Chapter 5: TERMS OF RESILIENCE

Ang liwanag ng bagong umaga ay bumuhos sa likod ng mga bintana ng penthouse, naglilikha ng gintong repleksyon sa marmol na sahig. Sa labas, ang siyudad ay nabubuhay na para bang walang nagbabago — paulit-ulit, isang cycle. Pero para kay Bella — Isabella Alcaraz na ngayon ay Isabella Alcaraz-Veyra — wala nang paulit-ulit; hindi na siya sumusunod sa siklo.

Nakaupo siya sa dulo ng breakfast table; ang porselang tasa na naglalaman ng tsaa ay nanginginig nang bahagya sa hawak niya. At sa tapat niya ay si Leon — with perfect composure, binabasa ang financial paper na para bang wala lang sa kanya ang kumakalat na mga balita sa media at bali-balita. Bella’s family affairs rose from the ashes burned by the journalist and feast by the rivals.

“Relax,” he said without looking up. His voice was smooth, clipped, as if he were speaking to a junior executive, not his bride. “The scandal is contained. The tabloids are already running retractions.”

Napakurap si Bella sa sinabi ni Leon. “So quickly?”

He finally glanced at her, dark eyes cool, unyielding, fixed onto her — his wife. “Money moves faster than ink. And fear moves faster still.” He folded the paper with precision and set it aside, and katulad ng dati one of the maids picked it up. “No one will print a story I don’t allow.”

Ang matter-of-factness ng sinabi niya ay nagkabog pero nagbigay sa higpit at kasiguraduhan sa dibdib niya. Hindi siya naglalabas ng mayabang na tono — hindi iyon kayabangan. It was… certain, controlled and been take care of.

“You… silenced them,” Bella whispered.

“I redirected them,” he corrected. “There’s a difference. The world is watching, Isabella. They want a show. They’ll have one. But it will be the one I script.”

Parang umikot ang tiyan ni Bella sa narinig niya — script — na para bang ang buhay niya ay isang performance, isang theatre. Kung titignan, naging theatre nga ang buhay niya. Para siyang artista na may nakahandang script any moment at kailangan sumunod sa director— si Leon.

Muli nama’y nanaig ang katahimikan sa pagitan nila; tanging tunog ng kubyertos ang nangingibabaw. Pinilit ni Bella na kumain, kumagat sa mga prutas na nakahain kahit maasim sa kanyang dila.

Kalaunan, sumandal si Leon sa kanyang kinauupuan at direktang tumingin kay Bella na para bang inaaral siya. “You played your role well at the board yesterday. You didn’t falter.”

Ngumiti siya nang tipid — hindi sigurado kung compliment ba iyon mula sa asawa o isang assessment ng halaga niya. “I only did what you asked.”

“And yet,” he said, a faint curve to his lips, “you didn’t crumble. That’s a quality I value.”

Something sharp flickered in his eyes, at napabuntong-hininga si Bella. Parang sasabihin pa niya ang iba, at hindi siya sigurado kung gusto niyang marinig iyon.

“I have a challenge for you,” Leon said at last.

Huminto ang kamay niya sa pag-angkat ng tinidor. “A… challenge?”

Tumayo si Leon at umiikot sa mesa na kumikinang ang mga hakbang; huminto siya sa likod niya. Mga kamay niya ang nakapatong sa likod ng upuan, tila nagka-kagiba na hindi humahawak.

“You want to survive in my world? Then you will prove yourself.” Tahimik ang boses niya, halos intimate, ngunit puno ng utos: “Three days from now, Veyra Global will host its annual press gala. Shareholders, journalists, rivals — they’ll all be there. They’ll want to see the woman who dared take Marisella Alcaraz’s place. At ikaw yon.”

Bumilis ang tibok ng puso ni Bella. “Leon, I don’t think this is the right time and I can—”

“You will.” Putol siya ni Leon, walang puwang para tumanggi: “You will stand beside me. And when the time comes, you will speak.”

