Chapter 20 : ไม่เข้าใจตัวเอง

อินหลงเดินขึ้นมาชั้นสองของบ้านพร้อมปิดประตูดังปังหลังจากสาดคำพูดที่แสนใจร้ายใส่ภรรยาอีกแล้ว...ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัวนะว่าที่ตัวเองพูดมันแย่แค่ไหน แต่เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้

ไม่รู้สิ อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกไม่พอใจที่เธอจะไปทานข้าวกับออสตินทั้ง ๆ ที่เอวาลินที่เป็นน้องสาวก็ไปด้วยเอามาก ๆ เขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเพื่อนคนนี้มากนะ แค่เคยทะเลาะกันตามประสาวัยรุ่นแต่มันก็นานมาแล้ว

และวันนี้มันคงบังเอิญเกินไป เพราะเขาตั้งใจว่าจะไม่เข้ากาสิโนและพาเธอออกไปทานอาหารข้างนอกบ้างหลังจากที่อยู่ด้วยกันมาได้สักพัก แต่เธอดันไปกับคนอื่นตัดหน้า

แน่นอนว่ามันทำให้คนเอาแต่ใจอย่างเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แถมตอนที่ยอมลดอีโก้เพื่อโทรไปหาก่อนเธอก็ดันไม่รับ มันเลยทำให้ไฟโทสะของเขาลุกโชนขึ้นไปอีก

พอได้เห็นหน้าใส ๆ นั้นรีบแจ้นกลับบ้านก็ดันเผลอไปพูดจาทำร้ายเธออย่างแรงจนได้ ทั้ง ๆ ที่พยายามจะยับยั้งชั่งใจไม่แสดงสันดานปากหมาของตัวเองออกมาแล้วแท้ ๆ แต่พอถึงเวลาก็ห้ามไม่ได้อยู่ดี

ไม่ใช่ว่าเขารู้สึกโอเคหรอกนะที่เห็นสายตาหงอย ๆ ของภรรยา เขาก็ไม่ได้รู้สึกดี แต่จะทำยังไงได้ เขามันปากแข็งเกินกว่าจะยอมพูดจากับเธอดี ๆ 

แต่การที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายที่เขาไม่มีวันเป็นแบบนั้นได้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระทุ้งในอก เพราะออสตินนั้นตรงกันข้ามกับเขาสุดขั้ว ออสตินทั้งสุภาพ ใจดี และอบอุ่น แต่ตัดภาพมาที่ลูกชายคนเล็กที่ทุกคนในบริษัทรู้กิตติศัพท์อย่างเขาแค่นี้ก็ต่างกันมากแล้ว

ไม่ใช่ว่าเขาชอบขี้หน้าเธอมากขึ้นหรอกนะ เขาแค่ไม่ชอบเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นเท่านั้นเอง มันรู้สึกหงุดหงิดเฉย ๆ 

"บ้าฉิบ..." อินหลงรำคาญความคิดในหัวตัวเองและทิ้งตัวลงบนเตียง ความรู้สึกโกรธ สับสน และที่ไม่อยากจะยอมรับคือความอิจฉา ถาโถมเข้ามาผสมปนเปจนแยกไม่ออก หัวใจมันบีบรัดแปลก ๆ ยิ่งนึกถึงรอยยิ้มแสนหวานที่เธอมอบให้ออสตินก็ยิ่งรู้สึกละม้ายคล้ายน้อยใจ ไม่รู้หรอกว่าวความรู้สึกพวกนี้มันมาได้ยังไง รู้แต่ว่าหงุดหงิดเป็นบ้า!

วันต่อมา

เช้านี้บรรยากาศต่างจากอาทิตย์ที่ผ่านมา สองสามีภรรยาแสดงอาการ 'ตึง' ใส่กันเป็นอย่างมาก

อีกคนน้อยใจ อีกคนเสียใจ เลยทำให้ไม่แม้แต่จะทักทายอรุณสวัสดิ์กันแม้แต่น้อย นั่นยิ่งทำให้อินหลงโคตรหงุดหงิดจนอยากระเบิดตัวเองออกมา

เพราะปกติไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพิมดาวก็จะเป็นฝ่ายพูดคุยกับเขาเสมอ แต่วันนี้เธอกลับนิ่งเงียบไปเลย แม้ว่าเขาจะทำเป็นมาดื่มน้ำในครัวแต่เธอก็ไม่แม้แต่จะชายหางตามอง

และถึงแม้ว่าเธอจะยังตื่นมาทำอาหารเช้าไว้รอเขาเหมือนเดิม แต่มันก็แค่นั้น เพราะหลังจากจัดจานเสร็จเธอก็รีบดื่มกาแฟและออกไปที่บริษัททันที ทิ้งให้เขาอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างเดียวดาย

เขาได้แต่เขี่ยเบคอนกรอบในจานด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนจะรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและตามเธอไปที่บริษัท อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเธอเจอเขาตามมาจะทำหน้ายังไง ยังจะเมินเขาอยู่ไหม

Z-Group

อินหลงแต่งตัวแบบไม่เป็นทางการนักเข้ามาที่บริษัท แต่ก็เรียกเสียงซุบซิบฮือฮาจากคนรอบข้างได้จากความหล่อออร่าที่กระจายไปตามทาง

ใคร ๆ ก็รู้ว่าลูกชายสามคนของ Z-Group นั้นหน้าตาดีระดับฟ้าประทานกันขนาดไหน แต่นายน้อยที่นาน ๆ จะมาทีนั้นพนักงานสาว ๆ ก็ต้องแอบกรี๊ดเป็นธรรมดา

หลังจากเดินขึ้นไปถึงชั้นของผู้บริหาร อินหลงก็ถามเลขาทันทีว่าพิมดาวอยู่ที่ไหน เมื่อทราบแล้วว่าเธออยู่ในห้องทำงานใหญ่กับพ่อและแม่เขา คนตัวสูงก็ตรงเข้าไปทันที

ทันทีที่อินหลงปรากฏตัว ทุกคนในห้องก็เงียบกันหมด เขาก็ตกใจเล็กน้อยที่ในห้องคนเยอะกว่าที่คิดไว้ แค่กะจะมาแกล้งให้พิมดาวตกใจเล่น แต่ในห้องมันดันประกอบไปด้วย บิดามารดา ทีมนักสืบ และทนายความ แต่นั่นไม่สำคัญเท่าร่างเล็กที่กำลังนั่งบนโซฟา

เขารีบเดินตรงเข้าไปนั่งข้าง ๆ ภรรยาทันที เพราะคิดว่าถ้ามีองค์ประชุมขนาดนี้คงต้องเป็นเรื่องของพ่อเธอแน่นอน

"เราได้หลักฐานใหม่ที่ชัดเจนแล้วครับ..."

"พวกเราได้ตามสืบลึกไปถึงบริษัทที่ตัวแทนนิรนามคนนั้นใช้เป็นแหล่งการเงินและบังหน้าฉาก...ซึ่งถูกจดทะเบียนโดยคนสนิทของโจเซฟ หลัว นั่นก็คือ ตงหยาง ลี"

"แม้จะตามแกะข้อมูลของนายตงหยางยากพอสมควร เพราะดูเหมือนจะเป็นการเปลี่ยนชื่อและลบตัวตน แต่ถ้าเทียบกับใบหน้าและข้อมูลอื่น ๆ ที่พวกเราสืบมาได้แล้ว เขาคือมือขวาของโจเซฟ หลัวจริง ๆ " นักสืบตอบอย่างมั่นใจ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ

"แล้วเรื่องการเสียชีวิตของพ่อฉันล่ะคะ..." พิมดาวเอ่ยถาม

"ต้องยอมรับว่าพวกมันมืออาชีพมาก เพราะบริเวณนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด แถมในรถก็ดันกล้องเสีย และมันน่าจะขับรถเบียดจนรถของคุณชาญตกเหวเสียชีวิต...แต่มีจุดหนึ่งที่พวกเรากำลังตั้งข้อสงสัยครับ"

"คือคนที่ขับรถพาคุณชาญมาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต...ทุกอย่างมันคล้ายกับการจ้างมาทำงานนี้โดยเฉพาะอย่างไรอย่างนั้น เพราะคนขับเป็นพนักงานอยู่ที่กาสิโนของโจเซฟ หลัว ซึ่งเขาเป็นแรงงานผิดกฎหมาย และเป็นหัวหน้าครอบครัวที่มีลูกสาวป่วยหนักต้องใช้เงินรักษาจำนวนมาก ถ้าจากการวิเคราะห์โจเซฟ หลัว อาจจะเสนอเงินก้อนจำนวนมากแลกกับการมาทำงานนี้ให้ครับ"

"เพราะคิดว่าถึงคนขับคนนี้ตายไปก็คงไม่มีใครมาสืบสาวราวเรื่องอะไรมาก"

"ผมคิดว่าเป็นแบบนี้ 99% ครับท่าน...ถ้าเราตามหาครอบครัวเขาเจอ เราอาจจะได้หลักฐานมัดตัวโจเซฟ หลัว ในการจ้างวานฆ่าแถมเรื่องการขนย้ายแรงงานผิดกกฎหมายอีกด้วยครับ"

"แรงจูงใจที่ทำให้มันต้องสั่งเก็บคุณชาญ น่าจะเป็นเพราะว่าคุณชาญไปขัดขวางการดำเนินการใหญ่ของพวกมันอย่างรุนแรงครับ" หลังจากได้ฟังพิมดาวก็นั่งกำมือแน่น บรรยากาศในห้องตึงเครียดเป็นอย่างมาก แต่เธอกลับรู้สึกเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

อย่างน้อยก็มีความคืบหน้าไปมาก แล้วตอนนี้ยังรู้อีกด้วยว่าพวกมันเป็นคนของตระกูลหลัวจริง ๆ และเหล่านักสืบฝีมือดีจะช่วยให้พ่อเธอไม่ต้องตายเพราะความเถรตรงแน่นอน

"ถ้าเราสาวไปถึงมันได้เมื่อไหร่เรื่องนี้ก็จะจบ แต่ระหว่างที่นักสืบกำลังทำงาน พวกเราก็ต้องระวังตัวเป็นอย่างมาก เพราะพวกมันก็คงจะรู้แล้วว่าเราตามสืบอยู่ ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าส่งข้อความมาหาพิมดาว" หลี่หมิงเอ่ยเสียงเข้ม

"พิมดาวหนูโอเคไหม..." เกศมณีถามไถ่ด้วยความเห็นใจ

"โอเคค่ะคุณเกศ...พิมเริ่มมีหวังว่าพวกเราจะเปิดโปงมันได้แล้วค่ะ และป๊าต้องได้รับความยุติธรรม" หญิงสาวกล่าวอย่างแน่วแน่

เคยเห็นแต่ในข่าว ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองแบบนี้ ถึงครอบครัวเธอจะมีฐานะ แต่ก็ไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับวงการสกปรกเลย ถ้าไม่มีครอบครัวจางเข้ามาเกี่ยว พ่อของเธอก็คงตายฟรี

เพราะลำพังแค่เธอไปแจ้งความที่ฮ่องกงมันจะช่วยอะไรได้...สู้กับผู้มีอิทธิพลด้านมืดมันก็ต้องใช้ผู้มีอิทธิพลด้วยกันนี่แหละถึงจะสมน้ำสมเนื้อ

คนธรรมดาอย่างเธอและแม่เลี้ยงอย่างอรวราจะไปสู้กับผู้มีอำนาจได้ยังไง

"เราต้องทำให้มันรู้ว่ามาเล่นกับคนของตระกูลจางจะเป็นยังไง...เป็นแค่เศรษฐีใหม่ที่ร่ำรวยเพราะทำนาบนหลังคน ริอ่านจะมากระตุกหนวดราชสีห์แห่งวงการกาสิโน" เกศมณีกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น

"พิมขอบคุณทุกคนเลยนะคะ..." หญิงสาวเอ่ยขอบคุณในการทำงานอย่างหนักของทุกคน โดยเฉพาะการคุ้มครองของตระกูลจางที่แสนใจดีกับเธอเหลือเกิน

"…" ระหว่างที่นั่งอยู่นั้นพิมดาวก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมีคนขยับตัวเข้ามานั่งใกล้จนเรียวขาแนบกันอย่างเนียน ๆ แถมยังวางมือบนหน้าตักราวกับเชื้อเชิญให้เธอไปจับอีกด้วย

ด่าฉ่ำขนาดนั้นใครจะไปอยากจับ...

หลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยออกจากห้อง พิมดาวเองก็ลุกเตรียมจะกลับห้องทำงานของตนเองเช่นกัน แต่ระหว่างทางเดินนั้นมีใครบางคนตามมาและจับข้อมือเธอไว้ก่อน

"เดี๋ยว..."

"..." พิมดาวหันกลับไปสบตา เธอยังคงไม่พูดอะไรออกมา เพราะไม่รู้ว่าเขาจะตามมาด่าอะไรอีก

"เธอโอเคหรือเปล่า" แต่กลับกัน เขาดันเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใจซึ่งแตกต่างจากเมื่อวานโดยสิ้นเชิง