Chapter 2

Conrad's POV

"Dude, I think you should really move on. She's gone. Dead. Tanggapin mo na ang nangyari 3 years ago, and stop blaming yourself!" sermon na naman ng kaibigan ko.

Kung hindi ko lang talaga ito matalik na kaibigan, at kung hindi lang malaki ang utang na loob ko sa pulis na'to, baka nasapak ko na. Ang kulit, e!

Nasa VIP room kami nitong sikat na club. Hindi ako mahilig pumunta sa mga ganito, itong kaibigan ko lang talaga ang nagyayaya sa akin tuwing weekends.

Nagka-clubbing din daw kasi ang binabantayan niyang anak ng boss niyang si Yvonne Ivory Salazar. Bodyguard siya nito.

Most of the time, after work, nasa penthouse lang ako. Yakap-yakap ang mga lumang damit ng pinakamamahal ko, habang naglalasing at sinasariwa ang mga ala-ala naming dalawa.

"You will never understand, dude. Easy to say, hard to do. I tried..."

Tuluyan bumalong ang mga luhang kanina ko pa pinipigilang kumawala. Hindi na ako nakapagsalita sa sikip ng dibdib. Tila may kung ano'ng bumara sa lalamunan ko at tanging ang pagluha ko na lamang ang paraan upang kahit papaano'y maibsan ang lungkot na aking nararamdaman.

Miss na miss ko na talaga siya...

Ang maamo niyang mukha, ang pagkislap ng kanyang mga mata sa tuwing sinasabi at pinapakita ko sa kanya kung gaano ko siya kamahal... ang mga titig niyang nagpapaalala sa akin noon na kahit sino o ano pa ako, tanggap niya ako at mamahalin nang lubos...

All she ever wanted was my love and attention back then. She gave me her world, and made me the happiest and blessed man ever... but all I have given to her was pain and heartache.

I ruined her life...

I have hurt her...

She died because of me.

She was my first love and certainly will be my last. I'm too guilty to move on. I loved her too much to love another woman.

Kung may iba nga lang na pwedeng mag-alaga kay mama, kahit pa malayo naming kamag-anak, ay baka matagal na akong sumunod sa kanya.

My babe... My love... I wonder why am I still trying to live when you're not even here by my side?

Muli kong sinariwa ang unang beses ng aming pagkikita. It was 4 years ago...

Papauwi na ako galing sa trabaho nang marinig ko mula sa malayo ang sigaw ni aling Maria- ang inutangan namin noon ng almost two hundred thousand pesos noong ma-ospital si mama. Na-hit and run si mama noon habang inaatake sa puso sa daan. At dahil sa pag-aalalang pinapahiya na naman nito ang mama dahil sa hindi namin mabayad-bayaran nang buo ang utang, dali-dali kong tinakbo ang bahay namin kahit sa sobra kong pagod sa araw na iyon.

Napakasimple lang ng pamumuhay namin noon pero kontento na kami ni mama sa kung ano'ng meron kami sa buhay. Hindi pa kami gaanong ginugulo ng ama ko at ng pamilya niya noon.

Mahirap lang kami, oo, pero hindi matutumbasan ng anumang halaga ang contentment sa buhay namin ni mama.

We're struggling financially, but we're happy and doing our best to survive- and that's all that matters.

Nagtaka ako kung bakit biglang natahimik ang lugar namin bago pa man ako makarating, pero hindi ko binawasan ang bilis ng aking pagtakbo. Baka kasi ano na naman ang ginawa ng ale kay mama na hindi pa naman nagsusumbong sa akin at tanging sa kapitbahay ko na lang naririnig ang mga pinagdaanan nito sa kamay ni aling Maria.

Habol hininga akong nakarating sa amin ngunit ganoon na lamang ang aking pagtataka nang makita ang napakalapad na ngisi ng ale paalis sa amin habang pinapaypay ang makapal na bundle ng pera na mukhang tig-wa-one thousand.

