"อ่ะ ของมึง"
พันวาส่งน้ำเปล่าขวดเล็กให้คลื่นที่นั่งรอก่อนนั่งลงข้างๆพลางรีบกินก๋วยเตี๋ยวด้วยความหิว
"ค่อยๆดิวะ เดี๋ยวสำลัก"
คลื่นบ่นกับท่าทางรีบกินของเพื่อน กินเหมือนอดอยากมานานยังงั้นแหละ
"ก็หิว แค่กๆ"
"นั่นไง"
คลื่นรีบส่งน้ำที่เพิ่งเปิดให้ก่อนลูบหลังคนที่สำลักหน้าแดงเบาๆ
"ตะกละจริงๆ"
"ไอ้คิน!แค่กๆ รอก่อนเลยนะมึงอ่ะ"
พันวาชี้หน้าอย่างคาดโทษใส่เพื่อนปากร้าย จนคลื่นผลักหัวเบาๆในความห้าวนั่น
"กินน้ำให้หายเถอะมึงอ่ะ ห้าวนัก"
"เออ แค่กๆ"
พันวาที่ไอจนเจ็บคอรีบดื่มน้ำอย่างว่าง่าย ไม่สนสายตาล้อเลียนกวนบาทาจากภคินอีก
"คลื่น"
อัคคีที่เงียบมานานเรียกเพื่อนเมื่อสายตาเหมือนจะเห็นอะไรเข้า
"ห้ะ?"
คลื่นที่ลูบหลังพันวาอยู่หันมามองงงๆ
"นั่นใช่ณดาป้ะวะ"
อัคคีมองไปทางเข้าโรงอาหารที่มีกลุ่มคนเดินเข้าออกเรื่อยๆ
แต่พันวาที่ได้ยินกลับหันขวับไปมองอย่างไวจนลืมความเจ็บปวดจากการไอไปเลย ชื่อที่มีปฏิกิริยาต่อทุกคนในกลุ่ม ชื่อที่เพื่อนๆหลีกเลี่ยงจะพูดถึง
ชื่อที่ทำให้คลื่นนิ่งงันและเหม่อลอย สายตาฉายแววเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยิน
ชื่อ ที่ทำให้พันวาหวาดหวั่นและโกรธเคืองมากมายอยู่ภายในใจ
"เค้าเรียนนิติไม่ใช่เหรอวะ"
ภคินพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ จนทำให้ทุกคนหันกลับมากินข้าวต่ออย่างทันที
"มึงทำเหมือนเค้าจะมาไม่ได้"
พันวาบ่นก่อนกินต่อและแอบมองคลื่นไปพลางๆ ก็เห็นเพียงความสงบนิ่งที่อ่านไม่ออก
"มาแต่ละทีก็ไม่ใช่ว่าต้องการอะไรบางอย่างเหรอวะ"
"กินๆไปเถอะมึงอ่ะ พูดมากชิบหาย"
อัคคีรีบตัดบทภคินที่เริ่มจะบ่นยืดยาวให้มากเรื่อง จนคนโดนว่าพูดมากหน้างอเรียบร้อย
"กูอีกแล้วเหรอ เหอะ"
พันวาขำกับความขี้งอนไม่จริงจัง ก่อนก้มหน้ากินต่อ และก็ต้องเงยขึ้นอย่างตกใจทันทีที่ข้างๆมีคนมายืนอยู่
ไม่ทันได้เงยมองดีก็หายสงสัย เมื่อเสียงเรียกที่ดังข้างๆมันชัดเจน
"คลื่น…"
ทั้งโต๊ะเงียบสนิท ต่างคนต่างมองค้างกับคนหน้าหวานตัวเล็กที่ยืนมองตรงมาที่คลื่นอย่างแสนเศร้า
