Intro (2)

ฉันมุ่นคิ้วสงสัยก่อนจะเลิกสนใจแล้วก้มหน้าลงเพื่ออ่านหนังสือที่เปิดกางเอาไว้ตามเดิม คือท่าทางเหมือนจะดีอยู่หรอกฉันเนี่ย แต่ติดตรงที่ตั้งใจอ่านเท่าไรมันก็ไม่เข้าหัวแล้วนี่สิ ทั้งที่เพื่อนร่วมแชร์โต๊ะก็ไม่ได้ส่งเสียงดังรบกวนสมาธิอะไรเลยนะ ออกจะนิ่งสงบเสมือนไร้ตัวตนในสายตาฉันด้วยซ้ำ จะโทษเขาเต็มร้อยก็ไม่ได้ เอาเป็นว่าเป็นที่ตัวฉันเองนี่แหละที่สมาธิมีไม่มากพอ ทำยังไงก็ไม่สามารถจมอยู่กับตัวเองต่อไปได้เหมือนก่อนหน้าที่เขาจะปรากฏตัว

 จะว่าความหล่อพาใจไม่นิ่งก็...

มีนิดหนึ่งแหละ

ยอมรับ

 นี่ถ้ายัยแจนกับยัยเบลไม่ชิ่งหนีฉันกลับบ้านไปก่อนล่ะก็

 กล้าฟันธงและคอนเฟิร์มเลยว่ายัยสองคนนั้นจะต้องออกอาการดี๊ด๊า ชนิดเก็บอาการยังไงก็ไม่เนียน เพราะโดยปกติก็ชอบส่องชอบเหล่หนุ่ม ๆ คณะวิศวฯ เป็นงานอดิเรกแก้เครียดกันอยู่แล้ว ถ้ารู้ว่าฉันได้นั่งร่วมโต๊ะกับหนุ่มหล่อคณะนี้ล่ะก็ คงได้ยินเสียงคนร้องโอดครวญแบบแพ็คคู่เพราะความเสียดายพันเปอร์เซ็นต์ และฉันก็ไม่คิดจะปิดปากเงียบด้วย ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าคืนนี้จะแชตไลน์ไปเม้าท์ให้เบลกับแจนได้ดีดดิ้นเล่น

และพอคิดถึงเพื่อนขึ้นมาก็อดเสียดายไม่ได้ที่ไม่รู้ว่าปืนอยู่ชั้นปีอะไร ถ้ารู้จะได้บอกข้อมูลยัยสองคนนั้นได้ถูกต้องถ้าโดนซักไซ้ในประเด็นนี้ขึ้นมา แต่ครั้นจะถามให้รู้เรื่องมันก็ดูยังไงอยู่ เพราะเขาเองก็ไม่มีทีท่าว่าอยากคุยกับฉันเท่าไรด้วย

 ไม่สิ

 เรียกได้ว่าไม่อยากเสวนาด้วยน่าจะใช้คำได้ถูกต้องมากกว่า จะให้ฉันเริ่มต้นชวนคุยก่อนมันก็ไม่ใช่นิสัยอีกแหละ ดีไม่ดีเดี๋ยวจะหาว่าฉันอ่อยเอาอีก พื้นฐานเป็นคนนิสัยหลงตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้

เอาเป็นว่าฉันเก็บความสงสัยส่วนตัวเอาไว้ในใจจะดีกว่า ถามว่าโอกาสที่จะเจอกันอีกมีไหม ก็คงมีนั่นแหละ แต่เขาจะจำฉันได้ไหมในหลังจากนี้มันก็อีกเรื่อง สรุปว่าไม่สร้างปัญหายุ่งยากให้ตัวเองภายหลังเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

และในเมื่ออ่านหนังสือหาข้อมูลเพื่อประกอบการทำรายงานส่งอาจารย์วิชุดาอาทิตย์หน้าต่อไปไม่รู้เรื่องฉันจึงปิดมันลงในที่สุด

 เพราะรู้ว่าหากฝืนอ่านต่อไปก็สูญเสียเวลาเปล่า เพราะสมาธิที่เสีย

ไปแล้วเรียกกลับคืนมาได้ยากแค่ไหนฉันรู้ดี และด้วยเหตุนี้ฉันเลยเริ่มลงมือเก็บชีทเรียน สมุดจดบันทึกเกี่ยวกับเรื่องเรียน ปากกาหลากสี

ใส่กระเป๋าผ้าปักลายด้วยมือเพื่อเตรียมตัวกลับหอพักที่อยู่ห่างออกไปจากมหาวิทยาลัย

หลุบสายตาลงดูเวลาที่นาฬิกาบนข้อมือก็พบว่า ณ ตอนนี้เกือบจะหกโมงครึ่งแล้ว สามชั่วโมงกว่าที่นั่งอยู่ในหอสมุด คือมาอาศัยตากแอร์อยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนวิชาสุดท้ายของวันเสร็จ ก็ว่าแล้วว่าทำไมถึง

ได้รู้สึกหิวขึ้นมาตงิด ๆ ที่แท้ก็ได้เวลาหาอะไรใส่ปากใส่ท้องแล้วนี่เอง ซึ่งเมนูในใจก็มีมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ

นั่นก็คือ...

ก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นหน้าปากซอยเข้าหอ

จริง ๆ อยากกินมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแหละ แต่เผอิญว่าช่วงเวลาที่อยากมันดึกเกินกว่าจะออกไปเดินต๊อก ๆ เพื่อซื้ออะไรกินแล้วไง

เลยอาศัยทำมาม่าเกาหลีแบบเผ็ดคูณสองใส่ไส้กรอกเซเว่นที่ซื้อติดตู้เย็นแก้ความอยากหมูตุ๋นแสนอร่อยแทน และแค่นึกถึงความหอมของน้ำซุปน้ำย่อยในกระเพาะก็เริ่มทำงานหนักขึ้นมาอีกแล้ว

กลับดีกว่า

ไม่รออะไรแล้ว

แต่ก่อนจะลุกออกมาจากโต๊ะแล้วหันหลังให้ใครอีกคนฉันก็แอบเหล่สายตามองแวบหนึ่งนะ เผื่อเขามองมาฉันก็จะพูดอะไรสักคำสองคำ ซึ่งฉันคงหวังมากไปเลยเลือกที่จะไม่พูดอะไร อีกอย่างก็เห็นว่าเขากำลังตั้งอกตั้งใจเล่นเกมในมือถือมาก ขืนทะเล่อทะล่าไปขัดจังหวะเข้าคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับตัวฉันสักเท่าไร ใครบ้างจะไม่รู้ว่าพวกผู้ชายเวลาเล่นเกมนี่จริงจังยิ่งกว่าจริงจังซะอีก สังเกตดูได้จากสีหน้าที่

ค่อนไปทางเคร่งเครียดนั่นสิ สงสัยกำลังอยู่ในช่วงพีคจัด โบกมือลากันตรงนี้ไปเลยละกัน