ตอนที่ 54 จดทะเบียนสมรส

หลังจากผ่านขั้นตอนการลงทะเบียนและยื่นเอกสารต่างๆ จนครบถ้วน ภีมวัชและอิงลดาก็ถูกเรียกให้เข้ามาในห้องทำงานของเจ้าหน้าที่ทะเบียน

 “เชิญคุณภีมวัชและคุณอิงลดาลงชื่อในทะเบียนสมรสได้เลยค่ะ” เจ้าหน้าที่ยื่นปากกามาให้ทั้งสองคน

อิงลดาใจเต้นแรง เธอรับปากกามาถือไว้ในมือ แล้วมองไปที่ภีมวัชที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาส่งยิ้มบางๆ ให้กับเธอ เป็นยิ้มที่ทำให้ความตื่นเต้นและความประหม่าของเธอคลายลงเล็กน้อย

มือเรียวของหญิงสาวสั่นเล็กน้อยขณะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ ตัวอักษรแต่ละตัวที่เธอเขียนลงไปมีความหมายมากกว่าแค่การเซ็นชื่อ มันคือการเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิต และเธอก็หวังว่ามันจะเป็นบทสรุปที่สวยงามอย่างที่มารดาของภีมวัชตั้งใจ

เมื่อเซ็นชื่อเสร็จแล้ว เธอส่งปากกาให้ภีมวัช เขารับมันมาด้วยรอยยิ้มที่มองเห็นได้ชัดกว่าทุกครั้ง มือแกร่งจรดปลายปากกาลงบนกระดาษอย่างมั่นคงและเด็ดเดี่ยว ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย ตามด้วยลายเซ็นของพยาน

“ยินดีด้วยนะคะคุณภีมวัช คุณอิงลดา หลังจากนี้ก็ถือว่าเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วค่ะ” เจ้าหน้าที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

ภีมวัชมองไปที่อิงลดา ดวงตาคมกริบฉายแววที่ยากจะอ่านออก แต่ในแววตานั้นก็เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

อิงลดาเองก็มองสบตาเขา หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความสุขและความตื้นตัน เธอรู้สึกเหมือนความฝันของเธอกำลังจะเป็นจริงแล้ว

หลังจากออกจากสำนักงานเขต ภีมวัชขับรถพาภรรยาและมารดาไปส่งที่บ้าน เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้าน ภีมวัชก็หันไปพูดกับมารดาที่เบาะหลัง

“คุณแม่ครับ เย็นนี้ไม่ต้องทำอาหารเผื่อผมกับอิงนะครับ”

“จะไปฉลองกันเหรอลูก” ดาริกาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับอมยิ้ม

“ครับ ผมจะพาอิงไปทานข้าวเย็นข้างนอก” ภีมวัชตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“มีเมียแล้วก็ทิ้งแม่เลยนะ” ดาริกาแกล้งทำเป็นน้อยใจ

ภีมวัชยิ้มขำ

“ไม่ทิ้งหรอกครับคุณแม่ คุณแม่ก็สำคัญ อิงลดาก็สำคัญ” เขามองสบตาอิงลดาที่นั่งอยู่ข้างๆ

“แต่สำคัญต่างกัน”

คำพูดของสามีหมาดๆทำให้ใบหน้าของอิงลดาแดงก่ำ เธอหันไปมองหน้าต่างรถเพื่อซ่อนความเขินอาย แต่รอยยิ้มหวานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้ ดาริกาที่เห็นท่าทีของลูกสะใภ้ก็ยิ้มอย่างมีความสุข

“จ้า...แม่เข้าใจ” ดาริกาพูดพลางหัวเราะเบาๆ

ภีมวัชพยักหน้า ก่อนจะลงจากรถไปเปิดประตูให้มารดา อิงลดาลงจากรถตามมา

ทั้งสองยืนส่งภีมวัชออกไปทำงาน ก่อนที่ลูกสะใภ้สาวจะเดินตามแม่สามีเข้าไปในบ้าน สถานะของเธอในตอนนี้คือลูกสะใภ้ไม่ใช่แขกที่อาศัยในบ้านหลังนี้อีกแล้ว

************************

ณ แผนกศัลยกรรมประสาทและสมอง นายแพทย์เจ้าของฉายาหัตถ์น้ำแข็งเดินเเข้ามาในแผนกพร้อมกับรอยยิ้ม

พยาบาลสาวคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านไปถึงกับหยุดชะงัก เธอเบิกตากว้าง แล้วสะกิดเพื่อนที่อยู่ข้างๆ

“แกดูนั่นสิ อาจารย์หมอภีมยิ้มด้วย”

พยาบาลสาวอีกคนรีบหันไปมองทันทีอย่างไม่เชื่อนสายตา ก่อนจะเห็นรอยยิ้มของเขาแล้วเอามือทาบอก

“จริงด้วย ฉันไม่เคยเห็นอาจารย์หมอยิ้มแบบนี้มาก่อนเลย”

รอยยิ้มของภีมวัชไม่ได้เป็นรอยยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย แต่มันเป็นรอยยิ้มที่สดใสและมีความสุขอย่างแท้จริง ดวงตาคมกริบที่เคยดูเย็นชากลับทอประกายแห่งความสุข

พยาบาลและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ต่างก็มองเขาด้วยความประหลาดใจ ปฏิกิริยาของภีมวัชในวันนี้แตกต่างจากทุกวันที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับผิวปากเบาๆ ราวกับคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

“อาจารย์หมอผิวปาก เธอได้ยินไหม”

“ได้ยิน วันนี้อาจารย์กินอะไรผิดมาหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าช่วงวันสองวันนี้มีคนไข้มาก่อกวนเหรอ” สองสาวพยาบาลคุยกัน แล้วหันไปถามพยาบาลวันสามสิบที่เป็นพยาบาลหน้าห้องของเขา

“พี่แจ่มรู้ไหมว่าอาจารย์หมอมีอะไร”

“พี่ไม่รู้” พยาบาลสาวผู้ช่วยส่วนตัวกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่อึดอัด อยากบอกว่าอาจารย์หมอมีคู่หมั้น กำลังอินเลิฟ แต่ก็กลัวว่าจะพูดแล้วยั่งปากพูดลามไปถึงเรื่องอื่นไม่ได้

ทุกคนในแผนกต่างจึงพากันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหมอผู้เย็นชาของพวกเขา เพราะแค่เห็นเขายิ้มได้ก็ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว แต่เขายังผิวปากอย่างอารมณ์ดีอีก แบบนี้ไม่ธรรมดาแล้ว

************************