ILANG SGUNDO NA nanigas ang katawan ni Mr. Dankworth nang marinig ang masamang balita mula sa isa sa mga tauhan ni Giovanni patungkol sa aksidente umano ng anak niyang si Gavin. Makailang beses siyang muntik matumba dahil sa pangangatog ng tuhod, mabuti na lang at bahagyang nakasandal siya sa gilid ng pintuan kung kaya naman sinalo nito ang bigat ng katawan niya. Pilit na pinigilan ni Mr. Dankworth ang mga mata na mag-react sa nalaman dahil paniguradong mahahalata iyon ng kanyang asawa na panay ang paninitig sa kanila ng malagkit at puno ng pagtatanong kung ano ba ang kanilang pinag-uusapan. Hilaw ang ngiting nilingon niya ang asawa na nakatingin pa rin sa kanilang banda. Puno ng pagtataka kung bakit ganun na lang ang reaction niya na alam niyang napansin ng Ginang kahit medyo nasa malayo sila. Lumapit siya sa pintuan ng silid nang sabihin ng tauhan na may pinapasabi ang Governor sa kanya kung kaya naman may distansya rin silang mag-asawa. Hindi pa rin inalis ni Mrs. Dankworth ang kan
NAPAANGAT NA ANG mga mata ni Briel nang marinig ang boses ng ama. Sa mga sandaling iyon ay nakatuon iyon sa sahig ng hospital na para bang doon niya hinahanap ang sagot sa mga tanong niya. Pilit niyang kinakalamay ang sarili dahil hindi pa rin siya kumakalma at makapaniwala sa nangyari sa kapatid. Naaksidente si Gavin na kilala niyang magaling magmaneho. Parang ang imposible noon. Magaling na driver ang kapatid niya at ni minsan hindi pa ito nasangkot sa aksidente. Iniisip niya kung may sabotahe bang nangyari para humantong doon ang lahat. Umahon siya sa kanyang pagkakasalampak sa sahig habang hawak ng nanginginig niyang kamay ang bote ng tubig na ibinigay ni Giovanni. Hindi niya iyon tinanggihan dahil feeling niya rin ay naubos na ang lahat ng tubig niya sa katawan. Hinayaan lang naman siya ni Giovanni na umatungal ng iyak. Wala itong ibang sinabi at ginawa kung hindi ang panoorin lang siya. Hindi siya nito sinaway dahil batid ng Governor na sobrang nasasaktan ang dalaga. Biglang bum
WALANG LABIS, WALANG kulang na sinabi na ni Giovanni ang tunay na nangyari kay Gavin sa Ginang sa hindi exaggerated na paraan. Sinabi lang niya na minor lang ang nangyaring aksidente kung kaya hindi ito nakaakyat agad dahil kung idedetalye niya ang tunay nitong hitsura, hindi niya alam ang magaganap sa Ginang. Aniya ay kasalukuyang nasa emergency room ang anak upang gamutin ng mga doctor ang sugat. Hindi niya sinabi kung gaano ito kalala dahil wala rin naman siyang alam. Ganunpaman ang ginawa niya ay gaya ng inaasahan muntik na naman itong mahimatay sa sobrang pagkabigla. Hindi pa rin niya ito kinaya.“Mrs. Dankworth!”Sinalo ang katawan ng Ginang na halos sumayaw sa kaba ng isa sa mga tauhan ni Giovanni. Sanay na sanay na sila sa mga ganung eksena kaya hindi na bago at alam na nila ang gagawin. Trained sila sa ganun bago pa pumasang maging bodyguard. Nang mahimasmasan ang Ginang ay pinasamahan niya ito sa isa sa kanyang mga tauhan kung nasaan ang kanyang mag-aama. Karapatan niya iyon
NAPAG-USAPAN NA NILANG mag-asawa nang masinsinan ang tungkol kay Bethany matapos na ilang araw na pumanaw si Nancy. Nagkaroon na rin naman ng linaw ang isipan ni Estellita na nagbago ang pananaw sa pagkawala ng tinuring nilang anak. “Ano pa bang magagawa ko kung hindi ang tanggapin ang anak mo sa ibang babae?”Himalang biglang hindi na siya galit kay Bethany at si Nancy ang nagpa-realize noon sa kanya bago ito tuluyang mawala sa mundo kung kaya ngayon balewala na lang sa kanya ang existence ng anak ng asawa sa iba. Kung noon halos putukan siya ng ugat sa ulo sa sobrang galit, ngayon masama pa rin naman ang ugali niya pero nabawas-bawasan. Isa pa, matagal na panahon na ‘ring wala ang ina ni Bethany at nasa piling pa rin naman niya ngayon si Mr. Conley. May asawa na rin si Bethany kaya kakarampot na lang namang atensyon at oras ang hihingiin nito dahil may sarili na itong pamilya na kailangan niyang pagtuonan ng pansin. Iyon na lang ang inisip ni Estellita na malaki rin ang natulong.
