ตอนที่1 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว

"ฮือๆ คุณหนู...ไม่ใช่สิ...พระชายา...ฮือๆ...ท่านฟื้นสิเจ้าคะ" 

"ฮือๆ...พระชายา...ได้โปรดอย่าจากบ่าวไปเลยเพคะ....ฮือๆ" เสียงร่ำไห้ของสตรีดังขึ้น จนทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงขมวดคิ้วหน่อยๆเนื่องจากรำคาญ จึงพูดว่า "ไอ้โบตั๋น ไอ้องุ่น ร้องไห้หาพระแสงอะไรวะ คนจะหลับจะนอน รำคาญโว้ย!" 

สตรีทั้งสองที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญ จึงหันมามองหน้ากันด้วยความตกตะลึงก่อนจะส่งเสียงอย่างดีใจว่า "พระชายา ท่านฟื้นแล้ว..ท่านยังไม่ตาย..บ่าวตกใจแทบแย่" 

"ฮึก...ฮือๆ...พระชายาท่านอย่าทรงทำเช่นนี้อีกนะเพคะ ถ้าหากไม่มีท่าน บ่าวก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเพคะ" สตรีรูปร่างอวบเอ่ยขึ้น 

"พระชายา...ฮือๆ...ข้าสงสารท่านยิ่งนัก" สตรีร่างบางร่างผอมเอ่ยขึ้น 

"โอ๊ย คนจะหลับจะนอนร้องไห้อยู่ได้ เป็นบ้าอะไรฮะ ญาติใครเสียหรือไง!" ฉันที่นอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกหงุดหงิดสุดๆจึงตะโกนออกมา คนยิ่งแฮงค์ๆอยู่ ยัยสองคนนั้นไม่แฮงค์บ้างหรือไง มาโวยวายอะไรกันแต่เช้าเนี่ย:⁠-⁠( 

"พระชายาเพคะ...ท่านอย่าได้กริ้วเลยเพคะ บ่าวไม่พูดแล้ว" สตรีร่างอวบเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียงสั่นเครือ ก่อนที่สตรีทั้งสองจะเงียบและปล่อยให้นายของตนหลับ 

เวลาต่อมา 

"หาว~" ฉันบิดขี้เกียจก่อนจะลืมตาช้าๆ รู้สึกถึงอาการปวดหัวหน่อยๆ ต้องเป็นเพราะเมื่อคืนดื่มเยอะไปแน่ๆ ฉันจึงค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่ง 

"พระชายาท่านฟื้นแล้ว" สตรีร่างอวบยิ้มแย้มแล้วรีบเดินมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเตียง

"เธอเป็นใครล่ะเนี่ย" ฉันถามพลางมองสำรวจคนตรงหน้าก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า "เธอเป็นพนักงานของที่นี่เหรอ อืม ชุดสวยดีไม่ไก่กา ที่นี่ใช้ได้แฮะ" 

"พระชายา ท่านตรัสอะไรเพคะ บ่าวไม่เข้าใจ" 

"แน่ะๆ คำพูดคำจาโบราณเสียด้วย...ว่าแต่เธอเห็นเพื่อนของฉันไหม ผู้หญิงสองคนที่นอนอยู่บนเตียง ตรงนั้น" ฉันชี้ไปยังตำแหน่งของเตียงที่เมื่อคืนโบตั๋นกับองุ่นนอนอยู่ แต่ก็พบว่าไม่มีเตียง มีแค่โต๊ะเก้าอี้กับกาน้ำชาที่วางอย่างสวยงามเท่านั้น 

"เฮ้ย!" ฉันลุกพรวดด้วยความตกใจ แล้วหันมาถามพนักงานงานที่อยู่ในชุดจีนโบราณว่า "เพื่อนฉันล่ะ เพื่อนฉันอยู่ที่ไหน!!!"

