ตอนที่ 9 "กลัวเข็มฉีดยา!"

ทันทีที่เอกขับรถไปจอดที่หน้าอาคารฉุกเฉิน เขาก็รีบบอกเจ้าหน้าที่ "น้องเขาโดนหมาจรจัดกัดมาครับ จะพามาฉีดวัคซีน"

ฝนยืนนิ่ง หน้าซีด ตัวแข็ง ไม่ยอมเดินเข้าไป เอกจึงคว้าแขนเธอไว้ "เจ็บขาเหรอ? เดินไม่ไหวแล้ว? เอารถเข็นไหม?"

"ไม่ได้เจ็บ! ไม่ได้เป็นไร!" เธอดิ้นพยายามจะขัดขืนไม่ยอมเข้าไป เอกก็คว้าแขนเธอแล้วเดินตามพยาบาลเข้าไป แต่จังหวะเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงสัญญาณฉุกเฉินดังขึ้น ตามมาด้วยรถเข็นผู้ป่วยที่ถูกพยาบาลและเจ้าหน้าที่เข็นอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าห้องฉุกเฉิน ในรถเข็นมีคนไข้ผู้ชายคนหนึ่งเลือดอาบเต็มตัว เอกเห็นภาพก็ถึงกับผงะตกใจ แต่ฝนที่อยู่ใกล้ที่สุดกลับแข็งทื่อ ตัวสั่น และกำลังจะล้มลง

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อฝน "อ้าวฝน! ใครเป็นอะไร? ทำไมไม่เห็นจะโทรบอกพี่?"

ชายในชุดคุณหมอที่กำลังเดินมาพอดี เห็นท่าทางของฝนก็รีบเข้ามาประคองตัวเธออย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งดึงตัวฝนเข้ามากอดแนบอกอย่างแผ่วเบา ขณะที่อีกมือค่อย ๆ กดศีรษะของเธอไว้ไม่ให้เงยหน้าขึ้นไปมองภาพที่อยู่ตรงหน้า เขาแนบกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างนุ่มนวล "ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว หลับตาไว้ หายใจเข้าลึก ๆ นะ"

ฝนรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างประหลาด เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ น้ำตาคลอเบ้า แต่เมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนที่กอดเธอไว้คือใคร เธอก็ดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา "พี่หมอกฤษณ์..." เธอเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา

"เป็นอะไรเนี่ย? ทำไมหน้าซีดขนาดนี้? เหงื่อก็แตกด้วย" คุณหมอใช้มือแตะหน้าผากของฝน เอกทำหน้างงที่ทั้งสองดูสนิทกัน

"เอ่อ...รู้จักกันหรอครับ?" เอกถาม

"อ๋อครับ นี่คุณคือ...?" เสียงคุณหมอลากยาว

"ผมเป็น...ถ้าตอนนี้ก็คือเป็นผู้ปกครองแล้วกันครับ" เอกตอบ

คุณหมอทำหน้างง "ผู้ปกครองหรอ?" แล้วหันไปถามฝน ฝนจึงก้มหน้าลงแล้วบอกว่า "ฝนฝึกงานอยู่กับเขา เขารู้จักกับคุณพ่อค่ะพี่หมอ"

"อ๋อครับ ผมหมอกฤษณ์ครับ 

"ผมเอกภพครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ฝน...เดี๋ยวไปทางนี้กับพี่นะ พี่ทำเรื่องให้" คุณหมอหันไปบอกฝน และให้พยาบาลทำเรื่องให้ "ไปฉีดยา"

ฝนไม่ยอมเดิน เอกยังคงงงกับท่าทางของเธอ แต่หมอกฤษณ์ดูเหมือนจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเอื้อมมือมาจับมือเล็ก ๆ ของฝน แล้วพูดอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัว หายใจเข้าลึก ๆ นะ" พร้อมกับลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน

ใบหน้าของฝนยิ่งดูเป็นกังวลมากขึ้น ทำให้เอกไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลย หมอกฤษณ์ค่อย ๆ พยุงฝนไปที่ห้องสำหรับฉีดวัคซีน

"คุณพยาบาลครับ เดี๋ยวคนไข้คนนี้ผมดูแลเอง รบกวนเตรียมยาไว้ให้ผมด้วยนะครับ...แล้วก็ขอถุงพลาสติกกับกระดาษทิชชูไว้ด้วยครับ"

เอกยืนมองอย่างงุนงง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นขั้นตอนปกติของหมอ ระหว่างที่ฝนกำลังจะถูกฉีดยา เอกที่มองผ่านม่านบาง ๆ เห็นท่าทางของฝนดูเหมือนจะกลัวเข็มมาก เธอหลับตาปี๋ หันหน้าหนีไปอีกฝั่ง ในมือบีบแขนตัวเองแน่น พร้อมกับกัดฟัน นั่นทำให้เอกเข้าใจได้ทันทีว่า ฝนมีอาการกลัวเข็มฉีดยาอย่างรุนแรง เขาก็ไม่พูดอะไร ทำเหมือนไม่ได้เห็น

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงอ้วก เอกรีบหันกลับไปมองอีกครั้ง เห็นฝนกำลังนั่งอ้วกและหมอค่อย ๆ ลูบหลังให้ และเช็ดปากให้ นั่นยิ่งทำให้เอกแปลกใจมาก "สาวน้อยแสนซนที่ดูแก่นแก้วไม่กลัวอะไรคนนี้ กลับกลัวแค่เข็มฉีดยา?"