Agad na hinanap ng mata ko si mama ngunit 'di ko siya agad nakita dahil sa dami ng mga taong naroon malapit sa bahay namin.

Nagpasya akong tuluyang hanapin si mama sa bahay ngunit imbis na ang aking butihing ina ang mahanap ay tila isang anghel na bumaba mula sa langit ang aking nakita.

Isang napakagandang dilag na may katamtamang haba na nakalugay at itim na buhok, may maliit, maamo at kaakit-akit na mukha na kahit wala masyadong make-up ay hindi nakakasawang titigan, at ang ganda-ganda pa rin! Ang mga labi niyang nakaawang na tila nakikiusap na aking halikan... at ang nangungusap at inosente nitong mga mata na tila ba sumasalamin sa aking nararamdaman... and that's how I met her- the woman of my dreams. Amorah Andrea Michaels-Mateo.

I never believed in love at first sight until I saw her. Guess that's how "to see is to believe" from, right?

Nagulat ako noon nang sabihin ni mama na ipinagtanggol siya ni Amorah kay aling Maria. Ito pa ang nagbayad sa balanse ng utang namin noon na mahigit singkwenta mil para hindi na kami guluhin at ipahiya pa ng ale.

Sa hiya at pasasalamat na rin ay nangako akong babayaran siya kahit paunti-unti dahil naubos ang savings ko sa operasyon ni mama at sumusweldo naman ako every 15th and 30th of the month, ngunit tumanggi siya at sinabing tulong na raw niya iyon sa amin dahil mabait daw sa kanya si mama mula nang dumating siya sa lugar namin, at tinuruan pa raw siya nito ng lingguahe namin sa Cebu, na tinatawag naming Bisaya.

Doon ko nalamang siya pala ang ilang araw nang ikinuwento ni mama sa akin na magandang babae raw na bumibisita sa kanya sa bahay at tinutulungan siya sa mga gawaing-bahay, at ipinapasyal tuwing wala ako.

Akala ko noon, wala akong pag-asa sa puso niya lalo na't sa tindig at porma pa lamang ay halatang galing siya sa mayamang pamilya. Pero... minahal niya rin ako at ipinaglaban pa sa pamilya niya.

"You're getting married next month, right? Kaya mas mabuting kalimutan mo na siya, dude. Mabuting babae si Samantha Montero, though, she's your tita Wendy's niece. She's beautiful, sexy and famous, and she likes you, too! So, ano pa ba ang hinahanap mo? You might as well grab this opportunity to forget your first love... Kung ako sa'yo, pag-iisipan ko talaga nang mabuti ang mga choices ko," sabi ni Andrei na nagpabalik sa akin sa kasalukuyan.

Matiim kong tinitigan itong kaibigan kong nasa tapat ko nakaupo.

"So... kung mawala sa'yo si Yvonne, hahanap ka agad ng ipapalit sa kanya just to forget her and move on?"

Natigilan siya sa tanong ko, napaisip. Ilang saglit lang ay malungkot niyang ibinaba ang boteng hawak. Halatang hindi inasahan ang binato kong tanong.

He looked away and sighed sadly. Ngumiti siya nang mapakla saka sumagot, "I... I don't know. Basta ang alam ko lang... hindi ko makakaya pag napunta siya sa iba. D*mn!" aniya saka marahang umiling habang nagtatagis-bagang.

I felt him. Nagsisi tuloy ako sa nabitawang tanong. That was so insensitive. Especially because I witnessed all his downs and heartbreaks for that woman, just like how he witnessed mine.

"She's been my everything... for years. I tried stopping myself from falling for her... pero huli na nang malaman kong mahal na mahal ko na pala siya... that even I, can't save myself anymore," aniya saka nagpahid ng mga luhang namasa sa pisngi gamit ang mga daliri niya. "Teka, bakit napunta sa akin ang tanong, e ikaw itong nag-e-emote? Ikaw itong problemado, 'wag mo nga akong dinadamay!" biglang switch ng mood n'ya.

