บทที่ 5...ไปลากตัวเธอมา

เขากลับมานั่งสงบ ใช้ความคิด ทั้งยังถามตัวเองถี่ๆ ทำไมไม่ยอมลงมือกับยายนี่เสียที กี่ครั้งแล้วที่มีโอกาส เอาแต่แอบมองแล้วก็ปล่อยเธอเดินผ่าน ความเป็นจริงก็คือ เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษผู้เหลือเฟือไปด้วยมนุษยธรรมแต่อย่างใด เป็นมาเฟียที่น่าขยะแขยงซึ่งสามารถทำเรื่องชั่วช้าสารพัดชนิดได้โดยไม่เคยรู้สึกผิดด้วยซ้ำ แล้วยังไง?

“ไม่…มันง่ายไป…ฉุด…กักขัง…ล่อเป้า…เชยว่ะ…ฉันมีแผนที่สนุกกว่านี้เยอะ รับรองว่า จะต้องประทับใจแบบไม่รู้ลืมกันเป็นแถวๆ แน่”

สองลูกน้องมองหน้ากัน แววตาบ่งบอกความมั่นใจในตัวนายน้อยของพวกเขาอย่างเต็มปรี่ ผู้ซึ่งไม่เคยทำให้พวกเขาผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว

“นายน้อยจะทำยังไงครับ” เช็คซึ่งเป็นรุ่นพี่ของภาคินแค่ห้าปี เขาเป็นเสมือนเพื่อนคู่คิดที่เดินทางในสายอันตรายร่วมกันมานาน

“คอยดูกันไปก็แล้วกัน แต่รับรองว่า ไม่เสียชื่อลูกพี่ภาคินแน่”

สำหรับภารกิจในครั้งนี้ มันหอมหวานยิ่งกว่านมข้นเสียอีก นั่นเพราะหญิงสาวผู้เป็นเป้าหมายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับน้องชายฝาแฝดของเขา…มนุษย์ที่เขาสุดแสนจะจงเกลียดจงชัง คนที่มารดาเห็นว่าน่ารักน่าใคร่กว่าเขา ทั้งที่เขารู้สึกว่าเขาหล่อและมีเสน่ห์มากกว่ามันตั้งเยอะ…คุณหญิงช่างตาฝ่าฟางจนมองไม่ออกว่าอันไหนคือเพชร อันไหนคือกรวด…แล้วเอาความสามารถข้อไหนไปเปิดร้านเพชรเสียใหญ่โต

“ผู้หญิงใจร้าย!”

“อะไรนะครับเจ้านาย”

ภาคินเป่าปากอย่างเหลืออด

“แกจะไม่รู้สักเรื่องได้ไหมไอ้เจียง”

เจ้าพ่อหนุ่มปั้นสีหน้าสะกดกลั้นความเหี้ยม ส่งเสียงจิ๊กจั๊กรำคาญใจแล้วเบนหน้าคมเข้มไปมองนอกรถ เห็นบั้นท้ายของรถเจ้าตำรวจหน้าละอ่อนขับไปลิบๆ ดวงตาเย็นชาบุรอยเศร้าแผ่วบางอย่างห้ามไม่อยู่

“ฉันจะทำให้ไอ้ตำรวจนั่นมันอกแตกตาย”

เวิ้งฟ้าไพศาลที่ปกคลุมมหานครกรุงเทพฯ ในราตรีนี้ ดูยังไงก็เหมือนปรักโคลน ซ่อนแทรกลักษณะช้ำเลือดช้ำหนองจนมองไม่ออกว่าเป็นสีอะไร โบราณเขาว่าอาจเป็นลางร้าย ลางร้ายที่อาจนำความพินาศมาสู่ใครบางคน

ชายหนุ่มยืนนิ่งแข็งอยู่ตรงริมตึกราวกับเป็นรูปปั้นไร้ชีวิต ลมพัดกรูโกรกพอชะล้างความร้อนระอุในตอนกลางวันไปได้บ้าง

บนชั้นดาดฟ้าของตึกอาคารสิบชั้นมีความพิเศษก็ตรงที่มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ซึ่งเป็นสมบัติส่วนตัวของเจ้าของตึกคนเก่าตั้งอยู่ด้วย ที่ซึ่ง ณ บัดนี้ ชายหนุ่มได้นำอิทธิพลจากแดนใต้มาซื้อในชื่อของสราญรมย์วณิชเป็นที่เรียบร้อย ผิดไหม ที่เขาปรารถนาเสียงคลื่นแม้เพียงแผ่วบางจากการกระเพื่อมเล็กๆ ในสระสี่เหลี่ยมนี่

