As usual, pagkauwi ko sa bahay ay ganoon na naman ang nangyari. Sinunod ko muna ang utos ni ate, dahil kung hindi ay masasaktan na naman n'ya ako. Ayaw ko nang mangyari ang bagay na iyon dahil nag-aalala ang mga kaibigan ko. Nakikita kase nila na may mga pasa ako sa katawan...
Kasalukuyan akong nakaupo sa kama, kakatapos ko lamang sa mga gawaing bahay. Naalala ko sina Nanay at Tatay. Siguro kung nandidito pa pala ay hindi ko mararanasan ito. Sa bukid ay hindi na rin ako masyadong nakakapunta dahil si ate na ang namamahala rito. Kamusta na kaya ang mga tao roon? Maayos ba silang tinatrato ni Ate? Dinadalhan din kaya ni ate ang mga iyon ng meryenda at tanghalian?"Hoy gising" rinig kong ani ni Ate.Hala, nakatulog na pala agad ako kagabi sa kakaisip.Agad naman akong bumangon saka humarap sa kaniya."Mag linis ka ng bahay. Bilis" utos n'ya saka lumabas na sa kwarto ko.Inumpisahan ko nang magluto at maglinis muli. Sobrang dami niyang ipinagawa ngayong umaga kaya naman ay late na ako nang makarating sa room."Miss Dela Fuente, why are late?" Bungad ng aming teacher. Bahagya nitong itinigil ang pagdidiscuss."I'm sorry, Ma'am. Tinanghali lamang po ako ng gising. Promise po, hindi na mauulit" sagot ko.Tumango naman ito. Mukhang kumbinsido sa sinabi ko. "Dahil first time mo lang na ma-late, pagbibigyan kita. Pero oras na malate ka muli, I'm sorry". Ani ni Ma'am. Tumango naman ako. "Pasok ka na" dagdag pa nito saka ako pumasok sa room.Dahil late ako ngayon ay kailangan kong makinig ng ayos at magparticipate sa klase. Mabilis na lumipas ang oras at heto, tanghalian na agad. Baka mamaya, magulat ako kase graduation na namin."Yow guys, libre ko kayo ngayon ng lunch. Nakapasa kase ako sa Pre-Calculus" sabi ni Jhamir nang makaupo na kami ni Patricia."Thanks, Jhamir" ani ko."Woah, bago 'yan ah" ani naman ni Anthony."Ay, hindi ka kasali sa ililibre ko, Bro" sabi ni Jhamir kay Anthony. Nagtatawanan naman kami.Kahit kailan talaga, hindi pa rin mawawala ang bardagulan nila.Napatingin ako sa tabi ko. Ang tahimik naman ni Patricia. Ay, oo nga pala, siguro ay nahihiya pa rin ito sa nangyari kahapon. Bahagya naman akong sumulyap kay Angelo, pogi talaga ang isang 'to. Laging naka serious mode at nagbabasa. Tahimik pa."Para namang fiesta dito sa table natin, Jhamir" puna ko nang mailapag na niya ang mga pagkain. Paano ba naman ay mayroong kanin, adobo, menudo, sliced fruits, cheesecakes, pizza, salad, at leche flan."Ganiyan talaga 'yan manlibre" sagot ni Angelo. Natigilan naman kami."Pre, ikaw ba 'yan?" Takang tanong ni Anthony kay Angelo. Hindi kase ito umiimik kapag kakain na kami, anong nakain n'ya.Lumapit naman si Jhamir kay Angelo saka hinawakan ito sa ulo na akala mo ay esperitista. "Lumabas ka d'yan! Lumabas ka diyan sa katawan ng kaibigan namin at ibalik mo siya"Agad naman itong hinampas ng libro ni Angelo. "Aray naman, Bro" ani ni Jhamir. "Napaka seryoso mo kase kapag kakain na tayo, naninibago lang kami" dagdag pa ni Jhamir.Pagkatapos ng asaran nila ay kumain na agad kami. Ang dami-dami kaseng binili ni Jhamir kaya hindi kami magkaintindihan sa pagkain.Habang kumakain ay biglang tumunog ang cellphone ko. Agad ko itong kinuha mula sa loob ng bag ko saka tiningnan ang kung sino mang nagmessage. Si Martin pala.Martin: Baby, have you eaten already?Mabilis naman akong nagreply rito.Marisse: actually, kakain pa lang ako, baby. I'm with my friends nga pala.Pagkasend ng message na iyon ay kinuhanan ko naman ng picture ang pagkain namin.Martin: dami naman niyan. Enjoy eating.Martin: by the way, may kasama kayo ni Patricia na boys d'yan sa table n'yo? Napansin ko lang naman.Marisse: yes, Babe. Don't worry, they're all my friends naman. Pinsan ni Patricia 'yung isa, kaya ayon.Martin: Oh, okay. No need to explain, Babe. Enjoy ka sa pagkain."Boyfriend mo?" Tanong ni Anthony habang nakatingin sa akin na abala sa pagrereply kay Martin."Ah, oo" sagot ko."Hindi ko alam na may boyfriend ka na pala" ani niya."5 months pa lang kami" sagot ko."Bago pa lang pala" aniya. "Saan siya nag-aaral?" Tanong ni Anthony."Sa San Diego Colleges siya nag-aaral. 