บทที่ 6 เวรกรรมนำพาให้พบกันอีก

สามวันต่อมา

เช้านั้นท้องฟ้าสีขาวนวล แดดอ่อน ๆ โรยตัวลงมาทาบพื้นถนนหน้าอาคารเรียน พื้นซีเมนต์สะท้อนแสงจาง ๆ มีนาเดินอยู่บนทางเท้าท่ามกลางแถวต้นหูกวางที่ใบเล็ก ๆ ค่อย ๆ ร่วงลงมาทีละใบ

กระเป๋าผ้าสีเรียบถูกสะพายไว้ข้างตัว มือข้างหนึ่งถือแผนผังตึกเรียน อีกข้างกำโทรศัพท์แน่น หน้าจอเปิดค้างอยู่ที่ข้อความล่าสุดในกลุ่มไลน์รับน้อง

บนหน้าอกเสื้อนักศึกษายังไม่มีชื่อปัก คอเสื้อแข็งเพราะยังใหม่ กระโปรงทรงเอพอดีตัว รองเท้าหนังสีดำเงาวับ ทั้งหมดดูเรียบร้อยเกินไปจนรู้สึกแปลก ๆ กับการสวมใส่

เธอเรียนวิศวกรรมศาสตร์ ที่บ้านเคยถามว่าแน่ใจแล้วเหรอ แต่เธอก็ยืนยันหนักแน่น เธอชอบอะไรที่ดูยากแต่มีเหตุผล

ชอบสมการ ชอบคิดแก้โจทย์ แม้จะยังไม่แน่ใจว่าปัญหาบางอย่างในชีวิตจะแก้ได้ด้วยสูตรหรือไม่ก็ตาม

วันนี้เป็นวันรวมรุ่นของเด็กปีหนึ่งในคณะ รุ่นพี่เรียกกันง่าย ๆ ว่า "วันน้องรับ" แต่ชื่อทางการคือ "ปฐมนิเทศ"

ลานหน้าอาคารเรียนกลางถูกตกแต่งด้วยผ้าสีฟ้าขาวสดใส มีป้ายไวนิลขนาดใหญ่ที่พิมพ์คำว่า "WELCOME FRESHY" ติดไว้กลางเวที เสียงเพลงป๊อปคลอเบา ๆ ดังมาจากลำโพง เสียงหัวเราะ เสียงคุยกัน และเสียงรองเท้ากระทบพื้นคละกันไปหมด

มีนาเดินไปหากลุ่มเพื่อนใหม่ที่โบกมือเรียกอยู่ก่อนแล้ว เธอส่งยิ้มกลับไปเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกสีฟ้าที่เรียงเป็นแถว

แสงแดดอุ่น ๆ สาดเข้ามาทางด้านข้าง ลมพัดเบา ๆ จนผมข้างแก้มปลิวไปด้านหนึ่ง เสียงพูดคุยจากรอบ ๆ เริ่มชัดขึ้น

"ได้ข่าวว่าพี่ปีสี่จะมาพูดด้วยนะ..."

"ใครอะ หล่อป่ะ?"

"ได้ยินว่าพี่เขาเป็นรุ่นพี่ปีสี่ที่ดังมากเลยนะ ทั้งหล่อทั้งเท่"

มีนาไม่ได้พูดอะไร เธอก้มมองเข็มคณะวิศวะที่เหน็บอยู่บนเสื้อ แล้วก็ปล่อยให้ความคิดลอยไปเรื่อยเปื่อย ท่ามกลางบรรยากาศที่ทั้งสดใสและแปลกใหม่ในคราวเดียวกัน

แต่แล้ว...

เสียงไมค์ดังขึ้น เสียงพิธีกรชายฟังดูตื่นเต้นเกินจริงนิดหน่อย

"ต่อไป ขอเชิญรุ่นพี่ปีสี่ของเราผู้มากความสามารถ ขวัญใจทั้งคณะ ขึ้นมากล่าวต้อนรับน้องใหม่... พี่ดนุครับ เชิญครับ!"

