Chapter 6

"Sorry, Phoebe, wala akong nagawa!" Tumigil ako sa pag-iyak at nilingon si Cyril na nakayuko. "Alam mo 'yung tungkol dito?" Tumango ito nang dahan-dahan. Hindi ko mapigilang umiyak lalo sa nangyayari ngayong bumalik ako dito sa Pilipinas. Mas gusto ko na lang sa Paris kung ganito lang din naman.

"Kailan pa, Cy?" hikbi kong tanong sa kanya. Ang sakit ng lalamunan at dibdib ko dahil sa pagpigil ng iyak ko. Parang may nakabara sa puso ko na gusto nang sumabog.

"N-Nung umalis ka papuntang Paris, narinig ko 'yung usapan nila Tita at ni Mr. Medici," usal niya. Napatunganga na lang ako sa kawalan at napahinga nang malalim. Parang gumuho ang mundo ko sa mga narinig ko.

"Ano 'yung narinig mo?" halos pabulong kong tanong.

"Ipapakasal ka kay Mr. Valorin Medici kapalit ng malaking sahod at mga magagarang sasakyan at bahay." So iyon pala ang bahay na pinuntahan ko kagabi. Isang malaking transaksyon pala ang lahat.

"Sorry, Phoebe," ramdam ko ang yakap ni Cyril sa likuran ko. Hindi ko alam kung ito ba 'yung kabaliktaran ng natanggap kong blessing galing kay Miss Zach. Bakit kailangan kong pagbayaran ang ambisyon ng iba?

"Ang sakit, Cy. Bakit ganun lang kadali kay Mama na pumayag? Ngayong kaya ko naman nang magkasahod ng malaki," hindi ko na naman mapigilang mapaiyak habang si Cyril nakayakap lang sa akin. Bawat patak ng luha ko ay may kasamang sakit at pagkadismaya.

Umiyak lang ako nang umiyak hanggang sa gumaan yung pakiramdam ko. Nag-stay pa ako ng ilang araw sa bahay ni Cyril bago ako natunton ni Mama dito.

"Umuwi ka na," matigas na utos nito sa akin.

"Ayaw ko!" matigas ko ring sagot. Akmang hihilain niya yung buhok ko nang pumagitna si Cyril sa amin at pinigilan si Mama. Walang emosyon sa mukha ni Mama kahit sa mata nito. Ganun lang ba yung halaga ko sa kanya? Kapalit ng karangyaan tinatamasa niya, kapalit din nang kaligayahan ko.

"Tita, tama na po. Pag-usapan niyo na lang po ni Phoebe 'yan, wag niyo na po siyang saktan," pagmamakaawa ni Cyril dito.

Bumuntong hininga si Mama at tumingin muli sa akin, "Umuwi ka na, bukas na yung kasal. Wag mo akong ipahiya sa maraming tao kung ayaw mong itakwil kita." Parang sinaksak ng paulit-ulit ang puso ko sa mga binitawan niyang salita.

Hindi ko alam kung saan ako pupunta, kung kanino ako lalapit. Parang isang ibong sugatan na hindi makalipad. Tinalikuran ko si Mama at tumakbo ako papalayo, hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. Ang gusto ko lang ay makalayo sa sakit, sa pait, sa lahat ng ito.

"Phoebe!" rinig kong tawag ni Cyril, ngunit hindi ako huminto. Tumakbo lang ako nang tumakbo, hanggang sa marating ko ang parke. Naupo ako sa isang bench sa ilalim ng isang malaking puno ng mangga. Ang mga dahon nito ay sumasayaw sa hangin, parang sinasayaw ako sa aking kalungkutan.

Pinanood ko ang mga bata na naglalaro, ang mga magkasintahan na naglalambingan, ang mga matatanda na nagkukwentuhan. Lahat sila ay may kanya-kanyang mundo, kanya-kanyang kaligayahan. Ako lang ang nag-iisa, wasak, at walang patutunguhan.

Hinayaan ko ang mga luha na dumaloy sa aking mga pisngi, parang kinukuha nito ang bigat na nararamdaman ko. Ngunit hindi pa rin sapat. Kailangan ko ng isang himala, isang pagtakas. Ngunit paano?