"พระชายา" สตรีในร่างอวบทำหน้าซีด ก่อนจะลงไปนั่งคุกเข่าแล้วหมอบลงแทบเท้า สตรีร่างผอมที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงรีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉัน 

"พระชายาโปรดระงับโทสะด้วยเพคะ" 

"พระชายาบ้าบออะไรของพวกเธอ เลิกเล่นกันได้แล้ว และบอกฉันมาว่าเพื่อนของฉันอยู่ที่ไหน!!" ฉันตะโกนด้วยความโมโห สองคนตรงหน้าตัวสั่นเทาไม่กล้ามองหน้าไม่กล้าพูดอะไร 

"ถามก็ตอบสิ" 

"พระชายา...."

"โอ๊ย พระชายาอะไรอีกล่ะ เอ๊ะ...." ฉันที่โมโหอยู่หยุดชะงักทันที พลางนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ฉันได้ป้ายหยกของอ๋องอะไรสักอย่างนั่นมา นี่ต้องเป็นแผนของพวกมันที่แกล้งฉันเล่นแน่เลย เล่นใหญ่ไปไหมเนี่ย ฉันเหลือบมองคนทั้งสองที่กำลังหมอบกราบตัวสั่นเทา ยัยโบตั๋นกับยัยองุ่นไปหานักแสดงมาจากไหนเนี่ย เล่นสมบทบาทจริงๆ จ้างร้อยเล่นล้าน อืม แบบนี้ก็ต้องจ้างท่านอ๋องอะไรนั่นด้วยสิ คิดได้ดังนั้นฉันจึงหัวเราะออกมา "คิกๆ" เล่นตามน้ำหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวยัยสองคนนั้นจะเสียใจ 

"พวกเธอสองคนชื่ออะไร" 

"เอ่อ...หม่อมฉันชื่อจู..จู...เจ้าค่ะ...เอ่อ...เพคะสตรีร่างอวบตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทา 

"หม่อมฉันชื่อ...เสี่ยวฮวาเพคะ" สตรีร่างผอมตอบ 

"โอเค...จูจู เสี่ยวฮวา พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด" ฉันลุกขึ้นไปพยุงทั้งสองคน แต่เมื่อไปใกล้ทั้งสองคนสะดุ้งเล็กน้อยและมีท่าทีหวาดระแวง 

"เป็นอะไร หืม กลัวอะไรเหรอ" 

"ไม่มีเพคะ" สองคนตอบพร้อมกัน แล้วลุกขึ้นตามแรงดึงของเจ้านายสาว ทั้งสองลอบส่งสายตาให้กันเพราะรู้สึกว่าเจ้านายของตนดูแปลกไป 

"หิวข้าวแล้วอ่ะ ที่นี่มีร้านสะดวกซื้อไหม อยากกินแฮมเบอร์เกอร์อ่ะ" ฉันถามเสี่ยวฮวากับจูจู ทั้งสองมองหน้าฉันแล้วร้องไห้ออกมาพร้อมกับคุกเข่าลง "ฮือๆ...พระชายา...ท่านพูดจาแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วนะเพคะ" เสี่ยวฮวาพูด 

"พระชายา...ฮึก...ท่านไม่สบายตรงไหน...บ่าวจะตามท่านหมอมาให้เพคะ" จูจูพูด 

"อะไรล่ะเนี่ย...พอๆปวดหัว" ฉันห้ามทั้งสองคนที่กำลังร้องไห้ ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้องเพราะทนนักแสดงสองคนนี้ไม่ไหว เอะอะก็ร้องไห้ เอะอะก็คุกเข่า และต้องการจะไปหาโบตั๋นกับองุ่นซึ่งต้องซ่อนตัวแอบดูฉันอยู่แน่ๆ

พอวิ่งออกมาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อที่พักไม่ได้เป็นแบบเดิมแล้ว ที่นี่แต่งอย่างงดงามหรูหราราวกับวังที่ฉันเห็นในซีรี่ส์ มีสวนดอกไม้ มีศาลาจีน และเรือนต่างๆที่ตกแต่งอย่างสวยงามเป็นระเบียบ 

"พระชายา...ท่านโดนกักบริเวณอยู่นะเพคะ...พระชายา...แฮ่กๆ...ถ้าท่านอ๋องทราบ...เดี๋ยวท่านอ๋องจะกริ้วนะเพคะ" จูจูหอบแฮ่กๆวิ่งตามมาจากด้านหลัง 