"ณดา…"
คลื่นเอ่ยออกมาเบาหวิวแต่พันวาที่อยู่ใกล้กลับได้ยินชัดเจน น้ำเสียงสั่นไหวแฝงความอบอุ่นอ่อนโยนที่ไม่เคยได้ยินจากคลื่นสักครั้ง
ยิ่งเงยมองสายตาที่มองตรงไปที่ผู้หญิงคนนั้น มันกลับฉายชัดถึงความเจ็บปวดและโหยหา…
พันวากำมือแน่น แววตาวูบไหวจนไม่กล้ามองต่อ ได้แต่ก้มหน้าเขี่ยน้ำในถ้วยเล่นเบาๆ ในอกก็สั่นไหวรุนแรงไม่แพ้กัน
"เราขอคุยด้วยได้มั้ย...แค่แป้บเดียว"
เสียงหวานเอ่ยเบาหวิว สายตาที่มองมาอย่างขอร้องทำเอาคลื่นใจกระตุก สองมือกำแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนคลื่นความสับสนที่ตีรวนอยู่ในหัวจะถูกพัดกระจายไปด้วยรอยยิ้มเศร้าที่ส่งมา
"ครับ…"
-------------------------------
เสียงกีต้าร์โปร่งจากระเบียงคอนโดที่ดังลอดผ่านประตูกระจกเข้ามาแผ่วเบา แต่สัมผัสได้ถึงความเศร้ามากมายของคนเล่น
ดนตรีมหัศจรรย์เสมอ ตรงที่สามารถสื่อความรู้สึกจากผู้เล่นถึงผู้ฟังได้โดยไม่ต้องอาศัยภาษาใดๆ
เหมือนตอนนี้ที่พันวานั่งชันเข่าบนโซฟากลางห้อง ซบหน้าลงกับมือที่ประสานบนเข่า มองเหม่อออกไปนอกระเบียงที่มีแผ่นหลังกว้างไร้เสื้อปกปิด นั่งเกากีต้าร์มองไปยังวิวกลางคืนรอบๆตึกอย่างเหม่อลอย
ถึงคลื่นจะไม่ได้ร้องเพลงออกมา แต่จากเสียงกีต้าร์ที่กำลังเล่น ก็เข้าใจได้ไม่ยาก ว่าเจ้าตัวกำลังถูกความอ่อนแอโอบกอดจนดิ่งลงแค่ไหน
ควันสีเทาหม่นที่ลอยละล่องวนเวียนบนหัวฟูๆนั่น แทบไม่เคยขาดสายเพราะคลื่นน่าจะสูบและพ่นมันออกมาตลอดเวลาอย่างที่นานๆครั้งจะทำมัน
หมายถึง...ทุกครั้งที่ได้เจอกับคนนั้น คนที่ทำให้คลื่นที่เป็นระลอกเปล่งประกายสวยงามทุกวัน
กลายเป็นคลื่น...ที่ราบเรียบสงบนิ่ง ไร้ชีวิตชีวา เหมือนทั้งชีวิต จะไม่สามารถยิ้มออกมาจากใจได้อีกแล้ว…
เสียงข้อความที่ดังขึ้นทำให้พันวาละสายตามาดูหน้าจอ ก่อนจะเห็นว่าเป็นอัคคีที่ทักมา
'เป็นไงบ้าง'
เป็นคำถามที่ไม่มีหัวข้อ แต่กลับเข้าใจได้ทันทีที่อ่าน นอกจากคลื่นจะมีอะไรที่น่าเป็นห่วงได้อีกในตอนนี้
'เหมือนเดิม..'
