Chapter 21 : แบบนี้เรียกว่าง้อหรือเปล่านะ

"เดี๋ยว..."

"..." พิมดาวหันกลับไปสบตา เธอยังคงไม่พูดอะไรออกมา เพราะไม่รู้ว่าเขาจะตามมาด่าอะไรอีก

"เธอโอเคหรือเปล่า" แต่กลับกัน เขาดันเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใจซึ่งแตกต่างจากเมื่อวานโดยสิ้นเชิง

"โอเคค่ะ" พิมดาวตอบกลับเบา ๆ ความรู้สึกน้อยใจเมื่อวานค่อยทุเลาลงไปบ้าง เพราะอย่างน้อยเขาก็ยังแสดงความห่วงใยต่อเธอ แต่เธอก็ต้องอย่าได้ใจไป เพราะเขาได้ตอกย้ำแล้วว่าอย่าหลงตัวเองคิดว่าเขารู้สึกดีด้วยเพราะการกระทำไม่กี่ครั้ง

"..." และความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสอง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีเพียงเขาที่จับข้อมือเธอไว้เท่านั้น

"เรื่องเมื่อวาน/เรื่องเมื่อวาน" พิมดาวและอินหลงตัดสินใจลดอีโก้ตัวเองลงและพูดถึงเรื่องเมื่อวานพร้อมกัน นั่นทำให้พิมดาวตกใจเล็กน้อย เพราะคิดว่าจะเป็นฝ่ายพูดก่อน แต่เขาดันพูดขึ้นมาเหมือนกัน

"เฮียก่อนเลยค่ะ"

"เธอก่อนสิ..." อินหลงพูดเบา ๆ พลางเฉไฉมองไปด้านข้างเพื่อเลี่ยงจะสบตากับเธอ หญิงสาวหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยกับท่าทีดูคล้ายเด็กน้อยของเขา

"ค่ะ...พิมขอโทษถ้าทำให้เฮียรู้สึกว่าถูกหักหน้า...แต่พิมแค่อยากให้เฮียรู้ไว้ว่าพิมซื่อสัตย์กับเฮียแค่คนเดียว"

"ต่อจากนี้พิมไม่ขออะไรเลย เฮียจะดุจะว่ายังไงก็ได้ถ้าพิมทำอะไรให้ไม่พอใจ แต่ขออย่างเดียว...ขอแค่ให้เฮียเชื่อใจพิมได้ไหมคะ" ไม่เพียงแต่เอ่ยอย่างใจเย็น แต่มือน้อยยังเลื่อนไปเกาะกุมฝ่ามือใหญ่ที่จับข้อมือเธออยู่อีกด้วย

อินหลงหันมาสบตากับเธอ สายตาที่เคยเย็นชาและหาเรื่องตลอดค่อย ๆ อ่อนลงทีละน้อยจนเธอสัมผัสได้ ทั้งคู่สบตากันอยู่เนิ่นนานราวกับกำลังค้นหาความรู้สึกของกันและกัน

ความจริงเขาเป็นคนอ่านไม่ยากหรอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่ถูกสปอยล์มาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้ดั่งใจก็วีน พอง้อเข้าหน่อยก็หายโกรธแล้ว ถึงจะมีท่าทีเย็นชาและดูไม่สบอารมณ์ แต่เธอรู้ว่าภายในเขาก็แค่คนขี้งอนและอีโก้สูงปรี๊ดคนหนึ่งเท่านั้นเอง

"ฉัน..." เขาพยายามจะเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา แต่ความปากแข็งนั้นมากเกินไป แถมลึก ๆ ในอกยังรู้ว่ามีความรู้สึกมากมายกำลังก่อเกิดอีกด้วย

"ไม่เป็นไรค่ะ...ไว้เฮียพร้อมค่อยมาบอกพิมนะ" เธอบีบกระชับมือใหญ่พร้อมทั้งส่งยิ้มบาง ๆ อันแสนอบอุ่นราวกับแสงแดดอ่อนยามเช้าให้ เขามองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแปลก ๆ หรือความอบอุ่นของเธอจะเริ่มแทรกซึมเข้ามาในใจเขาแล้ว...

