Chapter 4: THE WEIGHT OF HIS NAME

Ang umaga matapos ang kasal, habang ginigising ng araw ang siyudad sa labas, si Bella ay tila walang init na nararamdaman. Nakaupo siya sa dulo ng california-king bed na hindi kanya; nasa loob siya ng penthouse na hindi niya tinuring na tahanan at nakasuot ng robang pantulog na hindi niya pinili. Bawat detalye sa paligid ay sumisigaw ng karangyaan, pero para sa kanya, isa lamang itong gintong kulungan.

Nakatapat sa nightstand ang vow booklet — hindi nagalaw; kapansin-pansin ang gintong lettering sa pabalat nito sa ilalim ng liwanag. My Vows. Ayaw niyang makita o mahawakan iyon, pero hindi rin niya kayang itapon. Ito ang nag-iisang bagay na pakiramdam niyang para sa kanya, kahit hindi naman talaga para sa kanya.

May katok sa pintuan na pumukaw sa kanyang atensiyon. “Mrs. Veyra,” isang formal at brisk na tinig. “Sir requests you in the dining hall.”

Nanlamig ang loob ni Bella sa pagbigkas ng pangalang iyon. Mrs. Veyra. Pilit niyang pinilit tumayo at sumunod papunta sa dining hall.

Pagpasok niya, parang humina ang kanyang mga tuhod. Ang mahabang mesa ay puno ng mga pagkaing hindi niya matikman. Nakaupo si Leon sa dulo, composed, tila nag-aantay. Binigyan niya lang ito ng mabilis na sulyap; matalim at hindi mabasa ang tingin ni Leon bago nito ibalik ang pansin sa hawak na financial papers.

“Upo,” simpleng utos ni Leon, puno ng awtoridad.

Namamawis ang palad ni Bella nang umupo sa katapat niya. Ilang minuto ang lumipas na pinapatungan lang ng tunog ng silverware ang katahimikan. Pinilit niyang humigop ng tsaa upang mai-init ang sikmura, pero lalo lang yatang sumama ang timpla ng tyan niya.

Sa wakas, pinilipit ni Leon ang papel at itinabi sa mesa. Kinuha naman agad ito ng isang kasambahat. Tumitig siya sa kanya — steady, unyielding. “You will accompany me today,” sabi niya kalmado.

Nanikip ang lalamunan ni Bella. “Saan?”

Lumagapak si Leon sa upuan, pinag-aaralan siya na may halo ng hindi lubos na amusement at hindi rin lubos na cruelty. “To the Veyra headquarters. The board expects to meet my wife.”

Parang bumagsak ang mundo kay Bella. “K-kailangan ba? H-hindi ko yata kaya humarap sa kanila. I don’t belong there,” tapat niyang wika.

“You belong now.” Walang puwang para tumanggi ang tono ni Leon. “Every room I walk into, you will walk into. Every eye that falls on me will fall on you. That is the weight of being my wife, Isabella.”

Ang paraan ng pagbigkas niya sa pangalan niya — deliberate, certain — ay nagpatingkad sa pagkakakaba ni Bella.

“I’m not her,” bulong niya bago niya pa mapigilan ang sarili.

Tumalim ang titig ni Leon. “No. You’re not. But you will act as if you are. The world doesn’t care about your fears. And neither do I.”

Tumayo si Leon, iniwan ang almusal na halos hindi nagalaw. “I want you ready in one hour, wife. Understood?”

Walang nagawa si Bella kundi tumango. Ngayon niya naramdaman ang buo-buong bigat ng sitwasyon. Para siyang asong sunud-sunuran; wala siyang pagpipilian kundi sumunod.

Ang Veyra Global Holdings headquarters ay tila isang hari sa skyline ng Makati — monumento at simbolo ng kapangyarihan. Habang dumadaanan ang private gates, nangangatog ang puso ni Bella. Paparazzi sa labas, camera flashes na parang kidlat. Dapat na siyang masanay sa ganito, dahil ang asawa niya ay isang bilyonaryo.

Nanginginig ang mga kamay niya sa kandungan. “They’ll know,” bulong niya.

Hindi tumingin si Leon. “They’ll know what I allow them to know.”

Pagbukas ng pinto, sumabog ang ingay — tanong ng mga photographer, paitaas-pababang flash, ingay na magulo. “Mr. Veyra, nasaan ang bride mo?” “Mrs. Veyra, can we get a smile?” “Is it true the wedding was rushed? How do you feel about it?”

Nauna si Leon, he commands the scene with just his presense. Ni walang isang salitang nilabas. Nang inalok niya ang kamay kay Bella, nagdalawang-isip ito bago tinanggap. Mahigpit ang kapit ni Leon; para sa lahat, it was devotion. Para sa kanya, warning and authority — kung mabigo siya, tapos na ang lahat.

