4

'หมายถึงใจมึงอ่ะ เป็นไง'

พันวาตัวชาวาบกับคำถามเพื่อน มันเป็นไปไม่ได้ที่ใครจะรู้ในความสัมพันธ์นี้ของคลื่นกับพันวา แล้วทำไมอัคคีถึงถามเหมือนรู้อะไร

'จะเป็นอะไรกูไม่ใช่คลื่นนะ'

พันวายังคงตอบอย่างปกติทั้งที่ใจเต้นรัวด้วยความกังวล

'กับกูมึงไม่มีอะไรต้องกลัวเลยพันวา กูแค่เป็นห่วงความรู้สึกมึง'

พันวาอ่านข้อความนิ่งงัน นิ้วที่กดตัวอักษรนั้นสั่นเบาๆอย่างยากจะควบคุม ไม่ใช่เรื่องง่ายในการเปิดเผยบางเรื่อง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอธิบายอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถบอกทั้งหมดได้ 

ไม่เคยมีอะไรง่าย ยิ่งกับการที่เป็นเพื่อนสนิทกันแบบนี้

'มึงรู้?...'

พันวาลุ้นคำตอบที่หย่อนไปโดยไม่ได้เจาะจงว่ารู้เรื่องอะไร แค่อยากให้แน่ใจว่าอัคคีรู้เรื่องนี้จริงๆ

'กูรู้ก่อนหน้านี้ไม่นาน วันที่พวกมึงเมาแล้วมึงเผลอพูดกับกู'

พันวาตาโตตกใจกับสิ่งที่ได้อ่าน 

'แล้วไอ้คินล่ะ'

'ไม่ต้องห่วง มันไม่รู้หรอกสบายใจได้ กูเองก็ไม่คิดจะบอกมันหรอก'

พันวาถอนหายใจอย่างโล่งอกเบาๆก่อนความรู้สึกผิดจะถาโถมตามมาอย่างห้ามไม่ได้

'กูขอโทษที่ปิดมึงนะอัค...กูแค่ ไม่รู้จะบอกยังไงดี'

ที่จริงเป็นเพราะบอกไม่ได้มากกว่า มันไม่ใช่เรื่องที่ควรบอกใครเลยด้วยซ้ำ ความสัมพันธ์เกินเพื่อนกับเพื่อนสนิท ที่ไม่คิดจะขยับไปมากกว่าความเป็นเพื่อน แค่ฟังก็งงจนไม่น่าจะเข้าใจได้แล้ว

'ขอโทษทำไม มึงไม่ได้ทำอะไรผิด มันเรื่องส่วนตัวของพวกมึง กูเองก็ไม่ได้อยากก้าวก่ายอยู่แล้ว ก็แค่เป็นห่วง ถ้ามันอึดอัดมากก็บอกกูได้ทุกเรื่อง'

พันวาน้ำตาคลอกับความอบอุ่นในใจ เวลาที่ใครใส่ใจหวังดีกับเราโดยไม่ได้ร้องขอ ไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากความสบายใจของเรา 

มันดีที่สุด...ดีกว่าคำปลอบใจคำไหนที่เคยได้ยิน

'อือ..ขอบคุณนะ กูไม่เป็นไรจริงๆ'

พันวายิ้มบางตอบข้อความเพื่อนอย่างโล่งใจ บางเรื่องถ้าบอกใครได้บ้าง มันก็ดีกว่าการต้องเก็บไว้คนเดียว

'กูไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างพวกมึงมันคืออะไร แต่คงไม่ดีกับมึงแน่ๆวา มึงก็รู้ใช่มั้ยว่าคลื่นมันยังลืมณดาไม่ได้'

คำถามจี้ใจที่รู้ทั้งรู้ก็ยังเจ็บปวดที่ได้เห็น

'อือ รู้มาตลอดนั่นแหละ ไม่งั้นวันนี้มันคงไม่นั่งเหม่อแบบนั้น'