หลังฉีดยาเสร็จ โดยปกติคนไข้น่าจะลุกขึ้นได้ แต่หมอกลับให้ฝนทิ้งตัวลงนอนพักครู่หนึ่ง คุณหมอเดินออกมาหาเอก

"เมื่อกี้เห็นแล้วใช่ไหมครับ? ถ้าเห็นแล้ว ก็ช่วยทำเป็นไม่รู้เรื่องได้ไหมครับ เจ้าตัวเขาไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้ แต่ดูแล้วคุณน่าจะเห็นกับตาแล้ว"

"อ๋อครับ คือ...เธอมีอาการแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?" เอกถามด้วยความอยากรู้

"จริง ๆ แล้ว...ตั้งแต่ผมรู้จักเธอเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว ตอนนั้นเธอหัวแตก แต่เธอก็ไม่ได้มีอาการเจ็บหรือร้องไห้อะไร แต่พอเธอเห็นว่าตัวเองหัวแตกและมีเลือดไหล เธอก็หมดสติไปเลยครับ"

หมอกฤษณ์อธิบายเพิ่มเติม "หลังจากนั้น เวลาที่มีฉีดวัคซีนหรืออะไร ฝนเขาก็มักจะแอบหนีอยู่เป็นประจำ ยิ่งนานวันก็ยิ่งรู้ว่าเขาไม่ชอบทุกอย่างที่อยู่ในโรงพยาบาล เธอบอกไม่ชอบเข็ม ไม่ชอบกลิ่นของโรงพยาบาล แม้กระทั่งเลือดก็เห็นไม่ได้เลย อาการเหล่านี้เป็นภาวะโรคกลัว (Phobia) ชนิดหนึ่งครับ เรียกว่า โรคกลัวเลือด-การบาดเจ็บ-เข็ม (Blood-Injection-Injury Phobia) 

"อาการที่คุณเห็นเมื่อกี้ที่หน้าซีด เป็นลม หรือคลื่นไส้ คือการตอบสนองของระบบประสาทอัตโนมัติ ซึ่งต่างจากคนส่วนใหญ่ที่หัวใจจะเต้นแรงเวลาตกใจ แต่ในผู้ที่เป็นโรคนี้ หัวใจจะเต้นช้าลงและความดันโลหิตจะลดลงอย่างรวดเร็ว ทำให้เลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอ จนเกิดอาการหน้ามืดและเป็นลมได้"

"ยังไงก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้หน่อยนะครับ สงสารเขา ไม่อยากให้เขาเสียหน้า ขอเถอะนะครับ"

"ครับ เข้าใจแล้วครับ" เอกพยักหน้า

"งั้นตามผมมาที่ห้องหน่อยครับ" หมอกฤษณ์พาเอกไปที่ห้อง จากนั้นเขาก็อธิบายเกี่ยวกับอาการและสิ่งที่ต้องปฏิบัติ "ฝนต้องมาฉีดยาให้ครบจำนวนเข็ม ตามโปรแกรมคือมีทั้งวัคซีนบาดทะยักและวัคซีนพิษสุนัขบ้า วัคซีนบาดทะยักผมต้องฉีดให้อยู่แล้วครับ เพราะในช่วง 5 ปีที่ผ่านมาผมคิดว่าเธอคงไม่ได้ฉีดหรอก เพราะกลัวเข็มขนาดนั้น"

"หลังจากนี้ก็ต้องมาตามนัดนะครับ แต่ถ้าผมจะรบกวนก็คือต้องมีคนพาเธอมา ถ้าไม่อย่างนั้นเธอก็จะแอบหนีอยู่ดี ยังไงก็มาไม่ถึงโรงพยาบาล จะเป็นที่บ้านหรือจะรบกวนคุณก็ได้นะครับ ยังไงก็ฝากด้วย หรือถ้ามันเกินหน้าที่ เดี๋ยวผมโทรบอกคุณอานพก็ได้ครับ?"

เอกสงสัย "คุณหมอรู้จัก...คุณอานพด้วยเหรอครับ?"

"อ๋อครับ เป็นคุณอาของผมเอง"

"อ้าว! งั้นคุณก็เป็นพี่ชายที่ฝนพูดถึงสิ"

"อ๋อครับ เธอพูดถึงผมด้วยหรอครับ?"

"เธอก็บอกว่ามีทั้งพี่ชายและพี่สาวประมาณนี้ครับ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคุณหมอ...แล้วคุณหมอทำไมถึงมาเป็นหมอครับ น้องสาวกลัวเข็มฉีดยา แต่ทำไมพี่ชายดันมาเป็นหมอ?"

หมอกฤษณ์ใช้สายตาหวานซึ้งเมื่อพูดถึงฝน "ที่ต้องเป็นหมอ...ก็เพราะเธอนี่แหละครับ"

เอกอึ้งไปกับคำตอบนั้น ทำให้เขารู้สึกสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสองคนมากขึ้นกว่าเดิม ว่ามันคืออะไรกันแน่?