ตอนที่ 10 ความลับที่เปิดเผย

หลังจากหมอกฤษณ์อธิบายเรื่องอาการของฝนเสร็จ เขาก็อาสาจะไปส่งฝนเองที่บ้าน แต่เอกก็กล่าวขึ้นว่า "ไม่รบกวนคุณหมอดีกว่าครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นเวลางานกับผมด้วย ผมควรต้องรับผิดชอบ อีกอย่างก็ต้องกลับทางเดียวกันอยู่แล้ว เพราะตอนนี้เช่าบ้าอานพอยู่"

หมอกฤษณ์ยิ้มบาง ๆ "อ้าว นี่คุณเช่าบ้านตรงสวนพอดีเลยเหรอครับ?"

"ใช่ครับ" เอกตอบด้วยสีหน้าประหลาดใจ

"แปลกจัง ปกติฝนหวงบ้านหลังนั้นมาก ทำไมคุณอาถึงยอมให้คุณมาเช่า คุณน่าจะมีของดีนะ" หมอกฤษณ์หัวเราะเบา ๆ อย่างมีนัยยะ

เอกยิ้มและหัวเราะตาม "เปล่าครับ ไม่มีอะไร แค่รู้สึกถูกชะตาคุยกันถูกคอตั้งแต่เจอกัน พอดีผมย้ายมาทำงานที่ต่างจังหวัดด้วย"

"อ๋อ... งั้นฝากด้วยนะครับ แล้วก็หลังจากนี้ก็รบกวนช่วยพาเธอมาฉีดยาให้ครบตามจำนวนเข็มด้วยนะครับ" หมอกฤษณ์มองหน้าเอกอย่างขอร้อง

ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน ฝนก็เดินเซไปเซมาอย่างงุนงงเข้ามาหา เอกรีบเข้าไปประคองตัวเธออย่างอ่อนโยน "รถจอดตรงไหนครับ ไกลไหม?"หมอกฤษร์ถาม

"อ๋อ ไม่ไกลครับ อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง" เอกตอบด้วยความเป็นห่วง

 "เอารถเข็นไหมฝน?"หมอกฤษณ์หันไม่ถามฝน

"ไม่เป็นไรค่ะพี่หมอ ฝนเดินไปได้" เธอปฏิเสธอย่างเขินอาย

เอกคว้าแขนฝนแล้วค่อย ๆ พยุงเดินไปอย่างระมัดระวัง หมอกฤษณ์มองตามด้วยสายตาห่วงใยแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขายังไม่หมดเวร

เอกขับรถออกมาจากโรงพยาบาลในตอนพลบค่ำ บรรยากาศในรถเงียบผิดปกติ จากที่เคยมีเสียงเจื้อยแจ้วของฝน ตอนนี้กลับเงียบสนิทเหมือนไม่มีใครอยู่ เอกเหลือบมองเธอข้าง ๆ เธอหลับตาพริ้มไม่รู้ว่าเพราะความกลัวหรือฤทธิ์ยา แต่เธอก็หลับไปตั้งแต่ขึ้นรถ

เขาจอดรถข้างทาง หยิบเสื้อแจ็กเกตมาห่มให้เธออย่างเบามือ แล้วปรับเบาะที่นั่งให้เอนลงเล็กน้อย ในจังหวะที่เอื้อมตัวไปปรับเบาะ ใบหน้าของเขากับเธอชิดกันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ เอกมองใบหน้าจิ้มลิ้มของหญิงสาวที่หลับอยู่ และเผลอคิดอะไรที่ไม่ควรคิด เขาจ้องมองไปที่ริมฝีปากบางอมชมพูของเธอแล้วเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เขารีบผละตัวออกเพราะกลัวว่าทุกอย่างจะเกินเลยไปมากกว่านี้ เขานั่งตั้งสติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขับรถออกไป

"ถึงบ้านแล้วครับ แต่ถึงบ้านพักพี่นะ ฝนยังไม่ตื่น" เอกคิดว่าไม่ควรไปส่งเธอที่บ้านในสภาพนี้ "วันนี้เอารถจอดไว้นี่แหละ เดี๋ยวพี่ขับไปส่งนะ"

"ได้ค่ะ แต่ฝนขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหม?" เธองัวเงียลืมตาขึ้น

