9

"แต่ชิหิวข้าวอ่ะวา"

อชิที่เล่นได้สักพักหันมาบอกเสียงอ่อยอย่างน่าสงสาร แต่คงไม่ได้ผลกับพันวาที่พอจะรู้ทันระดับนึงแล้ว 

"ชิกลับไปกินข้าวเถอะ เราอยู่ได้จริงๆอีกเดี๋ยวคงมาแล้ว"

พันวาบอกอย่างอ่อนใจ ก็ไล่มาหลายทีแล้วจะมางอแงอะไรก่อน

"ที่จริงแค่อยากชวนไปกินข้าวเองครับ"

อชิตอบงอนๆหน้ามุ่ยจนพันวาถอนหายใจกับความสนิทสนมอย่างงงๆ ทำเหมือนสนิทกันมาเป็นปีแล้วยังงั้นแหละ

"เราคงไปด้วยไม่ได้หรอก เพื่อนเราจะมาแล้ว ถึงบอกให้ชิกลับไปก่อนไง"

"ถ้าเพื่อนไม่มาไปกับชินะครับ"

หน้าหล่อหูตั้งหางกระดิกขึ้นมาอย่างตามอารมณ์แทบไม่ทัน

"โอเคครับ ตามนั้น"

พันวาบอกอย่างตัดรำคาญ แต่ต้องตกใจกับอาการตาโตกุมหน้าอกราวกับเจ็บปวดนักหนาจนพันวาเลิ่กลั่ก

"โอ้ย!!"

"ชิเป็นอะไร เจ็บตรงไหน หน้าอกเหรอ"

พันวารีบเข้าไปจับมือหนาที่กุมอกอย่างเจ็บปวดทันที ไม่ทันได้เห็นสายตาวิบวับนั่น

"ครับ ใจเจ็บ...วาพูดครับด้วยชิใจบางไปหมด"

"ไร้สาระจริงๆ"

พันวาฟาดแขนคนแสดงเก่งอย่างไม่ออมแรงทันทีจนอชิร้องลั่นด้วยความเจ็บจริงๆ

"โอ้ย!"

"หึ..เล่นดีนัก"

พันวาส่ายหัวให้กับคนที่เปลี่ยนมาทำหน้าหงอยอีกแล้วอย่างปรับอารมณ์ตามไม่ทัน

"โอ๋เลย.."

อชิทำหน้ามุ่ยตาแป๋วจ้องมองอย่างงอนๆ

"อะไรอีกล่ะ"

พันวาสบตาลูกหมานั่นก่อนจะถอนหายใจในความเปลี่ยนอารมณ์ไปมาอย่างคาดเดาไม่ได้ แต่พอได้มองตาใกล้ๆกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด แววตาใสซื่อแฝงแววตัดพ้ออย่างน่าสงสาร เหมือนมีอะไรที่อยากบอก

ความรู้สึกโหยหาบางอย่างที่หายไปที่เกิดขึ้นมาในอกเมื่อสบกับตาใสซื่อคู่นี้ จนต้องรีบหลบสายตาออกมาด้วยใจที่สั่นไหว พันวาแค่แปลกใจ ว่าทำไมคนที่เพิ่งได้เจอกันวันนี้ กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคย อบอุ่นใจเหมือนบางอย่างมันคืนกลับมา ทั้งที่ไม่รู้ว่าอะไร

"ก็ชิเจ็บเพราะวา โอ๋ชิเลย…"

เสียงออดอ้อนดึงสติที่หลุดลอยของพันวาให้ย้อนกลับ ก่อนจะส่ายหน้าแล้วก้มมองมือถือไม่สนใจ ไม่เห็นว่าคนรอทำหน้ามุ่ยไปแค่ไหนแล้ว

"ใจร้ายมาก…"

เสียงบ่นงึมงัมข้างๆก็ไม่ทำให้พันวาหันไปมองอีก มือสวยกดมือถือส่งข้อความหาคลื่นที่เลยเวลามายี่สิบนาทีแล้ว

'คลื่น ตกลงมึงจะมามั้ย นานแล้วนะ'

