"เธอหว่านเสน่ห์แบบนี้กับทุกคนเลยเหรอ?" โรสถาม พลางจิบไวน์ต่อ เธอไม่ปล่อยให้เขาเห็นความอ่อนไหวในตัวของเธอ
"เปล่าครับ แค่กับคนที่ผมสนใจจริงๆ" ลูคัสตอบตรงๆ น้ำเสียงของเขาฟังดูจริงจังมากขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงเจือด้วยเสน่ห์ที่ยากจะปฏิเสธ
โรสหลุดหัวเราะเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ เธอยกแก้วไวน์ขึ้นจิบต่อ ความร้อนแรงจากแอลกอฮอล์และสายตาแหลมคมของเขาทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกปลุกเร้าในทางที่เธอไม่ได้คาดคิดมาก่อน
“เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าตัวเองไม่กลัว?” เธอถามต่อ น้ำเสียงของเธอคงความเป็นธรรมชาติ แต่ในใจนั้นตรงกันข้ามกันเลย เธอเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว
“คุณคิดว่าผมควรกลัวอะไรล่ะครับ?” ลูคัสถามกลับ สายตายังคงจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ
โรสยิ้มและยักไหล่เล็กน้อย “ก็ไม่รู้สินะ...” เธอตอบส่งๆ ไปแบบนั้นและเสมองไปทางอื่นแก้เขิน เธอรู้สึกเสียฟอร์มที่โดนแหย่แบบนี้
ลูคัสขยับตัวเล็กน้อย เอนตัวเข้ามาใกล้เธอขึ้นอีก ราวกับกำลังหยั่งเชิงเธออยู่ตลอดเวลา “ผมว่า...คุณรู้ดีว่าคุณมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจ” เขากล่าว น้ำเสียงทุ้มลึกของเขาราวกับเสียงกระซิบที่ยั่วเย้า
โรสรู้สึกถึงความเร่าร้อนที่ค่อยๆ ทวีความรุนแรงขึ้นในบรรยากาศระหว่างพวกเขา ทั้งสองต่างรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
“แล้วถ้ามีคนรู้ล่ะ เธอจะทำยังไง? เธอเป็นนายแบบชื่อดังนะ ส่วนฉันก็...” โรสพูดทิ้งท้าย แต่ไม่จบประโยค จงใจให้มันคลุมเครือ
“ผมไม่แคร์เรื่องพวกนั้นหรอกครับ” ลูคัสตอบอย่างรวดเร็ว สายตาของเขาไม่หลบเลี่ยง “ถ้าผมต้องการอะไร ผมก็จะทำมัน ไม่ว่าจะมีใครรู้หรือไม่ก็ตาม”
คำพูดของเขาทำให้โรสรู้สึกเหมือนถูกยั่วมากขึ้น เธอรู้ดีว่าเขาต้องการอะไร และเธอต้องการอะไร ตัวเธอก็ไม่คิดจะปฏิเสธสิ่งนั้น...
โรสมองลูคัสด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความท้าทาย ผสมกับแรงกระตุ้นจากเครื่องดื่มและความร้อนรุ่มที่สะสมอยู่ในร่างกาย หลังจากห่างหายจากความสัมพันธ์ทางกายมานาน เธอกำลังรู้สึกถึงความต้องการที่เดือดพล่านขึ้นมาอีกครั้ง แต่เธอก็ยังคงสงวนท่าทีเอาไว้
“แล้วเธอแน่ใจเหรอว่าจะทำให้ฉันพอใจได้?” เธอเอ่ยถาม ขยับตัวเข้าหาเขาเล็กน้อย ริมฝีปากคลี่ยิ้มยั่วยวน เธอท้าทายเขาอย่างตั้งใจ โรสรู้ดีว่าผู้ชายที่เด็กกว่าอย่างเขาน่าจะสนุกกับอะไรแบบนี้
ลูคัสนิ่งไปชั่วขณะกับคำพูดนั้น แต่ใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่ขี้เล่น "ถ้าผมทำให้คุณพอใจได้ล่ะครับ?" เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ปนเย้าแหย่ "ผมจะได้อะไรเป็นรางวัล?"
