Chapter 5

Dumating ako sa café at nakita ko si Lai sa bandang dulo, sa part na natatakpan siya ng mga halaman. Nakaupo siya habang nagi-scroll sa phone niya at nakakunot pa ang noo. Nakangiti lang akong pinagmamasdan siya dahil na-miss ko talaga siya. Nang mag-angat siya ng tingin at magtagpo ang mga tingin namin, sumenyas siyang lumapit ako kaya kumaway ako at naglakad palapit sa kanya. Uupo na sana ako dahil mukhang importante ang sasabihin niya pero hinila niya ang braso ko at niyakap ako ng mahigpit.

“I missed you, Gaile. I am really, really, re—” Mabilis akong humiwalay sa yakap para takpan ang bibig niya. 

“It’s okay, huwag natin ’yan pag-usapan. Sinabi ko naman sa ’yo na wala kang kasalanan. I missed you. All I want is to be with you like before,“ sambit ko. Tumango lang siya. 

Bago kami magkuwentuhan, nag-order muna kami. 

“How are you? Saan ka nag-stay ngayon? ” tanong ko. 

“Sa Cavite ako pansamantalang nagi-stay, sa isang old friend. Okay lang ako, balak ko sana mag-out of town last week pa kaso hindi ako makaalis knowing na hindi pa tayo nag-uusap,” sambit niya sa mahinang tono. Naging malungkot din ang ekspresyon niya. 

“Ohh...aalis ka pala, I thought uuwi ka na sa inyo para madalaw mo ako. Ang lungkot sa bahay na tinitirahan namin ni Luke,” saad ko. Hindi agad siya sumagot dahil dumating na ang order namin, hinintay muna namin umalis ang crew bago siya magpatuloy. Nagsimula na rin kami kumain habang nag-uusap.

“I’m sorry, gusto ko man umuwi hindi ko pa kaya. Galit sina mommy and daddy sa ginawa ko, baka itakwil ako no’n kapag umuwi ako.”

“Hindi naman siguro, subukan mo muna. Maiintindihan ka naman nila,” suhestiyon ko. Ngumiti siya at umiling. “You’re really a good daughter, Gaile. And I am not like you, pasaway ako ever since, sakit sa ulo ng parents ko at ang ginawa kong pagtakas sa kasal nang hindi nila alam, sa tingin ko’y sobra na. And I understand them if they mad at me, pero hindi ko pa kayang humarap sa kanila para humingi ng tawad,” saad niya. Tumango-tango ako kahit tila labag sa loob ko ang desisyon niya. 

Isa pa, this is her wanted, freedom. Iyong walang nagko-control sa buhay niya, dahil ganoon siya. Ayaw ng serious relationship, gusto niya mag-enjoy. Tama siya, magkaiba nga kami. 

“Sige, pero ano ba iyong text mo sa akin kanina?” tanong ko. Tila nagulat siya sa tanong ko dahil bahagyang nanlaki ang mga mata niya pero agad din nakabawi. 

“Ahh, it's about your husband. I saw him with another girl,” aniya. Hindi na ako nagulat sa sinabi niya. Ngumiti lang ako sa kanya.

“Alam mo? My goodness! Is he cheated?” tanong niya. Umiling ako. 

“H-hindi, baka business lang pinag-uusapan nila nung girl. Alam mo naman na si Luke ang magmamana ng business nila,” sagot ko. Kumain ako ng cupcake habang umiiwas ng tingin. 

“She’s not a business partner, her name is April, a childhood friend of your husband.” Really? I didn't know that he has a girl friend. 

“Wala naman palang mali, childhood friend lang pala. Isa pa, hindi naman ako mahal ni Luke kaya wala rin ako karapatan na pakealaman ’yon,” saad ko. 

“Meron dahil asawa ka niya!” Medyo tumaas ang boses niya kaya napatingin ang ibang kumakain sa amin. Nag-sorry naman siya agad at halos bumulong na lang. “Asawa ka niya kaya huwag siyang magloloko—” Pinutol ko agad ang sinasabi niya. 

“Asawa sa papel, Lai. Alam natin pareho ’yon. Siguro, ito rin ang consequences ng ginawa ko,” aniko. Hindi na siya umimik at tumingin lang sa amin na may lungkot sa kanyang mata kaya ngumiti ako. 

