มิตรภาพเปราะบางกว่าที่คิด

“อิจฉาฉันเหรอ” อเล็กซิสแทบไม่อยากเชื่อ ก็ในเมื่อเพื่อนของเธอเกิดมาพร้อมกับรูปลักษณ์และฐานะที่ดีโดยไม่ต้องพยายามเลย

“ฉันไม่ได้อิจฉา” จูนระเบิดออกมา “อเล็กซ์ เธอแยกตัวออกจากฉันเอง เธอเลือกนังนั่น ครอบครัวของเธอก็รักเอดี้มากกว่าฉัน เธอไม่ใช่เพื่อนของฉันอีกต่อไปแล้ว”

“ฉันไม่เคยเลือกเพื่อนเลยสักคน พวกเธอคือเพื่อนของฉัน ฉันรักพวกเธอเหมือนกัน จูน ทำไมเธอไม่พูดกับฉันตรง ๆ ล่ะ ทำไม ฉันทำผิดขนาดนั้นเลยเหรอ” อเล็กซิสถาม แต่เสียงของเธอกลับเหมือนตะโกนดังขึ้นเรื่อย ๆ “เพราะว่าไอ้มงกุฎพลาสติกนั่นใช่ไหม ตอบเซ่!”

“ไม่เกี่ยวกับงานพรอม เธอทิ้งฉันและได้ทุกอย่างไปเลยนี่นา!” จูนตะโกนกลับ

“ฉันไม่เคยทิ้งเธอเลย!” อเล็กซิสโยนขวดน้ำหอมลงบนเตียงเดวี่ “นี่ใช่น้ำหอมที่เธออยากได้หรือเปล่า แล้วอะไรอีก อะไรที่ฉันเอาไป นี่คือวิธีแก้แค้นของเธอเหรอ ด้วยการนอนกับเขา นี่คือวิธีการเอาคืนสิ่งที่เธออ้างว่าฉันขโมยมางั้นสิ พูดสิ!”

“อย่าคาดคั้นอีกเลยอเล็กซ์ ก็แค่คนขี้อิจฉา เธอควรจะโทษไอ้นิสัยหยิ่งยโสคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นมากกว่าโทษอเล็กซ์นะ นังบ้า เพราะอย่างงี้ไง เธอถึงไม่มีเพื่อนเลยสักคน” เอโลดี้แทรกบทสนทนาอันดุเดือดระหว่างอเล็กซิสกับจูน แต่กลับทำให้จูนโมโหมากขึ้นไปอีก ในฐานะที่เป็นนักบาสโรงเรียน อเล็กซิสพุ่งตัวรับเหยือกแก้วที่ลอยมาทางเอโลดี้ได้ทันก่อนที่มันจะตกใส่หัวเพื่อน

“หุบปากไปเลย ยัยปากสว่าง”

“ขอบคุณนะ อเล็กซ์” เอโลดี้ตอบ “ยัยนี่มันบ้าไปแล้ว ก็แค่ของเล่นของแฟนเธอ”

“จูนไม่ใช่ของเล่น!” อเล็กซิสไม่ตั้งใจจะแก้ แต่ทำไปแล้ว “แล้วเดวี่ก็ไม่ใช่แฟนของฉันแล้ว” เด็กสาวสรุป

เดวี่ยื้อ พยายามขอให้เธอให้อภัย

“นายรู้ว่าจูนคิดกับฉันยังไงใช่ไหม” อเล็กซิสถามเด็กหนุ่มขณะที่วางเหยือกแก้วลงบนพื้น เขาพยักหน้า “แล้วนายก็เลือกที่จะนอนกับเธอ มากกว่าบอกฉันงั้นสิ”

“อเล็กซ์...มันก็แค่เซ็กซ์นะ”

“ถ้าฉันนอนกับคนอื่น ฉันจะอ้างคำนี้ได้เหมือนกันใช่ไหม” เธอย้อน

เมื่ออเล็กซิสวิเคราะห์สีหน้าคนทั้งคู่ ทั้งจูนและเดวี่ เธอมองเห็นความจริงที่ว่าเดวี่รู้ว่าจูนคิดอะไร แต่กลับกระโจนลงไปในกับดัก อเล็กซิสค้นพบคำตอบว่า บางทีมันอาจไม่ใช่กับดักของจูนหรอก แต่เป็นเพราะเดวี่เป็นพวกมักมากต่างหาก เขารู้ว่าจูนเป็นเพื่อนสนิทของแฟนตัวเอง แต่เขากลับเลือกที่จะหยิบมีดแล้วช่วยจูนแทงหลังคนที่เขาประกาศว่ารัก ใช่ เขาพยายามจะบอกว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเซ็กซ์ล้วน ๆ แต่มันไม่ใช่ข้ออ้างที่ฟังขึ้นหรอกนะ