Nanuyo ang lalamunan ni Bella. “Speak?” — isang bagay na hindi niya inaasahan: isang boses na galing sa kanya.

“A toast. A statement. Something simple. But it must come from you. They’ll expect fragility, weakness. You will give them none. Understood, wife?”

“I’ll humiliate you,” bulong niya nang halos totoo. Sa kailaliman ng kanyang ugat alam niyang hindi niya kayang gawin ang ginagawa ni Leon — magbihis ng maskara at umakma sa araw-araw na palabas.

Lumapit si Leon, hininga niya’y dumampi sa shell ng tainga ni Bella. “You’ll humiliate yourself only if you give in to fear. And I won’t allow that, wife.”

Hawak ni Bella ang gilid ng mesa nang mahigpit. “I don’t know if I can.”

“You’ll learn.” Napalunok siya ni Leon at bahagyang lumambot ang tono, ngunit bahagya lamang. “You don’t carry my name to hide in shadows, Isabella. You carry it to stand beside me. And if you falter, if you crumble in front of them — then you prove every whisper right. Prove them wrong.”

Napaisip siya.

Tumayo si Leon at lumipat patungo sa bintana. Pinaglapit ang mga kamay sa likod niya, anino niya’y madilim sa umaga. “I will give you resources. Coaching, if you need it. But when the time comes, the words must be yours. I want to hear my wife. This is the price of resilience.”

Lumunok nang malalim si Bella. Umiikot ang salitang resilience sa kanyang isip — ang parehong salita na binanggit ng isa sa mga director kahapon.

Tumingin siya sa vow booklet na nakalagay sa console table; kumikinang ang mga ginintuang letra nito. Malupit na irony. Mga salita ang nagbitag sa kanya sa kasal na ito. Ngayon, salita rin ang susukat kung mabubuhay siya rito.

Hapon na nang umupo si Bella sa isa sa mas maliit na kwarto ng penthouse, nakatitig sa blangkong pahina ng leather notebook na ibinigay ni Leon. Sumulat siya ng paunang mga linya — Good evening, thank you for being here… — at sunud-sunod nitong binura at pinunit. Bawat pahayag ay mahinang tunog, mababaw, mali. Something that Leon doesn’t want to hear— weakness.

Bumukas ang pinto nang hindi kalakihan. Nakasandal si Leon sa doorframe, pinagmamasdan siya; wala na ang suit, naka-roll up ang sleeves, perfect image of controlling husband.

“You’re already working,” obserbasyon niya — may halong amusement.

“I don’t want to fail,” mahina at tapat niyang sagot. I don’t want to fail you.

Pumasok si Leon sa loob ng kwarto, malalim ang tingin pero hindi nakakapaso. “Failure isn’t an option. Not for you. Not for me. Not for us, wife.”

Kumipot ang dibdib niya. “Does it really matter? Kailangan ba talaga?”

“Because the world respects only strength.” Lumapit si Leon, ang anino niya’y tumakip sa mesa. “And they must see that my wife is not a liability. She is an asset. Do you understand?”

Napahigpit ang kapit ni Bella sa panulat. An asset. Hindi partner; hindi babae, hindi asawa — asset. Tama, isang contract marriage. Oh come on, Bella. Stop dreaming. Turan ni Bella sa utak niya.

Ngunit tumango siya na lang siya.

Ngumiti si Leon nang bahagya — calm and dangerous. “Good. Then prove it. Three days. Don’t disappoint me, wife, Isabella.”

Umalis siya, iniwan ang katahimikan na lamunin muli ang silid.

Pinikit ni Bella ang mga mata at inilagay ang ulo sa kanyang mga palad. Tatlong araw para maging isang babaeng hindi siya; tatlong araw para tumayo sa harap ng mundong hindi niya pinili. Tatlong araw para bumuo ng panibagong facade. She knows deeply inside her heart that if she shows any weakness or fear, Leon’s world will swallow her whole. 

Sa unang pagkakataon, napagtanto niya: kaya bang pekein ang resilience? Or Leon will push her to her limits to make those resilience become true?