MULI LANG TUMANGO si Giovanni sa sinasabi ni Bethany. Hindi niya alam kung bakit napunta kay Briel ang kanilang usapan pero mabiti na ‘yun keysa naman tungkol sa anak ng pamangkin ang topic nila o sa aksidente ng kanyang asawa. Nadudurog ang puso niya sa sakit na nakabalatay sa mga mata ng pamangkin na wala siyang anumang magawa. Dito pa lang hindi na niya kaya, paano pa kaya kapag umabot sa kaalaman nito ang nangyari kay Gavin?“Kailangan mong magpalakas at magpagaling para naman pwede ka ng makalabas ng silid at matanaw mo ang inyong anak kahit sa labas lang. Hindi siya pwedeng dalhin dito dahil naka-incubator, pero okay naman siya doon. Kaka-check ko lang kanina.”Tumitig ang mga mata ni Bethany sa tiyuhin. Hangga’t maaari ay ayaw niyang pag-usapan nila ang anak dahil naiiyak na naman siya. Para tuloy gusto niyang hilingin sa tiyuhin na tawagan si Gavin dahil gusto niya itong makausap pero natatakot siya na magalit ito. Hindi pa siya handa. Magtitiis na lang siya muna. Itinatak niy
HINDI NA HININTAY pa ni Giovanni ang sagot ng pamangkin at nagkukumahog na siyang lumabas nang makita ang lalaking nagbigay ng matinding sakit sa kapatid niyang si Beverly at sumira sa buhay nito. Maingat niya pang hinila ang pintuan ng silid upang isara nang sa ganun ay hindi marinig ng pamangkin niya ang paninita niya sa musikero.“Anong ginagawa mo dito? May lakas ka pa talagang pumunta at magpakita? Ngayon mo pa lang naisipan ha? Ilang dekada na ang lumipas!” bulalas niya sa may kontrol ba boses upang huwag iyong marinig ng pamangkin sa loob. Uundayan na sana ito ng parang bakal sa tigas na kamao ni Giovanni ng pumagitna si Mr. Dankworth.“Governor Bianchi, ako ang nagpapunta sa kanya dito. Bilang ama ng pamangkin mo, nag-aalala din siya sa kalagayan ng manugang ko. Tao siyang pumunta dito, sana ay pakiharapan mo ng ayos. Hindi ikaw ang sadya niya kaya pumunta dito, si Bethany ang gusto niyang makausap. Kung anuman ang alitan o problema nilang mag-ama. Labas ka na. Labas na tayo.