โรสหัวเราะเสียงเย็นในลำคอ แม้ว่าภายในเธอจะเริ่มรู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่ก่อตัวอย่างรวดเร็ว แต่เธอจะไม่ยอมให้ลูคัสรู้ว่าเขามีอิทธิพลมากแค่ไหนกับเธอในตอนนี้ "รางวัลเหรอ?" เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างยั่วเย้า "ขอดูก่อนแล้วกันนะ....ว่าเธอจะสมควรได้รางวัลหรือเปล่า...
ลูคัสมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง รอยยิ้มของเขายิ่งลึกขึ้นเมื่อเห็นว่าโรสก็พร้อมที่จะเล่นเกมนี้ไม่ต่างจากเขา ขณะที่เธอเอนตัวกลับ ริมฝีปากของเขาเกิดรอยยิ้มที่ดูลึกลับแต่โรสไม่ทันสังเกตเห็น
โรสเหลือบมองไปยังถนนด้านนอกบาร์ที่พวกเขานั่งอยู่ ก่อนที่จะชี้ไปยังโรงแรมที่อยู่ไม่ไกล "ถ้าเธอคิดว่าเธอจะทำให้ฉันพอใจได้" เธอพูดอย่างเย้ายวน ดวงตายังจับจ้องไปที่ลูคัส "เธอจะต้องพิสูจน์ให้เห็นสิ"
คำพูดของโรสทำให้บรรยากาศระหว่างพวกเขายิ่งร้อนระอุยิ่งขึ้น ลูคัสมองตามทิศทางที่โรสชี้ไป แล้วกลับมาสบตาเธออีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่เผยให้เห็นความมั่นใจและเจ้าเล่ห์อย่างชัดเจน
"ถ้างั้น..." ลูคัสขยับตัวเข้าใกล้อีกนิดแทบจะชิดกับเธอ น้ำเสียงต่ำลงกว่าเดิม "ผมคงต้องพิสูจน์ตัวเองให้ดีแล้วล่ะครับ"
โรสไม่ได้ตอบอะไร นอกจากยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะลุกขึ้นยืน และหันไปมองลูคัสที่เตรียมพร้อมจะก้าวตามเธอ เธอยิ้มยั่วเขาและเดินนำทางเขาไปในที่ที่ทั้งคู่รอคอย
เมื่อเข้ามาในโรงแรม ทันทีที่ประตูห้องปิดลง มันเหมือนกับทุกสิ่งรอบตัวถูกกลบด้วยความเร่าร้อนระหว่างทั้งคู่ ลูคัสไม่รอช้า เขาขยับเข้ามาประชิดโรส จับเธอแนบกับผนังห้องทันทีโดยไม่พูดอะไร ริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับของเธออย่างร้อนแรง ราวกับเวลาทั้งหมดที่ผ่านมาคือการรอคอยช่วงเวลานี้
สัมผัสของลูคัสเต็มไปด้วยความหิวโหย และโรสเองก็ตอบสนองจูบของเขาอย่างเร่าร้อน มือของเธอสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตของเขา สัมผัสกับผิวเนื้อที่แข็งแรงแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
เมื่อโรสดึงเสื้อเชิ้ตของลูคัสออก เธออดที่จะหยุดมองไม่ได้ สายตาของเธอจ้องมองแผงอกแข็งแกร่งและกล้ามท้องที่เรียงเป็นลอนชัดเจน มันสมบูรณ์แบบจนแทบไม่น่าเชื่อว่ามีอยู่จริง ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวและหัวใจเต้นแรงขึ้นทันที เธอกัดริมฝีปากเบาไม่ใช่เพียงแค่เพราะรูปร่างที่ดึงดูดใจอย่างรุนแรง
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอมากกว่านั้นคือบางสิ่งที่กำลังคับแน่นอยู่ใต้กางเกงของเขา ขนาดมันชัดเจนเกินไปแม้จะยังถูกปกปิด ร่างกายของเธอถึงกับสั่นสะท้านเพียงแค่เห็นมัน
ลูคัสยิ้มอย่างรู้ทันเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองของเธอ “ชอบสิ่งที่เห็นไหมครับ?” เขาแกล้งถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขี้เล่น และเย้าแหย่เธอให้ตอบสนอง
โรสหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเห็นสีหน้าของเธอ เธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเธอรู้ตื่นเต้นมากแค่ไหนกับสิ่งที่ได้เห็น เธอพยายามคุมสติ แต่ความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้มันยากขึ้นทุกที
“ก็...ไม่เลวนัก” โรสตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทั้งที่หัวใจเต้นระรัว แต่เธอทำเป็นไม่อ่อนไหวกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าก่อนที่จะค่อยๆ ยื่นมือไปลูบไล้กล้ามหน้าท้องชวนฝันนั้นด้วยปลายนิ้ว ทำเอาเจ้าของดวงตาสีฟ้าส่งเสียงครางต่ำออกมา
ลูคัสหัวเราะออกมาก่อนเอื้อมมือขึ้นไปจับข้อมือของเธอ แล้วพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกระหาย “ถ้าคุณแตะมากกว่านี้ ผมอาจจะอดใจไม่ไหวนะครับ”
โรสยังคงขยับสะโพกรับการกระแทกของเขาอย่างไม่ยอมให้เขาหยุด เธอรู้สึกถึงความเสียวซ่านที่ทวีคูณขึ้นทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไป“อ๊า... ลูคัส... ไม่ไหวแล้ว... ฉันจะเสร็จแล้ว!” โรสบอกเสียงกระเส่า ขาของเธอสั่นระริก มือของเธอยังบีบยอดอกของตัวเองเพื่อระบายความเสียวซ่านไปพร้อมๆกับสะโพกที่ขยับรับการกระแทกจากเขาลูคัสมองดูร่างของเธอด้วยสายตาที่มืดลง พยายามเก็บอารมณ์ของตัวเองไว้จนแทบจะทนไม่ไหว “คุณไม่ไหวแล้วใช่ไหม?” เขาพูดเสียงต่ำ ขยับสะโพกเข้าไปลึกและแรงขึ้น “ผมไม่อยากหยุดเลย โรส...”แต่เขารู้ดีว่าโรสต้องการอะไร และเขาก็รู้ว่าต้องการทำให้เธอถึงจุดสูงสุดก่อนถึงเวลาของเขา เขาหลับตาลงก่อนจะกระแทกอีกครั้งด้วยความแรงที่เพิ่มขึ้น “ปล่อยออกมาเลยครับ เสร็จออกมาเลย”ทันใดนั้นโรสก็ปล่อยเสียงครางออกมาในลำคออย่างไม่อาจควบคุมได้ ร่างกายของเธอกระตุกไปตามจังหวะที่เขากระแทกเข้าออก ความเสียวที่พุ่งเข้ามาทำให้เธอหลุดเสียงร้อง "อ๊า... ลูคัส... ฉัน... ฉันเสร็จแล้ว!" ร่างของเธอสั่นระริก ขาเกร็งจนเกือบจะล้มแต่ยังคงยืนอยู่ได้เพราะลูคัสยังคอยจับเธอไว้แน่นลูคัสกระแทกเข้าไปอีกครั้ง เขาครางเสียงแหบพร่า ในที่สุดเขาก็ปลดปล่อ
หลังจากกิจกรรมอันเร่าร้อนหลังโขดหินนั้นจบลง ลูคัสพาเธอกลับมาที่ห้องเพื่อทำความสะอาดและพักผ่อนเมื่อถึงห้องพัก ลูคัสกุมมือโรสแน่น รู้ดีว่าไม่มีสิ่งใดสามารถกั้นเขาไม่ให้เข้าใกล้เธอได้อีกแล้ว เมื่อประตูปิดลง เขาจูงเธอตรงไปยังห้องน้ำ เสียงน้ำอุ่นที่กระทบพื้นดังแว่วเป็นจังหวะ แต่สิ่งที่ก้องอยู่ในใจเขาเป็นเพียงเสียงหายใจของเธอ ที่แผ่วเบาแต่สะกดเขาไว้จนไม่อาจหันเหสายตาไปทางอื่นได้ในแสงสลัวจากไฟในห้องน้ำ ลูคัสมองโรสอย่างที่เขาทำไม่ได้ในที่แจ้ง ร่างกายที่ยังมีละอองน้ำทะเลเคลือบผิวดูเย้ายวนจนเขาต้องเผลอกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว มือหนาเอื้อมไปปลดปมบิกินี่ของเธอออกอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขาจ้องมองเธออย่างไม่ปิดบังความรู้สึก“คุณสวย...จนผมไม่อยากละสายตาเลย” ลูคัสเอ่ยเสียงพร่า เขาโน้มตัวเข้าใกล้ ปลายจมูกแตะหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่แก้ม โรสหลับตา ปล่อยให้เขาละเลียดจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน“พอเถอะลูคัส...” โรสพูดเสียงกระเส่า แต่มือของเธอกลับเผลอเกาะต้นแขนเขาแน่นลูคัสยิ้มมุมปาก เขารู้ดีว่าเธอกำลังสู้กับตัวเอง “คุณพูดให้ผมหยุด...แต่ร่างกายคุณบอกให้ผมไปต่อ คุณจะเอายังไงดีครับ คุณโรส” น้ำเสียงแฝง
