ang kotse na magsusundo sa aming dalawa ni Clementine, nakikisabay si Clementine sa’min dahil hindi pwedeng ilabas ang kaniyang Ducati, which is pang illegal race niya, and of course my Dad knows about it.

Nakarating na ako sa bahay at nakita kong nagpe-prepare na ng food ang mga maid namin, so I immediately go to my room and change my clothes para makakain na rin ako. Nasa hapag kainan na kami at sinimulan ni Mommy ang prayer.

“Amen,” sabay-sabay naming sinabi. Nagsimula na kami kumain, and Dad asked me to join the announcement of the heir for his business.

“Are you free on Saturday? I’m gonna announce the heir on Saturday. And you need to come,” Dad said.

“I don’t know Dad. But I’ll let you know ahead of time,” I answered.

We’re done eating and I’m gonna do my homeworks now. Suddenly Nicolai popped up in my head. Actually Nicolai is nice, he once made me laugh, he’s kind too. I want to be his friend, but I’m gonna observe him muna for the meantime.

“All done!” sabi ko sa isip ko.

Salamat naman at tapos na mga homework ko. My phone rings and it was Clementine, she wants me to go to her unit. But I don’t want kasi anong oras na. Kaso text nang text si Clems so wala akong choice kundi pumunta.

Sa MaxStuk Condominium namin nakatira si Clementine dahil nga tinuturing na rin ni Daddy si Clementine bilang anak niya. Room 362 si Clementine at room 589 naman kami, so kailangan kong bumaba para makapunta sa unit ni Clems.

Nandito na ako sa tapat ng unit niya, pipindutin ko na sana ang doorbell pero biglang bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang pagmumukha ni Clems.

“Inaabangan mo ba ako?” I asked.

“Huh? No, naramdaman ko lang presensya mo,” she answered while giggling.

Uupo na sana ako sa sofa nang biglang may nagsalita.

“Hi Maxine, so dito pala kayo nakatira sa building na ito?”

Nagulat ako no’ng nagsalita siya. That weird guy. Sinamaan ko ng tingin si Clementine dahil hindi niya naman sinabi sa’kin na may kasama pala siya.

“Why? I texted him to come over," kibit balikat niyang sagot.

“By the way, kailan nga pala ‘yong announcing ng heir of the company ni tito?” tanong ni Clementine.

“Wait, anong apelyido mo Maxine?” curious na tanong ni Nicolai.

“Ynstuk,” sagot ko.

“Woah, so you’re the daughter of the successful CEO?” manghang tanong ni Nicolai.

“Yeah, so shut your mouth before I kill you!” pagbabanta ko.

“Hindi pwedeng malaman ng mga taga school o kung sino man na anak siya ng CEO ng MaxStuk Company," paliwanag ni Clementine.

“Wh—”

“Why? Kasi maraming tao ang pwedeng magbanta sa akin at saktan ako!” putol ko kay Nicolai.

“I’ll shut my mouth in one condition,” sabi ni Nicolai.

“Hmm? Ano naman ‘yon?” I answered.

“Be my friend,” sagot ni Nicolai.

“Let me think about it,” sagot ko.

“Uuwi na ako, gabi na, maaga pa ang pasok natin bukas,” dugtong ko.

Kinaumagahan, nasa klase na ako at nakikinig sa mga pop music na hilig ko, lagi ko itong ginagawa habang naghihintay mag-umpisa ang klase.

Kinakanta ko 'yong isa sa paborito kong pop music habang nakapikit nang may naramdaman akong presensya kaya idinilat ko ang aking mata, bumungad sa 'kin ang mukha ni Nicolai at konting pagitan na lang ay malapit nang magdikit ang mukha namin.

“Gosh! you startled me!” gulat kong sabi. He just laughed at me.

Humarap ako sa kaniya at tinitigan siya, nakikita kong hindi na siya mapakali.

“Looks like you want to kill me,” bigkas ni Nicolai.

“Yes!” Mabilis kong sagot habang nakangisi sa kaniya.

Dumating na ang Professor namin, at nagstart na siyang magturo.

Uwian na at nagtext ako kay Clementine kung gusto niyang kumain kami sa restaurant and um-oo naman siya agad and at the same time kasama ko si Nicolai palabas ng University.

“Sama ka? treat ko!” tanong ko kay Nicolai.

“Of course! libre pala eh!” sagot ni Nicolai. Mukhang excited siya, parang ngayon lang ata siya maililibre.

Nandito na kami sa resto at nakapag-order na rin kami.

“Hmm, by the way tagasaan ka pala, Nicolai?” tanong ko habang hinihintay namin ‘yong pagkain.

“Sa Deijan Subdivision,” sagot niya.

Mukhang mabait naman talaga to si Nicolai, siguro funny lang siya. Ako ata ang may problema.

