CHAPTER SEVENTY-FIVE
Ziah's POV
Wala sa sariling pinagmamasdan kong naglalaro ang mag ama ko malapit sa pool. Hindi ko alam ang dahilan kung bakit hindi pumasok si Braxien sa opisina nito. At wala rin naman akong balak alamin pa.
"Kanina ka pa titig na titig sa mag ama mo, ganyan mo ba ka-miss si Braxien?" nakangiting tanong ni Mama.
May dala itong sandwich and juice.
Naiilang akong ngumiti. "Ahh, Opo," pagsisinungaling ko.
Sakto namang pagtingin ko ulit sa pwesto nila Braxien ay siya rin namang saktong pag tingin nito sa akin kaya nagtama ang mga paningin namin. Ngumiti ito ngunit kaagad akong umiwas ng tingin.
Mayamaya pa ay narinig ko ang isang pamilyar na tunog ng cellphone. I'm pretty sure na hindi sa akin ang ringtone na 'yon. Kaya naman hinanap ko kung saan nanggagaling.
"Kay Brax
CHAPTER SEVENTY-SIX Ziah's POV Sandaling natahimik ang guwardya, saka ngumiti. "Akala ko po, hindi niyo kilala. Sige po Ma'am, pasok na po kayo." Akward akong ngumit saka bumuntong-hininga. That was so close! Phew! So kilala na rin siya dito ng guwardya? Ibig sabihin ay lagi siyang narito sa subdivision na 'to? Naalala ko bigla na medyo nakakalayo na pala si Braxien kaya madali kong pinatakbo muli ang kotse. Huminto ang kotse nito sa isang kulay puting mansion. Habang ako naman ay huminto sa hindi kalayuan. Bumukas ang malaking gate at kaagad na pumasok doon si Braxien. Pinatay ko ang makina at mabilis na bumaba. Patawid pa lamang ako sa kabilang kalsada nang may itim na van ang huminto sa harap ko. Bumukas ang pinto ng van at lumabas ang dalawang lalaking nakasuot
CHAPTER SEVENTY-SEVEN Ziah's POV Pinakawalan ako ng mga tauhan ni Nathalia pero bago 'yon ay ipinaalala niya sa akin na dapat hindi ako tumawag sa mga pulis, dahil isang click lang niya sa red button ay tiyak na sasabog na ang bomba sa bahay namin. Magkahalong kaba ang nararamdaman ki at takot. Kasabay nito ang ilang pagsakit bg puson ko. There's no way for asking help. Kung sana ay hindi ko na lang sinundan si Braxien ay hindi na aabot pa sa puntong ganito ang mangyayari. "Tandan mo, may nagmamatiyag sa'yo. Dumiretso ka sa bahay niyo, at iligtas mo ang mga mahal mo sa buhay. Kaoag nahuli ka kahit isang segundo, sasabog ang bahay niyo, kasama ng pamilya mo. Kapag umabot ka naman, ayoko ng makita pa ang pagmumukha mo dito sa Pilipinas!" paalala ni Nathalia. Nanginginig akong tumango habang nakasakay sa kotse ni Celline. After this luluwas na talaga kami patungo sa Americ
CHAPTER SEVENTY-EIGHT Nakarinig si Ziah ng putok ng baril, dahilan para mapapikit siya. Ang akala niya ay sa kaniya mismo pinatama ni Nathalia ang bala. Ngunit nang hindi siya makaramdam ng kahit ano mang sakit ay napadilat siya. Kaagad na tumambad sa kaniya ang nasusunog na unahan ng kotse. Sinundan niya ng tingin si Nathalia at nakangiti ito habang pinagmamasdan siya. "Tingnan lang natin kung hindi ka masunog. At saka, ikamusta mo na nga lang pala ako kay satanas, dahil sigurado akong doon ka rin naman mapupunta dahil mang aagaw ka," sambit ni Nathalia at mabilis itong dinala ng tauhan sa isang kotse saka umalis papalayo. Pinipilit niyang tumayo at hindi iniinda ang sakit na nararamdaman sa buong katawan. Wala ng maisip pa si Ziah na paraan para mas madaling makatakas, dahil hindi naman niya alam kung aabutan pa ba siya ng mga pulis na buhay. Kahit hindi na lang siya,
CHAPTER SEVENTY-NINE Braxien's POV Kaagad akong nagtungo sa nasabing hospital ni Matthew. Sa hindi ko malamang dahilan ay sumama rin si Miguel at iniwan nito ang kapatid niya. Hindi ako makapaniwala sa sinasabi nitong naaksidente si Ziah. Iniwan ko si Ziah kasama ng anak ko sa bahay. Kaya't paanong naaksidente ito? Kung totoo man na lumabas ito, saan ito pumunta? Anong ginawa nito para maaksidente? Humahangos akong dumating sa hospital. Dumiretso kaagad kami sa emergency room. Nakita ko mula roon sila Papa at Mama at ang nakakapagtaka ay naroon rin si Mommy. Ipinagsawalang bahala ko ang presensya niya at kaagad na sumilip sa emergency room. "Ma, anong nangyari?" tanong ko kay Mama Elizabeth. "Hindi ko rin alam, ang sabi niya ay lalabas lamang kayo. Laking gulat ko ng tumawag si Matthew at hindi mo alam ang nangyari. Kaya sabihin mo sa akin, Braxie
