LOGINShare
กลุ่มเสี่ยงและกลุ่มต้องสงสัย
Last Updated:
2025-02-26 11:08:20“ฮึ ๆ เปล่านะ ฉันไม่ได้หัวเราะ แต่...(เธอเอามือปิดปาก) ขอโทษที แต่...นี่คือเหตุผลเหรอ” ซาร่าห์กลั้นหัวเราะไม่มิด ขนาดเสียงหัวเราะยังใสเหมือนระฆัง
“ออสโล่...แล้วนายล่ะ” เบนหันไปถามหนุ่มผมแดงพร้อมกับใบหน้าขบขัน
“เอ่อ ฉันคิดเลขไว...หัวไว ประมาณนี้”
เสียงหัวเราะดังลั่นกว่าเดิม เบ็กกี้กอดอกแน่น สมาชิกใหม่คนนี้เป็นคนเดียวที่ไม่เห็นว่ามันตลก
“เวด แล้วนายล่ะ เพราะความหัวร้อนเกินมนุษย์ปกติหรือเปล่า”
“หุบปากไปเลย ฉันเป็นลูกหลงเพราะยัยความจำดีกับไอ้คณิตคิดเร็วต่างหาก”
เบ็กกี้มองดูเรมีขำขนาดเอากำปั้นทุบพื้น เสียงหัวเราะดังร่วนเหมือนไม่ได้หายใจ เบนกับ
อเล็กซ์หัวเราะจะเป็นจะตาย ไม่พยายามกลั้นเลยสักนิด พวกพี่น้องโธมัสขำอย่างสุภาพ พยายามไม่แสดงออกมากนัก อาจจะยกเว้นมินนี่ไว้คนหนึ่ง เธอมองคนอื่นด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนพระแม่มองสรรพสัตว์“เงียบไปเลย!” เวดวักน้ำใส่ทุกคน ทำให้เบ็กกี้นึกถึงหมีขี้โมโห
“หยุด หยุด อย่าวิดน้ำ มันเข้าตา!” สาวบลอนด์พยายามห้ามแฟนตัวเอง
“พวกนายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางฆาตกรต่อเนื่อง ส่วนฉันติดคุกเพราะขโมยไอศกรีมของน้องชาย” อเล็กซิสถอนหายใจ “เรมี ช่วยให้พวกเขาหยุดหัวเราะสักทีเถอะ ก่อนจะขาดใจตายไปซะก่อน”
“อ้อ ตาฉันแล้วเหรอ ฉันถูกตัดสินว่าเป็นกลุ่มต้องสงสัยเหมือนเธอนั่นแหละ แต่ว่าเพราะพยายามแฮกระบบของรัฐบาล”
เหมือนไฟดับ ทุกอย่างหยุดชะงัก
“แฮกเลยเหรอ นี่นายอายุเท่าไรเนี่ย” ออสโล่ถาม แต่ปากยังอ้าค้าง ตอนนี้เอง เธอเริ่มมีอาการนั่งไม่อยู่สุขอีกแล้ว แต่ละคนมีโพรไฟล์ดีกว่าเธอทั้งนั้น เพราะถ้าอเล็กซิสขโมยไอศกรีม
เบ็กกี้คงโดนข้อหาเดินข้ามสนามหญ้าเพื่อนบ้าน“สิบหก แต่ตอนนี้เป็นนักศึกษาปีสุดท้าย เรียนวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์อยู่” เห็นได้ชัดว่าเรมีภูมิใจที่จะแนะนำตัวมากขนาดไหน แต่ขณะเดียวกัน ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทุกคนสนใจเรื่องของเขา
“เจ๋งว่ะไอ้หนู”
“ขอบคุณที่ชม”
“แล้วทำไมนายถึงทำแบบนั้นล่ะ”
เขาขยับแว่นนิดหนึ่ง “ฉันสงสัยอยู่ตลอดว่ารัฐบาลปิดบังอะไรบางอย่าง พวกเราอยู่ในโลกหลังยุคหายนะก็จริง และฉันก็เข้าใจว่าอารยธรรมต้องใช้ในเวลาในการรื้อฟื้น แต่จากสภาพแวดล้อมและเทคโนโลยีที่พวกเราใช้กันอยู่ มันล้าหลังมาก หากเปรียบเทียบกับเมื่อพันปีก่อน มีชมรมลับมากมายแชร์ข้อมูลที่เกิดขึ้นจริงในประวัติศาสตร์ ฉันเลยลองเจาะเข้าไปในองค์กรรัฐบาลบางแห่งเพื่อหาข้อมูลเพิ่ม พอมั่นใจว่าฉันจะสามารถแฮกระบบได้ ก็เลยมุ่งเจาะไปยังฐานข้อมูลของสำนักงานของประธานาธิบดีสหพันธรัฐโดยตรงเลย แต่ยังไม่ทันจะได้ข้อมูลอะไร...”
