บทที่ 3...เธอคือผู้หญิงคนนั้น

อรดี พิชิตชัย ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้เป็นดารากับเขาหรอก แต่สวรรค์ก็ส่งหญิงสาวเข้าสู่วงการมายาได้สำเร็จเมื่อสองปีที่แล้วนี่เอง จากตัวประกอบเล็กจ้อยสู่การเป็นนางเอกหน้าใหม่ที่ควรค่าแก่การจับตามองในฐานะนางเอกเจ้าน้ำตา เธอกำลังไต่ระดับความดังชนิดที่กราฟขยับขึ้นเรื่อยๆ …ไม่ตก…แต่ยังไม่พุ่งกระฉูดเท่านั้นเอง

มาถึงวันนี้ อรดียังไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าจะสามารถมาไกลจากจุดกำเนิดได้มากขนาดนี้ อย่าคิดว่าจะเป็นนางเอกเลย แค่นางฟ้าประจำซอยเธอยังไม่กล้าฝัน เพราะเธอเป็นแค่เด็กตัวสกปรกมอมแมมท้ายซอยที่หาอนาคตไม่เจอเท่านั้น เรียนศึกษาผู้ใหญ่มาตลอด จบมัธยมด้วยเกรดยอดแย่แล้วก็เข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเปิดย่านหัวหมาก หกปีที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะจบ เพราะต้องทำงานไปด้วยอย่างตรากตรำ

“พยายามเข้าอรดี สักวันเธอจะรวย”

รวยคำเดียวคือแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตของเธอ

“หนูจะซื้อบ้าน เราจะได้อยู่ด้วยกันนะพ่อ พ่อจะได้กินแต่ของอร่อย”

เธอมีพ่อเป็นญาติเพียงคนเดียวในชีวิต พ่อที่มักจะปล่อยเธอไว้กับเพื่อนบ้านตัวแสบ อย่างสาวๆ ในอ่าง กลุ่มคนทำงานกลางคืน แก๊งค์สาวประเภทสองหรือไม่ก็แม่ค้าตลาดสด มันจึงไม่แปลกเลยสักนิด หากอรดีจะติดนิสัยของคนพวกนี้มาบ้าง

เธอน่ะ…แสบไปทั้งตัวเลยเชียวล่ะ แต่เธอรู้ดีว่าวงการมายาในขณะนี้กระหายสาวสวยใสสไตล์คุณหนูที่มาพร้อมกับความมั่นใจไร้เดียงสามากกว่าสินค้าจากห้องเช่าที่สู้ชีวิตชนิดปากกัดตีนถีบอย่างเธอ เธอจึงสาบานว่าจะดำรงอยู่เช่นนั้น จะอดทนเป็นคุณหนูจอมปลอม เพื่อแฟนๆ อันเป็นที่รักต่อไป เพื่อความเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาที่ผู้คนพากันสงสารและเห็นใจทั่วบ้านทั่วเมือง

ท้องฟ้าที่เคยขมุกขมัวคล้ายน้ำคลำในคลอง บัดนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าสดที่สุกใสกระจ่างสวย ดวงตาของเธอมองเห็นเช่นนั้น เธอขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ลงโทษชีวิตน้อยๆ ของเธอนานจนเกินท้อใจ อย่างน้อยก็เปิดโอกาสให้เธอได้ใช้พรสวรรค์ที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวตน ได้ถ่ายทอดต่อการมองเห็นของสาธารณะ เธอไม่ต้องเรียนการแสดงจากสถาบันไหน เพราะความอยากมีข้าวกินสอนให้เธอแสดงได้เฉียบขาดมาตั้งแต่ยังเด็ก หลายครั้งที่อิ่มเพราะความช่างจ้อ

จากสวมชุดมอซอในวัยเด็ก สู่การสวมเสื้อผ้าราคาถูกที่พร้อมจะขาดแค่มันเกี่ยวกับตะปูริมฝาบ้าน กระโจนเข้าสวมผ้าแถบปิดเต้า ห่อโจงกระเบนผ้าเก่าสีหม่นในกองถ่ายทำละครพีเรียดเรื่องเมียทาส อีแดง หญิงสาวที่เกิดมาเพื่อจะถูกรังแกจากคนเพศเดียวกันที่อยู่เหนือกว่าด้วยคำว่าคุณหญิง อรดีคาดเดาได้เลยว่า สุดท้ายอีแดงจะต้องถูกยัดเยียดคดีอุกฉกรรจ์ว่ามีชู้กับญาติของตัวเอง และต้องถูกโบยจนหลังลายเหมือนตุ๊กแก