พันวาตอบโดยที่รอยยิ้มบางหายไปจากหน้า เหลือทิ้งเพียงประกายแสนเศร้าในแววตาสวยที่ใครๆชมนักหนา ตาสวยๆที่ไม่เคยมีประกายความสุข

'กูไม่เคยอยากเห็นใครเสียใจ และกูก็ไม่รู้ว่าคลื่นมันเจออะไรมาบ้าง แต่กูอยากให้พวกมึงดีขึ้นไวๆนะ มึงดูแลมันได้ แต่ถ้ามึงแย่ มึงก็มีกูมีไอ้คินนะวา'

พันวาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไวก่อนจะรีบกดตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

'อือ กูรู้ กูมีพวกมึงก็พอแล้ว'

'อือ มึงเก่งแล้ว พากันไปกินข้าวแล้วก็รีบนอน'

'ได้ กูจะไปตามมันเดี๋ยวนี้แหละ ขอบคุณนะอัค'

'อือ พรุ่งนี้เจอกัน'

'เจอกัน'

พันวากดปิดหน้าจอแล้วยิ้มบางอย่างใจฟู อย่างน้อยในช่วงที่แย่ๆของชีวิต ก็มักจะมีสิ่งดีๆเข้ามาทดแทนให้เสมอ 

แค่นี้...พันวาก็มีพลังในการไปกอดคลื่นให้กลับมายิ้มได้ไวๆแล้ว

"คลื่น…"

พันวาเปิดประตูเรียกเพื่อนที่ยังจมจ่อมกับตัวเองเบาๆ คลื่นหยุดมือที่เกากีต้าร์แววตาที่ยังดูเหม่อลอยหันมามองพันวาช้าๆ 

ในจังหวะที่สองสายตาประสานกันนั้น พันวาก็ส่งยิ้มที่สื่อความรู้สึกดีๆทั้งหมดจากใจไปให้คลื่น

ให้รู้ว่าถ้าเป็นพันวาคลื่นจะไม่เป็นไร ถ้าเป็นพันวา คลื่นจะได้รอยยิ้มแบบนี้เสมอไม่ว่าเจออะไรมา 

คลื่นจะได้กอดที่อบอุ่นและไม่เคยต้องอึดอัด กอดที่จะทำให้คลื่นสบายใจเหมือนที่ผ่านมาทุกครั้งเลย

คลื่นสบตาสวยมองรอยยิ้มสดใสที่ส่งมาให้ วางกีต้าร์ลงบนโต๊ะเบาๆโดยไม่ละสายตาจากพันวา

สองขาลุกขึ้นช้าๆค่อยๆเดินไปหาพันวาที่อ้าแขนกว้างรอให้คลื่นเข้าไปกอดเหมือนเคย

คลื่นเดินไปจนหยุดตรงหน้าคนที่สูงแค่คางตัวเองก่อนก้มลงมองหน้าที่สวยเกินกว่าจะเป็นผู้ชายของพันวา 

มือหนาเอื้อมไปรอบตัวคนตรงหน้าก่อนดึงพันวาเข้ามาชิดและกระชับกอดให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงไปที่ไหล่เล็กแล้วหลับตาลง

พันวาโอบรอบแผ่นหลังกว้างเบาๆโดยไม่พูดอะไร แค่ปล่อยให้คลื่นยืนกอดเหมือนทุกครั้ง ให้ซบไหล่จนกว่าจะพอใจ ให้คลื่นพักจนกว่าจะหายเหนื่อยล้า

และถ้าคลื่นอยากจะบอกอะไร ก็จะเป็นคนที่คอยรับฟังอย่างเข้าใจทุกเรื่องเหมือนเคย 

ให้คลื่นที่สงบราบเรียบไร้ประกายความสดใส กลับมายิ้มแม้จะไม่มากมายเหมือนเดิม

ก็ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรเลย

"ไปกินข้าวกันนะ"

พันวาบอกเสียงอู้อี้อยู่ในอกแกร่งที่ยังไม่ยอมคลายกอดออก