CHAPTER EIGHTY Braxien's POV Hindi ko alam kung saan ako dinala ng mga paa ko. Ang alam ko lang ay kailangan kong pumili. Paulit-ulit sa isip ko habang ang masasayang alaala namin ni Ziah ay nagababaliktanaw. Sa kung paano kami nagsimula, hanggang sa muling magtagpo ang landas namin. Ang kambal, may mga pangalan na ang kambal. Nakaplano na yung kwarto nila, mga gamit nila lahat nakahanda na, and then one snap kailangan kong mamili. Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko ay kasalanan ko ang lahat. Tanging ang gusto ko lang naman ay maging masaya kami. Namataan ko na lamabg ang sarili ko sa small church na malapit sa hospital. Nakaluhod ako habang lumuluha at nagdarasal, na kung puwede lang ay magkaroon ng miracle. Miracle na sana ay puwedeng ang kambal at si Ziah ay mailigtas pa. Hindi ko kasi talaga alam kung sino ang pipiliin ko, ayaw ng utak at puso ko pumili, dahil hindi ko naman puw
CHAPTER EIGHTY-ONEBraxien's POVAng lahat sa aking pandinig ay tahimik lang, ngunit ang totoo palihim akong umiiyak at rinig ko rin ang hikbi ni Mama. Anong magagawa ko? Walang ibang option para mailigtas ang mag-iina ko. Hindi ko rin ginusto 'to perk ang sitwasyon na ang nagpasya.Pakiramdam ko ngayon ay isa akong masamang tao. Pakiramdam ko ang ang papatay sa kambal. Nagulat na lamang ako nang makaramdam ako ng tapik sa aking balikat. Nakita ko ang mga kaibigan ko pati na si Daddy. Narito sila lahat para kay Ziah. Alam kong alam na rin nila ang nangyari, base sa expression ng kanilang mga mukha na bakas ang lungkot."Son, magpakatatag ka. Kung ano man ang naging desisyon mo, mahirap man intindihin para kay Ziah pero natitiyak ko na magkakaayos pa rin kayo," sambit ni Daddy bago ako yakapin.Hindi ko na napigilan ang ingay ng pag iyak ko. Napakapit ako sa likod nito dahil daman
CHAPTER EIGHTY-TWOBraxien's POVNang mailipat si Ziah sa hospital room nito ay nauna sila Mama na pumasok dito. Limitado lamang ang mga taong dapat nasa loob. Kaya naman naiintindihan ko kung mas gusto nila Mama at Papa na mauna.Miski man ako sa sarili ko ay nag aalangan pumasok, dahil hindi ko rin alam kung may mukha ba akong ihaharap kay Ziah. I miss her. God knows, how i miss her so much. Her smile, her laugh, the way she hug me, the way she kissed me. All of her, everything she did for us.Konting oras pa ang nakalipas bago lumabas sila Mama. Mula sa mga ng mga mata nito ay halatang ang tatlo ay galing sa pag iyak, lali na si Mama. Nakaramdam ako muli ng konsensya. Nasasaktan sila sa sitwasyon ni Ziah, at sa pagkawala ng kambal."P-Puntahan mo na siya, alam kong hinihintay ka niya," naluluhang sambit ni Mama."Opo, Mama," sambit ko.Niyakap ako nito bago ako tuluyang pumasok sa loob. Ang bawat hakbang ng mga paa ko ay tila kasin
CHAPTER EIGTHY-THREE Braxien's POV "Ma, kayo na po muna ang magbantay kay Ziah, at kay Zhen. Sumuko na sa mga pulis ang may gawa nito kay, Ziah." Mababakas sa mukha ni Mama ang saya at pag-aalala. "Oh, sige. Mag-iingat ka, Braxien. Tawagan mo ako kaagad o ang mga Papa mo para malaman din nila ang balita," tugon ni Mama. Napatango ako. "Yes, Ma. Si Matthew na ang ko-contact kila Papa Edward," lumapit naman ako kay, Zhen. "Son, you stay here, huh? Aalis lang si Daddy sandali, bantayan mo ang Mommy mo." "Yes Daddy, take care po," tugon nito saka ko niyakap nang mahigpit. Hinalikan ko si Ziah sa noo, saka sandaling pinakatitigan. Makakamit na din natin ang hustisya, Honey. Lalong lalo na at para ito sa kambal. Niyakap naman ako ni Mama nang mahigpit bago ako tuluyang lumabas sa hospital room ni Ziah. Humanda sa akin ang taong 'yon, hindi ko siya mapapatawad. Nakakuyom ang aking dalawang kamao habang naglalakad sa pasilyo papalabas ng Hospi