"ได้ครับ" เอกตอบด้วยความเป็นห่วง "ปวดแผลไหม? ทั้งรอยฉีดและรอยหมากัด กินยาก่อนนะแล้วค่อยกลับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

ฝนไม่ตอบ เธอลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านที่คุ้นเคยเพื่อทำธุระส่วนตัว ทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็รู้สึกหน้ามืดอีกครั้ง ร่างกายอ่อนแรงลงไปกองกับพื้น

เอกที่ยังคงรออยู่ได้ยินเสียงดังจึงรีบวิ่งเข้าไป ก็พบร่างเล็กของหญิงสาวหมดสติอยู่บนพื้น เขารีบช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มไปวางบนเตียงนอน เพราะเกรงว่าถ้าวางบนโซฟา เธออาจจะตกลงมาได้ ในขณะที่วางร่างบางลงบนเตียง ภาพของเธอที่ไม่ได้สติทำให้อาการของเธอดูขัดแย้งกับภาพที่เขาเคยเห็นทุกครั้งที่ผ่านมา "เด็กคนนี้ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่แสดงออกเลยเหรอ ทำไมจิตใจถึงอ่อนแอขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" เอกสงสัย

เขานั่งลงข้างเตียง หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการของฝน และพบว่าเป็นโรคกลัวอย่างที่หมอบอก โชคดีที่มันไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่อาจจะอยู่ติดตัวไปตลอดชีวิต เอกสะดุดกับความคิดและคำพูดของหมอกฤษณ์ที่บอกว่า "มาเป็นหมอก็เพราะฝน" "หรือว่าเขาห่วงน้องสาวถึงขนาดนั้นเลยเหรอ หรือยังไงกันแน่" เขาคิดในใจ ใจอยากจะถาม แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เขาจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้กับตัวเองเงียบ ๆ

เมื่อความลับถูกเปิดเผย

นพพล พ่อของฝน วิ่งเข้ามาหาเอกด้วยความเป็นห่วง "เป็นไงเอก น้องเป็นอะไร?"

"ผมต้องขอโทษคุณอาด้วยนะครับ ที่ดูแลฝนไม่ดี... พอดีเธอโดนหมากัด" เอกอ้อมแอ้มตอบ

นพพลมองดูขาของลูกสาวแล้วถอนหายใจเบาๆ "คงไม่เป็นอะไรมากหรอก... เด็กคนนี้เป็นแบบนี้แหละ ชอบเล่นกับหมาไปทั่ว บอกหลายครั้งแล้วว่าให้ระวัง" เขาก้มลงสำรวจอาการลูกสาวอีกครั้ง "แต่ทำไมถึงหมดสติล่ะ? เขาหลับไปเฉยๆ เหรอ?"

เอกมีท่าทีอึดอัด "คือ... ผมก็ไม่อยากถามหรอกครับ แต่ไหนๆ ก็รู้เรื่องแล้วว่าฝนมีอาการเป็นโรคกลัวแบบนี้ บังเอิญว่าผมเห็นเหตุการณ์แล้วเลี่ยงไม่ได้ คุณหมอที่เป็นหลานคุณอาเลยต้องบอกผม แต่ผมรับปากแล้วว่าจะทำเป็นไม่รู้เรื่องครับ"

นพพลถอนหายใจยาว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปลงตก "รู้แล้วสินะเรื่องนี้... ก็ตามนั้นแหละ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปแล้วกัน สงสารเจ้าตัวเขา ยิ่งฟอร์มจัด ฟอร์มเยอะอยู่ เก่งไปซะทุกเรื่อง กลัวคนรู้ว่ามีปมด้อย... เขาไม่อยากให้ใครเห็นด้านอ่อนแอของตัวเอง" น้ำเสียงของคนเป็นพ่อเจือไปด้วยความปวดร้าว "แค่ตอนเด็กๆ เพื่อนล้อว่าไม่มีแม่เขาก็เสียใจมากพอแล้ว คงไม่อยากให้มีใครมาล้อเรื่องร่างกายตัวเองอีก"

เอกมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็เข้าใจความคิดของฝน "ผมว่ามันก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกนะครับ"