พันวากดตอบทันทีเพราะตอนนี้ก็อยากขอให้ใครสักคนช่วยทำอะไรสักอย่างให้คลื่นดีขึ้นไวๆเหมือนกัน
'มันสูบเยอะมั้ย'
'ตลอดเวลา'
พันวาตอบพลางลอบมองคลื่นเป็นระยะ อยากให้อีกคนเข้ามาสักที
'แล้วมึงล่ะ...เป็นไง'
อัคคีถามต่อจนพันวางง
'อะไรอ่ะ กูไม่ได้เป็นไรแค่นั่งเฝ้ามัน'
'หมายถึงใจมึงอ่ะ เป็นไง'
“รู้รึยังครับว่าทำไมชิถึงอยากมาแช่น้ำกันสองคน หืม”อชิแลบลิ้นเลียยอดอกชูชันตรงหน้าอย่างกระหาย อีกมือก็ควานในช่องทางจนโดนจุดกระสันให้พันวาตัวเกร็งอ้าปากครางลั่น “อะ…อชิ อื้อ เจ้าเล่ห์ อ๊า”พันวาต่อว่าคนตัวโตที่แสนร้ายกาจ ถ้าเป็นเรื่องเซ็กส์อชิที่อ่อนโยนก็จะกลายร่างเป็นเสือร้ายพร้อมขย้ำเหยื่อทันที เหมือนตอนนี้ที่พันวาแทบกลั้นเสียงครางไม่ไหว แค่ถูกนิ้วยาวเล่นงาน พันวายังแทบเสร็จคามืออชิเลย“ครบรอบทั้งที จะไม่เปลี่ยนบรรยากาศได้ไงครับ ชิก็อยากทำที่อื่นบ้างนอกจากบนเตียงนี่นา”อชิบอกด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนจับพันวาที่ตัวอ่อนระทวยขึ้นมาคร่อมตักจ่อตัวตนใหญ่โตที่ผงาดรอเต็มที่เข้าช่องทางสีหวานทันที“อึก อ้ะ อชิ…”พันวากอดคอหนาเอาไว้อย่างทรมานกับความคับแน่นปนเสียดเสียว อชิจับเอวบางกดลงมากลืนกินแท่งร้อนทีละนิดพลางกัดฟันกรอดกับการตอดรัดของพันวา ยิ่งเข้าไปก็ยิ่งคับแน่นจนแทบจะเสร็จทั้งที่ยังไม่ได้ขยับเลยด้วยซ้ำ“อ่า ที่รัก ชิขอนะครับ”อชิที่รอจนพันวาครอบครองแท่งร้อนจนหมด จูบปากเล็กอย่างเอาใจก่อนเอ่ยขอเมื่อทุกส่วนแนบแน่นจนปวดหนึบ“อื้อ”สิ้นเสียงอนุญาตของพันวาอชิก็ยิ้มพอใจ ก่อนจะจับเอวบางไว้แน่นแล้วสว
“วาครับ ไปแช่น้ำกัน”เสียงเร่งของอชิดังขึ้นไม่รู้รอบที่เท่าไหร่จนพันวาถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจปนเอ็นดู ไม่ว่าจะไปเที่ยวหรือทำกิจกรรมร่วมกันตอนไหนอชิก็มักจะตื่นเต้นอยู่เสมอ ขนาดอยู่ด้วยกันมาจนครบรอบสองปีขนาดนี้ อชิก็ยังไม่เคยเปลี่ยนไปเลย“เรียบร้อยครับ ใจร้อนจังน้า”“ก็ไม่ได้มาเที่ยวกันสองคนนานแล้วนี่นา ชิตื่นเต้นมาก”หน้าหล่อยิ้มกว้างสดใสจนพันวาอดยิ้มตามไม่ได้ อชิรีบเข้ามาจับมือบางจูงให้ไปในส่วนด้านหลังห้องพักที่เป็นที่แช่ออนเซ็นแบบส่วนตัวทันที“ไปครับๆ รีบไปแช่น้ำที่อชิอยากแช่เลย ว่าแต่ไม่มีคนอื่นแน่นะครับ”พันวาเดินตามการจับจูงด้วยรอยยิ้มขำ ก่อนจะถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีคนอื่นร่วมบ่อแน่ๆ เพราะพันวาไม่ชอบการแช่น้ำร่วมกับคนอื่นสักเท่าไหร่ อชิเลยจองทุกอย่างแบบส่วนตัวเอาไว้เพื่อเอาใจคนรักโดยเฉพาะ“จะมีได้ไงครับ งั้นชิก็ทำไม่ได้น่ะสิ”“ทำอะไรครับ”พันวาหันไปถามอย่างสงสัยทันทีจนอชิเลิ่กลั่กเผยพิรุธออกมา“ปะ เปล่าครับ ชิหมายถึงชิหวงไม่ให้ใครเห็นวาแช่น้ำหรอกครับ”อชิรีบปรับท่าทางให้เป็นปกติแล้วยิ้มหวานกลบเกลื่อน เมื่อเผลอหลุดพูดในสิ่งที่ต้องการแอบแฝงออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เกือหลุดปาก
