All Chapters of You are my Sunshine: Chapter 1 - Chapter 9

Daphen's POV"Iha, I'm sorry, but you have a stage 2 brain tumor," sabi ng doctor sa akin. I froze upon hearing it. Kaya pala palagi na lang sumasakit ang ulo ko-it's because of the tumor na lumalaki sa ulo ko."Iha, are you still there?" pagtawag sa akin ni Doc. Kaya napabalik ako sa ulirat at ngumiti na lang kasi alam ko sa sarili ko na natatakot ako sa maaaring mangyari sa akin-kung mabubuhay ba ako nang matagal o hindi."Doc, can we do something about that po ba?" tanong ko sa kanya.Tumingin sa akin si Doc, halatang mabigat ang sasabihin niya. "Iha, may mga paraan pa naman tayo. We can try surgery, radiation, or chemotherapy. Pero kailangan natin magmadali bago pa ito lumala."Parang humigpit ang dibdib ko sa narinig. Surgery? Radiation? Hindi ko alam kung kaya ba ng katawan ko 'yon, o kung kaya ba ng puso ko ang lahat ng mangyayari."Doc... if ever po ba na hindi ako magpa-opera, ano ang mangyayari?" tanong ko, mahina ang boses na parang bata.Umiling siya at saglit na tumingin

Daphne's POVKinabukasan, maaga akong nagbihis ng simpleng white blouse at black slacks. Maingat kong sinuklay ang buhok ko at sinuot ang pinakapresentableng flat shoes ko.Pagdating ko sa Bryd Mall, halos hindi ko alam kung saan ako pupunta dahil sobrang laki ng lugar at puro sosyal ang nakikita kong tao. Nang tanungin ko ang receptionist, tinuro niya ang elevator papunta sa top floor-ang Executive Office.Pagpasok ko, bumungad ang isang modern at eleganteng lobby. "Hi, I'm here for an interview, Daphne Dior po," sabi ko sa HR receptionist."Yes, Ms. Dior. Please wait at the lounge. The hiring manager will call you shortly."Habang nakaupo ako, narinig ko ang tunog ng elevator. Paglingon ko, bumukas ang pinto, at mula roon... bumaba si Wilbert Keith Bryd. Naka-black suit siya, seryoso ang mukha, at hawak ang phone na para bang may kausap na importante.Nanlaki ang mata ko. Siya...Parang nagtagpo ang tingin namin, at sandaling tumigil siya, para bang naalala niya ako.Nagtagpo ang ti

Daphne's POVPagkalabas ko ng Bryd Mall, halos manghina na ako sa pagod. Grabe, para akong nagmartsa sa giyera buong araw. Pag-upo ko sa bus, saka ko lang naalala na hindi pa ako kumakain ng maayos simula kanina.Habang naglalakad ako papunta sa apartment ko, biglang tumunog ang cellphone ko. Pagtingin ko sa screen, nakita ko ang pangalan ng ospital-Dr. Javier."Hello, Doc?" sagot ko, medyo hinihingal pa."Daphne," mahinahong boses ng doktor, pero ramdam ko ang bigat ng sasabihin niya. "I got the results of your last scan. The tumor is growing faster than expected. We need to start treatment immediately."Parang huminto ang mundo ko. "H-how fast?" bulong ko, halos hindi na lumalabas ang boses ko."Stage 2 pa rin, pero may signs na maaari itong umabot ng stage 3 kung hindi natin agad gagawan ng paraan. I recommend starting chemotherapy or surgery options as soon as possible. Kailangan mo rin ng mas maraming rest."Napakagat ako ng labi, halos tumulo ang luha ko. Paano ko magagawa 'yon

Daphne's POVPagdating ko sa apartment, hindi ko maiwasang mapangiti. Ano 'tong nararamdaman ko? Bakit parang biglang hindi na siya mukhang asar-talo boss?Pero sabay ngiti ko, sumakit ang ulo ko—paalala na kahit ano pang spark na nararamdaman ko, may dala akong bigat na baka hindi niya maintindihan. Natulog na ako habang may lungkot sa iniisip ko.Pagpasok ko sa opisina, una kong napansin na wala pang 9 AM pero naroon na si Wilbert. Usually, siya ang laging huling dumadating. Pero ngayon, nakaupo siya sa mesa niya at may isang paper bag na nasa ibabaw ng desk ko."Good morning, Mr. Bryd," bati ko, habang nagtataka sa paper bag. "Uh... para saan 'to?""Open it," malamig niyang sabi, hindi man lang tumingin, parang normal lang sa kanya.Pagbukas ko, nagulat ako. May neatly packed lunch box, isang maliit na bote ng vitamins, at isang thermal m

Daphne's POVHabang kumakain ako, hindi ko maiwasang mapansin ang mga mata niya na palihim na nakatingin sa akin. Parang gusto niyang siguraduhin na ubusin ko ang pagkain ko."So... about last night," sabi ko nang may halong kaba."What about last night?" kunot-noo niyang sagot."You, acting like a jealous... boss," sabi ko, tumatawa ng mahina.Biglang uminom siya ng kape, parang nagpipigil. "I wasn't jealous. I just don't trust that Adrian guy.""Sure," sagot ko, sabay turo sa kanya. "Pero yung mukha mo kagabi parang ready ka nang patalsikin siya sa bintana."Bahagya siyang ngumiti. "Maybe I was."Pagkatapos naming kumain, habang palabas na kami ng restaurant, bigla niyang sinabi:"Daphne.""Ano?""Stay close to me today. No more coffee with random guys."Napataas ang kilay ko. "Random guy? Adrian is an investor.""Still," malamig niyang sagot, pero kita ang bahagyang pag