Napatingin ako sa malayo, sa kawalan. Doon ko nakita ang aking sariling repleksyon, isang babaeng wasak at puno ng pagdurusa. Ngunit sa mga mata ko, nakita ko rin ang isang bahagi ng pag-asa. Hindi pa tapos ang lahat. Mayroon pa akong laban.

Kinuha ko ang aking cellphone at tinawagan si Miss Zach. Kailangan ko ng tulong. Kailangan ko ng plano. Kailangan kong iligtas ang aking sarili.

"Miss Zach, I need you," sambit ko sa kabilang linya, ang boses ko'y nanginginig ngunit puno ng determinasyon. "Miss Zach, I need to escape. I need your help. Can you please help me?"

"I really want to, Phoebe, but I can't. I'm really sorry." Parang gumuho ang langit at lupa sa ibabaw ko, dinudurog ang anumang pag-asa na natitira sa akin. Wala na ba talagang paraan para makaalis ako sa sitwasyon na ito? Talaga bang nakakulong na ako?

"Phoebe," rinig kong tawag ni Cyril mula sa likuran ko, ang boses niya ay puno ng pag-aalala. Hindi ako sumagot, hindi man lang lumingon. Baka nagtatago si Mama sa malapit, at hindi ko kayang harapin siya ngayon. Ang isipin pa lang ang malamig at mapanuring mga mata niya ay nagpapadala na ng kilabot sa akin.

Maya-maya, umupo si Cyril sa tabi ko, nakisabay sa akin sa panonood sa mga batang naglalaro. Ang kanilang walang-alalang tawanan ay isang malaking paghahambing sa kaguluhan sa loob ko. Paano sila nagagawang maging masaya, at walang kamalay-malay sa dilim na maaaring lumamon sa kanila anumang oras?

"Umalis na siya, at iniwan niya sakin to," malumanay niyang sabi, inaabot sa akin ang isang pirasong papel. Nakasulat dito ang mga detalye ng kasal – ang lugar, ang oras, lahat ay maingat na pinlano na parang ang buhay ko ay isa lamang pang kaganapan sa isang kalendaryo.

Ipinikit ko nang mariin ang aking mga mata sa pagkabigo. Tch, wala talaga siyang puso. Ang gusto lang niya ay masunod ang kanyang kagustuhan, makita ang kanyang mga hangarin na matupad, kahit ano pa ang maging kapalit sa akin. Sige, naisip ko, isang mapait na determinasyon ang tumitigas sa loob ko. Pakakasalan ko ang lalaking iyon kapalit ng kanyang mahalagang karangyaan. Ibibigay ko sa kanya ang gusto niya, kahit na sirain nito ako sa proseso.

"May kilala kabang magaling gumawa ng wedding gown kahit rush?" tanong ko kay Cyril, na ikinagulat niya. Nakabitin sa hangin ang tanong, mabigat sa bigat ng aking desisyon.

"B-Bakit?" nauutal niyang tanong, ang kanyang mga mata ay nanlalaki sa pagkalito at hindi paniniwala.

Ibinalik ko ang aking tingin sa mga bata, ang kanilang masayang mga mukha ay isa nang masakit na paalala ng kung ano ang aking isinusuko. Isang baluktot at walang-awang ngiti ang dumampi sa aking mga labi. "Payag na ako," sabi ko, ang aking boses ay patag at walang anumang emosyon. "Basta pagkatapos kung magpakasal sa lalaking yun kapalit ng kasangyaan niya sa buhay, wag na niya akung lalapitan pa."

Isang alon ng galit ang bumalot sa akin, mas mainit at mas matindi kaysa sa anumang naramdaman ko dati. Nilamon ako nito, hindi nag-iwan ng puwang para sa kalungkutan o takot. Puro na lamang, dalisay na galit. Galit sa aking ina, galit kay Mr. Medici, galit sa mundo para sa kanyang kawalan ng katarungan.

Mula ngayon, ipinangako ko sa aking sarili, lalaruin ko ang kanilang laro. Gagamitin ko ang kanilang mga patakaran laban sa kanila. Ako'y magiging sunud-sunuran na gusto nila akong maging, ngunit gagawin ko ito nang may naglalagablab na apoy sa aking puso, naghihintay para sa perpektong sandali upang magliyab at sunugin ang lahat nang may kasalanan nito.