"พระชายา...ท่าน...ได้โปรดหยุดวิ่งเถิดเพคะ" 

"โอ๊ย เลิกตามได้แล้ว เลิกเล่นได้แล้ว เหนื่อยโว้ย" ฉันตะโกนลั่น แล้ววิ่งหนี แต่สองคนนั้นยังคงวิ่งตามไม่ หยุด ทุ่มเทกับงานมากจริงๆ ฉันล่ะนับถือ(⁠T⁠T⁠) 

"ไอ้องุ่น ไอ้โบตั๋น พวกแกออกมาเลยนะ ฉันไม่เล่นแล้วโว้ย" ฉันร้องเรียกเพื่อนทั้งสอง 

"พระชายา...ท่านอย่าตะโกน...เดี๋ยวท่านอ๋องได้ยินนะเพคะ...แฮ่กๆ" เสี่ยวฮวาเตือนเจ้านายของตนด้วยเสียงหอบเหนื่อย 

"ท่านอ๋องอะไรอีกล่ะ เล่นไม่เลิกนะพวกเธอเนี่ย ไอ้สองคนนั้นจ้างมาเท่าไหร่ฉันให้สองเท่าเลย" ฉันหันหลังไปตอบเสี่ยวฮวาพร้อมกับวิ่งไปด้วย จากนั้นก็หันมาตะโกนเรียกเพื่อนทั้งสองคนอีกครั้ง "ไอ้องุ่น ไอ้โบตั๋น ถ้าพวกแกยังไม่ออกมา ฉันจะโกรธจริงๆแล้วนะ" 

"ไอ้องุ่น ไอ้โบตั๋น~"  

"พวกแก...ฉันโกรธจริงๆแล้วนะ!!" ฉันพูดด้วยความไม่พอใจ เมื่อเรียกพวกมันเท่าไหร่พวกมันก็ไม่ยอมออกมา 

"พระชายา...โปรดระงับโทสะเพคะ" 

"พระชายา กลับกันเถิดเพคะ เดี๋ยวท่านอ๋องจะทรงกริ้ว" จูจูกับเสี่ยวฮวายังคงวิ่งตามและพูดคำพวกนี้ไม่หยุด 

"ท่านอ๋องอะไรอีกล่ะ จะโกรธก็โกรธไปสิ พูดถึงอยู่ได้ น่ารำคาญ" ฉันหันไปพูดกับจูจูกับเสี่ยวฮวา จากนั้นจึงหันหน้ามาเพื่อวิ่งต่อ "โอ๊ย" ฉันร้องเมื่อรู้สึกว่าตัวเองชนเข้ากับอะไรสักอย่างที่แข็งราวกับหิน จนฉันซวนเซล้มลงที่พื้น

"พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่!" เสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจพูดขึ้น 

"ทะ...ท่านอ๋อง" เสี่ยวฮวาและจูจูร้องเรียก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสี่ยงสั่นเทาว่า "คะ...คาราวะท่านอ๋องเพคะ" แล้วจากนั้นจึงคุกเข่าหมอบกราบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง 

"หึ...ใครให้เจ้าออกมาเพ่นพ่านอยู่ข้างนอก" เสียงดุดันแต่แฝงไปด้วยอำนาจดังขึ้น บรรยากาศพลันอึมครึม ฉันจึงลุกขึ้นยืนพลันมองหน้าคนพูด 'โอ้ มายก็อด คือมาหล่อคักหล่อแหน่แท้สู ยัยเพื่อนรัก ฉันไม่โกรธพวกแกแล้วค่า อิอิ คิ้วดั่งกระบี่ ตาเรียวแต่แฝงไปด้วยอำนาจ จมูกได้รูป ริมฝีปากหยัก ใบหน้าสันเป็นคม ก็หล่อแบบตะโกนไปเลยสิคะ'

"เปิ่นหวางกำลังถามเจ้าอยู่นะ" เสียงดุดันของบุรุษตรงหน้าพูดขึ้นอีกครั้ง พลางขมวดคิ้วจ้องหน้าสตรีตรงหน้า 