HUMIGPIT PA ANG yakap ni Mr. Conley sa anak habang nakaawang ang kanyang bibig at patuloy na bumabagsak ang mga luha. Hindi niya alam kung ano pa ang mga salitang sasabihin niya. Masyado siyang na-overwhelm ng mga kaganapan. Napakabuti talaga ng puso ng kanyang anak na alam niyang nagmana sa ina nitong si Beverly. Walang kasing-ligaya ang puso niya sa mga sandaling iyon na naisip niya na pwede na siyang kunin ng langit kung gugustuhin nito. Hindi niya batid kung sa saya ba iyon o dahil sa gumaan na ang pakiramdam niya na matagal-tagal na rin niyang dala-dala. Sumilid sa isipan ni Mr. Conley na marami man silang hindi nagawa noong kabataan ng anak, tama naman ito, makakabawi pa sila, mayroon pang pag-asa at napakarami pa nilang panahon at pagkakataon para gawin iyon.“Babawi ang Papa, hmm, Thanie? Sisiguraduhin ko na makakabawi ako sa’yo at susulitin natin ang mga panahong hindi mo ako nakasama, anak.” marahang haplos pa ni Mr. Conley sa ulo ni Bethany na marahan na niyang hinalikan.D
MAPANURING PINAGMASDAN NI Mr. Conley ng dalawang pares ng kanyang mga mata ang anak nang makita niyang maingat na ibinaba nito ang dalawa niyang binti ng kama at mabagal na sinuot na ang kanyang tsinelas. Hindi niya naman maisip na gagamit ito ng banyo dahil kakabalik lang naman nito halos. Sa mga oras na iyon ay dapat nagpapahinga ang anak gaya na lang ng bilin ng doctor sa kanya upang tuloy-tuloy na ang pagbuti ng kanyang pakiramdam. Hinagilap niya ang mga mata ni Bethany na nang mahanap ni Mr. Conley ay maliit lang na ngumiti pero hindi naman ito nagsalita kung saan papunta.“Saan ka, Bethany?” hindi na nakatiis ay tanong niya sa anak, hindi naman masamang magtanong.“Sisilip lang po ako kay Gabe, Papa. Mabilis lang kasi ako doon kaninang umaga. Babalik din po ako agad.” “Ganun?” Tumayo si Mr. Conley. Palagi niyang sinasamahan doon ang anak kaya sanay na siya sa dahilan nito.“Samahan na kita—” “Huwag na po. Dito na lang kayo sa kwarto. Promise, babalik din ako agad.” “Sigurad
KULANG NA LANG ay mapapalakpak at magpa-banquet party sa galak ang ina ni Giovanni na hindi na mapigilan ang bibig na magbigay ng komento sa kanyang nalaman. Matagal na panahon na niyang hangad na magkaroon ng pamilya ang bunso niyang anak. At sa wakas, sa araw na iyon ay dumating na ang kasagutan sa matagal na niyang paulit-ulit na ipinagdarasal na mangyari. Ang buong akala niya talaga ay hindi na maiisipan nitong bumuo ng kanyang sariling pamilya. Iba talaga kapag nagmahal ang isang tao.“Kailan ang kasal? Ako na ang magpre-presentang mag-asikaso ng lahat!” taas pa nito ng kanyang kamay na salitan na ang tingin kay Giovanni at Briel na makahulugan nang nagkatinginan sa tinuran ng Donya. “Mama, hindi pa namin napag-uusapan ang bagay na iyon. Hayaan niyo munang namnamin namin ang phase ng pagiging engaged. Saka na lang po namin iyon pag-uusapan. Hindi na rin namin ito patatagalin.” “Naku, doon din naman papunta bakit patatagalin pa? Di ba mga balae?” sagot ni Donya Livia na tiningna
PUNO NG PAGHANGA at hindi pa rin makapaniwala si Briel habang sinisipat ang suot niyang singsing sa daliri habang nakaupo na sila ni Giovanni sa table at dinudulutan na sila ng pagkain. Nasa kandungan niya ang bouquet ng bulaklak. Kagaya ng diamond sa kanyang daliri ay kumikinang sa labis na saya ang kanyang mga mata habang nakatunghay pa rin doon. Expected niya iyon ngunit hindi ganun kaganda ang singsing. Ang buong akala niya pa nga ay plain gold lang. Sa ginawa ng dating Gobernador na proposal, batid ni Briel sa kanyang puso na mas lalo niyang minahal ang lalaki. “Thank you!” patulis ng nguso ni Briel na itinaas pa ang kanyang daliri na muli na namang sinipat-sipat. “Saan?” kinikilig namang tanong ni Giovanni na hindi na rin maalis ang mga mata sa mukha ni Briel. “Dito. Alam kong grabe ang effort na ginawa mo para lang magawa mo ito.” Inilinga pa ni Briel ang kanyang mga mata sa paligid upang sabihin na gusto niya ang ambience doon. May nagva-violin pa sa gilid nila upang i-se