อีกภาพที่เขาจับได้คือตอนที่เธอก้มลงเก็บลิปสติกที่ตกอยู่บนพื้น ผมของเธอปรกลงมาบังใบหน้า เธอปัดมันไปด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจ ท่าทางธรรมดานั้นกลับดูดึงดูดจนเขารู้สึกว่ามือที่จับกล้องสั่นเล็กน้อย แล้วก็มีภาพหนึ่ง เป็นช่วงที่โรสหัวเราะพร้อมกับเพื่อนร่วมงาน แสงสะท้อนจากรอยยิ้มของเธอดูอบอุ่นจนทำให้ห้องทั้งห้องดูมีชีวิตชีวาขึ้น ลูคัสมองผ่านเลนส์ เขารู้สึกเหมือนเธอเป็นภาพถ่ายที่ยังไม่ได้ใส่กรอบ เป็นชั่วขณะที่เขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้นลูคัสรู้ดีว่าการกระทำแบบนี้อาจจะไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่อาจห้ามตัวเองได้ ทุกครั้งที่เธอเคลื่อนไหว กล้องในมือก็เหมือนเป็นเพียงทางเดียวที่เขาจะยึดโยงเธอไว้ได้ในโลกของเขาเองเขาเริ่มสะสมภาพของเธอไว้ในแฟ้มส่วนตัวอย่างเงียบๆแต่ความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เมื่อเขารู้ว่าโรสทำงานที่ไหน และพักอาศัยอยู่ที่ใด ลูคัสก็เริ่มสะกดรอยตามเธอในวันหยุดที่เขาควรจะพักผ่อน ลูคัสกลับขับรถไปจอดอยู่ใกล้คาเฟ่ที่โรสชอบแวะไป เขานั่งอยู่ในมุมร้านที่เธอไม่สังเกตเห็น มองดูเธอจิบกาแฟและอ่านหนังสือ บางครั้ง เขาเดินตามเธอไปในห้างสรรพสินค้า จับภาพเธอผ่านหน้าจอโทรศัพท์ขณะเธอเลือกซื้อของใช้เ
บ้านหลังเล็กในเขตชานเมืองยามค่ำคืน เงาของแสงไฟจากหลอดไฟเก่าๆกระพริบอยู่เหมือนมันกำลังจะดับ ลูคัสในวัยเด็กนั่งตัวสั่นอยู่ในมุมมืดของห้องเก็บของเล็กๆ ซึ่งเป็นที่เดียวที่เขารู้สึกปลอดภัย ตุ๊กตาเก่าๆที่มีรอยเย็บซ่อมเต็มตัวอยู่ในอ้อมแขนเล็กๆของเขาราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่ปกป้องเขาได้ เสียงทะเลาะวิวาทดังระงมมาจากห้องนั่งเล่น เป็นเสียงของผู้ชายตะคอกด่าทอผสมกับเสียงผู้หญิงที่พยายามห้ามปรามแล้วเสียงขวดแก้วก็แตกกระจายดังสนั่น เศษแก้วปลิวกระจายไปทั่วพื้น ทำให้ลูคัสสะดุ้งเฮือก น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลรินออกมา เขากดหน้าซุกกับตุ๊กตาและเอามือน้อยๆปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้ เพื่อปิดกั้นเสียงเอาไว้ แต่เสียงที่น่าสะพรึงนั้นยังดังอยู่ เสียงแห่งความเจ็บปวด เสียงแห่งความโกรธที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด"ลูคัส!" เสียงกระซิบดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่พี่สาวของเขาจะปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู เธอพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะกอดเขาไว้แน่น ร่างกายของเธอสั่นระริกไม่ต่างจากเขา "ไม่ต้องกลัว พี่จะปกป้องเธอเอง"ลูคัสเงยหน้าขึ้นมองพี่สาว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความความอ่อนโยน เธอพยายามจะปลอบเขาทั้ง