“นี่แหละตัวอย่างของผู้หญิงอ่อนแอที่ควรจะสูญพันธุ์ไปจากโลกซะ ทำไมไม่ลุกขึ้นมาสู้เขาบ้างละ ถ้าง่อยก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มีมือมีตีนครบ”

ถ้าเป็นอรดี เรื่องมันจะไม่จบแบบนี้ เธอไม่มีวันถูกลงโทษโดยไม่มีความผิด

“ก็มีชู้จริงๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซี่”

ดีนะ ที่มันเป็นแค่ละครพีเรียดที่อรดีแค่สวมบทบาทนางเมียทาสเท่านั้น เธอจึงต้องแสดงบทโศกน้ำตาไหลพรากไปตามปากกาของเจ้าของบทละคร ตีบทแตกกระจาย กลายเป็นละครน้ำเน่าเรื่องที่สองในชีวิตที่ทำให้อรดีได้รับการกล่าวขวัญในฐานะนักแสดงหน้าใหม่ที่มีผลงานโดดเด่นและน่าจับตามอง ดาราสาวผู้อ่อนโยนและน่ารักตามแบบฉบับสาวไทยที่พ่อแม่หวงยิ่งกว่าไข่ในหิน

ข่าวเขาลือกันแบบนั้น!

“ทุเรศ” ปารดาพูดคำนี้บ่อยเวลาได้ยินข่าวของอรดี แม่นี่แสดงบทร้ายในละครที่ชังน้ำหน้านางเอกยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน ราวกับเป็นชีวิตจริง นางร้ายแสดงโจ่งแจ้งว่ารังเกียจอรดีเข้าไส้ เกลียดมาตั้งแต่เด็ก และสาบานว่าจะเกลียดจนกว่าจะตายจากกัน “ยายสลัม” และเธอปรารถนาที่จะคุ้ยประวัติของอรดีที่ฝังหลุมเอาไว้มาประจานทุกครั้งที่สบโอกาส

“เก่งมากจ้าอร ไปพักก่อนนะ แล้วเดี๋ยวมาเข้าฉากสุดท้ายของวันนี้กัน”

จบไปหนึ่งฉาก นางเมียทาสปาดเหงื่อที่ริมแก้ม แล้วโปรยยิ้มหวานจนหนุ่มทั้งกองใจละลาย เมื่อเธอได้รับอิสระจากผู้กำกับ ก็เดินไปพักใต้ร่มไม้ สมทบกับกลุ่มของช่างแต่งหน้าที่ยังคงไม่หยุดสนทนาเรื่องของชาวบ้าน นี่ล่ะ อาหารเลิศรสที่กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม

“อ้าวน้องอรมาแล้ว มาเร็วค่ะ เดี๋ยวพี่หนูดีเติมหน้าให้”

นางเอกนั่งลงต่อหน้ากระเทยร่างยักษ์ หางตาของเธอทำงานทันที เมื่ออีกสาวที่นั่งไขว้ขาอยู่ไม่ห่างนักตั้งท่าจะลุก ปารดาไม่อยากใช้อากาศหายใจร่วมกับเด็กโสโครกท้ายซอยบ้านเธอสักเท่าไหร่ เธอเปล่าอิจฉานะ ก็แค่อดคิดไม่ได้ทีเดียวว่ายายอรดีเป็นนางเอกได้ คงไม่พ้นแลกมาด้วยวิธีสกปรก

“ดาขอตัวไปรอเข้าฉากที่ด้านโน้นก่อนนะคะพี่ๆ อยู่ตรงนี้ไม่ค่อยมีสมาธิในการท่องบทสักเท่าไหร่ อยู่ๆ ก็รู้สึกว่ามันเหม็นกลิ่นสาบโคลนยังไงก็ไม่รู้”

เธอทำหน้าทนไม่ได้ ก่อนจะยกก้น สะบัดไหล่ ปรายหางตาเยาะหยันไปเชือดเป้าหมาย ลอยหน้าเชิดๆ แล้วก็หมุนตัวจากไป อรดีทำหน้าเหมือนคนขับถ่ายไม่ออก นับตัวเลขในใจเพื่อระงับความคุ้มคลั่ง