MULI SIYANG INALALAYAN na puno ng pag-iingat ni Giovanni habang dinadala sa gitnang space kung saan nakasabog ang maraming petals ng mga bulaklak na nanunuot na sa ilong nilang dalawa. Domoble pa ang kaba ng dating Gobernador nang makita ang photographer at videographer na kanyang inimbita. Gusto niyang maging detalyado ang kanyang proposal kung kaya naman naroon sila at kanyang kinuha. Naroon din ang ilang waiter ng hotel na nakahandang magsilbi sa kanilang dalawa ni Briel. Napakurap na si Giovanni nang makarating sila sa gitna at ipahawak na kay Briel ang malaking bouquet ng bulaklak na inihanda. Napakagat an sa kanyang labi si Briel na inaasahan na iyon pero iba pa rin ang naging kaba niya.“Ano ‘to?!” nangangatal na tanong ni Briel kahit pa naguguni-guni na niyang proposal ang gagawin ni Giovanni, nagmamaang-maangan lang siya kahit na bakas na sa kanyang boses ang labis na excitement.“Wait lang, Briel…huwag mo munang tatanggalin ang piring. Hintayin mong sabihin ko sa’yong pwede
NAGING PALAISIPAN KAY Briel ang sinabi ni Giovanni na okay na ang ginawa nila matapos na maramdaman niya ang pananakit ng mga muscles sa kanyang magkabilang binti. Hindi naman naging mabilis ang ginawa nilang paglalakad, naramdaman pa rin ng babae ang epekto noon. Hindi naman na niya isinatinig pa iyon kahit na gusto ng magreklamo. Tama na ang ginagawa nila? Ibig sabihin ay tapos na rin sila sa sinasabi nitong date? Iyon na iyon? Ni hindi nga siya nito pinakain man lang o pinainom man lang ng kahit na tubig o softdrinks man lang? Ano ba sila senior citizen na para maging date at bonding ang paglalakad para hindi matulog ang kanilang mga buto? Naisip doon ni Briel na isa iyon sa mahirap kapag malaki ang distance ng edad sa partner nila. Masaya na mahirap din. Gusto pa ni Briel sanang umalma at magreklamo, ngunit hinayaan na lang niya at hindi na nagsalita nang paglingon niya kay Giovanni ay malapad itong nakangiti na para bang tini-testing nito ang magiging reaction niya. Kung uu
IPINAGKIBIT NA LANG ni Briel iyon ng balikat. Hindi na siya nag-e-expect kay Giovanni noong mga gasgas na dinner na may pasabog ng petals sa nilalakaran. Masyado na siyang matanda para sa bagay na iyon. Naranasan na niya iyon sa iba niyang manliligaw, pero para sa kanya ay hindi naman na iyon mahalaga. Magiging masaya na lang siya kahit saan pa sila pumunta ni Giovanni basta magkasama, sapat na sa kanya ang bagay na iyon. Hindi siya nag-e-expect nang mas bongga sa dati dahil para sa kanya ang makapiling ito gaya ngayon ay sapat ng regalo. Ano pa ang hihilingin niya dito?“Burnham Park? Anong gagawin natin dito?” puno ng pagtatakang tanong ni Briel nang bumaba na sila matapos i-park ang sasakyan at maglakad na patungo doon, “Galing na tayo dito kanina di ba? Sumakay pa nga tayo ng boat eh.” dagdag ni Briel na blangko na ang mukha kung bakit kinakailangan nilang bumalik doon ni Giovanni gayong napuntahan na nila kanina, pinasakay nila si Brian na nakailang balik dahil ayaw pa nitong bu