เสียงปรบมือดังลั่นทันทีที่ชื่อถูกประกาศออกมา

มีนาเงยหน้าขึ้นโดยไม่ทันคิด ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจเธอเต้นแรงโดยไม่รู้สาเหตุ

บนเวที รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งในชุดนักศึกษากำลังก้าวขึ้นมาช้า ๆ

คนที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจออีก คนที่เธอจำได้แม่นยำจากคืนนั้น พี่ดนุ

เขายืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ ในเครื่องแบบนักศึกษาปีสี่ของคณะเดียวกัน ภายใต้แสงสปอร์ตไลต์ที่สาดลงบนเวที

เธอได้แต่มองเขาอย่างนิ่งงัน หัวใจเหมือนจะเต้นผิดจังหวะไปหมด เรื่องในวันนั้นไม่ใช่ฝัน และตอนนี้... ก็ไม่มีทางหนีจากความจริง

เสียงปรบมือค่อย ๆ เบาลงเมื่อเขายืนประจำตำแหน่งหน้ามิคโครโฟน

เขาไม่ได้แต่งอะไรพิเศษ แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด กางเกงนักศึกษา รองเท้าหนังขัดเงานิด ๆ แต่ทุกอย่างดูกลมกลืนกับท่าทางนิ่ง ๆ ของเขาได้อย่างพอดีเป๊ะ

เขารับไมค์จากพิธีกร ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกวาดตามองน้องใหม่ทั้งลาน แล้วสายตาของเขาก็หยุดอยู่ตรงแถวกลาง... ตรงที่มีนานั่งอยู่

"สวัสดีน้อง ๆ วิศวะทุกคนครับ"

น้ำเสียงเขานุ่มทุ้ม ฟังดูสบาย ๆ แต่มีน้ำหนักพอจะทำให้คนทั้งลานหยุดฟัง

"ก่อนอื่น... ยินดีต้อนรับเข้าสู่คณะวิศวกรรมศาสตร์นะครับ พี่รู้ว่าช่วงเวลานี้ทั้งน่าตื่นเต้น แล้วก็น่ากลัวในเวลาเดียวกัน"

เขายิ้มเล็กน้อย เหมือนรู้ดีว่าทุกคนที่นั่งฟังอยู่รู้สึกยังไง

"บางคนอาจจะยังไม่แน่ใจว่าเรามาถูกที่ไหม บางคนอาจยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราอยากเป็นอะไรจริง ๆ... ไม่เป็นไรครับ ทุกอย่างมันจะค่อย ๆ ชัดขึ้นเอง เมื่อเราก้าวไปทีละก้าว"

มีนาเงียบ มือที่วางอยู่บนตักเริ่มกำแน่นขึ้นนิด ๆ ทุกคำพูดฟังดูเหมือนพูดกับทุกคน แต่เธอกลับรู้สึกว่าเขากำลังพูดกับเธอเพียงคนเดียว

เขาเหลือบมองเธออีกครั้ง คราวนี้แววตาชัดขึ้น เหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ยิ้ม เหมือนถาม แต่ก็ไม่ถาม เหมือนจะบอกว่า "จำกันได้ไหม?"

เขาหยุดพูดชั่วครู่ แล้วก็เอ่ยประโยคสุดท้าย

"ขอให้น้อง ๆ ทุกคนมีความสุขในรั้ววิศวะ... แล้วหวังว่า เราจะได้เจอกันอีก...ในที่ที่คาดไม่ถึง"

รอยยิ้มของเขาไม่ได้เหมือนตอนพูดกับทุกคนบนเวที แต่มันเหมือนกับรอยยิ้มในคืนนั้น คืนนั้นที่เธอไม่เคยลืม

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง แต่มีนาไม่ได้ยินเสียงนั้นเลย เธอได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเอง กับความรู้สึกบางอย่างในอก... ที่เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