บทที่ 11

หลังจากการก้มหัวคำนับสามครั้ง น้ำตาก็ไหลลงบนใบหน้าของแฮโรลด์ แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

เขารู้ว่าตอนนี้คุณย่าของเขาผิดหวังและโกรธมากดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่ควรบุ่มบ่ามใส่เธออีก

คุณท่านวิลสันถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากเห็นแฮโรลด์คุกเข่าและยอมรับความพ่ายแพ้

เธอไม่ได้ต้องการที่จะให้หลานชายคนโปรดของเธอต้องมาก้มหัวให้ชาร์ลีผู้ไร้ค่าคนนี้แต่อย่างใด แต่พวกเขาได้เดิมพันที่เกี่ยวข้องกับเธอ

ด้วยความที่เธอเป็นชาวพุทธอย่างเต็มตัว ถ้าแฮโรลด์ไม่รักษาสัญญาเธอก็คงกลัวเวรกรรมที่จะมาเยือนเธอมาก มันจะทำให้เธอมีปัญหาในการกินการนอนอย่างเป็นแน่

ดังนั้นเธอจึงมองไปที่แฮโรลด์และพูดอย่างเรียบเฉยว่า “แฮโรลด์ถือว่าเรื่องนี้เป็นบทเรียนสำหรับเธอนะ ครั้งต่อไปอย่าเดิมพันอะไรที่เธอไม่มั่นใจ แม้ว่าเธอต้องการที่จะเดิมพัน ก็อย่าให้ครอบครัวเข้าไปเกี่ยวด้วย!”

แฮโรลด์พึมพำด้วยใบหน้าเศร้า “ได้ครับคุณย่า ผมทราบดีแล้วครั้งนี้ ผมจะไม่ทำอีก…”

ขณะที่เขาพูดดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ชาร์ลีอย่างร้ายกาจพลางคิดว่า ‘ไอสารเลว! แกกล้าบังคับให้คนอย่างฉันคุกเข่าต่อหน้าคนอย่างแกได้ยังไง วันนี้แกทำให้ฉันเสียหน้ามาก ฉันสาบานว่าฉันจะเอาคืนไม่ช้าก็เร็ว!‘

จากนั้นคุณท่านวิลสันกล่าวว่า “วันนี้เป็นวันที่ดีของบ้านเรา เพราะแคลร์ได้รับข้อสัญญา ตอนนี้ทุกคนเราต้องรีบเตรียมการแล้ว เราต้องใช้โอกาสครั้งนี้ในการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ป!”

ชาร์ลีพูดขึ้นมาว่า “คุณย่าครับ เพราะว่าแคลร์ประสบความสำเร็จในการทำข้อตกลงครั้งนี้ คุณย่าไม่คิดว่าจะประกาศแต่งตั้งแคลร์เป็นผู้อำนวยของบริษัทตามที่คุณย่าเคยได้สัญญาไว้สักหน่อยหรือครับ?”

คุณท่านวิลสันขมวดคิ้วพร้อมความคิดที่แล่นอยู่ภายในใจ

เธอบอกว่าใครก็ตามที่ชนะสัญญาครั้งนี้จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้อำนวยการของบริษัท

อย่างไรก็ตามแคลร์ไม่ใช่หลานคนโปรดของคุณย่า สามีขี้แพ้ของเธอทำให้หญิงชราหงุดหงิดอยู่เสมอและความคิดบางอย่างก็ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจเธออีกครั้ง

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าแคลร์อยู่เหนือการควบคุมของเธอ หลังจากที่แคลร์ได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งระดับสูงในบริษัท? แล้วหากเป็นเช่นนั้นเธอจะทำอย่างไร?

ในทันใดนั้นเธอต้องการถอนคำสัญญา เพราะว่าเธอไม่ได้ให้คำสาบานเมื่อเธอทำสัญญาเช่นนั้น ดังนั้นเธอจะไม่รู้สึกแย่เลยถ้าเธอคืนคำพูด

อย่างไรก็ตามหากจะประกาศในทันทีหลังจากที่แคลร์ทำข้อตกลงนั้นคงดูไม่ฉลาดเท่าไรนัก เธอจึงพูดว่า “เอาแบบนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้ฉันจะจัดงานเลี้ยงเชิญบุคคลที่มีชื่อเสียงและมีอิทธิพลทั้งหมดในโอลรัสฮิลล์มาร่วมงานเลี้ยง และในงานเลี้ยงฉันจะประกาศอย่างเป็นทางการว่าเราได้ร่วมมือกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ปและการแต่งตั้งผู้อำนวยการคนใหม่”

ชาร์ลีโล่งใจด้วยความพึงพอใจหลังจากได้ยินคำกล่าวของคุณท่านวิลสัน

แคลร์ยังยิ้มอย่างดีใจ ในที่สุดตำแหน่งผู้อำนวยการก็ตกเป็นของเธอ เธอไม่ต้องมารู้สึกนอกคอกและโดดเดี่ยวอีกต่อไป และในที่สุดพ่อแม่ของเธอก็สามารถยืดอกและภาคภูมิใจในตัวเธอได้!