Sa loob, napalitan ang kaguluhan ng mararangyang marmol, mirrored walls, at mga empleyadong bumobow habang sila ay naglalakad. Nakakapit pa rin si Bella sa kamay ni Leon, at sa bawat hakbang ramdam niya ang mga tingin—paghuhusga at pangtitimbang.

Mas masahol pa ang boardroom. Mahabang mahogany table; labindalawang directors na naka-sharp suits, sabay na tumitig sa kanya na parang sinusukat. Pinilit niyang huwag yumuko; ramdam niya na talagang out of place siya. This place was never meant for her.

Inilunsad ni Leon ang pagpapakilala na malamig at maayos: “Gentlemen, ladies. My wife.”

Tila hatol sa kanya ang katagang iyon. Bella ay tumango nang mahinahon. “It’s an honor,” ang boses niyang nanginginig.

Namayani ang mga bulong; may pumuri, may nag-alangan. Isang matandang director ang tumayo at nagtanong, “You’ll find, Mrs. Veyra, that being part of this family requires… resilience. I trust you have it?”

Natuyo ang bibig ni Bella. Resilience. Naalala niya ang pagkawala ni Marisella, ang kusang pagtulak ng ina sa kanya sa gown, ang malamig na halik ni Leon. “Yes,” mahina niyang sagot. “I’ll endure. I’m quite capable at enduring.” Nakangiti nitong sagot.

Nag-kislap ang mata ni Leon na halatang may hindi mabasang damdamin — approval? interest? amusement? Hindi niya matukoy. Nabalik na sa negosyo ang usapan: numbers, expansion, mergers. Wala siyang maintindihan, pero pinanatili niya na ang kanyang noo at nakataas, hindi matitinag. Kung simbolo at pangalan ang gusto ni Leon, hindi niya hahayaang ipahiya siya ni Leon.

Nang matapos ang meeting, isa-isang umalis ang mga directors, nagpahatid ng paalam. Isang babaeng may matulis na mga mata ang huminto sa tabi niya. “A word of advice, Mrs. Veyra,” sabi nito. “In this family, weakness is blood in the water.”

Nagyuko si Bella, tumango nang tahimik. Hindi niya alam kung sasagot—pagod na siya sa kahihiyan. This day is already enough for her.

Biglang tumayo si Leon. “Enough with unsolicited advice. My wife needs a rest,” wika niya. Sa dugo ni Bella ay dumaloy ang kakaibang init — unang pagkakataon na ipinagtanggol siya ni Leon nang harapan. Mainit, claiming, territorial.

Pagkatapos ng pag-alis ng lahat, lumingon si Leon. “You surprised me.”

“How?” tanong ni Bella, nagtataka.

“You didn’t crumble,” ang pahiwatig na ngiti sa labi. “Maybe you’re not as fragile as I thought.”

Naramdaman ni Bella ang mabilis na pagbilis ng puso — hindi dahil sa galak, kundi dahil may pangamba. Alam niyang kapag may nakita siyang lakas, gagamitin iyon ni Leon para sa kanyang sariling interes.

Lumapit si Leon at pinababa ang boses. “Remember, Isabella. This world will devour you if you show fear. But as long as you stand beside me, they will bow. That’s the power of my name. That’s the power of our name, wife.”

Hinawakan niya ang isang hibla ng buhok sa pisngi ni Bella — its almost tender; almost but it was never meant to be tender. “But that power,” sabi niya, “comes at a price. Never forget that.”

Huminto ang hininga ni Bella. Alam niyang ano ang ibig sabihin ni Leon — presensya lang niya rito ay pagpaparaya at pagbabayad na.

Umuwi sila sa penthouse nang madilim na. Nakatayo si Bella sa tabi ng bintana, nakatingin sa mga ilaw ng lungsod; ang mga taong naglalakad sa ilalim, hindi alam ang kulungang kanyang tinatahanan at tinitiks. Sa likod niya, nagbuhos si Leon ng isa pang baso ng alak.

“You played your role today,” sabi niya. “You’ll do it again tomorrow. And the next day. Until it becomes second nature.”

Napalunok si Bella nang mariin, ang repleksyon niya sa bintana’y nanginginig. “Paano kung hindi ko kaya?” bulong niya.

Tahimik ang sagot ni Leon, matatag at tiyak. “You will. Because you belong to me now, Isabella. And I don’t let go of what’s mine.”

Kumapit ang mga daliri ni Bella sa malamig na salamin. Kinamuhian niya ang lalaking iyon; kinatatakutan din niya. Ngunit sa kailaliman ng kanyang puso, may mas nakakatakot na ideya ang namumutayi: paano kung balang araw, hindi na niya gustong pakawalan ang sarili niya? Paano kung isang araw ayaw niya nang kumawala? Siya na ang maghanap ng kulungang ibinibigay ni Leon ngayon? Iyon ang tunay niyang kinatatakutan.