บทที่ 20...ฉันก็จะฆ่าคุณไง

“นี่คุณ!”

อรดีรีบหันกลับไปหาเตียงนอนแล้วลากผ้าห่มมาพันตัวพัลวัน ตกใจสุดขีดกับสิ่งเลวร้ายที่เธอกำลังเผชิญอยู่ ไม่คิดไม่ฝัน ไม่ทันตั้งตัวรับกับมหันตภัยร้ายที่เข้าขู่คุกคามแบบไม่แจ้งล่วงหน้า เธอด่า ด่า ด่า ด่าจนแทบจะหมดคำศัพท์หยาบคาย แต่เขายังคงนั่งเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ที่ริมฝีปากบนแปะติดปลาสเตอร์ยาแผ่นเล็กไว้ด้วย

“คุณเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง แล้วเข้ามาทำไมมิทราบ!” เธออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว แม้แต่นิ้วชี้ที่ตรงดิ่งไปที่ประตูยังสั่น ”ออกไป! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลยไอ้คน…”

เขาเป็นมนุษย์ที่เกินจะบรรยัยด้วยถ้อยคำหยาบคาย เขาพัฒนาก้าวล้ำไปมากกว่าเส้นปกติแล้ว เธอตัวสั่นสะท้านด้วยความโกรธที่สุดในชีวิต คิดว่าต้องฆ่าเขาให้ตายในวันนี้เลย

“ก็แค่จะมาทานอาหารเช้าด้วยแค่นี้ ทำไมต้องทำท่าเหมือนคนจะตายด้วยนะ”

บอกน้ำเสียงปกติ แถมยังทำหน้าตายไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ห้องนอนคุณสวยดีนะ สวยหมดจดทุกรายละเอียดเลย” เขากระดกคิ้วหลิ่วตา ไอ้สวยทุกรายละเอียดที่เขาว่านะ เธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร เขาลุกขึ้นยืน เดินเป่าปากออกจากห้องนอนของเธอไป…

เจ้าของห้องถึงได้นั่งลงตรงปลายเตียงอย่างหมดเรี่ยวขาดแรงแม้แต่จะหายใจ ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเธอ ไม่มียกเว้น แม้นยังไม่สูญเสียเอกราชให้กับอริร้าย แต่เธอก็สูญสิ้นซึ่งความลับในทุกดินแดนไปแล้ว สองฝ่ามือเล็กประคองใบหน้าแล้วเริ่มต้นกระวีกระวาดฟูมฟาย

“พระเจ้าช่วย ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้ หมด หมดกัน อรดี ฉันไม่น่าเกิดมาเป็นเธอเลย ให้ตายเหอะ”

ฟูมฟายคร่ำครวญยังไง แต่เธอก็ยังอยู่อยู่ดี แม้จะหายใจรวยรินเต็มทีก็ตาม ครั้นจู่ๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นเตือน เธอตกใจผวาสุดตัว ใจเต้นตึกตักราวกับนอกประตูมีฆาตกรเลือดเย็นกำลังตามมาฆ่าเธออย่างไรอย่างนั้น

“ที่รักโว้ย กรุณารีบออกมาทำอาหารให้กินหน่อยสิ หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”

อรดีท่องพุทโธในใจเพื่อระงับความแค้นที่กำลังเดือดพล่าน เธอกลั้นใจลุกขึ้นยืน รีบรุดไปยังตู้เสื้อผ้า จัดการสวมเสื้อใส่กางเกงด้วยความรวดเร็ว ขณะเสียงเคาะประตูชนิดรัวไม่เลิกยังกวนประสาทเธออย่างต่อเนื่อง หญิงสาวอยากจะถีบประตูออกไป ให้บานประตูทับไอ้มนุษย์มารยาททรามตายเหมือนจิ้งจก

พอประตูเปิดออก เขาทำหน้ากวนประสาทรับทันที สองดวงตาจ้องเขม็งกันอย่างเอาเรื่อง มือแบบบางกำจนแน่น สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ดวงตาเจ้าเล่ห์ส่องประกายวิบวับไล่มองเธอทั่วเรือนร่าง เพื่อจะยุให้เธอมีอารมณ์ อารมณ์ที่อยากจะฆ่าเขาเพิ่มขึ้นอีก

“ถอยไปสิ ฉันจะได้เข้าครัว” แล้วไปหยิบมีดปอกผลไม้ เอามาแทงหมอนี่ให้ยับจนนับแผลไม่ได้…โอ้ว พระเจ้า ดาราสาวดาวรุ่งตกเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตาย โดยเธอจะให้การกับตำรวจว่า

‘ไอ้โรคจิต มันจะเข้ามาข่มขืนฉันค่ะ ฉันแค่ป้องกันตัวเท่านั้นเอง’