คุณท่านวิลสันหันไปมองที่แคลร์และพูดว่า “แคลร์ ฉันต้องการให้หลานทำอะไรให้ฉันหน่อย”

“ได้ค่ะคุณย่า อะไรหรือคะ?”

“ฉันอยากให้เธอติดต่อท่านประธานของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปและเชิญเขามาร่วมงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้”

หลังจากหยุดคิดครู่หนึ่ง เธอพูดต่อว่า “ถ้าเขาสามารถมางานเลี้ยงของเราได้ มันจะเป็นการยกระดับหน้าตาในสังคมให้กับครอบครัวของเราเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ยังจะผลักดันชื่อของเราสู่สาธารณะทำให้ครอบครัวของเรามีชื่อเสียงมากขึ้น!”

แคลร์ครุ่นคิดอยู่อีกพักหนึ่งและพูดอย่างลังเลว่า “แต่… หนูแค่ไปกับรองประธานดอริส ยังเท่านั้นไม่พบท่านประธาน… คุณย่าไม่คิดว่าจัดงานเลี้ยงตอนนี้มันดูเกินไปหน่อยเหรอคะ เพราะเราเพิ่งจะได้เซ็นสัญญา…”

“แล้วทำไม? ฉันอยากจะบอกกับทุกคนในโอสรัสฮิลล์ว่าตอนนี้เราเป็นพันธมิตรกับเอ็มแกรนด์กรุ๊ปแล้วและตระกูลเราจะประสบความสำเร็จและร่ำรวยมากขึ้น!”

คุณท่านวิลสันกล่าวต่อว่า “ถึงแม้ว่าท่านประธานของพวกเขาจะไม่ต้องการมา แต่เธอก็สามารถเชิญคุณดอริส ยังมาสิ เหมือนกันนั่นแหละ เพราะเขาเป็นอันดับสองของเอ็มแกรนด์กรุ๊ป ดังนั้นเขาก็จะเป็นแขกผู้มีเกียรติในงานเลี้ยงของเราด้วยเช่นกัน”

เธอยิ้มด้วยความตื่นเต้นเมื่อคิดถึงคืนวันพรุ่งนี้ เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอสูบฉีดด้วยเลือดที่ร้อนแรงเมื่อเธอจินตนาการถึงความร่วมมือที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้น และตระกูลต่าง ๆ ที่เคยเลือกปฏิบัติกับตระกูลวิลสันจะต้องถ่อมตัวและอยู่ภายใต้ตระกูลวิลสันอย่างแน่นอน

ตระกูลวิลสันจะกลายเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพลและมีหน้ามีตาในแวดวงสังคม!

แคลร์ครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะตอบอย่างจริงจังว่า “ได้ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว หนูจะลองดูนะคะ…”

“ไม่ใช่แค่ลอง! แต่เธอต้องทำ!"

แคลร์พยักหน้าอย่างอึกอักจากนั้นหันไปหาชาร์ลีแล้วกระซิบว่า “ฉันจะทำยังไงดี? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านประธานไม่เข้าร่วม และจะเป็นยังไงถ้าคุณดอริส ยังก็ไม่อยากมาด้วย”

ชาร์ลีหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ลองดูก่อนสิครับ คุณมีเบอร์ของคุณดอริส ยังใช่ไหม? บางทีเขาอาจจะตกลงทันทีที่คุณโทรหาเขาก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ จริงไหม?”

จุดประสงค์ของงานเลี้ยงไม่เพียงแต่แสดงให้เห็นถึงความสำเร็จของตระกูลวิลสันเท่านั้น แต่ยังเป็นการประกาศการเลื่อนตำแหน่งของแคลร์ให้กับทุกคนอีกด้วย

ในฐานะสามีของเธอคงเป็นงานที่น่ายินดีที่ได้สนับสนุนภรรยาของเขา เพื่อเฉลิมฉลองการเลื่อนตำแหน่งที่สำคัญของเธอ

ตอนนี้แคลร์ยังไม่รู้ว่าสามีของเธอเป็นท่านประธานของเอ็มแกรนด์กรุ๊ป เธอขยับนิ้วอย่างกระวนกระวายและถอนหายใจก่อนพูดว่า “เขาเป็นถึงท่านประธานบริษัทเอ็มแกรนด์ ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นายน้อยจากตระกูลที่ร่ำรวยมากในอีสต์คลิฟฟ์ คนอย่างเขาจะต้องยุ่งกับธุระประจำวันทั้งวันแน่ แล้วเขาจะมีเวลาว่างไปร่วมงานเลี้ยงเล็ก ๆ ได้ยังไง…”

ชาร์ลีหัวเราะและพูดว่า “ผมไม่คิดอย่างนั้น บางทีเขาอาจเป็นคนที่ใช้เวลาอยู่กับภรรยาที่บ้านทุกวัน ทำอาหาร และซักผ้าตลอดทั้งวันก็ได้ ใครจะไปรู้?"

แคลร์กลอกตามาที่เขาและล้อว่า “นี่คุณคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนคุณเหรอคะ?”

ชาร์ลีพยักหน้า “ใช่ครับ บางทีท่านประธานของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปอาจจะเหมือนกับผมก็ได้…”

แคลร์เม้มริมฝีปากแล้วพูดเสียงต่ำ “พอเลย! มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ!”