CHAPTER SIX

-ZENAIDA RANE SINCLAIR POV-

-Months later-

“Parang awa niyo na ho, kailangan ko po ang trabaho ngayon.” Pagmamakaawa ko habang sinusuri ang aking resume.

Kasalukuyan akong nasa isang kumpanya, pang lima na rin itong pinuntahan ko dahil parating rejected ang resume ko. 

Sinabihan na rin ako ni Kuya Zaugustus na wag na maghanap at magpahinga muna ngunit kailangan, ayokong umasa sa kanila at sa huli ay baka isumbat din nila ang tulong na ginawa para sakin.

"High school graduate ka lang?" Tanong ng babae bago mag angat ng tingin sa akin.

Tumango ako. "Opo." Sagot ko na may halong kaba.

Bumuntong hininga ito bago bitawan ang resume ko sa mesa at saka tinanggal ang kanyang salamin. Base sa aksyon niya mukhang dismayado at ayaw niya akong tanggapin.

"Sige na ho, kailangan ko na ho talaga ng trabaho." Pangunguna ko rito habang hawak ko ng mahigpit ang strap ng bag ko.

"Hija, we only accept fresh college graduates. And you only finished high school." Sagot nito habang nakasandal sa swivel chair.

"Sige na ho, ma'am, please. Gagalingan ko po sa trabaho kapag natanggap po ako." Pagpupumilit ko ngunit umiling lang ito.

"I'm sorry, but we can't accept you." Sagot nito bago ituro ang pintuan.

Tumango na lamang ako at nagpasyang lumabas, bitbit ang folder at bag na may mabigat na puso.

Kainis..

Nang makalabas ako ng building, nagtaka ako kung bakit may mga lalaking naka tuxedo habang sila’y nakasandal sa isang kotse.

Ngunit kahit ganun, hindi ko na pinansin ang mga ito at basta na lang naghintay ng taxi upang makauwi.

“Zenaida Sinclair?” Giit ng isang lalaki, na naging dahilan upang kabahan ako.

“Zenaida.” Ulit nito, saka lamang ako tumingin sa kanya nang magpwesto ito sa harapan ko.

“Anong kailangan niyo?” Tanong ko agad habang hawak ko nang mahigpit ang bag ko.

“Ikaw si Zenaida Sinclair, hindi ba?” Tanong nito at saka nagtanggal ng salamin.

“Ako nga, bakit?” Tanong ko pabalik.

“I’m going to ask you to come with us, our boss’s orders.” Sagot nito at saka tinuro ang kanilang kotse.

“Bakit ako sasama sa inyo?” Tanong ko muli. “Hindi ko kayo kilala.”

“Makikilala mo kami mamaya, kaya sumama ka na sa amin.” Wika nito ngunit umiling lamang ako.

“Hindi, hindi ako sasama sa inyo.” Pagmamatigas ko, ngunit bigla akong kinabahan nang may itutok ito sa aking tiyan.

Nilapit nito ang kanyang ulo sa aking tenga habang hawak nito ang kung anuman na nakatutok sa akin.

“Let's not make this hard between us, and just come with me.” Bulong nito.

Dahil sa kaba, tumango na lamang ako bilang tugon at hinayaan silang iescort ako patungo sa kanilang kotse.

“Get in.” Utos nito na siyang sinundan ko agad.

Nang makapasok na kaming pareho at ang kanyang kasama sa kotse ay mabilis itong umandaar paalis, at wala akong ibang naramdaman kundi takot para sa sarili.

-RYU FUJIRO STELLAN POV-

~∞~

"Hey, Stellan, I wanna tell you something." Saad ni Azriel habang ako'y nakatingin sa malaking mapa na nasa pader.

"What?" I asked before drawing a circle on each location.

"You told me you saw a woman in the house of the elderly couple that helped you, nalaman mo ba ang pangalan niya?" Tanong nito na nakapagpatigil sa akin.

"Why're you asking?" Tanong ko pabalik bago tumingin sa direksyon nito.

