Kabanata 5

"Bakit na rito ka? Akala ko ba ay next week ka na bibisita?" Salita ko sa kanya, hindi ko mawari ang tono ng boses ko, gusto ko itong maging normal lang na tono pero nauwi ito sa mapait na boses.

"Really? Matapos kong mabalitaan ang nangyari sayo? Sa tingin mo ba kakayanin kong manatili lang sa office ko?" Sarkastiko niyang sabi.

Gusto kong matuwa pero hindi ko magawa dahil alam ko naman na hindi siya sa'kin nag-aalala, nag-aalala lang siya sa anak niya na nasa sinapupunan ko na siyang gabay para makuha niya ang mga mana niya sa pamilya niya.

Hindi ko ako umimik sa kanya. Tinikom ko ang bibig ko saka pinilit nanaman na tumayo. Inalalayan niya ako, pinabayaan ko lang siya hanggang sa tuluyan na akong makaupo sa higaan.

"Kumusta na ang pakiramdam mo?" Tanong niya sa'kin.

Napatitig ako sa mukha niya, lalong-lalo na sa kulay abo niyang mga mata. Nag-aalala ba talaga siya sa'kin? Ang hirap paniwalaan kung talagang sa'kin siya nag-aalala ih, sempre baka inaalala niya ang bata na dinadala ko, nakasalalay ang kalusugan ng anak niya sa magiging kalagayan ko.

Tango lang ang tinugon ko sa kanya bago umiwas ng tingin, hindi ko talaga siya kayang tignan sa mata ng matagal.

"I'll take a leave for 9 months, maliban sa nurse at doctor mo ay babantayan din kita."

"Ako nga ba talaga?" Bulong ko na hindi ko naman na inaasahan na marinig niya.

"Ikaw, no but or so whatever. Ikaw ang babantayan ko," puno ng otoridad niyang wika.

Wala akong nagawa kundi ang itikom ang bibig ko saka palihim na kinilig, sarap mag mura! Kanina lang ay para akong baliw na galit at nagtatampo sa kanya tapos ngayon kinikilig na ako? Epekto ba 'to sa ilang taon na hindi ako nagka-boyfriend?

Gusto kong sakalin si Sir Rexier sa sobrang kilig, pero mas gusto ko ata na ako ang sinasakal niya.

Napangisi na lang ako sa mga iniisip ko.

Kumunot ang noo niya ng mapansin ang ngiti sa labi ko. "Why are you smiling? Is there something funny? O baka naman may lalaki kang iniisip kaya ngiti ka nang ngiti diyan!" Pagalit ang boses niya na parang tatay ko na nanenermon.

"Oo, may lalaki nga akong iniisip," natatawang sabi ko sa kanya saka tumango-tango.

Gusto kong humalakhak nang umasim ang mukha ni Rexier, kahit na maasim naman ang mukha niya, hindi pa rin 'yun nababawasan ang kagwapuhan na taglay niya.

Totoo naman kasi na may lalaki akong iniisip at siya 'yun pero sempre hindi ko sasabihin, oo makapal ang mukha ko pero hindi naman kasing kapal ng pader eno. Kasing kapal lang ata 'to ng dictionary namin sa library sa school.

"Remember, ako ang nagpakahirap na sumagad at baon para sa anak na 'tin tapos mag-iisip ka lang ng ibang lalaki? Baka gusto mo sagadin ko nanaman 'to para mawala sa utak mo 'yang lalaking pangiti-ngiti mo," galit na sabi ni Rexier na nagpahalakhak sa'kin.

Ang saya naman palang asarin si Rexier, ang daling magalit, para siyang angry birds dahil na rin sa makapal niyang kilay na nakakunot.

"Patawa ka talaga no, Sir? Saka ok naman ako dito kasama ang mga nurse. Hindi niyo na po kailangan na mag take ng leave para lang bantayan ang baby na nasa tiyan ko, sayang ang trabaho, sayang ang kita, paaaralin mo pa ang kapatid ko saka pagagamutin mo nanay ko," may halong banta at pagbibiro na sinabi ko sa kanya.

Nawala ang ngiti sa labi ko nang makitang hindi man lang ngumiti or ngumisi si Rexier, mas lalong kumunot pa ang noo niya at matalim akong tinignan.

Malamig ang tingin niya sa'kin na parang sinasabi niya na manahimik na lang ako at itiklop ang bibig ko kundi ipapalamon niya ang kamao niya sa bunganga ko.

"Sabi ko nga manahimik na," sabi ko saka ini-zip ang bibig.

Napangiwi ako ng kumirot ang dagom sa dextrose na naka tusok sa kamay ko. Eto namang si Rexier ay parang baliw na nataranta agad dahil lang sa pag ngiwi ko.

"Ano?! May masakit ba? Sumipa ba si baby?" Natataranta na may halong kaba ang boses niya.

Inirapan ko siya, ang over reacting naman kasi-in short ang oa niya. May 1 month old ba na fetus na sumisipa? Wala pa ata 'tong mga paa ih.

Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa kung may sugat ba 'ko or kung ano man ang nangyari sa'kin.

"Wala! 'Wag kang mag-aalala sa baby, ok lang siya," pagkokomperma ko sa kanya.

Napabuntong-hininga siya saka malumanay na tumingin sa'kin na siyang ikina laki ng mga mata ko.

Bakit ganoon makatingin sa'kin si Rexier? Hindi ko alam, 'di ko siya alam. Ang gulo niya, minsan ay parang balewala lang ako sa kanya habang minsan naman ay sobra siya kung makapag-alala sa'kin.

Naputol ang titigan namin ng pumasok ang nurse sa loob. "Oras na po para sa almusal niyo po ma'am at pagkatapos no'n ay iinom po kayo ng gamot."

Tumango ako sa kanya, may dala na pagkain ang nurse na inilapag niya sa may maliit na mesa. Kinuha ko ito pero pinigilan ako ni Rexier.

"Ako na, susubuan na kita," sabi niya.

Susubuan? Baliw ba siya? "Ako na, hindi naman ako lampa or nabalian ng kamay para subuan pa, kaya ko na ang sarili ko," sabi ko saka pilit na kinukuha ang tray ng pagkain sa kamay niya.

"No, ako na. Baka mapano ka pa, mahirap na."

"Huh? Ano naman mangyayari sa'kin ih kakain lang naman ako. Kaya akin nayan," pinilit ko nanaman na kunin ang tray pero nilayo niya ito sa'kin.

" Remember, I'm still your boss, Py. You like it or not, gagawin mo ang utos ko. Susubuan kita and I don't accept 'no' for an answer," puno ng awtoridad niyang sabi.

Boss ka nga, ako naman ang nagdadala ng anak mo sa sinapupunan ko.

Gusto ko 'to sabihin kaso baka magalit pa lalo si Rexier at tuluyan na talaga niyang ipakain sa'kin ang kamao niya.

Well-tumatangap naman ako ng subo, sa ibang paraan ngalang.

"Say ahhh," parang batang utos niya sa'kin.

Inirapan ko muna siya bago binuksan ang bunganga ko para sumubo ng pagkain.