“Tumahimik ka, Dana! Hindi ikaw ang kausap ko! Alam kong mahal niya rin ako! Hindi ako maniniwala na may mahal na siyang iba! Hindi ako maniniwala na may ibinahay siyang babae! Ako lang dapat! Ako lang dapat iyon!” malakas na sigaw ni Caroline, parang batang nagta-trantum na hindi nabilhan ng gusto niyang laruan. Lahat ng tao ay halatang nahihiya at naiinis sa ikinilos niya, pero wala siyang pakialam. Habang abala si Caroline sa pagpupumilit, palihim kong ipinasok ang kamay ko sa bulsa ng coat at pinindot ang screen ng phone. Na-compose ko na kanina ang text para sa kanya, at send button na lang ang kulang. I sent it to Mira, para bumaba na siya, dahil nauubusan na ako ng pasensya kay Caroline. Ilang segundo lang, nag-vibrate ang phone ko. Inilabas ko ito at binasa ang reply niya. “F*ck you ka rin!” Napataas ang kilay ko sa sagot niya, hindi makapaniwala. Agad kong chineck ang mensahe kong nasend, at doon ko nakita kung ano ang nakasulat: “F*ck you.” Oh, God. What the f*ck! “Ki
**Vaughn** Pagkababa ko ng grand stair, diretso na akong nagtungo sa labas ng mansiyon. Nasilayan ko agad sina Grace at Dana na kakalabas lang ng sasakyan, at bago pa man ako makalapit, mabilis na tumakbo si Dana papunta sa kinatatayuan ko. “Kuya Vaughn!” masigla niyang hiyaw bago mahigpit na yumakap sa akin. Napahaplos naman ako sa likuran niya, ramdam ang excitement niya. “Ilang araw lang tayong hindi nagkita, Dana,” saad ko sa nakababatang kapatid kong babae. “Pero kung makayakap ka, parang isang taon tayong hindi nagkasama,” tuloy ko pa, bahagyang natawa. “Syempre, nayayakap lang kita kapag umuuwi ako rito sa mansiyon, Kuya,” sagot niya, may bahid ng lambing at tampo. Humiwalay na siya sa akin at si Grace naman ang pumalit. Saglit lang kaming nagyakap bago nagbeso. “Si Saint?” usisa ko. “Hindi raw siya makakadalo dahil may surgery session siya ngayon,” aniya habang inaaya na pumasok na kami. Bago pa man kami makakilos, lahat kami ay natigilan nang biglang may bum
I am standing in front of the mirror, staring at myself in a Valentíno silk-satin red dress, formal yet undeniably seductive, hugging my curves in all the right places. My hair is styled into soft, cascading waves, and my makeup is flawlessly done with just the right touch of glamour. I couldn’t help but glance at Vaughn, who was already packing away his tools. Nakakabilib talaga dahil bawat gamit niya ay nakaayos sa sariling lalagyan, parang professional kit ng isang celebrity makeup artist. My eyes wandered over the brands: Díor Forever Skin Glow foundation, NÀRS blush, Chàrlotte Tílbury highlighter, and a Pat McGràth Labs eyeshadow palette. Even his brushes were high-end, all MÀC and Sígma, neatly arranged in a sleek leather case. On the table, I spotted a Tóm Ford lipstick in a deep crimson shade... the exact one now painted on my lips. Habang abala siya sa pagliligpit ng gamit niya, hindi ko maiwasang mapaisip: bakit ang galing niya mag-makeup? The precision, the blending, the
“Scream my name, my pretty little slút! Don’t hesitate to moan. I know you love it,” may diin niyang sabi. “I know you’re used to being pounded by a man, you dirty bítch,” dagdag pa niya. Napakagat ako muli ng labi, pilit na sinusubukang pigilan ang ungol ko. Masarap at nakakabaliw ang ginagawa niya sa akin, pero kasabay nito’y ang sakit na nararamdaman ko sa loob. Nasasaktan ako sa mga tawag niya sa akin—slut, bitch, whore. Ano pa ba ang kulang? Ang mga salitang iyon ay parang mga punyal na bumabaon sa dibdib ko. Nang bitawan niya ang buhok ko, muli kong naisubsob ang mukha sa kama. He treated me like I was the dirtiest woman he’d ever f*cked with, at ang bawat salita niya’y lalong nagpapabigat sa nararamdaman ko. Hindi ako karapat-dapat na tratuhin ng ganito, pero sa kabila nito, binigyan ko siya ng pahintulot na gawin ang gusto niya sa katawan ko. Nakuha niya ako—pumayag ako. At higit pa rito, binayaran niya na ako, kaya alam kong wala na akong karapatan magreklamo. I gas
“Uulitin ko pa ba?” dagdag pa niya, mababa at mariin ang boses. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, pero marahan akong kumilos, hindi ko alam kung ano ang uunahin, kung tatayo ba ako o mananatiling nakaupo. “P-Pwede bang makiihi muna?” saad ko, nanginginig pa rin ang boses. Ayaw pa rin niyang maniwala, pero sa huli, pinayagan niya rin ako. “Make it faster,” utos niya sa seryosong tono. Kaya mabilis akong nagtungo sa banyo, ramdam ang kaba habang bawat hakbang ay tila pinapadali ng takot. Nakahinga ako kahit paano nang nasa loob na ako ng banyo. “God. Wala bang ibang daan rito?” Mabilis akong naghanap ng pwedeng madaanan para makalabas at matakasan ko siya, pero wala talaga. It feels like I’m trapped in my own fate. Napaiktad ako nang kumatok siya. “Don’t make me wait, Mira!” aniya mula sa labas. Wala akong nagawa kundi umuhi na lang ng mabilis, kinakapos ang hininga, at pilit tinatanggap na kailangan kong tanggapin ang sitwasyong ito. Pagkalabas ko. Kaagad niyang itinuro sa
Dumaan kami sa isang sekretong daanan sa likod ng mansiyon. Ang corridor ay makitid, pero maayos at halatang ginagamit para sa pribadong galaw ng mga may-ari. Nakakalula talaga ang mansiyon ng mga Vemeer, mas malaki pa ito kaysa sa dati naming mansiyon na naibenta dahil sa mga utang namin. Pagdating sa harap ng isang malaking silid, mabilis niyang ginamit ang key card para buksan iyon. Parang pinto ng isang mamahaling hotel ang dating ng bawat kwarto, modernong disenyo. “Get in,” saad niya sa mababang tono bago siya naunang pumasok sa loob. Pagkapasok ko, agad kong inilibot ang paningin sa silid niya. Magarbo ito, maluwang, at halatang napakamahal ng bawat kagamitan sa loob. The carpet was thick, the furniture crafted from imported wood and leather, and the lighting was adjustable, giving the room the feel of a penthouse suite. Sinundan ko siya ng tingin habang kinuha niya ang remote control at pinindot iyon para awtomatikong bumukas ang mga kurtina, nagbigay daan sa liwanag mula sa