“ชมรมลับ...นายรู้จักคนกลุ่มนี้ได้ยังไง เท่าที่ฉันจำได้ หนังสือบอกไว้ว่า หลังจากช่วงสงครามโลกครั้งที่สาม ผู้คนเผชิญหน้ากับปัญหาความอดอยาก มลพิษ และโรคภัยมากมาย และช่วงหายนะก็เริ่มจากจุดนี้ มนุษย์ล้มตายกันจนเกือบสูญพันธุ์ อารยธรรมสูญสิ้น คนที่รอดชีวิตก็ต้องเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ ทั้งหมด ไม่ใช่ความจริงเหรอ”
“ความจริงแต่ไม่ทั้งหมด” เรมีตอบอเล็กซิส “ในชมรมลับ พวกเขาไม่ได้สนใจว่าหายนะคืออะไร แต่พวกเขามองไปยังกลุ่มคนที่รอดชีวิตต่างหาก พวกเธอคิดว่า คนกลุ่มไหนจะรอดชีวิต ถ้าไม่ใช่พวกชนชั้นสูง คนรวย นักธุรกิจ ผู้ทรงอิทธิพล หรือนักการเมือง เชื้อพระวงศ์ อ้อ นักวิทยาศาสตร์ด้วย ฉันไม่คิดว่ากลุ่มอื่นจะรอดหรอก แล้วถ้าพวกเขารอด ก็คือพวกเราไง กลุ่มแรงงาน ตัวหมุนฟันเฟือง พวกชาวบ้านคงล้มหายตายจากไปตั้งแต่คลื่นหายนะแรกแล้ว แล้วพอสงครามโลกครั้งที่สามก็คงแทบสูญไปหมด น้อยนะที่จะอยู่รอดจนมาถึงยุคหลังหายนะได้ แล้วมันก็ผ่านมาเป็นพันปีแล้ว เทคโนโลยีก่อนช่วงคลื่นแรกถูกพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว แต่เทคโนโลยีและความรู้ที่พวกเราได้รับในตอนนี้ ค่อนข้างล้าหลังกว่าสมัยนั้น”
“ให้ตายสิ นี่สินะ พวกอัจฉริยะเขาคิดกัน ฉันเหมือนนักศึกษาโง่ ๆ คนหนึ่งเลย” อเล็กซ์ว่า “ฉันไม่เคยสงสัยเรื่องอะไรแบบนี้ จะมีแค่สงสัยกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหลังรัฐบาลก็เท่านั้น และนายก็พูดถูก ดูเทคโนโลยีในนี้สิ!”
“สรุปแล้ว นายเจอคนกลุ่มนี้ได้ยังไง” อเล็กซิสยังคงสนใจพวกกลุ่มลับ
“พวกสมาคมศาสนาต่าง ๆ ใช่ว่าจะเกี่ยวกับศาสนาจริง ๆ ซะหน่อย ถ้าฉันกลับไปได้ ฉันจะบอกที่อยู่คนพวกนี้ให้พวกเธอไปเข้าร่วมด้วยกัน แต่เอาจริงแล้ว ต้องใช้เวลานานกว่าจะเข้ากลุ่มได้ อย่างฉันก็เป็นเพียงสมาชิกตัวเล็ก ๆ รู้แต่เพียงว่า มีกลุ่มแบบนี้อยู่”
เบ็กกี้ภาวนาให้เรมีพูดไปเรื่อย ๆ ทุกคนจะได้ลืมเรื่องของเธอ
“ฉันว่าเราต้องใช้เวลาคุยกันแบบจริงจัง ตอนเย็นมานั่งด้วยกัน ห้ามลืมนะ” อเล็กซิสชวนทันที
“แน่นอน”
“เฮ้อ อยากกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเดี๋ยวนี้เลย แต่ก่อนอื่น เอาให้กิจกรรมนี้จบก่อนดีกว่า เบ็กกี้ ทำไมเธอถูกส่งมาที่นี่” เบนหันมาทางเธอ
ทำไมทุกอย่างต้องเกิดขึ้นตรงข้ามกับสิ่งที่หวังไว้ตลอด
“เอ่อ...ฉัน”
“เธอพูดดังกว่านี้ไหม”
ถ้าเบ็กกี้มีความกล้ามากพอ เธอคงกล้ามองค้อนเบน แต่เพราะเธอไม่เคยมีความกล้าอะไรแบบนั้น เด็กสาวจึงพยายามพูดเสียงดังขึ้น “ฉันเป็นกลุ่มต้องสงสัย”
“เพราะอะไรล่ะ”
“ฉันมองเห็นภาพ...”
