บทที่ 13...ผมจะขอหมั้นอรนะครับ

“บุญเท่าไหร่แล้วงั้นหรือ” น้ำเสียงจริงจังชัดแจ้ง ขณะปรายตามองคนเลวที่ยังคงทำสีหน้าพออกพอใจในการกระทำไร้มนุษยธรรมของตนเอง”สงสัยคุณนี่คงจะฆ่าคนเป็นว่าเล่น เห็นชีวิตคนอื่นเป็นผักเป็นปลา ก็เลยดูจะไม่สะเทือนกับการทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้สักเท่าไหร่”

เขาหัวเราะยกใหญ่ไม่สะทกสะท้านต่อความเดือดเนื้อร้อนใจของผู้หญิงข้างๆแม้แต่นิด ในเวลานั้นเองนอกกระจกรถ ไกลออกไปไม่มากนัก คุณหญิงแสงเดือนกับหญิงสาวอีกคนเดินคลอกันมา คนที่สาวกว่าถือดอกกุหลาบช่อใหญ่ แล้วทั้งคู่ก็หยุดฝีเท้าที่รถหรูคันหนึ่ง

สายตาคมกริบที่เคยสุกงอมความสุขกลับแห้งเหือดลง เปลี่ยนเป็นเย็นชา แม้กระทั่งน้ำเสียงก็ยังเย็นเยือกยิ่งกว่าน้ำแข็ง

“ผมพอใจที่ตัวเองเป็นคนแบบนี้ แล้วจะชั่วยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีกให้มันสาสมกับที่ได้เกิดมา”

“ภูมิใจมากล่ะสิ”

ชายหนุ่มที่โผล่ออกมาจากประตูรถคันนั้นก็คือลูกชายของคุณหญิงนั่นเอง ผู้กองพีระนันทน์แวะมารับมารดาไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันที่สปอร์ตคลับแห่งหนึ่ง บิดาพร้อมกับก๊วนเพื่อนไปซ้อมขี่ม้าที่นั่น มันเป็นกิจวัตรที่ครอบครัวพัฒน์ชนะพงศ์ต้องทำร่วมกันทุกวันหยุดสุดสัปดาห์

ภาคินกำมือจนแน่นขณะดวงตายังไม่ละจากใบหน้ายิ้มแย้มของคุณหญิง อรดีขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเล็ก ๆ  หันไปมองตามเจ้าหนุ่มแล้วก็ต้องสะดุ้ง

“พี”

“ชะ...นั่นใช่ไหมแฟนคุณ ไอ้ตำรวจหน้าอ่อน” เขาพยักพเยิดหน้า

อรดีคอตั้ง เชิดหน้าขึ้นแล้วแจ้งด้วยความมั่นใจ

“แน่นอน นั่นแหละแฟนฉัน จะบอกอะไรให้เอาบุญ เขาเป็นตำรวจมือดีของกรมตำรวจเลยเชียวนะ เรียนจบมาจากเมืองนอกด้วย นี่ถ้าเขารู้ว่าฉันกำลังถูกกลุ่มมาเฟียคุกคามอยู่ล่ะก็ หึ ๆ ๆ”

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหัวเราะเลียนแบบเขาทำไม แต่จบประโยคแล้วต้องหัวเราะละ มันสะใจพิลึก หัวหน้ามาเฟียสะแหยะริมฝีปาก ยื่นมือไปจับต้นคอเธอแล้วบีบจนไหวตัวแทบไม่ได้

“โอ้ย! นี่คุณจะทำอะไรฉันน่ะ ปล่อยนะ คิดดูสิถ้าฉันพิการหรือตายขึ้นมา หนี้สิบล้านคุณสูญชัวร์”