พอได้ยืนอยู่ใกล้ ๆ กันสองคนแบบนี้มันก็ทำให้ปฏิกิริยาบางอย่างทำงาน...เขากับเธอค่อย ๆ ย่นระยะห่างระหว่างสองร่างกายลงเรื่อย ๆ มือที่เคยเกาะกุมข้อมือน้อยเอาไว้ เปลี่ยนเป็นโอบเอวบางเข้ามาใกล้ และโน้มตัวลงไปจนหน้าผากจรดกัน นัยน์ตาหลากความหมายของทั้งคู่ยังคงสอดประสานกันไม่ห่าง

พิมดาวเอื้อมไปจับที่เอวแกร่งไว้เนื่องจากความสูงที่ต่างกัน ทั้งสองเข้าใกล้กันเรื่อย ๆ จนเริ่มจะจูบกันแต่...

"อะแฮ่ม...แบบนี้คงใกล้มีหลานให้ม้าแล้วมั้ง" เกศมณีเอ่ยแซวลูกชายคนเล็กและลูกสะใภ้ ที่ยืนสวีทกันอยู่หน้าห้องพิเศษของพิมดาว อันที่จริงบริเวณตรงนี้ก็ไม่มีใครหรอก เพราะเธอกับสามีชอบความเป็นส่วนตัว แต่เห็นคู่นี้อยู่กันได้ดีก็อดแซวไม่ได้

"บ้า! หม่าม้าพูดอะไรเนี่ย" ทันทีที่ถูกขัดจังหวะทั้งคู่ก็สะดุ้งและผละห่างออกจากกัน ใบหน้าหล่อเหลาพยายามเก็บอาการเขินอาย แต่ใบหูที่แดงแจ๋ของเขานั้นบอกได้ชัดเจนว่ากำลังเขินอยู่

พิมดาวเองก็รู้สึกเห่อร้อนที่ใบหน้าเหมือนกัน เพราะเมื่อกี้เขากับเธอเกือบจูบกันในชั้นที่มีคนทำงานเต็มไปหมด...ถ้าคนที่เดินมาเห็นไม่ใช่เกศมณีแต่เป็นเลขาหรือพนักงาน เธอคงอายจนแทบมุดดินหนีแน่ ๆ 

"เอ้า แต่งงานกันมาตั้งหลายเดือนแล้ว จะท้องก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน" ผู้เป็นแม่สะใภ้ยังคงเย้าแหย่ลูกชายไม่เลิก เธอรู้อยู่ว่าสองคนนี้นอนแยกห้องกัน แต่แค่ต้องการสะกิดพอให้ได้ยุบยิบหัวใจ

"ไม่คุยกับหม่าม้าแล้ว พูดไปเรื่อยอยู่ได้" ร่างสูงบ่นอุบอิบ และรีบเดินหนีออกไปจากวงสนทนาทันที พิมดาวได้แต่แอบยิ้มกับท่าทีของเขา

ตัวก็สูงใหญ่ หน้าตาก็ดุดันคิ้วขมวดแทบจะตลอด แถมมีรอยสัก แต่พฤติกรรมยังคงเหมือนเหมือนเด็กน้อยแสนเอาแต่ใจและปากแข็งคนหนึ่งอยู่เลย

"ฮ่า ๆ แซวแค่นี้ก็เขินไปนู่นแล้ว" เกศมณีส่ายหัวให้กับลูกชายตัวแสบ พิมดาวก็อมยิ้มไปด้วย

"แล้วชีวิตคู่เราเป็นยังไงบ้าง เจ้าอินมันด่าหนูเยอะหรือเปล่า"

"เอ่อ...ไม่ค่อยนะคะ" พิมดาวเลือกจะตอบแบบรักษาหน้าตาสามี เพราะความจริงที่รู้กันก็คือเมื่อคืนคุณชายเขาเพิ่งด่าเธอมาสด ๆ ร้อน ๆ แถมด่าหน้าบ้านเลยด้วย ไม่มีการให้เกียรติการด่าต่อหน้าบอดีการ์ดเลยแม้แต่น้อย

"อดทนหน่อยนะ กว่ามันจะโตก็ทำฉันร้องไห้บ่อยเหมือนกัน ฮ่า ๆ ไม่รู้ไปได้นิสัยมาจากใคร ปากร้ายเอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็ก" เกศมณีกล่าวไปหัวเราะไป

ลูกสะใภ้อย่างพิมดาวนั้นได้แต่ยกธงคะแนนสิบเต็มสิบให้เลย...เพราะเธอน่ะรู้ดีที่สุดว่าอินหลงนั้นปากแซ่บขนาดไหน อยากได้อะไรก็ต้องได้ หัวร้อนเก่งเป็นที่หนึ่ง

