บทที่ 12...คุณเข้ามาในรถฉันได้ยังไง

คุณหญิงแสงเดือน พัฒน์ชนะพงศ์เลื่อนใบหน้าไปมองคนนั่งข้างเล็กน้อยอย่างไว้ตัว รู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่รู้จักว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร เจ้าหนุ่มผู้นี้มีพลังลึกลับบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกพะวงจนต้องหันกลับไปมองซ้ำ ขณะคนถูกมองยังคงนั่งนิ่งไม่สนใจใคร มองไปที่เวทีเดินแบบ จ้องจับหญิงสาวหุ่นสะโอดสะอง

อรดีถึงกับตกใจจนตาโต เมื่อเห็นเจ้าหนี้ปรากฏตัวในงานเดินแบบครั้งนี้ด้วย มาได้อย่างไร แต่เธอก็ยังประคองใบหน้าให้วางเฉยอยู่ได้ แม้นตื่นเต้นจนใจล่วงกรูลงตาตุ่มแล้วก็ตาม

“เอ้…ไม่ทราบว่าคุณเป็นเจ้าของธุรกิจทางด้านไหนคะ รู้สึกหน้าคุ้นๆจัง”

คุณหญิงอดถามไม่ได้ ปารดาเองก็หันมามองชายหนุ่มอย่างสนใจเช่นเดียวกัน…หนุ่มคนนี้ไม่ได้หล่อแค่หน้าตา แต่ท่วงท่ากิริยายังดูหล่อเหลาล้นหลามอีกด้วย…มีเสน่ห์แบบลึกลับน่าค้นหา

“ผมน่ะเหรอครับ” เจ้าพ่อหนุ่มสูดลมหายใจพร้อมกับสูดความคับแค้นไว้ในอก คนที่เพิ่งถามว่าเขาเป็นใคร มีดีแค่ไหนถึงมางานนี้ เป็นมารดาบังเกิดเกล้าของเขามิใช่หรือ…เธอเป็นแม่เขานะ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาถามลูกว่าเป็นใคร “ผมทำธุรกิจทางด้านการเงินครับ แต่แค่เล็กๆนะครับ”

“อ้อ...น่าสนใจดีค่ะ ท่าทางคุณจะเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง”

“ขอบคุณครับ…คุณหญิง”

คุณหญิงนิ่วหน้าแปลกใจ

“คุณรู้จักดิฉันด้วยเหรอคะ”

“แหม…คุณหญิงออกจะเป็นคนดัง ถ้าผมไม่รู้จักคุณหญิงแสงเดือน พัฒน์ชนะพงศ์ก็คงจะเชยน่าดูเลยล่ะครับ”

ปารดายังคงไม่หยุดมองชายหนุ่มเจ้าของธุรกิจด้านการเงินที่วาดรอยยิ้มตรงมุมปากได้อย่างล้นเหลือเสน่ห์ กระทั่งเขาหันไปมองเธอบ้าง หญิงสาวจึงเลี่ยงหลบตาฉับพลัน ใจเต้นโครมครามพิลึก รีบย้ายใบหน้ากลับไปมองเวทีเดินแบบ ด้วยดวงตาตื่นเล็กน้อย

เสี้ยวหนึ่งในความรู้สึก ร้องบอกเธอเสียงแว่ว เจ้าหนุ่มคนนี้ส่งสายตาวาบหวามยั่วๆมากระซิบเธอเป็นนัยน์ว่าสนใจปารดาแสนสวยอยู่เหมือนกัน

เมื่อลงมาจากเวทีเดินแบบหลังจากชุดสุดท้ายจบลง อรดีแทบจะกระโดดเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอรีบถอดชุดอย่างลนลานเร่งร้อน เปลื้องเสื้อโยน ปอกกระโปรงทิ้ง ทำเอาคนที่เข้ามาช่วยลอกคราบนางแบบต่างพากันตกอกตกใจ