รออยู่เป็นนาทีก็ยังไม่มีการตอบกลับจนถอนหายใจ

'คิน มึงออกมากันยัง'

พันวากดส่งไปหาเพื่อนในกลุ่มอีกครั้งเมื่อเริ่มรอไม่ไหว

'ออกมานานแล้ว ทำไมวะ'

ข้อความเด้งกลับทันทีที่ส่งไป พันวาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

'แล้วคลื่นมันไปไหนวะ'

'มันก็จะไปรับมึงไง ป่านนี้ยังไม่ถึงอีกเหรอ'

'อือ ทักไปก็ไม่ตอบ'

พันวากดปิดหน้าแชททันที ก่อนจะตัดสินใจโทรหาคลื่นอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ

แต่จนสายที่สามก็ไม่มีการตอบรับใดๆกลับมา พันวามองนาฬิกาอย่างหนักใจ ยิ่งนานก็ยิ่งเย็นจนตอนนี้หกโมงเย็นเข้าไปแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะนานขนาดนี้ในการมารับพันวา แต่ความที่กลัวเพื่อนมาแล้วไม่เจอถึงได้ตัดสินใจรออีกสักพัก

"ชิว่าเรากลับกันได้แล้วมั้ง เพื่อนวาทำไมให้รอนานจังครับ เป็นชม.แล้วนะ"

อชิเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเมื่อไม่เห็นว่าพันวาจะขยับตัวลุกสักที

"ขออีกสิบนาทีนะ เราติดต่อเพื่อนไม่ได้ กลัวมาแล้วไม่เจอกัน ชิกลับไปเถอะเดี๋ยวเราก็กลับแล้ว"

พันวาหันมาตอบและย้ำให้อีกคนกลับสักที แต่อชิกลับส่ายหน้าอย่างดื้อดึง

"ไม่เป็นไรครับชิรอเป็นเพื่อนวาดีกว่า"

"เฮ้อ...ตามใจละกัน"

บรรยากาศยามเย็นที่แสนเงียบไม่ได้ทำให้พันวาเย็นใจตาม เมื่อมีทั้งความเป็นห่วงและน้อยใจ เมื่อคลื่นไม่เคยบอกอะไรสักครั้ง ปล่อยให้รออย่างเป็นห่วงโดยไม่รู้อะไรเลย

'วาๆมึงยังอยู่ม.ป้ะวะ'

ข้อความที่เด้งขึ้นดึงสายตาเหม่อลอยของพันวาให้ก้มดู ก่อนจะเห็นว่าเป็นภคินที่ทักมาอีกรอบ

'อือ ทำไมอ่ะ'

'มึงไม่ต้องรอคลื่นมันแล้วนะ กลับได้แล้ว'

พันวาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจรีบถามกลับทันที

'ทำไมวะ'

'ก็กูเห็นมันไปโผล่ในสตอรี่ไอจีแฟนเก่ามันอีกแล้ว แม่ง  ไปหาเค้าจนได้ไอ้เวร คราวนี้เรื่องอะไรอีกเถอะ'

นิ้วที่จะพิมพ์ต่อชะงัก ตัวชาวาบมึนงงไปหมด ความรู้สึกจุกเจ็บในอกถาโถมจนขอบตาร้อนผ่าว แต่ก็ต้องสะกดกลั้นกระพริบตาถี่ๆให้หายไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว 

'อือ ช่างมันเถอะ'

นิ้วเรียวพิมพ์ตอบเพื่อนสั่นๆแบบควบคุมไม่อยู่ ก่อนกดปิดหน้าจอแล้วกำมันไว้แน่น เจ็บกว่าไม่มารับ คือไปหาเค้าโดยที่ลืมกันไปเลย

ลืมว่าเป็นคนบังคับให้รอ ลืมว่าต้องตอบข้อความหรือแค่รับสายกัน ลืมไปหมดว่าทิ้งให้ใครต้องรอโดยไม่บอกอะไรสักนิด 

คลื่นก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง แค่เป็นคนในใจไม่ว่าอะไรก็ไม่สำคัญ แม้แต่เพื่อนแบบพันวา…

แล้วที่ทำเป็นห่วงกันนักหนามันคืออะไร