“Okay then, let’s be friends na,” sabi ko sa kaniya at nginitian siya. Ngumiti rin Nicolai na para bang kami pa lang ang naging kaibigan niya sa buong buhay nya. Siguro lonely 'to.

Tapos na kaming kumain at naisipan namin na tumambay muna sa park para magpahinga bago makauwi.

“May sundo kayo?” tanong ni Nicolai samin.

“Yes, over there. Kanina pa niya kami hinihintay ni Clems,” sagot ko.

Tumingin siya sa bodyguard ko at namangha siya.

“Astig naman!” manghang sagot ni Nicolai.

“Oh siya, kami ay uuwi na. Umuwi ka na rin,” paalam ni Clems.

Pumunta na kami kong saan naka-park ang kotse. Sumakay na kami at umalis na.

Habang nasa byahe ay biglang nagtanong ang aking bodyguard.

“Sino 'yon ma’am?” tanong ng bodyguard ko.

“A friend, please treat him like how you treat me and Clems,” I answered.

Bakit parang bawal ako magkaroon ng boyfriend?

“Alam niya po bang ikaw ang magmamana ng kumpanya ni Sir Maximus?” dugtong niya. Parang patay na patay siyang malaman kong sino ‘yon.

“Yes, any problem?” I answered, medyo nakakairita na siya, bakit hindi na lang kasi siya mag-drive?

“No ma'am,” he answered.

Hay naku! buti na lang natapos na itong mga tanong niya, para akong ini-interview na hindi ko ba alam kong ano ang purpose.

Dumating na ang araw ng sabado at kailangan ko nang mag-handa dahil pupunta na kami sa MaxStuk main building. Pero bakit parang feeling ko ay may mangyayaring masama? Baka feeling ko lang ‘yon, may bodyguard naman ako so safe ako.

Lumabas na ako ng kwarto ko at pumunta na sa kitchen upang kumain. Ako na lang ang mag-isang kumakain dito sa bahay dahil maagang silang nagpunta sa MaxStuk para sa preparation ng program.

Natapos na akong kumain at lumabas na ako ng unit, nakita ko ang bodyguard ko na naghihintay sa labas ng elevator.

“Let’s go,” sabi ko sa kaniya, agad naman niyang pinindot ang mga buttons sa elevator upang makapasok na kami.

Narating na namin ang MaxStuk main building, paakyat na ako sa office ni Dad para batiin siya.

Nagsisimula na ang program at lahat ay tila masaya at nasasabik.

“Now, let me announce the one who will inherit my company and my one and only successor, my daughter, Maxine Ynstuk!” proud na sabi ni Dad.

Tumayo na ‘ko at nag bow sa mga board member at staff ng company, nagpunta ako sa harapan upang magbigay ng speech.

“Hello I am Maxine Ynstuk, it’s nice to meet you all. I’m so happy because soon I will be part of the company. Please treat me well as a successor of the company. For now, I will focus on my studies, so I can know more about the business world. So that I can handle the company well in the future, let’s help each other. Thank you!” I said at nagpalakpakan na ang mga tao.

Nasa reception na ako upang bumati ng mga bisita, at syempre ay kakain na rin ako. Hindi ako makapaniwala na maraming magsu-suporta sa akin. Madaming tao sa reception, lahat din sila ay bumati, mukhang hindi ata makakapunta si Mom. I sigh, but I saw that there’s a lady walking towards me. “Mom! Over here!” I shouted.

Kumpleto na ang araw ko dahil nakita ko si Mom. Masaya akong tinanggap ako ng mga tao bilang successor ni Dad.

Gabi na at kailangan ko nang umuwi, tinawagan ko na ang aking bodyguard para ipag-drive ako pauwi.

Naghihintay na ako sa labas ng building and wala pa siya, after 5 minutes ay salamat naman ay dumating na siya.

He looks scared and nervous.

Scared of what? Parang may mali.

Nag-oobserve na muna ako baka lang may problema siya. But it looks like mali ang tinatahak na daan, kidnap ba 'to?

“Saan tayo pupunta? hindi naman ito ang daan papunta sa condo!” sabi ko kay Mr. Renze, the car speeds up and natataranta na ako sa loob.

Tatawagan ko na sana si Dad pero biglang nag-shutdown ang aking phone. Paano na ito?! Bubuksan ko na sana ang bintana ng kotse kaso ni-lock niya ito, biglang ipinasok niya ang kotse sa isang madilim na eskinita.

Natatakot na ako at hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Walang mga tao sa paligid, biglang huminto ang kotse at bumaba si Mr. Renze at nakita kong may dala-dala s’yang panyo. Binuksan niya ang pintuan ng passenger seat at agad akong nagpumiglas ngunit sinuntok niya ako at ito ang dahilan ng aking panghihina.

Bago ako mag black-out I saw something at the back of Mr. Renze, may kasabwat siya?