Chapter 09 : อย่าคิดจะล้ำเส้น

หลายวันต่อมาหลังจากการใจเซ็นสัญญาแต่งงานของอินหลงผ่านไป พิมดาวก็ชั่งใจอยู่นานว่าจะบอกเรื่องนี้ให้พ่อและแม่สะใภ้รับรู้ดีไหม เพราะถ้าให้ว่ากันตามตรง สัญญานี้ก็ค่อนข้างจะยึดผลประโยชน์ของอินหลงเป็นหลักซึ่งสำหรับคนอย่างเขามันก็คงจะไม่แปลก...

เขาจะมานึกถึงเธอได้อย่างไร เพราะเธอเป็นคนพรากอิสระอันแสนสุขที่อเมริกาของเขา และทำให้อินหลงต้องมาติดแหง็กอยู่ฮ่องกงกับเธอ

"เฮ้อ..." หญิงสาวนั่งถอนหายใจอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นรอบที่ร้อย พร้อมทั้งมีเพื่อนคือสายฝนที่ตกปรอย ๆ มาตั้งแต่เมื่อคืน เธอนั่งฟังเสียงฝนคลอเบา ๆ จนแทบจะเคลิ้มหลับ แต่ก็นึกถึงได้ว่าวันนี้ยังไม่เห็นสามีลงมาที่ห้องทำงานชั้นล่างเลย...

แบบนี้มันแปลก ๆ นะ เพราะไม่ว่าจะดื่มหนักแค่ไหน แต่ตอนเช้าเขาก็ต้องลงมาขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานชั้นล่างเสมอ แต่วันนี้ยังไม่เห็นเลย หรือเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า...เพื่อความชัวร์ต้องลองถามสาวใช้ดู

"พี่จิงคะ...วันนี้เห็นเฮียอินลงมาหรือยัง"

"ยังเลยค่ะคุณพิม" คำตอบของจิงทำเอาความกังวลเริ่มท่วมท้น เธอเลยตัดสินใจเดินขึ้นไปชั้นสองและหยุดอยู่ที่หน้าห้องของอินหลง

พิมดาวแนบใบหูไปกับประตูบานใหญ่เพื่อลองฟังเสียงเผื่อว่าเขาอาจจะกำลังนอนดูทีวีอยู่ แต่ก็เงียบมาก ไม่มีเสียงอะไรเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่รอช้า พิมดาวรีบเคาะประตูห้องนอนใหญ่ทันที แต่เคาะอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ เลย ซึ่งมันทำให้หญิงสาวเป็นห่วงอย่างมาก

"เฮียคะ พิมเองนะคะ" พิมดาวยังเคาะประตูต่ออีกสองรอบ ถ้าเขาไม่มาเปิดเธอคงจำเป็นต้องแหกกฏข้อที่สามด้วยการบุกรุกเข้าไปแล้วล่ะ

ก๊อก...

"จะเคาะทำไมนักหนา น่ารำคาญ!" หลังจากเคาะประตูรอบสุดท้าย อินหลงก็กระชากเปิดประตูออกมาอย่างแรงจนแม้แต่พิมดาวและสาวใช้ก็พากันสะดุ้ง

แต่ที่ทำให้เธอตกใจที่สุดคือใบหน้าของอินหลงที่ดูซีดเผือกมีเหงื่อซึมเล็ก ๆ แถวขมับ แถมยังได้ยินเขาแอบสูดน้ำมูกดังฮึดฮัดอีกด้วย นี่มันคืออาการของคนไม่สบายชัด ๆ เลย

"เฮียกำลังไม่สบาย"

"ไม่ต้องมายุ่ง"

"ไปนอนเถอะค่ะเดี๋ยวพิมเช็ดตัวให้"

"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งไง!" เขาตะคอกกลับมา ดวงตาคมจ้องเธอเขม็ง พลางเดินกลับไปล้มตัวลงนอนบนเตียง...ร่างสูงของเขาดูเหนื่อยล้าแต่เต็มไปด้วยความดื้อรั้นไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเธอ

"อย่าคิดจะก้าวเข้ามา ไม่อย่างนั้นก็เตรียมไปหาเงินมาชดใช้ให้ฉัน" คนดื้อดึงหันมาเอ่ยเตือนพิมดาวที่กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องนอนของเขาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

ป่วยแล้วยังจะดื้ออีก...