'Lang hiya talaga 'to, paiyak na sana ako, e. Natawa na lang din ako sa sinabi niya.

"Wag mo nga akong pinag-o-overthink, baka mauna pa ako sa'yo, g*go!" pareho kaming natawa at nagpalis ng mga luha.

Maya-maya ay muling namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa.

Andrei busied himself with drinking while in deep thought.

I sighed, then massaged my forehead upon remembering my upcoming marriage na si Sam lahat ang naghahanda.

I shouldn't have agreed, really. Kinukulit kasi ako ng lahat para mag-move on at limutin si Amorah, especially si papa, kaya ako napa-Oo sa gusto niya, as his company's heir na rin na hindi naman ako kailanman naging interesado.

May asawa kasi siya at may mga anak do'n kaya malaking gulo pag inako ko pa ang pagiging tagapagmana ng kumpanya tulad ng nakasaad sa last will ng ama ni papa na hindi ko naman naabutan.

Sa madaling salita, I am the sole heir of Versalez Incorporated according to lolo Benjamin Versalez's last will kahit may mga kapatid pa ako sa ama- as the first-born son of my father. But instead of it being a blessing, it became a curse.

Nang dahil sa kayamanang ipapamana sa akin ay nasira ang buhay namin ni mama... pati ang buhay at pangarap naming dalawa ni Amorah para sa isa't-isa.

I gritted my teeth upon remembering kung paano sinira ng pamilya ni papa ang mga pangarap ko. Sila, at si papa ang rason kung bakit wala na ang babaeng mahal na mahal ko.

"You know why I agreed to that marriage, right?" sagot ko, tinutukoy ang tanong niya kanina saka tinungga ang alak sa bote na hawak ko. I think I'm getting wasted. "As long as she knows her boundary, hindi kami magkakaproblema. I have let her sign a contract at pumayag naman siya, so, that's it."

"What?" napalingon ako sa kanya. His brows furrowed like what I said was absurd. "Is that really you, dude? How come you're so heartless? She doesn't deserve that. Kung ayaw mo, pakawalan mo na lang 'yong babae. G*go ka talaga!" 'di makapaniwalang komento nito.

Isinandal niya ang likod sa malambot na sandalan ng aming inuupuang sofa habang dismayadong umiiling.

"Matagal nang patay ang puso ko, dude. Matagal na. I told her everything before I said yes to her... to them. Kung ayaw niya, e di ipa-postpone niya ang kasal! Easy,"

Umiling itong muli at ngumiwi.

"Fine, whatever! Basta pinagsabihan na kita," itinaas pa ang mga kamay bilang pagsuko sa aming diskusyon.

Ipinikit ko na lamang ang aking mga mata. I've been so exhausted, depressed and stressed all these years... I felt so blue and lost ever since Amorah's demise.

Then, I saw Amorah's gorgeous face and smiles in my head.

I wish I could see her even just for a minute. I missed talking to her. I could even trade everything in my life for it.

Muli ay tila kinuyom ang puso ko sa sakit. Muli kong tinungga ang alak ko, inawat pa ako ng kaibigan dahil nga medyo lasing na rin ako.

Tumunog ang cellphone ni Andrei sa kalagitnaan ng pag-awat niya sa akin. I looked at him, and saw him quickly taking it out and manipulate it like he knew there's some trouble. He read some texts with furrowed brows. Ibinulsa niya ang phone saka nagbuntong-hininga at inubos ang natitirang beer sa kanyang bote.

"Kung bakit kasi nagka-club pa 'tong mga 'to, e hindi naman marunong uminom. Sinama-sama pa nila si bunso, bawal pa namang uminom iyon. Sinasabi ko na nga ba... saan ko naman kaya hahanapin iyon ngayon?" mahabang litanya niya. "Mauna na ako. Mag-bi-babysit lang," paalam niya sabay tayo.

"Samahan na kita," alok ko.

Tumango siya at lumabas na kami ng kwarto.