"I'm just curious." Sagot nito at saka naglagay ng chess piece sa mesa.

"Hindi ko alam ang pangalan niya." I lied before putting the marker down.

Kahit na nagsasalita ito ay iniwan ko na siya, making my way to the balcony.

Why is he even asking?

At the same time, my phone rang in my pocket, causing me to pull it out and answer whoever it was.

"Hello?" I asked nang masagot ko ang tawag.

"Stellan, it's Jacques." Sagot nito.

"Have you found her?" Tanong ko bago magsindi ng sigarilyo.

"She's currently applying for a job, and it just so happens that she applied at my company." Sagot niya muli.

"Natanggap ba siya?" Tanong ko muli bago lumingon sa likod ko upang tingnan kung may nakikinig sa usapan namin.

"No, she only finished highschool. That's why she didn't get the job." He sighed. "Too bad, I need a secretary right now." 

"Fvck you, Jacques. Gawin mo nang secretary ang lahat ng babae sa mundo, wag lang ang babae ko." Sagot ko na ikinatuwa niya.

He chuckled. "Chill, I was just playing with you. No offense meant." Sagot nito pabalik.

I sighed. “Did she even plead?” Tanong ko naman.

“She did.” Sagot nito. “Pero hindi talaga pwede.”

“Sige na, update mo ko kung matatanggap siya sa mga trabahong ina-applyan niya." Wika ko bago patayin ang tawag.

Habang tinititigan ko ang araw na lumulubog, hindi ko maiwasan ang mamangha dahil sa kulay ng langit, at ganito rin ang nakita kong view noon nung nasa bundok pa ako kasama ang matandang mag asawa.

Kamusta na kaya sila?

“Narinig ko usapan niyo.” Biglang sabat ni Azriel na ikinalingon ko.

“May magagawa ka ba kung narinig mo nga?” Tanong ko naman at nilingunan ito.

“Marami akong kumpanya na nangangailangan ng empleyado, maybe ‘she’ could fit for the job.” Sagot nito at saka nagbigay ng calling card sa akin.

“I don't need that card, dahil ako mismo may mga kumpanya akong hawak na nangangailangan ng isang babaeng tulad niya.” Sagot ko pabalik bago ito iwan sa balkonahe.

Zen…

-ZENAIDA RANE SINCLAIR POV-

~A week later~

(Work for us, and we’ll give you everything you need.)

(Be a dancer for our club, and I’m going to make sure you’ll have the best treatment you and your family deserves.)

Ilang araw na akong nag iisip tungkol sa sinabi ni Ms. Schriver, at hindi ko alam kung papasukan ko nga ba iyon o hindi.

Kahit pa nagbigay sila ng calling card, nagdadalawang isip pa rin ako kung tatawagan ko sila.

“Ano? Nakahanap ka na ba ng trabaho?” Tanong ni ate Xei habang kami ay nasa kusina.

“Wala pa.” Sagot ko na lang at saka nilipat sa isang lalagyan ang brownie batter.

“Wag ka na kasi mag-apply, you already have everything you need here in this house.” Giit nito at saka binuksan ang oven para sa akin.

“Hindi pwede, te.” Sagot ko nang ilagay iyon sa loob ng oven. “Ayokong umasa sa pera niyo, gusto kong matuto mag isa.”

“Ano ba kasi ang reason kung bakit mo naisipang maghanap at mag-apply?” Tanong nito. “Dahil ba sa funeral expenses nina itay? Look, we already -”

“Hindi yun ang rason ko.” Sagot ko. “Gusto kong magtrabaho para matuto ako sa buhay, hindi yung umaasa ako sainyo. Hindi naman pwedeng ganito nalang ako parati, no?”

Hindi na ito sumagot at basta na lang akong iniwan sa kusina, bumuntong hininga na lamang rin ako bago ligpitin ang mga ginamit kong utensils.

(Wag ka na kasi mag-apply)

Peste..