"ค่ะ...คุณเกศ พิมน่าจะยังไหวค่ะ" พิมดาวเอ่ยกึ่งติดตลกไป ตราบใดที่เขายังไม่ดูถูกเธอจนถึงขั้นสูญสิ้นความเป็นคนก็เป็นไรหรอก เธอน่าจะพอรับมือเขาได้อีกพักใหญ่ ๆ เลย

"ฉันเป็นกำลังใจให้จ้ะ ถ้าไม่ไหวก็บอกฉันได้เลย แล้วค่อยหาวิธีดัดหลังมันกัน"

"ได้เลยค่ะคุณเกศ" มีแม่สะใภ้หนุนหลังแบบนี้พิมดาวก็รู้สึกมีแรงใจจะรบกับสามีตัวดีต่อ

ตอนนี้เกศมณีปลีกตัวออกไปแล้ว พิมดาวเลยเดินเข้ามาในห้องทำงานของตนเองและเตรียมเช็กเอกสารต่าง ๆ อย่างขะมักเขม้น ด้วยความที่เธอเรียนบริหารมา...ถึงจะยังไม่จบก็เถอะ แต่มันก็ทำให้เธอพอจะมีความรู้เกี่ยวกับตัวเลขและรายละเอียดอื่น ๆ อยู่บ้าง

เธอใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่กับการศึกษาโครงสร้างบริษัทและธุรกิจมากมายของตระกูลจาง จนพอถึงช่วงเย็นหญิงสาวก็บิดขี้เกียจเล็กน้อย พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแจ้งเตือน และพบว่าเป็นคุณสามีของเธอนั่นเองที่ส่งมา

[วันนี้อยากกินข้าวหมูแดงฝีมือเธอ]

แค่เห็นข้อความนี้เธอก็ถึงกับยิ้มออกมา...หมูแดงย่างที่ทำมาทั้งชีวิตสัมฤทธิ์ผลแล้วสินะ ไม่เสียแรงที่ชอบทำอาหารมาตั้งแต่เด็กจริง ๆ 

แต่ข้อความของเขามันดูเหมือนคนกำลังอ้อนแฟนอย่างไรอย่างนั้น...หวังว่าเธอจะไม่เข้าใจผิดอีกนะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยที่เขาตัดสินใจคุยกับเธอก่อนในวันนี้หลังจากทะเลาะกันเมื่อคืน มันก็ทำให้เธอเห็นว่าเขากำลังเปลี่ยนไปทีละน้อยแล้วจริง ๆ 

ซึ่งก็ขนานไปกับความรู้สึกที่เธอมีให้เขาที่เพิ่มขึ้นทุกวัน...ถ้าไม่รักก็คงไม่เสียใจที่โดนด่าขนาดนั้น ที่จริงเมื่อคืนกว่าเธอจะหยุดร้องไห้ได้ก็ล่อไปเป็นชั่วโมงเหมือนกัน

ตอนเช้าเธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะแสดงอาการตึง ๆ ใส่เขาหรอก แต่เธอไม่รู้ว่าถ้าชวนคุยอะไรไปแล้วดันไม่เข้าหูจะถูกพูดจาแย่ ๆ ใส่อีกหรือเปล่า เลยเลือกที่จะเงียบเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ตึงเครียด

พอวันนี้ที่เขามาง้อ...เอ๊ะ จะใช้คำว่าง้อได้หรือเปล่านะ เอาเป็นว่าที่เขามาชวนคุยก่อนแล้วกัน มันก็ทำให้ความน้อยใจที่มีหายเป็นปลิดทิ้ง

ไม่ชอบตัวเองเลยจริง ๆ ที่ไม่ยอมจำว่าตอนโดนด่ามันเจ็บแค่ไหน พอเขาทำดีเข้าหน่อยก็ใจอ่อนเหลวเป๋วเป็นน้ำ นี่คงเป็นอาการของคนที่กำลังตกหลุมรักใครสักคนแบบสุดหัวใจสินะ ถึงให้อภัยเขาได้ง่ายปานนี้

แถมยังเกือบจะจูบกับเขากลางที่ทำงานไปอีก...

"..." พอนึกถึงจูบก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา สัมผัสที่เขาโอบเอวเข้าไปใกล้ยังตรึงในจิตใจอยู่เลย

"พอ ๆ ไม่คิดแล้ว" หญิงสาวสลัดความคิดมากมายทิ้งในหัว และจัดการปิดโน๊ตบุ๊กพร้อมทั้งหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องทำงานรีบตรงดิ่งกลับบ้านด้วยความรวดเร็ว ขืนกลับไปถึงช้าคุณชายเขาคงได้โวยใส่เธออีก...