“ที่ไหน”
“ในความฝัน”
ไม่ต้องรอให้ทุกคนงงงัน เสียงหัวเราะดังสนั่นไปทั่ววง
Latest chapter
Undisclosure หยุดยั้ง
“แต่คุณบอกว่ามันจะใช้คุณเป็นตัวประกัน” ไมเคิลเถียง“ใช่ ตัวฉัน เพียงแค่ร่างกายที่ยังมีลมหายใจ”อเล็กซิสเข่าอ่อนจนทรุดตัวลง ก้มหน้าซ่อนสะอื้นลงกับตักหญิงสาว นาฮีมานาอาจไม่ใช่แม่ของกลุ่มเสี่ยง แต่เปรียบเหมือนกับผู้ใหญ่หรือไม่ก็พี่สาวที่พวกเขารู้สึกสบายใจเวลาเห็นเธอ เปรียบดั่งต้นไม้ที่ให้ร่มเงาทางจิตใจ“แต่ว่า...ก่อนจะออกไป ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”เมื่อนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้น นาฮีมานาจับมืออเล็กซิสกับไมเคิล“เผาทุกอย่างในนี้”ทั้งสองพยักหน้า“ถ้าเห็นอะไร ทำใจไว้นะ แต่ฉันคิดว่าอย่าปล่อยไปเลย พวกเขายังไม่รับรู้อะไรหรอก”ทว่าประโยคหลังนั้น ทั้งสองไม่เข้าใจ นาฮีมานาคะยั้นคะยอให้พวกเขาออกไปจากที่นี่อีกครั้ง มืออีกข้างหยิบปืนที่พวกนั้นทิ้งไว้ เธอพยักหน้าให้ทั้งสองเห็นว่าไม่เป็นไร“พวกเธอไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ไปเถิด”“เหลืออีกห้านาที”นาฮีมานาไม่ต้องการให้พวกเขามอง หรือรับรู้ ทั้งสองจึงเดินออกไปหน้าลิฟต์ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นจึงได้ยิน
Undisclosure จุดจบของผู้อยู่มานาน
“พาตัวเธอมา” เธอหันไปสั่งเพื่อนร่วมงานหรือลูกน้อง อเล็กซิสไม่มีวันรู้ไม่ถึงหนึ่งนาทีได้ คนของอาร์คาเดียจึงประคองนาฮีมานาออกมา เธออยู่ในสภาพอิดโรย ผมสีดำยุ่งเหยิง แก้มที่ตอบอยู่แล้วลึกลงไปราวกับผิวหนังปกคลุมเพียงโครงกระดูก เธอออกจากกลุ่มไปก่อน อเล็กซิสไม่รู้เลยว่าหญิงสาวโดนจับไปเมื่อไร“ได้โปรด เราพาเธอมาแล้ว”“เหลืออีกสิบนาที” พวกเขามองหน้ากันอย่างตื่นตระหนกเพราะกลัวหนีไม่ทัน“ทำไม ที่นี่จะระเบิดหรือ”พวกเขาส่ายหน้า ทั้งสองไม่เชื่อ แต่เมื่อเห็นนาฮีมานาพยักหน้าให้มั่นใจว่าเป็นเรื่องจริง อเล็กซิสจึงหันไปพยักหน้ากับไมเคิล เขาจึงบอกให้คนที่เหลือออกไป ทั้งหมดทิ้งอาวุธแล้วรีบวิ่งหนี บางคนแย่งกันออกไปจนมีเสียงโวยวายล้มลุกคลุกคลาน ส่วนพวกเขารีบไปประคองนาฮีมานาที่ถูกทิ้งลงกับพื้น“มานา...”หญิงสาวสบตากับทั้งสองแล้วยกมือจับแก้มคนทั้งคู่ เพียงสัมผัสอเล็กซิสกลับรู้สึกสบายตัว อากาศปวดตามตัวและที่หน่วงอยู่ในท้องก็อันตรธานหายไปทันใด เมื่อเธอมองไมเคิลจึงเห็นว่าบาดแผลบนใบหน้
Undisclosure ไม่มีการต่อรอง
