5 เขาคนนั้นใช่ไหม

หญิงสาวถึงกับบ่นอุบ นึกโมโหตัวเองที่อวดเก่งไม่ถามรายละเอียดห้องพักที่เพื่อนรักตรียมไว้ให้แม้แต่สำเนาการเข้าพักหล่อนก็ไม่ได้ขอเอาไว้     ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีทีท่าวินซ์จะกลับมา ท้องหล่อนเริ่มร้องประท้วงเพราะยังไม่มีอาหารตกถึงท้องตั้งแต่เช้า

ร่างสูงเพรียวทรุดนั่งบนโซฟาเนื้อนิ่มอย่างอ่อนแรง นึกจะไปหาอะไรรองท้องที่ร้านสะดวกซื้อก็กลัวจะคลาดกับเพื่อนรัก ได้แต่นั่งเพ่งสายตาหน้าประตูโรงแรมอย่างใจจดใจจ่อ หวังว่าวินซ์จะกลับมาโดยเร็วแต่ก็ไม่มีวี่แวว จนหล่อนเผลอสัปหงกเป็นพักๆ และสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกล

เหมือนเสียงที่คุ้นเคยในความฝัน!  

“สงสัยฉันต้องเมาเครื่องบินแน่ ได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้เป็นเจ้าชายในฝันไปได้ ฉันบ้าไปแล้วเพราะเธอเลย... ยายวี”

หล่อนเผลอคิดดังกว่าจะรู้ตัวก็อับอายสายตาคนมอง หญิงสาวก้มหน้าก้มตางุดแต่ต้องสะดุดกับภาพชายหญิงคู่หนึ่งหน้าเคาน์เตอร์ ทั้งสองมองมาด้วยความสนใจแล้วสาวสวยก็ตรงเข้ามาทัก

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อมินนี่เป็นเลขาท่านประธาน  ได้ยินว่าคุณยังไม่ได้ห้องพัก กรุณารอสักครู่นะคะ ดิฉันจะติดต่อคุณวิลเลียมแล้วจะจัดการให้โดยเร็วที่สุดค่ะ”

เสียงหวานนุ่มพูดจาภาษาเดียวกันของสาวสวยทำให้เอรินเงยหน้ามองด้วยความดีใจ ผุดลุกขึ้นจับมืออีกฝ่าย

“โอย! ดีใจจังเลยค่ะ ฉันนึกว่าจะแย่ซะแล้ว คืองี้ค่ะ คือ ฉัน”

“มีอะไรรึเปล่ามิน เราต้องรีบเข้าประชุมนะ”

ชายหนุ่มอีกคนเข้ามาสมทบมองนาฬิกาข้อมือสีหน้าเคร่งเครียด เขาปรายหางตามองหล่อนครู่หนึ่งก่อนจะมองผ่านราวกับหล่อนเป็นอากาศธาตุ

“เธอมีปัญหาค่ะ เราคงต้องช่วยติดต่อเพื่อนให้เธอก่อน พี่นนท์ขึ้นไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวมินตามไป”

“ก็คงต้องอย่างนั้น” ชายหนุ่มตอบเสียงนิ่ง

ทันทีที่เห็นหน้าชายหนุ่มเจ้าของเสียงชัดๆ เอรินถึงกับอ้าปากค้าง นิ่งงันจนเขานึกสงสัยจึงเอ่ยถาม

“เพื่อนที่คุณรอใช่มิสเตอร์วิลเลียม เจ้าของบ่อน้ำมัน กับมิสวินซ์  รึเปล่าครับ... คุณ?”

“เอรินค่ะ เอริน อสิราภักดิ์” หล่อนตอบตะกุกตะกัก หัวใจแทบวายเพราะมัวแต่ตะลึงมองดวงหน้าคมเข้มแต่แสนคุ้นตา น้ำเสียงนั้นช่างคุ้นหูอย่างประหลาด เสียงของเขากระตุกหัวใจหล่อนจนสะเทือนด้วยถ้อยคำและรอยยิ้มบาดใจ

“อสิราภักดิ์?”

“ใช่ค่ะ” หล่อนตอนเมื่อเห็นชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณเคยได้ยินหรือคะ”

“แค่คุ้นๆ ว่าแต่คุณยังไม่ตอบคำถามผม”

เขาถามย้ำดูหงุดหงิดเล็กน้อย  เอรินถึงกับหน้าเจื่อนพยักหน้าแทนคำตอบ

“ก็แค่นั้น” เขาตอบแล้วหันไปสั่งพนักงาน “เปิดห้องที่วิลเลียมจองไว้ให้คุณเอรินได้เลย เขากลับมาค่อยติดต่อเธอที่ห้อง”

“เชิญคุณไปพักก่อนนะคะ ถ้าพวกเขากลับมา ฉันจะให้พนักงานโทรบอก คุณอยากให้ทางเราจัดการเรื่องซิมมือถือให้ระหว่างอยู่ที่นี่ไหมคะ เผื่อจะได้ติดต่อกันได้ง่าย”