อรดีส่งสายตาประหัตประหารเชิงหยันหยามทิ้งให้เขา แล้วก็ก้าวฉับๆไปยังห้องครัวโดยทันที ภาคินลดสายตาเจ้าเล่ห์ลงแล้วเปลี่ยนเป็นความหนักใจแทน เขารู้ตัวดีว่าได้ทำเรื่องร้ายแรงต่อความรู้สึกของหญิงสาวลงไปแล้ว บุกรุกดินแดนส่วนตัวของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่เธอคงไม่รู้ว่า ในความเป็นเธอที่เพิ่งผ่านตาเขามาหมาดๆนั้น มันมีผลร้ายแรงต่อความเป็นชายชาติชาตรีของเขาแค่ไหน เธอกระตุ้นจิตวิญญาณแห่งสันดานดิบของเขาให้ลุกโชติช่วงขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ปราณี

ผู้หญิงอะไร…สวยตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

เจ้าพ่อภาคินเป่าลมออกปากเพื่อระบายความอัดอั้น ความอัดอั้นที่คุขึ้นรวดเร็วและยังไม่รู้วิธีดับ ก่อนจะกลับหลังหัน เพื่อตามเธอเข้าไปในครัว แต่สิ่งที่เขาเผชิญก็คือ นางเอกสาวยืนถือมีดปอกผลไม้เล่มยาว ดวงตาอำมหิตทอประกายความมุ่งมั่นแรงกล้า

“คุณ…จะทำอะไรน่ะ”

“ฉันก็จะฆ่าคุณไง”

น้ำเสียงเข้มข้นดุดัน แต่เขากลับหัวเราะขบขันกับท่าทางเอาจริงของคนที่กำลังจะเป็นฆาตกร เธอได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“นี่ฉันไม่ได้ขู่นะ ฉันจะฆ่าคุณจริงๆ ถ้าขืนคุณยังไม่ยอมออกไปจากห้องของฉันล่ะก็”

เขาส่ายหน้าระอาใจ ก่อนจะสูดลมเข้าเต็มปอด แล้วทำหน้าบิดเบี้ยว

“สงสัยผมคงจะต้องสั่งหูน้ำแดงมนุษย์มาเสิร์ฟคุณสักมื้อแล้วล่ะ เพราะผมชักจะเริ่มทนไม่ไหวกับพฤติกรรมกัดไม่เลิกของลูกหนี้แล้วนะสิ” น้ำเสียงเข้มข้นพอกัน ทำเอามือที่ถือมีดปล่อยลงข้างตัวฉับพลัน

“อย่านะ คุณอย่าทำอะไรพ่อฉันเด็ดขาดนะ”

“นั่นก็คงจะขึ้นอยู่กับว่าผมจะทนพฤติกรรม…”

“ก็ได้ๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำตัววุ่นวายอีกแล้ว” แล้วอรดีก็โยนมีดไปในมุมหนึ่งของห้อง ใบหน้านวลตื่นตระหนกเต็มที่ ยกสองนิ้วขึ้นชูเป็นสัญญา “ฉันจะเป็นลูกหนี้ที่ดี จะพยัยามหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด และจะประพฤติตัวดี ไม่ทำเรื่องเดือดร้อนให้คุณอีกแน่นอน”

ริมฝีปากเขาฉีกขึ้น แววตายิ่งกว่าปิศาจ

“แล้วถ้าเกิดคุณทำให้ผมไม่พอใจอีกล่ะ”

เธอเงียบไปหลายอึดใจ กว่าจะตอบแบบเงอะงะ

“ฉัน…ฉัน ฉันรับรองด้วยเกียรติของเนตรนารีว่าจะไม่ทำอะไรให้เจ้าหนี้ขัดอกขัดใจอีกแล้ว จริงๆ เชื่อฉันนะ แต่อย่าทำอะไรพ่อฉันก็พอ ฉันจะยอมทำทุกอย่าง”

เขาหัวเราะ ขณะเธอทำหน้าเหมือนคนตาย

“รีบไปทำอะไรก็ได้มาให้ผมกินหน่อยไป เร็วเข้า อย่าให้ผมโมโหหิวนะจะบอกให้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ คุณเองนั่นล่ะที่จะซวย”

เธอก้มหน้าแล้วก็เดินหันหลังกลับเข้าไปยืนหน้าเคาน์เตอร์ของครัว หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปแกะใส่ถ้วยแล้วก็กดน้ำร้อนจากกระติกไฟฟ้า เขาเดินตามเข้าไปดู มือกอดอกนิ่งๆ ก่อนจะพูดทำลายอาการเหม่อของหญิงสาว