1st year college pa lang 'yon" ani ko."Anong course n'ya?" Tanong ni Jhamir."Bachelor of Science in Marine Transportation" sagot ko."Naku Marisse, balita ko babaero daw ang mga marino" biglang sabi niya.Napatawa naman ako. "Hindi naman lahat"Mahaba-haba pang kwentuhan ang namayani sa amin bago kami kumain."Busog na ako" sabi ko sa kanila."No, walang aalis sa atin hangga't hindi natin 'to nauubos" ani ni Jhamir saka ngumunguya nguya pa.Sa wakas, naubos na namin ang pagkain. Isang slice ng cheesecake na lang ang natira.Sabay pang kinuha ni Patricia at Angelo ang cheesecake. Saka sabay ring nagsalita. "Sa'yo na"Kaming tatlo naman ay nanonood lamang sa kanila."Sa'yo na" ani ni Patricia."No, sa'yo na, I'm full" si Angelo.Nagtatalo pa ang dalawa ng kainin ito ni Anthony. "Nagtatalo pa kayong dalawa, pwede nyo naman paghatian, kawawa naman kayo, nagtatalo pero ni isa sa inyo hindi nakakain ng huling mahiwagang cheesecake". Halakhak nito.Pagkapahinga roon ay bumalik na rin agad kami sa room. Hindi na kami inihatid ng mga boys dahil magkasama naman na raw kami ni Patricia."Kamusta kayo ni Angelo, nag-uusap na kayo?" Tanong ko kay Patricia saka umupo sa upuan ko."Hindi pa rin e, kanina lang" sagot niya.Napagkwentuhan namin ang tungkol sa kanilang dalawa bago dumating ang teacher namin sa sunod na subject.Kapag talaga nakatapos na kayo sa first period ay mabilis na lamang ang oras. Heto ako ngayon, nasa loob ng sasakyan ni Martin. Isusurpresa n'ya raw ako.Dinala niya ako sa mamahaling restaurant sa kabilang bayan."Babe, nakakahiya, naka uniform pa ako" ani ko kay Martin habang papasok kami sa restaurant."Don't worry, wala naman silang pakialam" sagot nito."Reservation for Martin Javier Solis and Marisse Dela Fuente" ani ni Martin sa receptionist.Agad naman kaming iginayak ng receptionist sa table namin.Nang makaupo ay kinausap ko si Martin."Planado pala 'to""Yes love, hindi ko lang sinabi sa'yo kase nga, surprise?" Patanong na ani nito saka h******n ang pisngi ko."Nakakahiya" nahihiyang ani ko rito.Napatawa na lamang ito ng mahina."Thank you, Babe" ani ko sa kawalan."For what?" Tanong niya."For coming into my life" sagot ko."No, thanks for coming into my life""I promise, hinding-hindi kita ipagpapalit, hindi kita lolokohin, hindi kita sasaktan" dagdag pa nito saka may inilabas na maliit na box. nang buksan ito ni Martin ay may laman itong singsing."promise ring" ani ni Martin saka isinoot sa daliri ni Marisse ang singsing. H******n pa nito ang singsing na ngayon ay nakalagay na sa daliri ni Marisse."and, promise necklace" muling naglabas si Martin ng maliit na box, mayroon itong laman na kwintas."ang ganda" sabi na lamang ng dalaga."hayaan mong ako ang maglagay nito sa'yo" si Martin."Martin, sobra sobra na naman 'to" naluluhang ani ni Marisse."you deserve all the happiness in the world, Baby" ani ni Martin.Pagkatapos ng sweet moment ng dalawa ay dumating na ang mga crew na may dala-dalang pagkain. may dumating rin na musician na may dalang violin saka pinatugtog ito habang kumakain ang dalawa. Pagkatapos kumain ay nagsayaw pa sila saglit bago umuwi.One week later..... As we arrived back in the Philippines, the warm embrace of our homeland welcomed us with open arms. Sinundo pa kami nina Mommy and Daddy, Mama and Papa namin ni Anthony. Present din doon si Patricia at ang kaniyang anak, maging si Angelo. The familiar sights and sounds of our surroundings filled their hearts with a sense of nostalgia and belonging, a reminder of the roots that anchored them to the land they called home. As they settled back into the rhythm of their lives, a sense of peace and contentment settled over their family, a testament to the enduring bonds of love and connection that held them together. Amidst the hustle and bustle of daily life, a joyous surprise awaited Marisse and Martin, a gift that would fill their hearts with anticipation and excitement. The news of Marisse's pregnancy for their second child spread like wildfire, a beacon of light and hope in the midst of their everyday routines. The echoes of laughter and celebration filled