เงินร้อยล้านบวกกับความระยำน้อยนิด เขาก็สามารถพิชิตความสำเร็จได้อย่างง่ายดาย

เจ้าพ่อภาคินสูบบุหรี่รสโปรดผลุยๆ ปล่อยไปในค่ำคืนแห่งความสุขใจ ล้อมรอบกายมีกำแพงมนุษย์เป็นเครื่องป้องกันภัยจากทุกทิศ กองทัพส่วนตัวที่พร้อมเพรียงสำหรับการเป็นมือเป็นตีนให้เจ้านายอย่างซื่อสัตย์ มันทำให้หัวใจเขาพองโต บารมีแน่นจนคับอกไปหมด

“ใครจะสามารถทำเรื่องบัดซบได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกวินาที ตามแต่ใจปรารถนาได้อย่างฉัน ไม่มีมั้ง”

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มฉาบไปทั้งใบหน้า แล้วจึงขยับปากออกคำสั่งเด็ดขาด

“ไปลากตัวแม่นั่นขึ้นมา!”

เช็ค…ลูกน้องมือซ้ายผู้ซื่อสัตย์ บอดี้การ์ดคนสนิทอีกคนที่คอยรองรับภาระของเจ้านายอย่างมิให้ขาดตกบกพร่อง โค้งรับคำสั่งแล้วเดินลงไปยังชั้นล่างทันที...

อรดีตกใจสุดขีด ยืนนิ่งเป็นหินอยู่หน้าประตูห้องของเธอ เมื่อมีชายฉกรรจ์สองคนเข้ามาประชิดตัว ถือปืนจ่อที่บั้นเอวอย่างไร้มนุษยธรรม…จนเอวเว้างดงามบิดเบี้ยวราวถูกไฟช็อร์ต

“อย่าขัดขืน ถ้าไม่อยากตาย ไปกับเราเดี๋ยวนี้”

หญิงสาวผู้ตกอยู่ในชะตาร้ายทำอะไรไม่ถูก ใครจะอยากตาย สมองมันวิ่งวุ่นไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ถูกปล้นงั้นหรือ…เป็นไปไม่ได้ การรักษาความปลอดภัยของที่นี่ค่อนข้างจะยอดเยี่ยมทีเดียว แล้วไอ้คนเถื่อนสถุนพวกนี้มาจากนรกขุมไหน

“บอกให้เดินไปไง อย่าอืดอาด!”

“รู้แล้ว ๆ ทำไมต้องขู่ด้วย ฉันกำลังเดินอยู่นี่ไงเล่า เอาปืนออกไปห่างๆ จากก้นฉันเดี๋ยวนี้” …ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอยังกล้าตวาดไอ้สองตัวนี่ได้ ทั้งที่ในใจนั้นมันกรีดร้องขอความช่วยเหลือซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“พวกแกจะทำอะไร อยากได้เงินเหรอ นี่…บอกมาสิ ว่าอยากได้อะไร” แต่พวกมันกลับหัวเราะสนุก เห็นเป็นเรื่องขำขัน เอาปืนดันหลังขู่เธอซ้ำอีก อรดีรู้สึกหวาดกลัวที่สุดในชีวิต ไม่คิดว่าความโชคร้ายจะมาเยือนเธอในค่ำคืนสุดวิเศษ เธอเพิ่งจะเป็นเจ้าหญิงดาวรุ่ง ขึ้นรับรางวัลเมื่อสามชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง คนเราเมื่อถึงคราวเคราะห์อะไรก็เป็นใจให้มันเกิด เธอปฏิเสธพีระนันท์ที่ขอขึ้นมานั่งดื่มกาแฟในห้องด้วยกันเพราะยังอยากคุยกับเธอต่อ…

“พุทโธพุทธัง ทำไมลูกถึงได้โชคร้ายอย่างนี้”

อรดีคร่ำครวญหาสิ่งศักดิ์สิทธิเจ็ดย่านน้ำ ขณะหายใจฟืดฟาดด้วยความโกรธจัดเหมือนช้างกำลังจะตกมัน ใบหน้านวลแดงก่ำด้วยไฟพิโรธที่ยิ่งลุกกระพือทุกครั้งที่ต้องย่างก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เต็มใจ ถ้ารอดไปได้ เธอจะทำทุกวิถีทางให้ไอ้คนร้ายใจสามานย์พวกนี้มันสูญพันธุ์

ครั้นถึงบันไดที่ทอดตัวขึ้นสู่ชั้นดาดฟ้า ผู้ชายท่าทางองอาจแต่ขึงขังจนไม่น่าเข้าใกล้มายืนคอยรอรับ

“สวัสดีครับคุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วยที่ลูกน้องของผมทำเรื่องเสียมารยาทกับคุณ พวกแกสองคนเอาปืนเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อย” เช็คหันไปสั่งลูกน้องเสียงเข้ม แล้วหันหน้าตายด้านมาหาเธออีกครั้ง “เชิญคุณขึ้นไปพบกับนายได้แล้วครับ นายรอคุณอยู่ข้างบนนานแล้ว”

ลมเย็นวิ่งผ่านร่างอรดีไป ราวกับเป็นลมจากห้องเย็น ทำให้ขนแขนอ่อนนุ่มตั้งชันไปทั้งตัว เธอสูดลมหายใจไปค้างอยู่ที่ต้นคอ ปั้นหน้าไม่พอใจอย่างแรง

“นายอะไรของพวกแก แล้วทำไมฉันจะต้องขึ้นไปพบด้วย ฉันไม่ได้มีธุระอะไรจะคุยกับนายของแกสักหน่อย ฉันจะกลับไปที่ห้องของฉันเดี๋ยวนี้ แล้วจะโทรศัพท์ไปแจ้งตำรวจทันที ว่าฉันถูกคุกคามจากคนเลวที่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยแม้แต่นิดเดียว”

เธอไม่ได้ขู่ มือไม้สั่นอยากจะจิ้มเลขหนึ่งเก้าหนึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิต ในตอนนี้เลย แต่เช็คส่ายหน้าราวกับเวทนาสงสารอะไรสักอย่าง

“ถึงคุณจะไม่ได้มีธุระอะไรกับเจ้านายของผม แต่เจ้านายของผมมีธุระกับคุณอย่างแน่นอนครับคุณผู้หญิง เชิญเถอะครับ อย่าให้ต้องเสียเวลามากไปกว่านี้เลย นายยิ่งเป็นคนใจร้อนอยู่ด้วย”

อรดีเท้าสะเอว พ่นลมออกปากอย่างอารมณ์เสีย เธอคาดเดาโดยไม่ต้องใช้สติปัญญา แต่สภาวการณ์มันบอกกลิ่นตุ ๆ ว่านี่คงเป็นเรื่องซ้ำซากที่เคยประสบมาตลอดชีวิต เสี่ยหัวงูรายใหม่คงอยากได้เธอไปเป็นของเล่นอีกแล้ว ก็จริง ที่เธอเป็นคนหิวเงิน แต่ไม่เคยฝันถึงทางลัดสกปรกแบบนี้

“ธุระ...นี่…ช่วยกลับไปบอกเจ้านายของพวกแกให้ชัดเต็มสองรูหูด้วยว่า คนอย่างฉันยังไม่อดอยากจนถึงขนาดต้องให้พวกเสี่ยบ้าตัณหามาเลี้ยงดูหรอกนะ ฉันคนทำมาหากินสุจริต มีการมีงานทำ ฉันจะไม่ขึ้นไปพบกับนายของพวกแกหรอกนะ มาทางไหนเชิญกลับไปทางนั้น…ถอยไป ฉันจะกลับห้อง”

เมื่อเธอจะเดิน กลับถูกกันเอาไว้ ด้วยลำแขนของสองหนุ่มหน้าโหด เช็คถอนหายใจ ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้น่ะหรือที่นายน้อยบอกว่าเป็นแค่ลูกเจี๊ยบที่จะบีบก็ตายจะคลายก็ไม่รอด ดูท่าแล้วมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว เขาจึงตัดสินใจ

“แล้วถ้าผมบอกว่า....ธุระที่ว่านี้มันเกี่ยวข้องกับพ่อจอมพนันของคุณล่ะ?”

ได้ผล…ลูกเจี๊ยบของนายถึงกับชะงัก แหงนมองหน้าเช็คอย่างชั่งใจ…ใบหน้ารั้นเผือดสีลงในชั่วพริบตา หรือนี่จะเป็นจุดอ่อนของเธอ ใช่ เพราะเขาคือคนสำคัญของชีวิต พ่อที่เคยหายไปเป็นพักๆ จนเคยชิน แต่มาครั้งนี้เขาหายไปนานหลายเดือนทีเดียว ไม่ส่งข่าว ไม่ติดต่อ ทุกช่องทางเงียบสนิท สหายของพ่อที่เธอพอจะรู้จักก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่สามารถปลอบขวัญเธอได้ด้วยคำพูดใดๆ แล้วนี่ คนเลวระยำพวกนี้มันเป็นใครกัน

ใจเธอเต้นรัวเหมือนหน้ากลองที่ถูกกระหน่ำตี ราวกับกำลังจะขึ้นไปเข้าเฝ้ายมทูต ชะตาชีวิตของพ่ออยู่ในกำมือของคนพวกนี้หรือไร