Pagkalabas ay dumiretso na siya sa VIP room ng binabantayan niya at ng mga kasama nito. Ako naman ay pumunta muna ng restroom. Alam ko na kasi kung saan sila pupuntahan pagkatapos.

"Galing natin! Hahaha!" dinig ko bago marating ang pasilyo papuntang restroom sa kabila ng nakabibinging musika.

Napailing ako. Ano na naman kaya'ng kababalaghan ang ginagawa ng mga kabataang kasama niyon?

"W-what d-did y-you do... to m-me?"

Naestatwa ako. Tila tumigil ang paghinga ko sa narinig. Nilingon-lingon ko ang paligid. Hindi ko alam kung guni-guni ko lang ba iyon, pero sigurado akong boses iyon ni Amorah.

Her voice is like a music that keeps on replaying in my head kaya siguradong-sigurado ako sa narinig.

Kinabahan ako, sigurado akong galing ang boses na iyon sa restroom!

"Don't worry, baby, you'll enjoy everything tonight. Tutulungan ka namin sa sitwasyon mo ngayon! Hahaha!"

Nalintikan na!

Tinakbo ko ang restroom nang mapagtanto ang nangyayari. Halos tumalon ang puso ko mula sa aking dibdib sa kaba nang maalala ang sinabi ni Andrei na nawawala ang kaibigan ng binabantayan niya.

She might be the one they're looking for! Or maybe...

Halos hindi ko maigalaw ang aking katawan nang marating ang pinangyarihan ng mga boses. Tila tumigil ang pag-ikot ng mundo ko nang makita ang babaeng buhat-buhat ng isa sa mga binatilyong naroon. Rumagasa ang damdaming natipon sa dibdib ko sa loob ng tatlong taon.

Pangungulila.

Pagmamahal.

Sakit.

Guilt.

Ngunit nang mapansin ko ang hinang-hina niyang katawan habang buhat-buhat ng ibang lalaki ay parang gusto kong magwala o pumatay ng tao.

Nagdilim ang paningin ko. Umigting ang panga sa galit.

"And where do you think you're going with my girlfriend?"

Nagulat ang mga binatilyong naroon sa bigla kong pagsulpot. Tingin ko ay mas bata lang sila sa akin ng ilang taon at halos magkasing tangkad kaming lahat.

Narinig ko ang pagmamayabang nu'ng isa na kayang-kaya niya daw akong patumbahin kahit sa tangkad at katawan ko. Sumugod siya sa akin ngunit sa isang suntok ko lang ay natumba siya agad. Sumugod ang dalawa pa ngunit ganoon din ang nangyari.

I do mixed martial arts as a way of relieving my stress and depression since 3 years ago... Dito ko rin binubuhos ang galit ko sa mundo at sa sarili ko kaya masasabi kong magaling ako sa larangang ito.

"Ibibigay mo ang girlfriend ko o papatayin kitang hayop ka?" babala ko sa natirang nakatayo.

Takot na takot itong nakatingin sa akin saka manginig-nginig na tiningnan mula sa kinatatayuan ang mga kasamahan niyang hirap na hirap nang makatayo.

Dahan-dahan niyang inayos ang pagkakabuhat kay Amorah saka ito iniabot sa akin na parang batang paslit na ingat na ingat talaga siyang 'wag magising.

Nang tuluyan ko nang hawak si Amorah na parang bride ay kumaripas na ito ng takbo. Sumunod naman sa kanya ang mga kasamahan niya.

Naiyak ako nang tuluyan kong pinakatitigan ang mukha ni Amorah.

Siya nga at wala nang iba!

Mas gumanda siya at mas naging kabigha-bighani ngayon...

My Amorah! My love!

I really hope this is not a dream, but if this is, please never wake me up... I just wanna stay here with her like this!

I can't believe she's really in my arms right now!

Dahan-dahan at maingat kong hinubad ang itim kong suit jacket habang buhat siya, gagawin iyong pantakip sa kanyang katawan.