“เหลืออีกยี่สิบนาที”สิ่งที่อเล็กซิสเกลียดที่สุดคือการไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และเกิดอะไรขึ้น แม้เข้าใจจุดประสงค์ของผู้ลักพาตัว แต่ไม่สามารถรู้ได้ว่าตัวการเป็นใคร ทั้งสองยืนมองนักวิทยาศาสตร์วิ่งหนีออกจากตึกจากบานหน้ากระจกขนาดใหญ่บนชั้นลอยเปิดสู่โถงด้านล่าง ประตูทางออกนั้นไม่ได้เปิดออกไปแล้วเห็นด้านนอก แต่ไปยังลิฟต์ที่เคลื่อนตัวขึ้นไปด้านบน โถงด้านล่างกินพื้นที่ถึงห้าชั้น มันกว้างใหญ่ พวกเขาวิ่งหนีขึ้นลิฟต์ บ้างแย่งกัน แต่เพราะจำนวนมีจำกัดจึงไม่อาจขนส่งคนออกไปได้ทันทีแต่ก็ทำให้เธอรู้ว่าทั้งหมดอยู่ใต้ดินขณะนั้นไมเคิลปรายตามองทีมรักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านล่าง พวกเขาไม่ได้สวมชุดทหารสีเทาแต่เป็นสีน้ำตาล ในมือถือปืนเลเซอร์ขนาดใหญ่เล็งมาแต่ยังไม่ได้ยิง หรือพูดไม่ถูกคือไม่กล้ายิงเพราะกลัวผลโต้ตอบที่รุนแรงกว่า อีกกลุ่มคอยอพยพและจัดระเบียบ พวกเขามองขึ้นมาอย่างหวาดผวา ส่วนเธอกับไมเคิลมองลงไปด้วยสายตาว่างเปล่า“ปล่อยไปเถอะ เราต้องการเพียงมานา”อเล็กซิสไม่ได้ใจดี เธอแค่ไม่อยากเสียเวลาไมเคิลพยักหน้าแต่สายตายังจับจ้อง
Undisclosure ทำลาย
แม้สายตาจะคอยชำเลืองมองแฝดที่ยืนจังก้าอยู่ด้านหน้าประตูรอให้พวกมันเข้ามา อเล็กซิสใช้เวลานี้เรียกข้อมูลขึ้นมาเรื่อย ๆ นอกจากจะเก็บตัวอย่างดีเอ็นเอของพวกเขาแล้ว พวกมันต้องการเซลล์ไข่ของเธอและสเปิร์มของแฝดเพื่อผสมเทียม สมมติฐานของคนพวกนี้นั่นคือ เธอและไมเคิลเป็นกลุ่มเสี่ยงคู่เดียวที่สามารถให้กำเนิดทายาทที่มีลักษณะพิเศษได้ เหมือนอย่างที่ลูก้าและเจมม่าเคยให้กำเนิดคนทั้งสอง เนื่องจากกลุ่มเสี่ยงคนอื่นล้วนมีภาวะมีบุตรยากหรืออาจจะถึงขนาดไร้ประสิทธิภาพที่จะมีทายาทเลยก็ว่าได้เพื่ออะไร ผลิต...ผลิตกองทัพผู้มีพลังพิเศษด้วยตัวเองหรือปัญหาคือ เธออยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง เอไลโตทั้งหมด หรือบางคน? ที่แน่ ๆ พวกมันใช้คาเรลที่สมควรถูกประหารชีวิตไปแล้วปลอมตัวเป็นไมเคิลมากหลอกเธอเสียงฝีเท้ามากมายมาเป็นโขยงโดยที่แฝดชายยืนรออยู่ อเล็กซิสถอยห่างจากโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน“อยู่เฉย ๆ” คนข้างนอกตะโกนเข้ามา “อย่าขยับไม่อย่างนั้นพวกเราจำเป็นต้องยิง!”ชายหนุ่มผมเงินหัวเราะดูแคลนคนข้างนอก พริบตาเดียวเปลวเพลิงลุกโถมเข้าใส่ประตูด้านหน้า ทีมรักษาความป
Undisclosure ละเลงเลือด
ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้งพร้อมกับสภาพเครื่องมือล้มระเนระนาด รวมทั้งจานที่บรรจุเซลล์ไข่แตกละเอียด เพียงเธอมอง ของเหลวในนั้นแห้งเหือดตรงมุมขวาของห้องมีกล้องวงจรปิดอยู่ อเล็กซิสยกมือขึ้นทำท่าบิด มันแตกแล้วตกลงมา เพียงเท่านั้นเธอรีบลุกออกจากเตียงเพื่อไปหาไมเคิล แต่เพียงขยับก็เจ็บหน่วงที่ท้อง สุดท้ายกลั้นใจหยิบผ้าคลุมมาพันตัวแล้วเดินไปหาน้องชาย มันไม่ได้เจ็บมากนัก แต่แปลบ ๆ หน่วง ๆ เหมือนเวลาที่เธอเคยมีประจำเดือน“ไมเคิล” เธอจับแก้มที่มีแผลไหม้แล้วสงสารจับใจ ใบหน้าของเขาคือของขวัญล้ำค่าที่ไม่ว่าใครก็อยากจะถนอมดูแล แล้วดูตอนนี้สิ อเล็กซิสดึงเครื่องรัดออกแล้วสวมกอดคนที่นอนอยู่แน่นเพื่อให้เขาฟื้นตัว “ไมเคิล ตื่นสิ ไมเคิล”ชายหนุ่มส่งเสียงครางอือ ๆ เบา ๆ เธอถอนตัวขึ้นมาเพื่อรอให้เขาฟื้น เขาเริ่มขยับริมฝีปาก “รอ...”“ไม่ต้องรอ” เธอบอกพลางกุมมือเขาแน่น น้ำตาเอ่อขึ้นมาเมื่อมองแฝดชายราวกับเห็นร่างของซีโน่ที่กำลังจะตาย “ตื่นขึ้นมา ฉันจะปกป้องนายเอง”เขากะพริบตาก่อนจะลืมตามอง ดวงตาสีฟ้าเข้มสบกับของเ
Undisclosure แหกคุก
มีกี่เรื่องที่ทำให้คนเราฝันร้าย แต่เมื่อตื่นเหมือนกับโผล่ขึ้นผิวน้ำปีศาจในความทรงจำล้วนมีมากหน้าหลายตา และกลุ่มแรกมีชื่อว่าคาเมรอนกับบรูซ ยังดีที่โชคยังเข้าข้าง ต่างกับตอนนี้ที่ตกอยู่ในเงื้อมมือปีศาจใต้หน้ากาก หมดสิ้นอิสรภาพโดยสิ้นเชิงสติไปไหน เหตุใดจึงรู้สึกล่องลอย บางครั้งตื่นตัว บางครั้งไม่รู้สึกมันมากันเป็นกลุ่ม จับร่างของอเล็กซิสขึงเพื่อเอาบางสิ่งจากกาย หากขัดขืนดิ้นรนก็จะได้รับความเจ็บปวดสาหัสจนไม่อาจขยับได้ไปหลายนาที คงเป็นเพราะกายหยาบนี้ทนทานต่อยาสลบจึงตื่นเร็วเกินไป แต่ต่อให้ทนได้เพียงใดก็ไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บปวด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมรุกล้ำเข้ามาเสียงกรีดร้องอ้อนวอนขอให้พวกมันหยุดไม่เป็นผล แม้เมื่อมันได้สิ่งที่ต้องการก็ยังไม่ปล่อยอเล็กซิสกับไมเคิลไป พวกมันเอาขาหยั่งออกแล้วปล่อยให้ขาเธอนอนเหยียดยาวโดยมีเครื่องล็อกตรึงไว้ไม่ให้ขยับ“พวกแกต้องชดใช้” เสียงที่ตะโกนออกไปกลั่นออกมาจากความแค้นที่อยู่ลึกสุด แต่กลับฟังดูอ่อนแอเกินกว่าจะขู่ให้ผู้ใดกลัว ตรงกันข้ามกลับเรียกเสียงหัวเราะขำขันแทนเธอหันไปมอง
You may also like
สาวน้อยส่งอาหารทะลุมิติxองค์ชายมังกรน้ำแข็ง
เซเรีย1.2K viewsดีไซเนอร์สาวทะลุมิติมาเปิดร้านเสื้อผ้าในปี 1980
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง4.0K viewsลิขิตสัญญานาคา
นรินทร์ลดา649 viewsสมบัติแห่งขุนเขา
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ8.5K viewsการสวมร่างของหมอผีปากแซ่บ
รสผลไม้1.9K viewsThe Light and Shadow : เงาทมิฬ
RainyStarSea 673 viewsฮาโลวีนปีนี้เก็บผีมาเลี้ยง
JAOTUNTEE470 views(จบแล้ว ) 70‘s หยางซีซีฮองเฮาทะลุมิติพร้อมมือวิเศษ
primพริมโรส21.9K views