“Let’s not talk about it. We missed each other so dapat mag-bonding tayo, lalo pa at sinabi mong aalis ka, ’di ba?” suhestiyon ko. Ayaw niyang sumagot dahil nangangamba pa rin siya kaya nag-puppy eyes na ako. Bumuntong-hininga na lang siya at tumayo. 

“Okay,” sagot niya. 

Kaya naman nagpatuloy na kami sa pagkain para makapag-bonding ng matagal. Isinantabi ko muna ang sinabi niya tungkol kay Luke. Ang tanging gusto ko lang, makasama ang pinsan ko. 

Nag-ikot kami sa mall, nanood ng sine, kumain ng ice cream, naglaro fun games ng mall at kung anu-ano pa. Nagpasya kaming umuwi ng alasingko ng hapon. Pagod na pagod man pero sobrang saya naman. Dahil may dala siyang kotse, nagprisinta siyang ihatid ako. Pero malayo pa man sa bahay, tumigil na ang kotse.

“Oh, paano ba ’yan? Hanggang dito na lang muna tayo. Salamat sa bonding. Hihintayin kita kung kailan ka babalik dito,” sabi ko at yumakap na sa kanya. Sinuklian naman niya ang yakap ko. 

“Oo at papasalubungan kita. Tatawag din ako sa ’yo palagi para kumustahin ka. Lalo na kapag may problema ka, huwag kang magdalawang-isip na tawagan ako at lilipad agad ako pabalik dito para damayan,” sambit niya kaya napangiti ako. Humiwalay na ako sa yakap.

“Opo, sige at bababa na ako. Mag-ingat ka sa pagda-drive, ah.” B****o na ako at bumaba ng sasakyan. Kumaway pa ako sa kanya habang papalayo ang kotse niya.

Nang tuluyan nang makalayo ang sasakyan niya, nagpakawala ako ng buntong-hininga. Nagsimula na akong maglakad pero napatigil din agad nang may sasakyan na tumigil sa tapat ko. At bumaba ang sakay nito, na naka-blue coat matching with white long sleeve inside na tinernuhan ng kanyang black hair flat cut. At nang magtagpo ang mga mata namin, seryoso at madilim ang kanyang mga tingin na nagpagulat sa akin. 

‘Ano ang ginagawa ng lalaking ito rito?’ Hindi ko na mapigilang magtanong sa sarili ko. Tumaas ang kanyang kilay at pinagkrus ang braso sa kanyang dibdib. 

“Get in. Huwag kang umasang pagbubuksan kita,” singhal niya at nagmartsa papasok sa loob ng sasakyan. Bumaba lang ba siya para sungitan lang ako? At bakit niya ako pinapasakay? 

Imbes na mabaliw katatanong sa sarili ko, sumakay na lang ako. Pinaandar agad niya ang sasakyan paliko para umuwi. Ano kaya nakain ng lalaking ’to at sinundo ako? 

“Anyway, may friend ka pa lang girl. April, right? Hindi mo nakukuwento sa akin.” Pagbubukas ko ng topic pero hindi siya sumagot hanggang sa makauwi kami.

Pagdating sa bahay. Nauna siyang bumaba kaya sumunod agad ako para magpasalamat.

“Salamat—” 

“It is not what you think. Ginawa ko lang ’yon dahil tumatawag ang parents mo, sinabi kong naliligo ka lang. Hindi ka raw nila ma-contact kaya lumabas ako para hanapin ka. I hate lying and being a lier, kung ikaw lang ang magiging dahilan. So, next time kung aalis ka man, make it sure that your phone is on, so they don't need to me bother me,” saad niya at naunang maglakad papasok  pero tumigil siya sa bukana ng pinto pero hindi siya humarap.

“Another one, mind your own business. Kahit sino pa ang babaeng kasama ko wala kang pakealam. Sa papel lang kita asawa kaya huwag kang umasta na parang may karapatan kang magselos dahil hindi ’yon mangyayari,” wika niya. Tuluyan na rin siyang pumasok sa loob ng bahay. 

Naiwan akong mag-isa habang sinusundan ko lang siya ng tingin habang may kung anong sakit ang nararamdaman ko sa dibdib ko. Masyado ba akong umasa na nag-effort siya para sunduin ako? Poor, Erich. He hates you kaya huwag kang mag-expect ng kung ano. 

Alam ko naman na sa papel lang kami kasal, pero masakit din pala kung sa kanya mismo manggagaling ang mga salitang ’yon.