ข้อแก้ตัวของเขาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย ฉันควรเชื่อคำพูดของพวกผู้ใหญ่ตั้งแต่แรก เดวี่ที่ยืนตรงหน้าอเล็กซิสไม่ใช่เดวี่ที่เธอรัก ไม่ใช่คนนั้น...คนที่เธอฝืนคำตักเตือนของพ่อแม่ว่าเธอยังไม่โตพอ...คนที่เธอยอมมอบความไร้เดียงสาของตัวเองให้กับเขา

อเล็กซิสไม่ต้องการได้ยินอะไรเพิ่มอีกแล้ว เลยปาของฝากที่ซื้อมาทั้งหมดใส่หน้าเดวี่ซะ “ฉันซื้อของฝากมาด้วยนะ หมดธุระกับพวกเธอแล้ว”

เดวี่ยังคงยืนจังก้าไม่ยอมให้ไป

“ไม่เอาน่า พวกเราจะแก้ปัญหาไปด้วยกันนะ”

“ใส่เสื้อเถอะ” เธอบอกเขา “อย่าเสียเวลาอีกเลย เจสซี่กับชาร์ลีรอพวกเราอยู่ ฉันไม่อยากทำลายวันดี ๆ ของน้องชาย มอนเทส พวกเราขอทางด้วย”

น้ำตาของเขาหยดลง แต่มันไม่อาจสั่นคลอนความคิดเธอได้ แค่นี้มาสคาร่าคงทำหน้าเธอพังไปเรียบร้อยแล้ว เดวี่รู้ดีว่าเขาไม่อาจแก้ไขทุกอย่างได้อีกแล้ว ความเย็นชาที่เธอแสดงออกมาทำให้เขายอมถอยออกไป

สภาพเมืองในสายตาของอเล็กซิสเปลี่ยนไปทันที บรรยากาศกลับกลายเป็นขมุกขมัว เธอไม่ทันสังเกตมาก่อนว่าเมฆบนท้องฟ้ามีมากขนาดนี้

“นานเท่าไรแล้วที่เธอสงสัยพวกเขา” อเล็กซิสถามเอโลดี้ ทั้งสองกำลังเดินออกมา พร้อมกับจักรยานข้างกาย

“ก็ประมาณเดือนนึง หลังจากที่ทีมฟุตบอลชนะ ฉันควรบอกเธอก่อนหน้านี้ แต่...ขอโทษนะ ฉันเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะทำแบบนั้นจริง ๆ”

“ไม่ต้องหรอก มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะเอดี้”

อเล็กซิสพยายามไม่หันกลับไปมองบ้านอดีตแฟนหนุ่ม เจสซี่และเอโลดี้พูดถูก เธอไม่เคยสงสัยพวกเขาเลย โดยเฉพาะจูน ไม่เคยสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อน เธอคิดบวกเกินไป ไว้ใจคนมากเกินไป มันสายไปแล้วที่จะดึงมีดออกจากหลัง มีดเล่มนี้บาดลึกนัก และเลือดของเธอกำลังจะไหลหมดตัว

“เขามันสมองทึบ โง่ และงี่เง่า” เอโลดี้พูด

“เขาไม่ได้โง่หรอก ฉันต่างหาก” อเล็กซิสหัวเราะ ฟังดูแล้วเหมือนเป็นบ้ามากกว่ากำลังขำ “รู้อะไรไหมเอดี้ ฉันเคยแม้แต่นึกภาพชุดแต่งงาน แถมยังคิดว่าถ้าได้สวมมงกุฎดอกไม้ก็จะดีมาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นอกจากจะเป็นพวกเพ้อฝันแล้ว ฉันยังโง่มากอีกด้วย”

เอโลดี้สั่นหัว “ไม่หรอก ฉันก็เคยเพ้อฝันบ้า ๆ เหมือนกัน เรื่องของฉันกับเจสซี่ไง”

ทุกอย่างพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือภายในชั่วโมงเดียว ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธอได้มีโอกาสเรียนรู้ความจริง และความจริงนี้เองทำให้เธอสูญเสียคนสำคัญสองคนในชีวิตไป