LOGINShare
ตอนที่ 6: เธอหายไปจากโลกของเขา
Last Updated:
2025-05-08 23:41:24บ่ายวันศุกร์ อากาศร้อนอบอ้าวปะทะกระจกใสของห้องเรียนคณะบริหาร ในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง แสงแดดเจิดจ้า ทว่าในขณะเดียวกัน หัวใจของพัทธดนย์กลับมืดมนและสับสนวุ่นวายกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา
เขานั่งอยู่แถวหลังสุด ปลายนิ้วเลื่อนไปบนหน้าจอโทรศัพท์ ที่ยังคงปรากฏชื่อเดิม...มีนา ข้อความล่าสุดที่เขาส่งไปเมื่อห้าวันก่อน ยังคงแสดงสถานะ "ยังไม่อ่าน" เช่นเดิม
หลังจากวันนั้น วันที่เธอยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าคอนโดของเขา พร้อมกับเอ่ยคำที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปตลอดกาลว่า
“ฉันชอบพี่”
แต่เขากลับตอบกลับไปด้วยประโยคที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ
“พี่ไม่ได้ชอบเรานะ พี่รักมีนาเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง”
จากวันนั้น...มีนาก็หายไปจากวงโคจรชีวิตของเขา ไม่มีข้อความ ไม่มีโทรศัพท์ และไม่มีแม้แต่การอ่านข้อความจากไลน์เหมือนที่เคย
พัทธดนย์ไม่อยากเชื่อว่าเธอบล็อกเขา แต่สัญญาณที่ได้รับมันชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ
เธอ...หายไปจากชีวิตเขาแล้ว และเขาก็ไม่เข้าใจเลย...ว่าทำไม
พัทธดนย์รู้จักมีนามาตั้งแต่ยังเด็ก ครอบครัวของเขาทำธุรกิจร่วมกับครอบครัวของเธอ ร้านอาหารของบ้านเขาเป็นพันธมิตรกับบริษัทจัดจำหน่ายวัตถุดิบของบ้านเธอมาเป็นเวลาหลายสิบปี
แม่ของมีนาเคยเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและใจดีที่สุดคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จัก แต่เมื่อสองปีก่อน เธอก็จากไปเพราะอุบัติเหตุ และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้มีนาต้องไปรักษาตัวที่ต่างประเทศนานเกือบสองปี
เมื่อเธอกลับมา ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เธอเริ่มใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมากขึ้น ไม่ค่อยกลับบ้าน และยิ้มน้อยลง ไม่เหมือนมีนาคนเดิมที่เคยร่าเริงสดใสแต่ถึงอย่างไร...พัทธดนย์ก็ยังเห็นเธอเป็น "คนของครอบครัว" คนหนึ่ง ที่อยู่ในสายตาเขาเสมอ
จนกระทั่งการหายตัวไปในครั้งนี้...มันไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา……
วันที่ห้า เขาตัดสินใจขับรถไปที่บ้านของเธอ
บ้านหลังใหญ่ในหมู่บ้านหรูย่านชานเมืองยังคงเงียบเชียบเช่นเดิม ประตูรั้วเหล็กปิดสนิท สวนหย่อมข้างบ้านเต็มไปด้วยใบไม้แห้งที่ร่วงเกลื่อนกลาด เหมือนไม่มีใครดูแล
เขากดกริ่งหน้าบ้าน และไม่นาน แม่บ้านเก่าแก่ที่เขาคุ้นเคยก็ออกมาพบ
“สวัสดีครับ ป้าดา” เขายกมือไหว้
หญิงสูงวัยรับไหว้พร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
“คุณพัทธดนย์ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยค่ะ”
“ผมมาหามีนาครับ เธออยู่ไหม?”
เพียงเอ่ยชื่อ "มีนา" สีหน้าของป้าดาก็เปลี่ยนไปทันที รอยยิ้มจางหาย เหลือเพียงแววตากังวลที่ไม่สามารถปิดบังได้
“คุณหนูไม่ได้กลับบ้านเลยค่ะ ตั้งแต่วันนั้น...” น้ำเสียงของแม่บ้านเริ่มสั่น
“ตั้งแต่วันไหนครับ?”