Natukso pa akong kurutin ang sarili upang e-tsek kung nananaginip lamang ba talaga ako. Pikit-mata at halos natawa ako nang ginawa iyon, hinihiniling na sana'y totoo ang lahat nang ito. At ganoon na lamang ang aking paghikbi sa tuwa nang malamang totoo nga'ng buhay si Amorah na buhat-buhat ko ngayon at hindi lamang isang panaginip!

I don't know how she came back to life after all these years pero hindi ang alamin iyon ang priority ko ngayon. I need to help her and bring her to somewhere safe!

She's so light kahit tumangkad at mas gumanda ang hubog ng katawan niya, like she didn't gain any weight these 3 years. Hindi ko mapigilan ang mga luha sa pag-agos lalo na nang makitang hinang-hina na siya. I felt my heart sinking again... It was as if, I was back to that accident 3 years ago. It was as if, I am losing her again!

Napansin kong halos lahat ng taong nadadaanan namin ay tinitingnan kami nang may pagtataka pero wala akong pakialam.

Akala ko ay patay na siya, iyon ang sabi sa akin ng mga magulang niya noong gabing naaksidente siya. Now she's back. Alive.

I can't let her leave me again this time!

Dinala ko siya sa kotse ko kung saan naghihintay ang driver ko sa akin. Sa likurang upuan kami ng sasakyan umupo at dali-daling pinaandar ng driver ang sasakyan nang makita ang sitwasyon namin.

"Amorah, ano'ng ginawa nila sa'yo? Are you okay? Can you still open your eyes?" tanong ko ngunit hindi siya sumagot.

Nakapikit lamang siya habang marahang kinikiskis ang pisngi at ilong sa sinasandalan niyang dibdib ko, like she wants something. Medyo nakahinga ako ng maluwag nang makitang hindi na siya ganoon kahina katulad ng kanina.

"W-What happened to you, babe, bakit ngayon ka lang? They said you were dead..." my voice broke as tears rolled down my cheeks again.

Niyakap ko siya nang napakahigpit, I missed her badly. Kahit ano pa ang sabihin niyang dahilan ay tatanggapin ko, makasama lang siyang muli.

I still can't believe she's alive and here beside me now!

"Babe, I'm sorry. I'm really sorry. I should have listened to you first. I shouldn't have let you go. Please stay with me. Please don't ever leave me again! Gagawin ko lahat, okay? Gagawin ko ang lahat mahalin mo lang ulit ako," I almost begged.

"A-Ang init," narinig kong sabi niya.

She removed my suit jacket from her body and let it fall onto the floor. Sunod niyon ay ang dahan-dahan niyang pagbaba sa kanyang red tube dress, na hapit na hapit sa kanyang magandang katawan, na talagang ikinagulat ko.

"Hey, no!" I held her hand to make her stop undressing herself.

Napalingon ako sa driver at lihim akong nagpasalamat nang makitang nasa daan lang ang atensyon nito.

She paused nang mapansin ang kamay kong pinipigilan siya. She raised her head, and looked at me like she's intoxicated with something.

Wow, she's still so perfect even in her state!

Niyakap niya ako, and d*mn! Heat rose up in my body like an unstoppable wildfire and I know what it wants. Ngunit pilit kong inalis sa isipan ang uhaw na nararamdaman. Iniwas ko ang tingin upang hindi madala sa sitwasyon namin.

"P-Please, help m-me," she whispered seductively.

Sh*t! I know I shouldn't be se****ly ar**sed right now, but d*mn, I missed her so much!

She then rested her head on my shoulder. She once again rubbed her cheeks and nose on my chest. I felt tortured in pleasure pero tiniis ko lang lalo na nang mapansin kong mukhang nakainom rin siya.

Then, she sniffed me. From my chest up til my neck na ikinaungol ko. She stopped and looked at me in the eyes again, dizzily. Ngumisi siya na parang nagustuhan ang naging reaksyon ko sa ginawa niya.

At nang 'di ko na napigilan pa ang sarili ay uhaw na uhaw kong sinakop ang kanyang mga labi.