นพพลส่ายหน้า "ก็จริง... แต่สำหรับลูกสาวอา เขาเป็นแบบนั้น เขาไม่อยากให้ใครรู้จุดบกพร่องของตัวเอง กลัวว่าคนที่รู้จะใช้จุดอ่อนนั้นมาทำร้ายเขา" นพพลหันมาสบตาเอก "ยังไงอาก็ฝากด้วยแล้วกันนะ พยายามเก็บไว้เป็นความลับ เขาไม่อยากให้รู้ก็ทำเป็นไม่รู้ต่อไป"

"ครับ" เอกรับคำอย่างเข้าใจ "ครับคุณอา แล้วพี่ชายที่เป็นหมอ เขารู้เรื่องนี้มาตั้งแต่แรกเลยเหรอครับ?"

"รู้สิ... รู้มาตั้งแต่ตอนเด็กๆ แล้ว"

"อ๋อครับ... เขาก็ฝากกำชับผมไว้เหมือนกันว่าให้ทำเป็นไม่รู้" เอกยิ้ม "ฝนคงจะสนิทกับพี่ชายคนนี้มากเลยนะครับ"

นพพลพยักหน้า "น่าจะเรียกว่าสนิทที่สุด... ในบรรดาคนที่รู้จักที่นี่" เขามองลูกสาวด้วยความเอ็นดูปนขบขัน "ไม่รู้จะหาแฟนได้รึเปล่า มัวแต่ดูแลน้องจนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง... คนพี่ก็ตามใจน้องเหลือเกิน คนน้องก็ติดพี่แจ" นพพลส่ายหัว แล้วหันไปมองฝนที่ยังคงหลับอยู่

"แล้ว... อาควรจะปลุกฝนดีไหม หรือรอให้เขาตื่นเอง"

"อย่าไปกวนเขาเลยครับคุณอา เดี๋ยวให้เขานอนที่นี่ก็ได้ ผมจะไปเช่าโรงแรมข้างนอก"

"ไม่ดีมั้งเอก... กลับไปกลับมา มันก็แปลกๆ" นพพลเสนอทางออก "ถ้างั้น ถ้าไม่ลำบากไป... ไปนอนที่กระท่อมริมบึงได้ไหมล่ะ ที่นั่นมีทุกอย่าง"

"ได้ครับคุณอา ไม่มีปัญหา" เอกตอบรับอย่างรวดเร็ว "ว่าแต่... เจ้าตัวเขาจะยอมไหม"

"เดี๋ยวอาบอกเขาให้ ยอมไม่ยอมก็ต้องยอมแหละ เพราะตัวเองมาหลับอยู่บ้านคนอื่นเขา" นพพลยิ้ม "ถ้างั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปสิเอก ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ช่วยอุ้มน้องเข้าไปในห้องให้หน่อยได้ไหม? ห้องนี้เมื่อก่อนก็เป็นห้องของเขาแหละ"

"ไม่มีปัญหาเลยครับคุณอา" เอกเดินเข้าไปช้อนร่างเล็กขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ราวกับเธอน้ำหนักเบาราวปุยนุ่น จากนั้นเขาก็วางเธอลงบนเตียงในห้องนอน นพพลเข้ามาห่มผ้าให้ลูกสาวอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องพร้อมกัน เอกใช้มือล็อกประตูแล้วยื่นกุญแจให้ แต่พ่อของฝนกลับยิ้มให้ "ไม่เป็นไรหรอก เอกถือไว้ก็ได้... เก็บไว้เถอะ"

"งั้นก็ได้ครับคุณอา" เมื่อนพพลแยกกลับไป เอกก็เดินไปที่กระท่อมริมบึง

ใต้แสงจันทร์

เมื่อไปถึงกระท่อมน้อยของฝน เอกมองไปรอบๆ ภายในถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่น่ารัก มีภาพถ่ายของฝนตอนเด็กๆ และภาพวาดธรรมชาติประดับอยู่ทั่ว ภายในกระท่อมมีเพียงฟูกที่นอนและผ้าห่ม เอกนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ก็ไม่กล้ากลับไปบ้านเพราะฝนยังคงหลับอยู่ เมื่อมองลงไปยังบึงน้ำใสเบื้องหน้า เขาก็คิดขึ้นมาได้ในทันทีว่า... "อาบน้ำในบึงนี้ก็เป็นทางออกที่ดี"