"โธ่...คนหล่อคะ...อย่าดุสิคะ...หลินหลิน...หลินหลิน...กลัวง่า~" ฉันดัดเสียงให้อ่อนหวานพลางบิดตัวไปมา แล้วใช้นิ้วชี้ทั้งสองจิ้มเข้าหากัน 

".........." เขาไม่พูดอะไร ได้แต่มองสตรีตรงหน้าแล้วเหยียดยิ้มดูว่าเจ้าหล่อนจะมาไม้ไหน 

"คุณชื่ออะไรเหรอคะ ฉันชื่อหลินหลินค่ะ" ฉันยื่นมือไปตรงหน้าเขาหวังให้เขาจับมือกลับ แต่เขายังคงเงียบและจ้องหน้าฉันอยู่เหมือนเดิม ฉันจึงถามเขาต่อว่า "มีอะไรติดหน้าหลินหลินเหรอคะ ทำไมคุณถึงเอาแต่มองล่ะ" ฉันพูดจบก็ลูบใบหน้าของตัวเองแล้วทำหน้างง

"หึ" เขาแค่นเสียงให้กับความเสแสร้งของสตรีตรงหน้า 

"ทำแบบนี้หมายความว่าไง" ฉันถามเพราะเริ่มจะไม่พอใจบ้างแล้ว ดูสายตาที่มองด้วยความเหยียดหยามนั้นสิ เหอะ หล่อแต่นิสัยไม่ดี ไม่มีมารยาท ให้ตายอีหลินหลินคนนี้ก็ไม่เอา ชิ มีดีแค่หน้าตาจริงๆ:⁠-⁠( 

"เปิ่นหวางกักบริเวณเจ้าอยู่ เจ้าออกมาเพ่นพ่านเช่นนี้...แม้แต่คำพูดของเปิ่นหวานเจ้าก็ไม่ฟัง เจ้าไม่กลัวเปิ่นหวานลงโทษเจ้าหรือ!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดันและยื่นมือมาบีบคอฉัน 

"ท่านอ๋อง...ท่านอ๋องเพคะ" จูจูร้องเรียกแล้วร้องไห้เสียงดัง 

"ไอ้บ้านี่ จะฆ่ากันให้ตายเหรอไงวะ" ฉันสบถแล้วใช้แรงดึงแขนเขาออก แต่ไอ้คนบ้านี่เหมือนมันจะไม่ขยับเลย และเขาก็ยิ่งบีบแรงขึ้นเมื่อได้ยินฉันสบถใส่ ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยโทสะ แล้วพูดด้วยเสียงดุดันว่า"กล้าด่าเปิ่นหวาง...สตรีเช่นเจ้ามีกี่ศีรษะกัน" 

"แค่กๆ...ปล่อยนะโว้ย...ไอ้คนบ้า...จะตายแล้วนะ แค่กๆ...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...เขาจะฆ่าคนแล้ว" ฉันแค่นเสียงออกมา ใบหน้าแดงจนเกือบจะม่วงเพราะหายใจไม่ออก แต่ไม่มีใครสังคนขยับเลย มีแต่เสียงร่ำไห้ของจูจูกับเสี่ยวฮวาที่ร่ำไห้ "ท่านอ๋อง...ฮือๆ...โปรดระงับโทสะด้วยเพคะ" จูจูโขกศรีษะดังโป๊กๆจนมีเลือดไหล  

"ท่านอ๋องเพคะ...ทรงปล่อยพระชายาเถิด...เป็นความผิดของบ่าว...ที่ไม่ได้ดูแลพระชายาให้ดีเพคะ" เสี่ยวฮวาร้องไห้พร้อมกับโขกศีรษะจนมีเลือดไหลเช่นกัน 

"หึ" เขาแค่นเสียงแล้วปล่อยฉัน ฉันยืนสูดหายใจ โอ๊ย จะเล่นใหญ่เกินไปแล้วนะ ฉันโมโหแล้ว 

"ไอ้ชาติชั่ว รังแกผู้หญิง ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับแก" ฉันชี้หน้าด่าเขา ก่อนจะเดินเข้าไปตบหน้าเขาแต่เขาจับข้อมือไว้แล้วพูดว่า "บังอาจ!!" 