สาวสวยถามอย่างมีน้ำใจ แต่เอรินไม่ทันฟังเพราะมัวแต่มองตามหลังชายหนุ่มร่างสูงเดินจากไปโดยไม่ทันได้ถามว่าเขาชื่ออะไร แต่ความสงสัยคงอยู่ได้ไม่นานเพราะอีกฝ่ายแนะนำตัวเองและชายหนุ่มที่เดินจากไปเมื่อครู่แทน

“ฉันชื่อสิมิลันเรียกว่ามินนี่ หรือเรียกมินก็ได้ค่ะ ส่วนคุณผู้ชายเมื่อครู่เป็นซีอีโอของโรงแรมเรา ชื่อคุณชานนท์ คิม หรือเรียกคุณอเล็กซ์ก็ได้ เขาเป็นตัวแทนของท่านประธานค่ะ”

“ชานนท์ คิม... อ๋อ... ” เอรินทวนคำสีหน้าครุ่นคิดแล้วหัวเราะเบาๆ “คงเพราะเป็นลูกครึ่งเกาหลีนี่เองถึงว่าสิคะ ดูโอปป้ามากเลย”

“ก็ดูคล้ายอยู่นะคะ” สิมิลันถึงกับหัวเราะขบขันมองเอรินด้วยสายตาเอ็นดู “คุณพ่อเขาเป็นคนเกาหลีส่วนคุณแม่เป็นคนไทย ฉันว่าฉันพาคุณไปส่งที่ห้องพักดีกว่านะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้” หล่อนตอบพลางครุ่นคิดมองไปทางชายหนุ่มคนเมื่อครู่ ที่แท้ยังรีรอสาวสวยอยู่หน้าลิฟท์ พออีกฝ่ายมองตามสายตาหล่อนไปจึงขอตัว

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ขอบคุณคุณมินนี่มากๆ เลยค่ะ” หญิงสาวตอบพลางมองตามทั้งสองตาลอยครุ่นคิด “ชานนท์ อเล็กซ์ คิม คุณคือเจ้าชายในฝันของฉันรึเปล่า ทำไมฉันสังหรณ์ใจว่าเสียงในฝันคนนั้นคือคุณนะ”  

เกือบสามทุ่มเอรินจึงขอตัวออกจากร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงแรมที่วิลเลียมเลี้ยงอำลาความโสด เพราะว่าที่บ่าวสาวยังต้องรับรองเพื่อนฝูงอีกนานนับชั่วโมง หล่อนจึงเดินออกมาตามลำพัง

สะพานฮังเกอร์ฟอร์ดยามค่ำคืนสวยงามไปด้วยแสงไฟประดับสีนวลตาส่องสว่างตลอดแนวทางเดิน ผู้คนยังคงข้ามผ่านสะพานไปมาเป็นระยะ หญิงสาสวหยุดยืนช่วงกลางสะพาน แหงนมองลอนดอนอายที่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมอย่างเพลิดเพลิน สีสันสวยงามหลากสีสลับกันทำให้หล่อนดื่มด่ำกับบรรยากาศจนเวลาผ่านไปนานพอสมควร กว่าจะรู้ตัวก็แทบจะไร้ผู้คนบนสะพาน

ร่างบอบบางกระชับเสื้อกำมะหยี่ตัวหนาก้าวเท้าไวขึ้นหลังได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ไล่มาตามหลัง พอหล่อนหยุดเสียงฝีเท้านั้นก็หยุดตาม พอเร่งเสียงฝีเท้าก็เร็วตาม

ฉับพลันก็รู้สึกถึงแรงกระชากจนเซ หล่อนสะบัดแขนออกวิ่งหน้าตั้งเกือบพ้นราวสะพานลงสู่ถนนใหญ่ แต่อีกฝ่ายเร็วกว่าวิ่งตามมารวดเร็วแล้วหยุดยืนขวางตรงทางเลี้ยวเล็กด้านหน้า เอรินหลับตาปี๋ทั้งทุบทั้งถองใส่ร่างที่ยืนเอามือกันราวสะพานไว้

“ช่วยด้วย! พ่อจ๋า แม่จ๋า”

ชายแปลกหน้ารวบข้อมือบางของหล่อนแน่นก่อนจะตวาด “จะบ้ารึไง ผมไม่ใช่คนร้าย”

“คุณ! คุณอเล็กซ์!” หล่อนสะบัดข้อมือแต่ไม่หลุด “คุณจะทำอะไรฉัน อย่าบอกนะว่ากลางวันเป็นนักธุรกิจส่วนกลางคืนเป็นเสือผู้หญิง”

“บ้ารึเปล่า”

“ก็แล้วคุณทำแบบนี้ทำไม!” หล่อนตวาดข่มขวัญแต่มือแข็งแรงกลับกระชับข้อมือหล่อนแน่นดึงเข้าหาตัว

“หุบปากเดี๋ยวนี้ คุณจะตะโกนให้ได้ยินทั้งถนนหรือไง” ชานนท์ตวาดเสียงอ้อแอ้

“ก็ปล่อยซี้! ไม่งั้นฉันร้องจริงๆ ด้วย ช่วยด้วย!”