"ทำยังไงดีคะคุณพิม" แม่บ้านจิงแอบกระซิบกับพิมดาวอยู่หน้าห้องอินหลง

"ไปเตรียมผ้าชุบน้ำกับข้าวต้มและยามาค่ะ พิมจะยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวเฮียล็อกประตู"

"ได้ค่ะคุณพิม" เธอรีบรับคำและกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที พิมดาวพยายามยืนอยู่ตรงขอบประตูเพื่อคอยดูอาการของสามีห่าง ๆ ขืนเธอลงไปเขาได้ลุกมาปิดประตูและล็อกกลอนเป็นแน่ เพราะคนดื้ออย่างเขาคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครอยู่แล้ว

เพียงไม่กี่นาทีต่อมา แม่บ้านประมาณสามคนก็ยกของทุกอย่างมาที่หน้าห้องของคุณชายประจำบ้าน พิมดาวจึงบอกให้พวกเธอทยอยเข้าไปข้างใน

"ทานข้าวก่อนนะคะเฮีย จะได้ทานยา" หญิงสาวเอ่ยเสียงอุ่น โดยที่นัยน์ตากลมโตยังคงเฝ้ามองอาการของเขาไม่ห่าง

"ฉันไม่กิน"

"ถ้าเฮียไม่กิน พิมก็จะยืนอยู่ตรงนี้เรื่อย ๆ ถ้าเฮียไม่อยากเห็นหน้าพิมเฮียก็ต้องกินข้าวกินยาและเช็ดตัวให้เรียบร้อยค่ะ" เธอยกเอาความเหม็นขี้หน้าที่เขามีให้เธอมาใช้ให้เป็นประโยชน์ เพราะคนป่วยคงไม่มีแรงจะมาไล่เธอได้บ่อย ๆ หรอก และเธอจะไม่ยอมไปไหนจริง ๆ จนกว่าจะแน่ใจว่าเขาโอเค

"เหอะ" ถึงจะแค่นเสียงหัวเราะใส่ แต่ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่สามารถต่อต้านความอ่อนแอของร่างกายได้ ร่างสูงชันตัวขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกับหัวเตียงและยอมทานข้าวต้มร้อน ๆ 

พิมดาวยืนดูสถานการณ์อยู่ตลอด เห็นเขายอมทานข้าวทานยาและยอมให้เช็ดตัวก็ดีใจแล้ว แม้ว่าจะอยากทำเองแต่ถ้าเธอเข้าไปในห้องมีหวังได้วีนจนบ้านระเบิด เพราะฉะนั้นให้แม่บ้านจัดการไปแหละถูกแล้ว

เขาเหม็นขี้หน้าแค่เธอ ไม่ได้มีปัญหากับคนอื่นนี่นา...แถมยังดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่มีเจลลดไข้แปะอยู่บนหน้าผากหมดมาดมาเฟียผู้ดุดันอีกด้วย

"ออกไปได้แล้วฉันจะนอน" พอทำทุกอย่างเสร็จ พ่อคุณก็เอ่ยไล่ทุกคนทันที

"พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ เดี๋ยวอีกสี่ชั่วโมงพิมมาปลุก"

"ไม่ต้อง...อย่าคิดว่าการที่ฉันยอมกินข้าวกินยา จะหมายถึงฉันยอมรับเธอ...ถ้ายังอยากอยู่ด้วยกันก็อย่าล้ำเส้น" แม้เสียงจะอู้อี้ แต่ประโยคที่เขาเอ่ยออกมาก็ยังคงทำร้ายจิตใจผู้ฟังได้ชัดเจนเสมอ

"เข้าใจแล้วค่ะ..."  พิมดาวตอบกลับอย่างแผ่วเบา พลางถอยหลังเดินออกมาพร้อมแม่บ้านและปิดประตูห้องนอนใหญ่ลง เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และบอกให้ตัวเองอดทน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้คำพูดรุนแรงใส่เธอ...

ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่เธอก็ทำได้แค่ฮึดสู้และใช้ชีวิตร่วมกับเขาต่อไป เพราะเธอรู้ดีว่าสำหรับเขา...เธอไม่มีวันจะเป็นได้มากกว่าภรรยาในนาม และทุกอย่างก็เป็นเพียง 'หน้าที่' เท่านั้น