SABIK NA NAGPATULOY ang usapan nina Rina at Bethany na mabilis na nilang naibaling sa ibang bagay ang paksa. Sa pagkakaroon nila ng buhay may asawa na iyon napunta. Kung paano naging mahirap na maging ina kahit na masarap umanong maging asawa ang mga taong sobrang pinapahalagahan umano sila. Naging lampas-lampasan lang naman iyon sa tainga ni Briel na pagkaraan pa ng ilang sandali ay tumayo na nang maubos ang kanyang kape upang magpaalam na. Sabay siyang tiningnan nina Rina at Bethany na parehong nagulat sa agad niyang pagpapaalam. Puno ng pagtataka ang kanilang mukha sa mga katanungan na hindi maikukubli sa kanilang mga matang mapanuri doon.“Ha? Hindi ka sasabay sa akin pauwi, Briel? Saan ka pa naman pupunta?” natatarantang alma na ni Bethany na tumayo pa at nameywang dahil wala naman iyon sa kanilang usapan ng hipag na kailangan nilang maghiwalay kapag nasa city proper na, ang usapan lang nila ay sabay silang mag-shopping at inaasahan na ni Bethany na sabay rin sila nitong uuwi. Ka
KANINA PA PANAY ang irap ni Briel na nakatayo na sa may pintuan at hinihintay ang hipag na nagpapaalam sa kanyang kapatid. Naroon din si Giovanni na karga si Brian na kinausap na nang masinsinan ni Briel na may bibilhin lang siya sa labas. Kung gaano ito kaluwag sa kanya, napakahigpit ng kapatid niya na akala mo may kabalbalan silang party na pupuntahan. Sa mall lang naman sila. Bale-baleng batukan na ni Briel nang harapan ang kanyang kapatid.“Oo nga Kuya Gav, bigyan mo naman si Bethany ng oras para sa kanyang sarili. Nakakapagod kayang mag-alaga ng bata bente-kwatro oras at alam mo naman iyon. Saka, hayaan mo na kaming mag-date na dalawa. Huwag kang epal diyan!” singit ni Briel na sinamaan ng tingin ang kapatid na mukhang ayaw pa yatang payagan ang kanyang asawang umalis.“Oo na, pero huwag kayong magtatagal. Oras na magtagal kayo, ako mismo ang susundo kung nasaan man kayo! And please, huwag kayong papasok ng bar sa gitna ng tirik na araw. Binabalaan kita, Gabriella. No alcoholic d
GINALUGAD NILANG MAG-ANAK ang lahat ng pasyalan sa buong Baguio at umabot pa sila sa La Trinidad kung nasaan ang malawak na taniman ng strawberry. Kumikinang ang mga mata ni Brian nang makita niya ang mga strawberry. Hindi ito nagpaawat sa pagha-harvest na ang feeling ay sa kanila ang tanimang iyon. On guard naman ang mga kasamang bodyguard tutal ay public place iyon. Panay ang halakhak ni Giovanni at Briel habang pinapanood ang anak. Bitbit ni Giovanni ang ilang basket na nagawa ng mapuno ni Brian, samantalang si Briel ay nagmistulang photographer ng anak. Maging si Giovanni ay kinunan niya ng larawan na hindi naman umangal. Ultimong SM Baguio ay kanilang pinuntahan upang makakuha lang ng maraming pictures na hindi maintindihan ni Giovanni kung bakit kailangang e-detalye pa iyon ni Briel. May mga katanungan man ay kanya na lang iyong hinayaan. Sinakyan na lang ang lahat ng kalokohan ni Briel. Ganundin naman ito noong namasyal sila sa Italy. Batid niyang sa mga susunod na panahon maga
BUMABA NA SINA Briel at Giovanni pagkatapos ng ilang minuto na matapos ang kanilang kababalaghang ginawa. Humarap sila kay Donya Livia na para bang walang nangyari habang salitan ang malagkit at makahulugan nilang mga tingin. Hindi naman sila tinanong ng matanda kung bakit natagalan bago bumaba. Dala ni Briel ang pamalit na damit ni Brian na sa mga sandaling iyon ay ang dungis na ng mukha dahil sa kung anu-anong kinain nito. Pagkatapos ng hapunan ay hindi naman na sila pinigilan pa ni Donya Livia na umakyat na ng silid upang umano ay magpahinga. Batid niyang pagod sila sa biyahe kahit pa chopper ang ginamit nila. Pinatunayan iyon ni Brian na agad nakatulog pag-akyat nila ng silid. Matapos na i-pwesto nang maayos ni Briel ang anak ay nahiga na rin siya. Tumabi naman sa kanya si Giovanni na agad na doong nakayakap sa kanya. Ang akala pa ni Briel ay lalabas ito upang may asikasuhin na trabaho.“Wala kang gagawing trabaho?” harap na ni Briel sa kanya at ginantihan na ito ng yakap, nasanay