“อื้อ อชิ อึก…”พันวาครางเครือเสียงสั่นสะท้านเมื่ออชิละเลงลิ้นลงบนจุดอ่อนไหวพร้อมใช้นิ้วบดขยี้จนต้องแอ่นอกขึ้นอย่างเสียดเสียว ดวงตาพร่าเบลอด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้ามากขึ้น อชิปรนเปรอสลับข้างอย่างเท่าเทียมสอดมือประคองแผ่นหลังบางที่แอ่นขึ้นให้แนบชิดกันยิ่งกว่าเดิม ร่างบางขาวผ่องที่ขึ้นรอยแดงหลายๆจุดด้วยปากตัวเองนั้นยิ่งโหมอารมณ์ให้ต้องการมากขึ้น กายแกร่งบดเบียดตัวตนแนบชิดจนอะไรๆตื่นตัวเบียดเสียดไปทุกส่วน ชุดคลุมถูกสลัดทิ้งด้วยฝีมือคนบนตัวที่จ้องสบกันด้วยสายตาร้อนแรงราวจะกลืนกินจนหน้าเห่อร้อน อชิยิ้มร้ายก่อนก้มลงครอบครองตัวตนที่แข็งขืนของคนรักทันทีจนพันวาครางลั่น“อ๊า อชิ อื้อ”ปากร้อนที่ครอบครองตัวตนกับมือหนาที่ปรนเปรอทำเอาพันวาบิดเร่าอย่างเสียวซ่าน มือเล็กจิกผมหนาของอชิแน่น แอ่นสะโพกลอยอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อถูกกระตุ้นหนักหน่วง เท้าเล็กจิกเกร็งก่อนที่ทุกอย่างจะแตกพร่าพร่างพรายเมื่อถึงฝั่งฝัน ร่างบางกระตุกเกร็งก่อนปลดปล่อยออกมาใส่ปากอชิอย่างรุนแรง“อ๊า อะ อย่ากลืนนะ!”“อึก…หึๆ”ไม่ทันที่เสียงห้ามของพันวาจะพูดจบด้วยซ้ำ เพราะอชิกลืนมันลงไปต่อหน้าด้วยรอยยิ้มร้ายจนพันวาหน้าแ
“วาครับ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ”ช่อดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ที่ถูกจัดมาอย่างสวยงามกับตุ๊กตาหมีสีขาวน่ารักตัวขนาดพอดีมือ ถูกยื่นมาให้พันวาที่เพิ่งเข้ามานั่งในรถที่อชิขับมารับกลับบ้านเหมือนทุกๆวันหลังเลิกงานแบบนี้ ตั้งแต่แต่งงานกันหลังเรียนจบก็ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมาเป็นปี อชินั้นเรียนต่อโทแต่พันวาอยากลองทำงานปรับตัวเข้ากับสังคมที่นี่ให้ได้ก่อน ทั้งคู่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านที่พันวาอยู่กับแม่เพราะสงสารที่แม่ตัวเองอยู่คนเดียวเลยไม่อยากแยก แต่เพราะบ้านอยู่ใกล้ๆกับบ้านอชิอยู่แล้วอชิเลยไม่ได้ห่างจากครอบครัวไปไหน“สวยจัง ขอบคุณนะครับชิ”พันวารับช่อดอกไม้มาดมกลิ่นหอมด้วยรอยยิ้มกว้าง กอดตุ๊กตาหมีตัวนิ่มที่เคยบอกอชิว่าอยากได้แนบอกด้วยความดีใจ อชิใส่ใจเสมอไม่ว่าจะเป็นวันสำคัญหรือเทศกาลไหนทั้งที่พันวาไม่ได้ร้องขอ ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะทุกวันที่มีอชินั่นก็มีความสุขมากๆแล้ว ความรักที่อชิมีให้มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักวัน และอชิก็ไม่เคยน้อยใจสักครั้งหากพันวาลืมหรือไม่ได้เตรียมอะไรให้เจ้าตัว“วันนี้เหนื่อยจัง เติมพลังให้หน่อยครับ”มีแค่สิ่งนี้แหละที่อชิเปลี่ยนไปมากขึ้นทุกวัน การออดอ้อนให้เอาใจ การ