“วันที่คุณหนูร้องไห้อยู่ในห้องคุณผู้หญิงเก่า แล้วก็หายไปเลยค่ะ ไม่บอกว่าไปไหน ไม่รับโทรศัพท์ บล็อกการติดต่อทุกช่องทาง พวกเราพยายามติดต่อหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าคุณหนูอยู่ที่ไหน...”
พัทธดนย์ยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านของคนที่เขารู้จักมาตลอดชีวิต
มีนากำลังเจ็บปวด...แต่กลับไม่มีใครได้อยู่เคียงข้างเธอเลย เธอกำลังโดดเดี่ยวและถูกทอดทิ้ง...อีกครั้งเหมือนเมื่อสองปีก่อน
คืนนั้น เขานั่งอยู่บนเตียง มือเลื่อนดูข้อความเก่า ๆ ที่เคยคุยกัน ครั้งหนึ่งเมื่อปีก่อน เธอเคยพิมพ์ว่า
“ถ้าวันหนึ่งฉันหายไป พี่จะตามหาฉันไหม?”
ตอนนั้นเขาแค่หัวเราะ แล้วตอบไปว่า
“ไม่หรอก พี่จะให้เธอกลับมาเอง ถ้าเธออยากกลับ”
แต่วันนี้...เขาไม่แน่ใจอีกต่อไปแล้ว ว่าการรอคอยเฉย ๆ จะทำให้เธอกลับมาได้จริงหรือเปล่า
ตอนนี้เขาเริ่มรู้แล้วว่า...เขาไม่อยากเสียเธอไป ไม่ใช่แค่เพราะความห่วงใยในวัยเด็ก หรือเพราะความผูกพันเก่า ๆ
แต่เพราะเขาคิดถึงเธอ...คิดถึงจนเจ็บไปทั้งหัวใจเขากดโทรออกอีกครั้ง สัญญาณตอบรับดังขึ้นเพียงครั้งเดียวก่อนจะถูกตัดไปโดยอัตโนมัติ
เธอ...บล็อกเขาไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม
หัวใจของเขาร่วงหล่นลงอย่างแรงราวกับหินก้อนใหญ่ที่จมหายลงในบ่อน้ำลึก ทั้งที่ควรจะรู้สึกดี ที่สลัดเธอออกจากชีวิตได้แล้ว แต่เขาก็เข้าใจดีว่าทำไม เขาเองนั่นแหละ...ที่ทำให้เธอเจ็บ
เขาเปิดตัวคู่หมั้นหลังจากที่เธอสารภาพความในใจไม่กี่วัน แถมยังนำนาฬิกาที่เธอเคยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ไปมอบให้กับคู่หมั้นอีกด้วย แต่ความจริงแล้ว...ทั้งหมดเป็นเพียงฉากบังหน้า เขาไม่ได้หมั้นกับดาราสาวคนนั้นจริง
เขาแค่ช่วยกลบข่าวเรื่องมือที่สามของอีกฝ่ายเท่านั้นเช้าวันต่อมา เขาโทรหาเลขาของพ่อ เพื่อสอบถามเรื่องธุรกิจระหว่างสองครอบครัว และอ้างว่าจะขอเอกสารบางอย่างไปส่งที่บ้านของมีนาอีกครั้ง
เขาอยากพบเธอ อยากรู้ว่าเธอยังปลอดภัยดีไหม เธออยู่กับใคร...หรือยังคงร้องไห้อยู่ลำพังในห้องเงียบ ๆ
แม้จะพยายามติดต่อทุกช่องทาง ทั้งเพื่อนเก่า โรงเรียนเก่า และญาติห่าง ๆ ของเธอ แต่กลับไม่มีใครรู้เลยว่า มีนาอยู่ที่ไหน เหมือนว่าเธอ...หายไปจากโลกใบนี้จริง ๆ
“มีนา...กลับมาเถอะ” เขาพึมพำ “เธอบอกว่าชอบฉัน แล้วเธอก็หายไปแบบนี้เหรอ?”
