Kabanata 5

Daphne's POV

Pagkalabas ko ng Bryd Mall, halos manghina na ako sa pagod. Grabe, para akong nagmartsa sa giyera buong araw. Pag-upo ko sa bus, saka ko lang naalala na hindi pa ako kumakain ng maayos simula kanina.

Habang naglalakad ako papunta sa apartment ko, biglang tumunog ang cellphone ko. Pagtingin ko sa screen, nakita ko ang pangalan ng ospital-Dr. Javier.

"Hello, Doc?" sagot ko, medyo hinihingal pa.

"Daphne," mahinahong boses ng doktor, pero ramdam ko ang bigat ng sasabihin niya. "I got the results of your last scan. The tumor is growing faster than expected. We need to start treatment immediately."

Parang huminto ang mundo ko. "H-how fast?" bulong ko, halos hindi na lumalabas ang boses ko.

"Stage 2 pa rin, pero may signs na maaari itong umabot ng stage 3 kung hindi natin agad gagawan ng paraan. I recommend starting chemotherapy or surgery options as soon as possible. Kailangan mo rin ng mas maraming rest."

Napakagat ako ng labi, halos tumulo ang luha ko. Paano ko magagawa 'yon kung ngayon pa lang nagsisimula na ang trabaho ko kay Wilbert? Paano ko sasabihin sa kanya?

"Doc, can I... can I think about it first?"

"Of course, but don't delay too much, Daphne. Every week counts."

Pagkababa ko ng tawag, napahinto ako sa gilid ng kalsada. Huminga ako nang malalim at pinunasan ang luha ko. Kailangan kong maging matatag. Hindi ko puwedeng malaman ng kahit sino... lalo na si Wilbert.

Pagpasok ko sa opisina, ramdam ko ang pagod at bigat ng katawan ko. Parang hindi pa ako tuluyang nakabawi mula sa balitang sinabi ni Doc kahapon. Hindi ko pwedeng ipaalam kay Wilbert ang tungkol dito. Kung malaman niyang may sakit ako, baka tanggalin niya agad ako.

Nasa mesa na ako, inayos ko ang laptop at mga folders para sa schedule niya. Hindi nagtagal, pumasok si Wilbert, mukhang galing sa maagang meeting. Nakasalubong ko ang matalim niyang tingin.

"Good morning, Mr. Bryd," bati ko.

Hindi siya agad sumagot, tumigil lang siya at pinagmasdan ako. "You look pale," malamig pero curious ang tono. "Did you sleep at all?"

"Uh... oo naman," mabilis kong sagot, kahit halatang nagsisinungaling ako. "I'm fine, just... I didn't have breakfast."

Tumaas ang kilay niya. "Skipping meals? Great. That's how people faint in the middle of their shift."

Napangiwi ako. "I'm not going to faint, okay? I can handle my work."

Tinitigan lang niya ako ng ilang segundo, parang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo. "Hmph. Whatever. Just don't cause problems." Pero napansin kong hindi pa rin siya tumitigil sa pagtingin sa akin habang papasok sa opisina niya.

Habang pinaplano ko ang schedule niya, bigla akong nakaramdam ng matinding hilo. Pinilit kong bumangon para iabot ang isang folder, pero muntik na akong matisod.

"Daphne!" tawag ni Wilbert, mabilis akong nahawakan sa braso bago pa ako tuluyang madapa. Halatang nagulat siya. "You're not fine. Ano ba talaga problema mo?"

"W-wala... baka gutom lang talaga ako," sabi ko habang pinipilit tumayo nang diretso.

Pero hindi siya naniwala. "You're hiding something. Tell me, or I'll send you home."

Napatitig ako sa kanya. Hindi ko puwedeng sabihin... "I'm okay, Mr. Bryd. Please... let me work. I need this job."

Tumingin siya nang matagal, parang gusto pa niya akong tanungin, pero sa huli ay umiling lang. "Fine. But don't push yourself too hard... or I'll find someone who can actually keep up."

"Change of plans," sabi ni Wilbert habang inaayos ang kanyang coat. "You're coming with me tonight. Business dinner. Consider this part of your job training."

Napakurap ako. "Ha? Ako? Wala naman sa job description 'yon, ah."