In the peaceful embrace of the garden, Marisse, Martin, and their son Matthew found solace and joy in the simple moments of life. As the days turned into weeks and the weeks into months, their bond deepened, their love growing stronger with each passing day."Happy birthday, anak" bati ko sa aking anak na ngayon ay ipinagdiriwang namin ng ika pito niyang kaarawan. Matthew grown into a big and gentle man. One day, nang makauwi na siya sa bahay galing sa school, nagkwento ang anak ko na mayroon daw siyang inaway sa school. At first, napagalitan ko siya, I just don't want my child na lumaking basagulero, pero noong nag explain na siya, namangha ako. Hindi ko lubos akalain na sa murang edad ng aking anak, marunong na siyang mag tanggol sa iba. Ani ni Matthew, inaway n'ya raw ang isang kaklase niyang lalaki dahil inaway raw ang kaklase nilang babae. "Bakit ba inaway yung girl, anak?" Tanong ni Martin sa tabi ko habang nandito kami ngayon sa Salas. "E kasi naman Dad, may ipinapagawa
Two years later.....As I stood in the bustling kitchen of my successful restaurant, the aroma of culinary delights wafting through the air, I felt a sense of contentment wash over me. Sa wakas, Nanay, Tatay, natupad ko na po ang pangarap ko noong bata pa ako. May sarili na akong restaurant. The echoes of my dark past, now relegated to the shadows of memory, resonated in the background, a reminder of the trials I had overcome and the strength I had found within myself. The news of Glenn Acosta's confinement in a psychiatric ward and Adrian's incarceration brought a sense of closure and relief to me, a chapter of pain and suffering finally coming to an end. Dahil sa kahihiyan ng pamilya, ang ginang ni Glenn Acosta ay nawala na na parang bula at walang tao ang nakaka alam kung nasaaan iyon. The people who had once cast shadows over my life were now held accountable for their actions, their presence fading into the background as I embraced a future filled with hope and redemption.
As I stood at a distance, hidden from view, my heart heavy with the weight of regret and longing, I watched Marisse, the high school crush who had once captured his heart, walk down the aisle towards a future that no longer included mine. The echoes of our shared dreams and successes, now overshadowed by the darkness of our past mistakes, resonated in the space between us, a haunting reminder of what once was and what could have been.I was crying. Imbitado ang buong angkan namin, pero ako lamang itong hindi pumunta. Napatawad na din ni Marisse sina Mama at Papa. Everyone was in peace now.In the quiet of my soul, I grappled with the memories of a love that had bloomed and withered, a bond that had weathered the storms of life only to crumble under the weight of betrayal and loss. The image of Marisse, radiant and resplendent in her joy, stirred a mix of emotions within him, a tumultuous blend of regret, longing, and acceptance.Ang g*g* ko. Nagawa ko pa na saktan siya. Akala ko, hang
Vanessa's POVAs I stood at the threshold of a new chapter in my life, my heart brimming with gratitude and humility, for the past few years, noong mahigit apat na taon na nasa kamay ng mga Acosta si Marisse, doon, I reflected on the journey that had led me to this moment of redemption and reconciliation. The echoes of my past mistakes, the shadows of betrayal and regret that had once clouded my existence, now seemed like distant memories as I embraced the forgiveness and acceptance that Marisse had extended to me. Minsan, pakiramdam ko, sa dami ng pagkukulang at kasalanan ko sa kaniya, hindi ko deserve na mapatawad niya, o mapatawad ng pamilya niya. I still clearly remembered back when we were young, si Marisse palagi ang apple of the eye nina Nanay at Tatay. Inggit na inggit ako sa kaniya dahil pakiramdam ko, hindi pantay ang pagtingin nila sa amin. So, nag rebelde ako. 'yung pang tuition ko, ginagastos ko lamang sa kung ano-anong bagay, 'yung mga kaibigan ko, iniwan ko dahil kun
As I stood inside the hallowed halls of the church, my heart beat with a rhythm that echoed the memories of a love long lost and found once more. The soft strains of music filled the air, a melody that wove a tapestry of emotions and longing around him as I watched Marisse, radiant and resplendent, walking down the aisle towards me. She's so perfect in her fitted wedding gown made out of diamonds. She's so gorgeous, everything about her is so pretty. Idagdag pa ang napaka ganda at perpektong kanta na sumasabay sa lakad niya, sa saliw ng musika at isang violin na tinutugtog ng kaibigan kong seaman. One step closerI have di*d everyday, waiting for you Darling don't be afraid, I have love you for a thousand yearsI'll love for a thousand more~Time stands still Beauty and all she isI will be brave I will not let anything take awayWhat's standing in front of meEvery breath, every hour has come to thisOne step closer~In that fleeting moment, time seemed to stand still, the year
Author's Note: Hello, thank youuuu so much po sa lahat ng nakarating hanggang dulo, sa lahat ng nagbabasa hehe. I love y'all po🥹 nasa dulo na po tayo, oo. Hindi ko pa siya matawag na epilogue kasi mayroon pang POV ang ilang characters. Happy reading po.___________In the aftermath of the tumultuous events at the café, after a month, Marisse and Anthony finally found themselves face to face once more, the wounds of betrayal and heartache still fresh in their minds. The air between them crackled with unspoken words and shattered dreams, the weight of their shared past bearing down on their fragile connection.As they stood in the quiet solitude of the park, their conversation turned bitter and painful, each word a dagger that pierced the fragile bond that once held them together. Marisse's voice trembled with resolve as she declared that she no longer needed Anthony in her life, that she could bear the weight of her child's future alone."Kamusta ka?" Panimula ni Anthony habang pare
"Ano bakit parang nakakita ka ng multo?" Tanong ni ate Vanessa sa tatlong babae na nasa harap namin. "T-this is not true. Hindi i-ikaw si Marisse" nauutal na ani ng babae sa amin habang maluha-luhang nakatingin. "Ano! Ilabas mo ngayon ang tapang n'yo. Mga duwag" sigaw muli ni ate Vanessa sa kanila. "Sharmaine, tara na" bulong ng babaeng naka short hair sa babaeng sinampal ni ate Vanessa kanina. So, her name is Sharmaine..."P-patay ka na" naiiyak na ani nito. "Ano, kaya ka ba nawala dahil pagkaraan ng ilang taon, guguluhin mo ang pamilya namin? Kukuhanin mo sa amin ng anak ko si Anthony? Naghihiganti ka ba sa ginawa ko, sa ginawa namin?" Sunod-sunod na tanong nito habang umiiyak. "Shocks" bulong ng isang babae malapit sa amin. "Ano, takot ka girl? Kasi nagpabuntis ka sa lalaking hindi ka naman mahal, napilitan pang magpakasal sa'yo si Anthony dahil diyan sa k*landi*n mo" ani ni ate Vanessa habang nakataas pa ang kanan na kilay. "Alam mo, bakit ka ba sabat ng sabat. E si Marisse
As I woke up the next day, a wave of dizziness washed over me, sending a rushing to the bathroom in a panic. The sensation of something strange pressing against my stomach made my heart race, and before she knew it, she was doubled over, vomiting in a whirlwind of confusion and fear."What the. Wala naman akong masyadong kinain kagabi" ani ko habang nakaupo na sa loob ng bathroom ko. Amidst the chaos of my bathroom, a soft knock on the door interrupted her turmoil. "Nak, breakfast is ready. Halikana, sabayan mo na ang Mommy at Daddy mo bago sa pagkain bago sila umalis para magtrabaho" Yaya Dulce, the family maid, stood outside, her voice gentle yet concerned as she announced that breakfast was ready. My mind spun with a mix of emotions as I tried to compose herself and face the day ahead."Ayos ka lang ba diyan? Gusto mo ba pumasok ako?" Tanong ni Yaya Dulce nang hindi agad ako nakasagot. "A-ayos lang ako, Yaya. Medyo masakit lang ang tiyan ko kasi hindi ako nakakain ng ayos kagab