“ถ้าเธอไม่อยากเจอฉันอีก...อย่างน้อยก็บอกให้ฉันรู้ว่าเธอสบายดี”
เขาส่งข้อความนั้นไปทางอีเมลสุดท้ายที่เธอเคยใช้ แม้จะไม่แน่ใจว่าเธอยังเปิดอ่านอยู่หรือไม่
ก่อนจะหลับตาลงบนเตียงเงียบ ๆ เขาเพิ่งเข้าใจว่า... บางครั้ง ความเงียบ...ก็ดังกว่าเสียงใดในโลก
Latest chapter
Unchosen เงารักกลางลวงใจ ตอนที่ 6: เธอหายไปจากโลกของเขา
บ่ายวันศุกร์ อากาศร้อนอบอ้าวปะทะกระจกใสของห้องเรียนคณะบริหาร ในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง แสงแดดเจิดจ้า ทว่าในขณะเดียวกัน หัวใจของพัทธดนย์กลับมืดมนและสับสนวุ่นวายกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเขานั่งอยู่แถวหลังสุด ปลายนิ้วเลื่อนไปบนหน้าจอโทรศัพท์ ที่ยังคงปรากฏชื่อเดิม...มีนา ข้อความล่าสุดที่เขาส่งไปเมื่อห้าวันก่อน ยังคงแสดงสถานะ "ยังไม่อ่าน" เช่นเดิมหลังจากวันนั้น วันที่เธอยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าคอนโดของเขา พร้อมกับเอ่ยคำที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปตลอดกาลว่า“ฉันชอบพี่”แต่เขากลับตอบกลับไปด้วยประโยคที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ“พี่ไม่ได้ชอบเรานะ พี่รักมีนาเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง”จากวันนั้น...มีนาก็หายไปจากวงโคจรชีวิตของเขา ไม่มีข้อความ ไม่มีโทรศัพท์ และไม่มีแม้แต่การอ่านข้อความจากไลน์เหมือนที่เคยพัทธดนย์ไม่อยากเชื่อว่าเธอบล็อกเขา แต่สัญญาณที่ได้รับมันชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใด ๆเธอ...หายไปจากชีวิตเขาแล้ว และเขาก็ไม่เข้าใจเลย...ว่าทำไมพัทธดนย์รู้จักมีนามาตั้งแต่ยังเด็ก ครอบครัวของเขาทำธุรกิจร่วมกับครอบครัวของเธอ ร้านอาหารของบ้านเขาเป็นพันธมิตรกับบริษัทจัดจำหน่ายวัตถุดิบของบ้านเธอมาเป็นเวลาหลายสิบปีแ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 5 ระยะปลอดภัยของหัวใจ
บ่ายวันนั้น ห้องเรียนรวมขนาดกลางที่จัดไว้สำหรับคลาสกลุ่ม ถูกปรับอุณหภูมิให้อยู่ในระดับที่พอดีสบาย เสียงเครื่องปรับอากาศเบา ๆ แทรกอยู่ในบรรยากาศคล้ายกล่อมใจ ก่อนจะผสานกับเสียงปลายนิ้วที่พิมพ์ลงบนแป้นโน้ตบุ๊กของนิสิตคนแล้วคนเล่า คลอไปกับเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันจัดการงานกลุ่มซึ่งเด้งขึ้นบนจอ LED กลางห้อง ทั้งหมดนั้นสร้างความรู้สึกสงบแต่แฝงไว้ด้วยความวุ่นวายของวันที่ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติมีนาเลือกนั่งชิดริมสุดของห้อง ติดกับผนังโปร่งแสงที่เปิดมุมมองสู่สวนเล็ก ๆ ระหว่างคณะ ข้างตัวเธอวางไอแพดไว้หนึ่งเครื่อง พร้อมชีทเรียนที่เพิ่งพิมพ์ออกมาจากระบบกลางของคณะไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น ดนุก็เดินเข้ามาในห้องเขาเห็นเธอตั้งแต่ก่อนก้าวผ่านประตูสแกนเข้าเรียน แต่ไม่ได้เดินตรงเข้าไปหาตามเคย หากเลือกนั่งอยู่แถวถัดหลังเธอหนึ่งแถวพอดี ทิ้งระยะไว้อย่างตั้งใจ ราวกับจะบอกเธอผ่านความเงียบว่า...เขาจะไม่ก้าวล้ำไม่มีคำทัก ไม่มีเสียงเรียก มีเพียงความรับรู้ที่วางตัวนิ่งอยู่ในบรรยากาศระหว่างกัน เป็นช่องว่างที่เขาเว้นไว้ เพื่อให้เธอได้หายใจอย่างเป็นอิสระมีนาเหลือบมองเขาผ่านเงาสะท้อนจากจอแท็บเล็ต ก่อนจะถอนหายใ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 4 ในวันที่ไม่กล้ารัก...แต่ไม่อาจลืม
หลังจากวันนั้น...แม้มีนายังคงต้องเข้าเรียนตามปกติทุกวันเหมือนเดิม ทว่าเธอกลับไม่เคยย่างกรายผ่านใต้ตึกนั้นอีกเลยเธอเปลี่ยนที่นั่งในห้องเรียน เปลี่ยนเส้นทางเดิน ยอมอ้อมไกลกว่าเดิม เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ต้องสบตากับใครบางคน แม้แต่เวลาพัก เธอยังหลีกเลี่ยงคาเฟ่หน้าตึกซึ่งเคยเป็นมุมโปรดในทุก ๆ วันทุกสิ่งที่เธอทำ...เป็นเพียงความพยายามหลีกเลี่ยงผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่เพราะเธอเกลียดเขา แต่เพราะเธอไม่อยากรู้สึกอะไรอีก เธอไม่ต้องการให้หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นหน้าเขา ไม่อยากเผลอยิ้มเพียงเพราะความทรงจำ ไม่อยากยอมรับว่าบางอย่าง...ยังค้างคาอยู่ในใจยิ่งหลีกเลี่ยง...ยิ่งคิดถึงยิ่งไม่อยากเจอ...ใบหน้าเขายิ่งชัดเจนขึ้นทุกทีในหัวและทั้งหมดนั้น ทำให้เธอเหนื่อยเกินกว่าจะแบกรับไหวเหนื่อยกับการแสร้งว่าไม่เคยรู้จักกัน เหนื่อยกับการทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ในความจริง เขายังคงอยู่เต็มหัวใจของเธอ ไม่เคยเลือนหายไปไหนเลยสิ่งเดียวที่เธอไม่สามารถเปลี่ยนได้...คือหัวใจตัวเอง ที่ยังคงสั่นไหวทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเขาด้านดนุเองก็นิ่งเงียบหลังจากวันนั้น ไม่ติดต่อ ไม่เข้าหา ไม่แม้แต่จะพูดอะไรเพิ่มเติม...ราวกับเขาเข้า
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 3 ไม่ต้องการ
หน้าอาคารเรียน ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เต็มไปด้วยนักศึกษาที่นั่งจับกลุ่มใต้ร่มไม้บังแดด บ้างก็นั่งจิบกาแฟ บ้างเปิดโน้ตบุ๊ก พูดคุยเสียงดังสลับกับเสียงแจ้งเตือนจากแอปต่าง ๆ ที่เด้งขึ้นมาไม่หยุดบรรยากาศดูเหมือนเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง แต่ไม่ใช่สำหรับมีนามีนาเดินช้า ๆ เข้ามาในพื้นที่ที่เธอเคยคุ้น แต่ไม่เคยรู้สึกเป็นของตัวเองอีกเลยหลังจากวันนั้นเสื้อช็อปคณะตัวใหม่ที่เธอสวม ดูไม่เข้ากับบุคลิกนิ่ง ๆ ของเธอสักเท่าไหร่ ผมถูกมัดรวบไว้แบบไม่ตั้งใจ ใบหน้าเธอดูอิดโรยกว่าคนอื่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะนอนไม่พอ...แต่เพราะเธอนอนไม่หลับเลยเมื่อคืน“เจอหน้ากันอีกแล้วเหรอวะ...” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ เมื่อสายตาเธอกวาดผ่านโต๊ะไม้ตัวยาวข้างต้นพิกุลหน้าตึก และเห็น เขา นั่งอยู่ตรงนั้นดนุในเสื้อโปโลคณะสีกรมท่าตัวเดิม ผมยุ่งนิด ๆ แบบที่เหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ดันดูดีแบบคนไม่พยายาม เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอะไรบางอย่าง โดยมีเด็กปีหนึ่งสองสามคนนั่งอยู่ไม่ไกล คุยกันคิกคักเหมือนชื่นชมพี่ปีสี่สุดเท่มีนารีบหันหลังกลับ พยายามเลี่ยงเหมือนคนที่เห็นผีแล้วไม่อยากถูกมองเห็น แต่สายเกินไป“มีนา” เสียงของเขาไม่ได้ดังมาก แต่มันดังก้องในใ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 2 ไม่เคยลืม
แสงแดดยามบ่ายคล้ายเจือจางลงในวันนั้น ท้องฟ้าสีเทาคลุมคล้ายฝนกำลังมาแต่ยังไม่ตก ลานกิจกรรมกลางคณะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงเรียกชื่อ เสียงแนะนำตัวปนเปกับเสียงดนตรีคลอเบา ๆ จากลำโพงด้านหลังเวทีไม้ที่ถูกตั้งขึ้นชั่วคราวมีนา ยืนอยู่ตรงขอบวงกลมกิจกรรม ในชุดเสื้อคณะสีเลือดหมูตัวเดิมจากสองปีก่อนเธอจำมันได้ดี...เธอเคยอยู่ตรงนี้...รอยยิ้ม เสียงหัวงเราะกับเกมรับน้อง โดนล้อชื่อเล่น โดนพี่ปีสามแกล้งให้บอกรักเพื่อนข้าง ๆ สารพัดกิจกรรมที่เคยทำให้เธอมีความสุขมากที่สุด เป็นอีกวันที่สดใสสำหรับเธอ และได้รับมิตรภาพใหม่ๆ รวมถึงรู้จักรุ่นพี่และได้รับการยอมรับในสังคมใหม่อีกด้วยตอนนั้น เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพร้อมโอบกอดเธอไว้ตอนนั้น...เธอมีรอยยิ้มตอนนี้...เธอกลับยืนเงียบ มองทุกอย่างเหมือนคนภายนอกที่กำลังเฝ้ามองตัวเองในอดีตไม่มีใครรู้ว่า... สองปีที่เธอหายไป ไม่ใช่การย้ายมหาลัยแต่เพราะโรคซึมเศร้ารุนแรงและภาวะว่างเปล่าที่เธอไม่สามารถควบคุมได้ ในช่วงเวลานั้นหัวใจของเธอแตกสลายจนกว่าจะเยียวยาให้เหมือนเดิมได้อีก ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องผ่านช่วงเวลาอันแสนโหดร้ายเพียงลำพังนั้นทรมานมากแค่ไหน มีเพียบหมอกับพยาบ
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทที่ 1 เงาที่ถูกซื้อมา…เพื่อแทนที่ความทรงจำแสนเจ็บปวด
ฝนตก...อีกแล้วเหมือนในทุกคืนที่เธอรู้สึกว่าโลกนี้ไม่เหลือใครกรุงเทพฯ ยังคงเปียกปอนไปด้วยแสงไฟสลัว น้ำฝนไหลเป็นเส้นเล็ก ๆ บนกระจกบานใหญ่ของบาร์ลับชั้นดาดฟ้า “ลิโอจิน” กลิ่นเปียกชื้นผสมกับความหรูหราเบาบางของเหล้าวิสกี้และน้ำหอมแพง ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศมีนา นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง VIP มือของเธอกำแน่นรอบแก้วไวน์แต่ไม่ได้จิบสักหยด ริมฝีปากแตะแก้วเพียงเพื่อกลบอาการสั่นไหวของความรู้สึก แววตาของเธอไม่มองอะไรเลยนอกจากจอโทรศัพท์ที่ยังเปิดอยู่“พัทธดนย์ ควงคู่หมั้นเปิดตัวกลางงานแฟชั่นวีค”ภาพข่าวบาดตา บาดลึกยิ่งกว่ามีดเล่มไหน เพราะผู้หญิงคนนั้น...