"ฮือๆ...พระชายา...หยุดเถิดเพคะ" เสี่ยวฮวากับจูจูลุกขึ้นมากอดฉันไว้แล้วพยายามทำให้ฉันคุกเข่าลง "ท่านอ๋องกริ้วแล้ว...พระชายาเพคะ...ท่านรีบสำนึกผิดเถิดเพคะ" เสี่ยวฮวารีบร้องบอก 

"สำนึกผิดบ้าอะไร ไอ้บ้านั่นมันบีบคอฉันนะ" ฉันตะคอกเสียงดังแล้วสะบัดจูจูกับเสี่ยวฮวาออก

"เจ้าอยากโดนตัดศีรษะหรือไร ถึงกล้าหมิ่นเกียรติเปิ่นหวางเช่นนี้" เขาเดินเข้ามาแล้วหยิบดาบขององครักษ์ชี้มาที่ฉัน 

"ฮือๆ...พระชายา...ท่านรีบคุกเข่า...ท่านรีบขอร้องท่านอ๋องสิเพคะ...ฮือๆ..." เสี่ยวฮวากับจูจูร้องไห้รีบมาดึงฉันอีกครั้ง 

"ก็แค่ดาบปลอมๆ คิดว่ากลัวเหรอ" ฉันเท้าสะเอวตะโกนแล้วยื่นมือไปปัดดาบเล่มนั้น "ว้าย" ฉันมองเลือดที่ไหลลงมาจากฝ่ามือของตน 

"นะ...นี่....นี่...ดาบจริง...มันคือดาบจริง..." ฉันเอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา

"เสแสร้งอะไรอีก" เขาพูดพร้อมมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาล้ำลึก

"ที่นี่คือที่ไหน...ฮือๆ...ฉันอยู่ที่ไหน..." ความจริงที่ได้รับรู้ทำให้ฉันสับสน ฉันมองผู้คนและสถานการณ์ตรงหน้า พลันรู้สึกว่าโลกทั้งโลกคล้ายจะถล่มลงมา 'นี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในยุคจีนโบราณจริงๆเหรอ' เพราะถ้าจะบอกว่าเพื่อนแกล้ง ยังไงก็คงไม่ใช้ดาบจริงอยู่แล้ว

"ทำไม เจ้าอยากตายไม่ใช่หรือ เปิ่นหวางจะสนองความต้องการให้เจ้าเอง" เขาเหยียดยิ้มมองสตรีตรงหน้าแล้วเดินเข้ามาช้าๆ 

"ตายเหรอ...ถ้าตายแล้ว...ฉันจะได้กลับไปใช่ไหม" ฉันพูดอย่างเหม่อลอย น้ำตาไหลรินๆช้าๆแล้วหลับตา จากนั้นจึงลืมตาแล้วมองเขาด้วยสายตาจริงจัง 'ถ้าฉันตาย ฉันอาจจะได้กลับไป' เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันจึงยิ้มแล้วยื่นมือไปจับปลายดาบโดยไม่สนว่าดาบจะบาดมือตัวเองจนบาดเจ็บแค่ไหน แล้วดึงดาบแทงเข้ามาที่หัวใจตน

"พระชายา" จูจูกับเสี่ยวฮวาตะโกนลั่น ส่วนเขาก็นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะมองความเปลี่ยนแปลงของสตรีตรงหน้า 

"ไอ้คนสารเลว ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย" นี่คือคำพูดครั้งสุดท้ายของฉัน ก่อนที่สติจะดับวูบไป 

"หึ คิดจะไปจากเปิ่นหวาง...ก็ต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถเช่นนั้นหรือไม่" เขาแค่นเสียงแล้วเดินมาสกัดจุดนาง เพื่อไม่ให้เลือดไหลหมดตัวตายเสียก่อน จากนั้นจึงอุ้มนางขึ้น ท่ามกลางความตกตะลึงของพวกบ่าวไพร่ 

"ตามหมอหลวง" เขาเอ่ยด้วยเสียงดุดัน ทุกคนจึงได้สติแล้วรีบย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน