Chapter 19 : อย่าสำคัญตัวผิด 100%

คฤหาสน์จาง อินหลง และพิมดาว

เพียงไม่นานรถ Rolls-Royce สีดำคันงามก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ พิมดาวรีบลงจากรถและเดินเข้าไปทันที แต่ก็พบว่าร่างสูงยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้าน

"เฮียคะ...พิมขอโทษที่ไม่ได้ตอบข้อความ..."

"ฉันอนุญาตให้เธอไปตั้งแต่ตอนไหน" ยังไม่ทันจะพูดจบอินหลงก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน

"พิมเห็นเฮียอ่านแล้วก็เลย..."

"แล้วฉันได้บอกว่าอนุญาตให้เธอไปหรือเปล่า เท่าที่จำได้ฉันไม่ได้พิมพ์อะไรกลับไปนะ" คนตัวสูงสูบบุหรี่เข้าไปอีกเฮือก ท่าทีของเขาดูนิ่งเฉยกว่าปกติ แต่ประโยคที่ใช้นั้นแสดงอำนาจจนเธอเริ่มรู้สึกไม่ดี

จะว่าไปมันก็ถูกของเขา...เพราะเขาไม่ได้ตอบกลับมาแต่เธอดันทึกทักไปเองว่าเขาไม่ได้ว่าอะไร ซึ่งมันก็อาจทำให้เขาเป็นห่วงพอเข้าใจได้

"พิมขอโทษค่ะ แต่พิมขออนุญาตคุณหลี่กับคุณเกศแล้วค่ะ"

"อ๋อ อย่างนั้นเหรอ แสดงว่าเสียงของฉันไม่มีความหมายเท่าป๊ากับหม่าม้าใช่ไหม"

"ไม่ใช่นะคะเฮีย!" พิมดาวรีบค้านเสียงแข็ง นี่เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าประโยคของเขามันดูเหมือน 'คนน้อยใจ' ยังไงไม่รู้

"ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าให้นึกถึงหน้าฉันบ้างเวลาจะทำอะไร แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นพวกความจำสั้นสินะ"

"เฮีย..."

"คนอื่นเขาจะคิดยังไง เธอมาอยู่ฮ่องกงตั้งหลายเดือนแล้วแต่สามีไม่เคยพาไปไหน วันนี้เลยมีผู้ชายคนอื่นพาไปเปิดโลกแทนแบบนี้เหรอที่ต้องการ" ใช่แล้ว เธอเข้าใจผิดไปเองว่าเขาน้อยใจ แต่จริง ๆ เขาก็แค่กลัวเสียหน้าเท่านั้นเอง ไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวกับความรู้สึกเธอเลยสักนิด

"พิมไม่ได้ต้องการแบบนั้นค่ะ และพิมก็ขอโทษด้วยถ้าทำให้เฮียไม่พอใจ" เธอเอ่ยขอโทษโดยที่มือกำหมัดแน่นเพราะไม่อยากทะเลาะกับเขา

"แล้วเธอต้องการแบบไหนล่ะพิมดาว ลองบอกฉันหน่อย"

"พิมก็คงต้องการให้เฮียพูดดีกับพิมบ้างล่ะมั้งคะ..." พิมดาวหลุดพูดประชดออกไปโดยไม่ทันคิด เธอเม้มปากเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดจาแบบนี้กับเขา แต่กลับพูดอะไรไม่ออก ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำพื้นที่

"เธอเลือกจะแต่งงานกับคนพูดจาไม่ดีแบบฉันเอง ฉันเคยยื่นข้อเสนอให้เธอไปแล้วแต่ดันโง่ไม่รับไว้ ก็ช่วยไม่ได้"

"และที่สำคัญ...อย่าหลงตัวเองคิดว่าฉันรู้สึกดีกับเธอมากขึ้นบอกเลยว่าไม่ใช่...ตอนจบของเราสองคนยังเหมือนเดิม"

"ไม่มีวัน Happy Ending เหมือนในนิยาย" ว่าจบเขาก็พ่นบุหรี่ออกมาหนึ่งทีแล้วโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดีพลางหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่นิด พิมดาวได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่กับที่ พลันน้ำใส ๆ เริ่มไหลออกจากดวงตาคู่สวย

เธอทำอะไรผิดขนาดนั้นเลยหรือ ถึงต้องพูดจาทำร้ายจิตใจกันถึงขนาดนี้...ไม่มีสักวินาทีที่เขาจะมองเธอเป็นคนเหมือนกับเขาบ้างเลยหรือยังไง เธอเองก็มีความรู้สึก มีก้อนเนื้อหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ไม่ต่างจากเขาเลย

ไม่มีสักวินาทีที่ความดีและความอดทนทั้งหมดของเธอจะมีค่าสำหรับเขาเลยใช่ไหม ที่เธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอกำลังดีขึ้นเรื่อย ๆ เพราะแค่เขามานั่งกินข้าวเช้าด้วยเกือบทุกวันนั่นก็แปลว่าเธอแค่มโนไปเองสินะ

"ฮึก..." พิมดาวพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากลำบาก เธอปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งรินอยู่ภายใต้ความเงียบ มันก็คงจะช่วยไม่ได้อย่างที่เขาว่าเพราะเธอเป็นคนที่ไม่เลือกการมีอิสระเอง

'และฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนว่าการแต่งงานกับฉันมันจะไม่มีฉากจบแบบในนิยายที่สุดท้ายก็รักกันแน่นอน เพราะเราจะอยู่ร่วมกันอย่างนักโทษที่ถูกขังอยู่ในคุกของคำว่าอิสระ'

ตอนนี้เธอเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่าที่เขาเคยกล่าวไว้ในวันแรกที่เจอกันมันเป็นเรื่องจริง เพราะตอนนี้เธอรู้สึกไร้อิสระราวกับนกน้อยในกรงเพชร... แค่จะมีเพื่อนยังไม่ได้เลย

เธอก็ไม่รู้ว่าจะทนไปได้ถึงเมื่อไหร่...ได้แต่ภาวนาให้เรื่องการเสียชีวิตของพ่อเธอถูกคลี่คลายโดยไว และหลังจากนั้นเธอจะได้คืนอิสระภาพให้เขาและตนเองเสียที และวันนั้นคงจะเป็นวันที่เขามีความสุขมาก

แต่แค่คิดน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจก็ไหลออกมา เขาเกลียดเธอขนาดนั้นแต่ทำไมเธอถึงไปรักเขากันล่ะ... ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