"You're my assistant. That means wherever I go, you go," malamig niyang sagot. "7 PM sharp. Wear something decent. Don't embarrass me."

Wala na akong nagawa. Pag-uwi ko sa apartment, halos umikot ako sa maliit kong closet para lang makahanap ng presentable na damit. Sa huli, sinuot ko ang simpleng itim na dress na matagal nang nakatambak sa aparador.

Pagdating namin sa high-end restaurant, halos malula ako sa ganda ng lugar. Mga taong naka-gown at mamahaling suit ang nasa paligid, parang ibang mundo.

"This way, Mr. Bryd," sabi ng host. Umupo kami sa isang private table kung saan hinihintay na si Mr. Alvarado, isang middle-aged businessman na halatang bigatin.

"Ah, Wilbert! Good evening!" bati ni Alvarado. "And who is this lovely lady?"

"My assistant, Daphne Dior," sagot ni Wilbert, diretso at walang halong emosyon. "She's new."

Ngumiti ako at bahagyang yumuko bilang respeto.

Habang tumatakbo ang dinner, nakikinig lang ako habang pinag-uusapan nila ang mga business deals. Pero habang tumatagal, naramdaman ko ang bigat ng ulo ko. Not now, please... bulong ko sa isip ko.

"Daphne, the presentation," biglang bulong ni Wilbert sa akin.

"Ah, yes..." mabilis kong kinuha ang folder, pero nahulog ang isa sa sahig. Napatingin si Wilbert sa akin, kunot ang noo. "Careful," bulong niya, halatang napapansin ang pamumutla ko.

Pagkatapos ng meeting, sakay kami ng kotse pabalik sa Bryd Mall. Tahimik ako habang nakatingin sa labas ng bintana, hawak ang sentido ko.

"You're hiding something," biglang sabi ni Wilbert, seryoso ang tono. "Hindi normal ang itsura mo kanina. If you can't handle this job, you better tell me now."

Napakagat ako ng labi, halos ayaw kong umamin. "I... I can handle it, Mr. Bryd. Please. I just... need this job more than you think."

Tumingin siya sa akin, pero hindi na nagsalita. Sa mata niya, halatang curious siya kung anong pinagdadaanan ko.

Pagpasok ko sa opisina, ramdam ko pa rin ang pagod mula sa business dinner kagabi. Pero pinilit kong ngumiti at ayusin ang desk ni Wilbert. Kailangan kong magmukhang maayos kahit na bumibigat ang ulo ko.

Habang nag-o-organize ako ng folders, biglang tumunog ang cellphone ko. Dr. Javier.

Nagdalawang-isip ako kung sasagutin ko, pero baka emergency ito.

"Hello, Doc?" pabulong kong sagot, sabay talikod para hindi ako marinig ni Wilbert.

"Daphne, I reviewed your latest tests," sabi ng doktor, seryoso ang boses. "I'm worried. The tumor is growing faster than expected. If we don't start treatment soon-"

Bigla akong napalingon, at nakita ko si Wilbert na nakatayo sa likuran ko, hawak ang folder pero nakatitig sa akin. Hindi ko napansin na lumabas siya ng office at lumapit.

"Daphne," mahinang tawag niya, kunot ang noo. "Tumor?"

Parang natigilan ako, natulala. "M-Mr. Bryd... I... it's nothing." Agad kong pinutol ang tawag at tinago ang phone sa bulsa. "Just... personal matter."

"Tumor isn't nothing," malamig pero may halong pag-aalala ang tono niya. "Are you sick?"

Huminga ako nang malalim. "It's just stage 2... brain tumor," mahinang bulong ko, halos hindi ko maitanggi. "Pero kaya ko 'to. Hindi ko kailangan ng awa mo."

Natigilan siya, halatang nagulat. "You're working for me while you have that? Are you insane?"

"Wala akong choice, Mr. Bryd," sagot ko, tinitingnan siya nang diretso. "Kailangan ko ng trabaho para may pambayad sa gamutan ko. Please... don't fire me."

Tinitigan niya ako nang matagal, halatang hindi alam ang isasagot. Sa unang pagkakataon, nakita ko ang seryosong mukha niya na parang... nag-aalala.