20-วังวน

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 20

(วังวน)

"เดี๋ยวนะ!" ฟาตินทักท้วงเมื่อสถานที่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมกับที่เธอเคยอยู่ในอดีต

"อะไร!?" อานัสที่คอยประคองร่างกายบางย้อนถามเสียงแข็งคิ้วขมวด เมื่อฟาตินนั้นพูดขึ้นเสียงแข็ว

"นี่ไม่ใช่ที่ที่ฉันเคยอยู่" เธอทักท้วงเพราะห้องหับที่แปลกตา ทางเดินเข้ามาที่สังเกตเห็นทุกอย่างที่เป็นตอนนี้ไม่เหมือนเดิมดั่งแต่เก่า

"แล้วไง!?" อานัสทำทีไม่สนใจประคอง คนที่ป่วยร่างกายยังไม่เต็มร้อยให้ขึ้นนอนบนเตียง เขาต้องการดูแลแม้หล่อนจะเย็นชาใส่ก็ตามที

"กลับไปที่ของฉัน..." ฟาตินที่ไร้แรงขัดขืนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก หากเป็นคนอื่นที่ได้ฟังของขนลุกชันไปทั้งตัว แต่นี่เป็นอานัสจึงไม่คิดเกรงกลัวแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบหล่อน

"ไม่จำเป็น...ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ" อานัสยังคงตีมึนกดไหล่ของฟาตินให้นั่งลงพื้นที่นอนนุ่มขนาดใหญ่พิเศษ ใช้หมอนหนุนหลังเธอพิงกับหัวเตียง และดึงผ้าห่มคลุมกายให้เธอ อีกฟากก็มีซาดียะห์คอยช่วยเหลือ

"ไม่เหมือน!" ฟาตินตะเบ็งเสียงแข็งกร้าว แววตาดุดัน

"ดื้อ!" อานัสยืนเต็มความสูงมือกอดอกจ้องมองคนที่นอนกับเตียงด้วยใบหน้าที่นิ่งขรึมเรียบตึง

"ด้าน!...อ๊ะ!" ฟาตินที่ไม่ยอมเช่นกันด่ากลับเสียงหนัก การตะเบ็งเสียงที่สะเทือนไปถึงช่องท้องที่บาดแผลยังไม่หายดี ทำให้เธอมีอาการเจ็บแปล๊บจนต้องนิ่วหน้างอมือกุมท้อง

"นี่!! รู้ว่ายังไม่หายดียังจะเถียงเสียงกร้าว ดื้อแบบนี้ไงถึงเจ็บตัว...ไหนขอดูแผลหน่อย" อานัสถลึงตาตกใจเมื่อเห็นอาการของฟาติน เขารีบถลานั่งเคียงแล้วดึงผ้าห่มออกหวังเปิดดูแผล

"อย่ามายุ่ง!" แต่ฟาตินกลับปัดมือเขาออกอย่างนึกรังเกียจ

"ดื้อนักห๊ะ!! อย่าดิ้น!" อานัสจับสองข้อมือเล็กไว้มั่นในอุ้งมือเดียวแล้วกดไขว้หลังไว้ ออกคำสั่งเสียงกร้าวจ้องหน้าฟาตินราวกับจะกินเลือดเนื้อ เมื่อเธอนั้นขัดขืนไม่ยอมให้เขาจับต้องกาย

"รังเกียจ!" ฟาตินพูดเสียงดังด้วยคำที่อานัสนัเนไม่ชอบใจจนเขาต้องหันหน้ามามองด้วยแววตาดุดัน กัดฟันแน่นอย่างควบคุมอารมณ์ "ขยะแขยง เกลียดไม่อยากเห็นหน้า! ได้ไหมว่าเกลียด! เกลียด กะ..."

เพี๊ยะ!!!

เสียงด่าทอหายลับไป เมื่อฝ่ามือมือใหญ่ กระทบกับใบหน้าสวยจนหันไปตามแรง เอนฟุบลงกับหมอนใบใหญ่จนจม

...ดวงตาคมเข้มขลับลับใบหน้าเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อเผลอไผลใช้กำลัง ควบคุมยับยั้งอารมณ์ร้อนไว้ไม่ไหว แต่เมื่อได้สติตั้งมั่นจึงค่อย ๆ ประคองเธอให้นั่งหลังพิงกับหัวเตียง สีหน้าที่เคยตกใจปรับเปลี่ยนเป็นเรียบตึง คำว่าเกลียดที่ฟังแล้วบีบรัดหัวใจให้เจ็บช้ำ จนเผลอกระทำรุนแรงใส่เธอ

"ท่านคะ" ซาดียะห์ที่เห็นเหตุการณ์ สงสารฟาตินจับใจ เพราะแรงตบทำให้เลือดตรงมุมปากของเธอไหล

"ออกไปแล้วห้ามใครเข้ามา จนกว่าจะได้รับอนุญาตจากเรา...ให้อัมกาสไปรับหมอมาที่นี่ด้วย" อานัสพูดเสียงเย็น สายตาจ้องมองฟาตินที่น้ำตารินไหล เธอนั่งเงียบไร้แม้เสียงสะอื้น ไม่ขัดขืนแม้เขาจะจับจ้องร่างกายเธอ