เขาปล่อยทันควัน ไม่ได้หวงหนี้ แต่พอใจจะลงโทษเธอแค่นี้

“รู้ไหมที่รัก ถ้าผมกลัวตำรวจ ผมคงไม่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้หรอก เคยตั้งปณิธานเอาไว้ตั้งแต่เด็ก ว่าโตขึ้นจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นภาระของกรมตำรวจ พวกเขาจะได้มีงานทำไม่ขาดมือไง โดยเฉพาะแฟนคุณน่ะ ผมเนี่ย แน่มากเลยใช่ไหม” เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้เธอ ทำเสียงแหบพร่าน่ากลัว อรดีขยับหลังชิดเบาะ ใจเต้นตูม ๆ

“แน่จริงก็จับไอ้ภาให้ได้สิ ไม่ต้องกระเสือกกระสนจะจับไห่ปิงให้มันเหนื่อยแรงหรอกนะ”

“คุณนี่ท่าจะโรคจิตขั้นสุดท้าย”

 ร้อยตำรวจเอกหนุ่มหันขวับไปมองรถคุ้นตาทันทีที่รถคันนั้นเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถด้วยความรวดเร็วปานจรวด ปารดาเองก็หันไปมองตามแล้วก็สะบัดหน้างอน ๆ ท่าทีของผู้กองที่ดูกระวนกระวายตามหลังบั้นท้ายรถคันนั้น ทำให้คุณหญิงรีบสั่งลูกชายให้รีบออกรถไปจากที่นี่เสียทันที

“รีบไปที่สปอร์ตคลับกันเถอะตาพี คุณพ่อรออยู่นะ มาเถอะยัยดา อย่ามัวแต่พิรี้พิไรกันอยู่”

เมื่อเข้ามานั่งในรถตามหน้าที่พลขับแล้ว พีระนันทน์ที่สะกดกลั้นจะพูดบางเรื่องมานานถึงกับเอาความกล้าที่มีทั้งหมดพูดขึ้น

“คุณแม่ครับ คือว่า…”

“รีบขับรถน่าตาพี”

“ผมจะขอหมั้นอรนะครับ”

สองสาวต่างวัยพร้อมใจกันหน้าซีด ไม่คิดว่าเจ้าหนุ่มผู้อ่อนน้อมต่อบุพการีและเฉลียวฉลาดเป็นเลิศจะกล้าพูดในเรื่องที่ขัดใจแม่ได้…ใช่เขาจะไม่รู้…รู้ดีอยู่เต็มอกว่ามารดาไม่ได้ชอบพออรดีเด็กท้ายซอยตัวมอมแมมคนนั้นนัก ยัยเด็กผู้หญิงที่เคยมาขโมยสอยมะม่วงที่รั้วบ้าน เด็กขี้ขโมยพรรค์นั้น

ใจทั้งก้อนของปารดาหนาวสั่น ความเสียใจกำลังทิ่มแทงมันจนเลือดไหลซิก ๆ เธอกลั้นดวงตาร้อนผ่าวเบือนหน้าไปมองนอกรถ มารดาที่รู้อยู่เต็มอกว่าลูกเลี้ยงคิดอย่างไรกับลูกชายก็รู้สึกเห็นใจ

“เอาไว้เราค่อยพูดเรื่องไร้สาระนี่กันตาพี นี่ไม่ใช่เวลา อย่าเพิ่งพูดอะไรที่ทำให้แม่กินข้าวไม่ลง”

พีระนันทน์สูดลมหายใจเข้าอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วปล่อยลมหายใจออกอย่างระอา เขาจะทำอย่างไรกับปัญหานี้ดี เมื่อความรักที่มีแก่อรดีทับถมทวีจนล้นอกไปหมดแล้ว เขาอยากแต่งงานกับผู้หญิงยิ้มหวานคนนั้น แม้ว่าหลายครั้งดวงตาของเธอจะส่องประกายความร้ายกาจมาบ้าง แต่เขารู้ดี หญิงสาวเป็นคนดี เป็นคนสู้ชีวิต เป็นผู้หญิงที่น่านับถือคนหนึ่งก็ว่าได้…เขาไม่อยากปล่อยเธอไป เพียงเพราะผู้ใหญ่ไม่เอ็นดู

“ครับ…แล้วผมจะคุยเรื่องนี้กับคุณแม่ทีหลัง”