ใส่นาฬิกาเรือนเดียวกับที่มีนาเคยใช้เงินเก็บทั้งปีซื้อให้เขาเธอกดปิดหน้าจอ แล้วหันไปทางผู้จัดการบาร์ที่เดินเข้ามาเงียบ ๆ“ที่นี่มีอะไร...ที่ลบความรู้สึกเจ็บปวดตอนนี้ได้ดีกว่าเหล้าไหม?” เธอถามเสียงแผ่ว เบาเสียจนแทบกลืนลงคอไม่หมดผู้จัดการหญิงยิ้มบางอย่างรู้ทัน เธอไม่พูดมาก เพียงยื่นแฟ้มหนังสือเล่มหนึ่งให้มีนาเปิดแฟ้มอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งมาถึงหน้า ๆ หนึ่ง... มือของเธอก็หยุดนิ่งในรูปถ่าย ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตดำยืนพิงผนังอย่างไม่ใส่ใจ แววตาในภาพเหมือนก
Unchosen เงารักกลางลวงใจ บทนำ
เวลาผ่านไปสิบปีกรุงเทพฯ ยังคงจอแจและเร่งรีบเหมือนเดิม แต่สำหรับมีนา ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้วหญิงสาวในวัยสามสิบปลาย ก้าวออกจากรถลีมูซีนสีดำหน้าศูนย์ประชุมแห่งหนึ่งใจกลางเมือง เธอสวมเดรสผ้าไหมสีครีมเรียบหรู ผมถูกรวบขึ้นหลวม ๆ เผยให้เห็นแววตาที่ผ่านทั้งน้ำตาและความสำเร็จมาแล้วนับไม่ถ้วนนี่ไม่ใช่แค่การเปิดตัวหนังสือเล่มใหม่ แต่คือ “การกลับบ้าน” ที่เธอหลีกเลี่ยงมาทั้งชีวิตหนังสือเล่มนั้นชื่อว่า เงารักกลางลวงใจ และในวันนี้…มันคือกระแสนิยายอันดับหนึ่งของประเทศภายในห้องประชุมหรู แสงไฟอบอุ่นสาดส่องเวทีที่จัดตกแต่งอย่างพิถีพิถัน เสียงปรบมือกึกก้องดังกระทบผนังห้องเมื่อพิธีกรกล่าวชื่อของเธอ มีนาเดินขึ้นเวที ยิ้มอย่างอ่อนโยน“ขอบคุณที่ยังรอฉันนะคะ”เธอกล่าวสั้น ๆ ขณะนั่งลงบนโซฟาสีเบจตรงกลางเวที ผู้ดำเนินรายการเริ่มถามถึงแรงบันดาลใจ เนื้อหา ความตั้งใจ คำถามที่เธอเตรียมตัวมาตอบทั้งหมดจนกระทั่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งลุกขึ้นจากที่นั่งแถวหน้า เธอสวมแว่น มีหน้าตาเรียบร้อยแต่ดวงตาคมชัด นั่นอาจเป็นนักข่าว หรืออาจเป็นเพียงผู้อ่านที่กำลังแบกรักบางอย่างไว้เหมือนกับที่มีนาเคยทำ"ขอโทษนะคะ" หญิงสาวถาม "ฉันอยาก
You may also like
ครูสาว สวิงเสียว
Tiwa Tatree16.1K viewsเรื่องสั้นอีโรติก HOT NC 25+++
C31.4K viewsยั่วรักท่านประธาน
ชะนีติดมันส์28.2K viewsเด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
ลำเจียก311.6K viewsไม่ยั่วได้ไหมคะ ท่านประธาน
เดวิโอล่า83 viewsคาวแค้นแสนเสน่หา
หงส์ จันรัญจวน แม่พลอยหุง325 viewsมู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง
Priyada3.8K viewsMy honey น้องพี่ ที่รัก
plernwalee124 views