“หนูรีบน่ะค่ะ พอดีมีงานต่อ” เธอหันไปบอกกับเจ้าของห้องเสื้อที่กำลังยืนเท้าสะเอวมองความประหลาดของดาราสาว เขากลัวเธอจะฉีกชุดเขาพัง

“มีงานต่อเหรอ” ผู้จัดการนกถามพลางขมวดคิ้ว ทำไมเธอไม่รู้ตารางนี้

“ค่ะพี่นก ธุระส่วนตัวน่ะค่ะ เราแยกกันที่นี่เลยนะคะ” ดาราสาวหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาแขวนหัวไหล่ แล้วพนมมือไหว้กวาดไปทั่ว “หนูไปก่อนนะคะพี่ ๆ  ถ้ามีงานอย่าลืมเรียกอรดีนะคะ อรดีรับทุกงาน ไม่มีเกี่ยง แต่ตอนนี้ ไปก่อนล่ะนะคะ”

ล่วงพ้นจากความวุ่นวายมาได้ หญิงสาวก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากตัวอาคารสู่ลานจอดรถโดยทันที แน่นอน ความกลัวต่อผู้ชายคนนั้นเป็นเหตุผลที่ผลักเธอออกมาจากงานเร็วขึ้น นี่ยังไม่นับคุณหญิงแสงเดือนกับปารดาอีกนะ แต่ใช่จะกลัวคนคู่นี้ เพียงแค่ไม่อยากเหนื่อยกับการถูกมองอย่างเดียดฉันท์จากคนทั้งคู่ต่างหาก ส่วนหมอนั่น คือมนุษย์คนสุดท้ายในโลกที่เธออยากจะเจอในตอนนี้เลยก็ว่าได้

สาวร่างบางระหงก้าวเท้ายาว ๆ ไปยังรถคันเล็กของตนเองด้วยความระแวดระวัง เพราะกลัวว่าจะมีใครติดตามมา จวบจนถึงรถราคาพอประมาณที่ยังผ่อนได้แค่ครึ่ง เธอสบายใจขึ้นเป็นกอง เมื่อสอดตัวเข้าไปนั่งในรถได้อย่างปลอดภัยแล้ว อรดีถึงกับถอนหายใจโล่งอก

“ถอนหายใจทำไมจ๊ะที่รัก ทำอย่างกับวิ่งหนีใครมาแน่ะ”

“หา...” เธอหันขวับ คนที่นั่งยิ้มตาเยิ้มอยู่ข้างๆไม่ใช่ใครอื่น

“นี่คุณ! คุณเข้ามาในรถฉันได้ยังไง”

เธอโวยวายทันใจ แต่ภาคินยังทำท่าไม่แยแสต่อความทุกข์ร้อนของใครทั้งนั้น

“เรื่องงัดแงะเนี่ย ผมชำนาญมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ คุณอย่าห่วงเลยน่า ถ้าผมไม่แน่จริง ผมคงไม่ได้เป็นเจ้าหนี้ของใครต่อใครจนล้นเมืองหรอก” พูดพร้อมกับกระดิกคิ้ว อรดีโกรธจนหน้าแดงจัด หันกลับมานั่งท่าเดิม สมองมันพรั่งพรูแต่คำว่า…ฆ่ามันซะ!

“ลงไปจากรถฉันเดี๋ยวนี้”

“รถใคร…นี่คุณ…คิดให้ดีๆสิ ตอนนี้ทรัพย์สินของคุณทุกอย่างมันก็เหมือนกับเป็นของผมนั่นแหละ เพราะผมจะยึดมันตั้งแต่วันนี้ก็ยังได้”

อรดีถึงกับหน้าซีด ปากสั่น

“คุณมันคน...”

“เลวที่สุด” เขาต่อให้เองอย่างยืดอก “ใช่ผมชั่วช้ามาก ผมยอมรับ แต่จะทำไงได้ล่ะคุณ ก็ผมไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบนี่นา พ่อคุณโกงผมไปตั้งสิบล้าน ผมไม่สั่งให้ลูกน้องพาเขาไปปล่อยเลี้ยงฉลามกลางทะเลก็บุญเท่าไหร่แล้ว”