“คิดว่าตัวเองเป็นปารีส ฮิลตันรึยังไง” เธอเปรยกับตัวเองเบาๆ ก่อนย้ายใบหน้าไปบรรณาการแด่อุ้งหัตถ์กระเทยผู้ทรงอิทธิพลในกองถ่าย “สงสัยอรต้องเปลี่ยนน้ำหอมแล้วล่ะค่ะ เพราะดูเหมือนว่าไม่ค่อยจะถูกกับจมูกของผู้ดีสักเท่าไหร่”

“ท่าทางคุณน้องดาจะไม่ค่อยพิศวาสคุณน้องอรดีเลยนะคะ ไม่รู้ว่าไปโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน หรือว่าต้องทะเลาะกันนอกจอเพื่อให้สมบทบาท”

“ไม่ดีเหรอคะ เรตติ้งละครจะได้พุ่ง ไม่ต้องลงทุนโปรโมตให้เปลืองงบประมาณด้วย”

“ดีจัง น้องอรนี่มองโลกในแง่ดีเนอะ เป็นนางเอกทั้งในจอและก็นอกจอ รักษาความน่ารักในแบบอรดีเอาไว้ให้นานๆ นะคะ อย่าเผลอลุกขึ้นมาตบนางร้ายกลางกองถ่ายเพราะทนหน้าตาบิดเบี้ยวของเจ้าหล่อนไม่ไหว ไม่งั้น สาวกนางเอกเจ้าน้ำตาจะหัวใจวายกันทั้งประเทศ”

ทุกคนพากันหัวเราะครื้นเครงทั้งที่หาความตลกไม่ได้แม้แต่นิด ไม่เว้นแม้แต่สาวแว่นหนาอย่างชิดชนก ผู้จัดการส่วนตัวของนางเอกสาวเจ้าน้ำตา คนที่รู้จักอรดีดียิ่งกว่าใครในพิภพ

“แหม…พี่หนูดีพูดเป็นละครไปได้ อย่างอรน่ะเหรอคะจะไปสู้รบปรบมือกับใครเขาได้ แค่ลุกขึ้นมาว่าใครให้รู้สึกเสียใจนิดๆ อรก็ตัวสั่นไปหมดแล้วล่ะค่ะ”

ใครก็ต้องเชื่อแบบนั้น เพราะเธอปั้นสีหนาระทมใจราวกับสูญเสียแขนไปหนึ่งข้าง และไม่ว่าเธอจะน่าสงสารสักแค่ไหนในสายตาของคนอื่น สำหรับชิดชนกมันไม่ใช่ ยิ่งดวงตาวาวตวัดมาแล้วขยับคิ้วขึ้นลงอย่างคนมากเล่ห์ ผู้จัดการสาวได้แต่แอบจิกทางสายตาแล้วส่ายหน้าปลดปลง

ร้าย!

อรดีไม่เคยคิดว่าปารดาเป็นคู่แข่ง ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม ทั้งในจอและนอกจอ ต่างกับปารดาที่ปวารณาตัวเองเป็นคู่แค้นกับเธอตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย

เพราะคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวนายตำรวจใหญ่ มีศักดิ์มีศรีเหนือคนทั่วไปในสังคม ถวายตัวจมปลักอยู่ในความคิดที่ว่าเธอคือผู้ชนะตลอดกาล

‘อย่างเธอคงเป็นอะไรไม่ได้มากไปกว่าแบบเดียวกับพวกท้ายซอย ไม่มีวันเทียบฉันได้หรอก’

แต่แล้วชะตาชีวิตก็พลิกฝัน ส่งให้เธอเป็นมากกว่านั้น มากเกินกว่าที่ปารดาจะทำใจได้

‘อะไรกัน อย่างนังนี่ ได้เป็นถึงนางเอกเชียวหรือ ประสาทกันไปทั้งวงการแล้ว’

ฟ้าผ่าเปรี้ยงกลางกระหม่อมของปารดาเมื่อเห็นอรดีในละครเรื่องก่อนหน้านี้ และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้คุณหนูผู้ดีถีบตัวเองเข้าสู่วงการบันเทิงแบบเต็มตัวในวันนี้