“ชิเวอร์จริงๆด้วย”พันวาบ่นอุบอิบก่อนหลบสายตาพราวระยับนั่นด้วยใบหน้าที่เห่อร้อนขึ้นมา ถ้าอชิแพ้พันวาเวลาอ้อนละก็ พันวาก็แพ้อชิตอนที่มองกันด้วยสายตาหวานซึ้งแบบนี้เหมือนกัน“อร่อยมั้ยครับ”อชิถามคนที่ยืนเคี้ยวขนมจนแก้มตุ่ย เกลี่ยเศษขนมที่ติดแก้มเนียนออกอย่างเอ็นดูคนที่รีบกินเหมือนหิวนักหนา“ที่สุดเลยครับ”“อร่อยกว่าชิอีกเหรอครับแฟน”“แค่กๆ ชิ! พูดอะไรครับคนเยอะแยะ”พันวาสำลักขนมจนหน้าแดงเมื่อได้ยินประโยคน่าอายนั่น อชิรีบส่งน้ำในมือให้คนที่ไอออกมาพลางลูบหลังด้วยความเป็นห่วง แต่ก็อดจะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้“ไม่มีใครฟังภาษาไทยออกหรอกครับวา เขินเหรอครับ หน้าแดงเชียว”“ไม่คุยด้วยแล้ว”พันวาสะบัดหน้าใส่อชิที่ช่วงหลังๆมานี้รับมือยากเหลือเกิน อะไรที่ไม่เคยแสดงออกก็กล้าทำทุกอย่างจนพันวาเขินไปหมด“อย่าน่ารักมากสิครับวา ชิหวงนะ”อชิโอบเอวคนน่ารักที่หน้าแดงมาแนบชิดอย่างหวงแหน พันวาคงไม่รู้ว่าตัวเองน่ารักน่ามองขนาดไหน และอชิก็ไม่ชอบให้ใครมามองเยอะแยะด้วย“เลิกแกล้งได้แล้วครับ ไม่งั้นคืนนี้วาไม่นอนด้วยนะ”“ไม่เอานะครับ ถ้าวาไม่นอนด้วยชิจะกอดใคร ไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับไปขอพรกันเร็ว”อชิทำหน้ามุ่ยก่อนจะส่
“แม่หนาวมั้ยครับ”พันวาถามแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ก่อนจะเข้าไปกอดรัดซุกหน้าลงที่พุงคนเป็นแม่ราวกับเด็กน้อยให้แม่ตัวเองหัวเราะลั่นอย่างเอ็นดู“มากเลยลูก กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้มาที่นี่ คิดถึงพ่อเลยเนอะเค้าชอบมาเที่ยวญี่ปุ่นมากๆเลย”พรพิมลลูบหัวลูกชายสุดที่รักก่อนจะนึกไปถึงคู่ชีวิตที่จากกันไปนานด้วยความคิดถึง หากยังอยู่กันครบครอบครัวป่านนี้คงมีความสุขมากแน่ๆ“เราก็พาพ่อมาอยู่ด้วยกันแล้วไงครับ ตอนนี้แม่ก็ไม่เหงาแล้วนะครับได้คุยกับคุณน้าทั้งวันเลยนี่นา”พันวาที่จับกระแสเสียงความเศร้าของแม่ได้รีบบอกอย่างปลอบใจ พลางมองไปที่รูปตรงผนังห้องด้วยรอยยิ้ม รูปของพ่อที่พันวาเอามาด้วยเพื่อให้พ่อได้กลับมาที่ที่ชอบมาเที่ยวด้วยกัน“ก็จริงจ้ะ แม่มีความสุขมากๆเลยที่ได้ทำนู่นนี่ เดินเล่นไปทั่วแล้วก็ได้อยู่กับลูกทุกวันแบบนี้”พรพิมลยิ้มกว้างมองรูปสามีก่อนจะหันมามองลูกชายอย่างแสนรัก เธอตัดสินใจลาออกจากอาชีพครูไม่รอเกษียณอย่างที่เคยคิดเพราะอยากมาอยู่กับลูกมากกว่า ในเมื่อไม่รู้เวลาว่าจะหมดลงตอนไหนก็ขอใช้ช่วงเวลาที่เหลืออย่างคุ้มค่าที่สุด อยู่ด้วยกันไปจนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิต เธอก็พอใจแล้วจริงๆ“วาก็มีความสุขมากๆครับ