โรสถอยเท้าหนี ความรู้สึกสงสารและโกรธแค้นประดังเข้ามาในใจ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอพยายามพูดด้วยเสียงที่นิ่งที่สุด แต่ก็ยังสั่นอย่างเห็นได้ชัด “ความรักของเธอมันหนักเกินไปสำหรับฉัน ลูคัส ฉันไม่สามารถทนรับมันได้อีกแล้ว ฉันแค่...อยากให้ทุกอย่างจบ...”เขาทรุดลงไปอีกครั้ง หมอบกราบแทบเท้าของเธอ ร่างสูงใหญ่ดูอ่อนแอและสิ้นหวังอย่างน่าเวทนา “ได้โปรด...อย่าพูดแบบนั้น ผมขอโทษ...ขอโทษจริงๆ...ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะครับ”โรสมองเขาด้วยสายตาเปื้อนน้ำตา หัวใจเธอเจ็บปวดเหมือนโดนบีบให้แตกสลาย แต่เธอก็ต้องรวบรวมความเข้มแข็งไว้ เธอไม่สามารถให้ตัวเองใจอ่อนได้อีกแล้วเอมี่ขยับมายืนข้างๆ สายตาจ้องมองลูคัสอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะหันมาพูดกับโรส “เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ฟังอะไรแบบนี้แล้ว ไปจากที่นี่กันเถอะโรส”ลูคัสเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง น้ำตาอาบแก้ม เขาดูเหมือนคนที่หมดสิ้นทุกสิ่ง “โรส...ได้โปรด...ผมไม่มีคุณไม่ได้...”โรสหลับตาลง พยายามสะกดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด เธอรู้ดีว่าการกลับไปหาลูคัสไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แม้หัวใจของเธอจะเจ็บปวดกับสภาพของเขา แต่เธอก็ไม่สามารถลืมสิ่งที่เขาเคยทำได้...โรสทรุดตัวลงนั่
เมื่อโรสย้ายเข้าไปอยู่กับเอมี่ เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เรื่องของลูคัสจนถึงเอเดน เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเล่าถึงช่วงเวลาที่เธอถูกหักหลัง ความรู้สึกอับอายและเจ็บปวดผสมปนเปจนแทบพูดไม่ออก แต่เอมี่ฟังอย่างเงียบๆโดยไม่ขัดอะไร จนกระทั่งทุกอย่างถูกถ่ายทอดออกไปจนหมด"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันตั้งแต่แรก?!" เอมี่พูดขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและผิดหวัง "ถ้าเธอเล่าให้ฉันฟัง บางทีเรื่องมันอาจจะไม่บานปลายแบบนี้ก็ได้"โรสก้มหน้าลง น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอพึมพำด้วยความรู้สึกผิด "ฉันไม่กล้าเล่า... ฉันอาย"เอมี่ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ "อายเรื่องอะไร? เรื่องแบบนี้เธอต้องบอกฉันสิ ฉันคือเพื่อนของเธอนะ""ฉันรู้สึกอายที่จะบอกว่าฉันคบกับคนที่อายุน้อยกว่าตัวเองมากขนาดนั้น ตอนแรกมันเหมือนแค่เรื่องสนุก ฉันไม่คิดว่ามันจะลากยาวมาจนถึงจุดนี้... ฉันไม่คิดว่ามันจะซับซ้อนและเลวร้ายแบบนี้เลย"เอมี่ถอนหายใจออกมายาว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลง "ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง เธอไม่ควรเก็บไว้คนเดียวแบบนี้อีก เข้าใจไหม? ต่อไปถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอต้องบอกฉันทันที เราจะหาทางแก้ไปด้วยกัน"โรสพยักห