"แม้ห้องหับจะเปลี่ยนแปลงใหม่ แต่ยังไงก็ยังเป็นวังวนเดิม" ฟาตินทอดสายตามองไกลออกไปอย่างเลื่อนลอย พื้นหญ้าสีเขียวกับแมกไม้หลากสี ไม่ได้ทำให้คนที่ใจช้ำรู้สึกดีได้เลย เธอพูดขึ้นลอย ๆ อย่างเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่ได้พบเจอ

...บาดแผลจากการตบฟกช้ำก็ไม่ได้ทำให้เธอนั้นรู้สึกเจ็บปวดสักนิด เพราะร่างกายที่เคยถูกทำร้ายคงชินชาต่อฝ่ามือหนาของเขา

"อย่าได้พูดคำนี้อีก" อานัสเชยคางของฟาตินให้เชิดเงย เอื้อยเอ่ยคำสั่งที่ทำให้ฟาตินนั้นปิดเปลือกตาลง น้ำสีใสไหลรินอาบพวงแก้มสวยช้า ๆ

".........."

ใบหน้าของ เชคฮ อานัส เคลื่อนคล้อยมาใกล้ ลมหายใจอุ่นสัมผัสลงผิวแก้มเนียนใส และตามด้วยกลีบปากอุ่นสัมผัสแตะชิดริมฝีปากอวบที่เม้มแน่นเป็นเส้นตรง

"คำว่าเกลียดชังหากมันหลุดจากปากของเธอ มันจะทำให้เราควบคุมความร้ายที่มีไม่ได้ แล้วเราก็จะเผลอทำร้ายเธอแบบนี้" เชคฮ อานัส เอื้อนเอ่ยเสียงเรียบ ถอดถอนกลีบปากอุ่นในระประชิด สายตาก็จ้องมองใบหน้าเนียนใสในระยะใกล้สายตา ไล้นิ้วมือหนาเช็ดน้ำตาให้แก่เธอแผ่วเบา

"..........." คนที่เจ็บปวดนิ่งเงียบอีกครา ดวงตาแดงก่ำเพราะร้องไห้แต่กลับไร้เสียงสะอื้นแม้เพียงรำไร เจ็บปวดร่างกายแทบตายแต่ต้องทำเหมือนไม่เจ็บอะไรใด ๆ

"แล้วก็ห้ามดื้อกับเรา...สั่งอะไรก็ต้องทำ" มือหนาเช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก กลีบปากก็ขยับพูดคุย แม้ฟาตินจะเงียบเสียงและทำเย็นชาใส่เขาก็ยังคงพูดพร่ำเพียงลำพัง

"............"

"และจำไว้ว่าเธอจะไม่มีวันหนีจากเราไปได้ แม้กระทั่งความตายก็ไม่อาจพรากจาก" เชคฮ อานัส ยังคงพูดต่อและไม่สนใจว่าเธอจะตั้งใจฟังหรือไม่ ดึงผ้าห่มคลุมกายจับประคองร่างกายเธอตามแต่ในต้องการ ดูแลเธอให้นอนราบอย่างอ่อนโยน

"..........." คนที่เงียบปากไม่ยอมพูดนิ่งเฉยและเย็นชา เปิดเปลือกตาเหม่อมองเพดานสีสวยอย่างคนไร้จิตวิญญาณ ไม่ทัดทานขัดขืนการกระทำแต่อย่างใด ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจอยู่ร่ำไป เพราะยังไงก็ไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากความทุกข์ระดมนี้ได้ นอกจากทำใจยอมรับและอยู่กับมันให้ได้

"เราไม่ได้อยากทำร้ายร่างกายของเธอในแบบอดีต" อานัสนั่งเคียงข้างเอื้อมมือลูบหัวฟาตินแผ่วเบา แววตาที่จ้องมองเธอสื่อความหมายที่เก็บซ่อนไว้

"แต่ท่านก็ทำอยู่ร่ำไป โดยไร้ซึ่งความปรานี เหมือนดั่งเช่นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา" ฟาตินย้อนเสียงเรียบเย็น

"เราไม่ได้มีเจตนาจะตบหน้า แค่วาจาที่เธอใช้มันเสียดแทงใจของเราให้เจ็บร้าว เราก็แค่พลั้งมือด้วยอารมณ์ที่มี" เชคฮ อานัส อธิบายในความรู้สึกที่เป็น

"ท่านก็เป็นเช่นนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เชคฮ อานัส ยังไงก็คือ เชคฮ อานัส" ฟาตินพูดต่อในแบบที่เธอนั้นรู้สึก การถูกกระทำต่าง ๆ นานา จนเธอนั้นเริ่มที่จะชินชา หัวใจที่เคยดีกลับมีความเศร้าหมอง ตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ทั้งที่มีหญิงมากมายต้องการเข้ามา แต่กลับฟาตินนั้นแทบอยากหนีทุกเวลานาที

"พักเถอะฟาติน" เจ็บใจที่ฟาตินพูดย้ำในตัวตนจนต้องพูดตัดบทสนทนา แล้วโน้มตัวจูบลงกลางหน้าผากนูน

เขาหยัดตัวลุกยืนแล้วล้วงเครื่องมือสื่อสารขึ้นมา กดต่อสายหาคนสนิททันทีอย่างไม่รีรอ พร้อมก้าวขาเดินตรงไปยังประตู

"อัมกาสบอกคนจัดการห้องแดงให้เราที คืนนี้เราจะพักที่นั่น"