25. หวง?

"นั่นสิจะพลาดทำไม" ไม่ใช่เสียงของบุคคลแถวนี้ ทว่าเป็นของผู้มาเยือนตึกคณะคนใหม่ นั่นคือมารีนเอง มือบางยังกำเสื้อช็อปสีเลือดหมูแน่น ช่วงอากาศร้อนๆไม่แพ้ข้างในใจระอุกว่า

   พอชายหนุ่มบอกว่าต้องรีบใช้ เธอก็วานช่างแต่งกายบวกกับเพื่อนสาวดูแลงานต่อ หากอาจารย์คณะเขาเอ็ดดุ จะได้ไม่เสียเวลาอธิบาย แม้รู้ทั้งรู้มหาวิทยาลัยเกือบทั้งหมดจะเกรงใจตระกูลมาเฟียก็ตาม

"อ้าว...น้องรีนเอง แล้วนั่นเสื้อช็อปใครว่ะ" คิริวที่เล็งเธอดั่งเป้าหมาย ส่งขนมจีบตั้งแต่สมัยปีหนึ่ง รีบจ้ำอ้าวมาระยะใกล้ ก้มหมายสำรวจป้ายชื่อบุคคลต้องสงสัย

"ฝากไปให้เพื่อนด้วย เสียเวลาชะมัด" แต่เธอดันโยนให้อีกฝ่ายรับเสียก่อนทักทาย ชายหนุ่มถือวิสาสะจับเสื้ออ่านชื่อเอา หน้าสวยหงุดหงิดเห็นได้ชัด หมุนตัวเตรียมเดินกลับไปลานเวที

หมับ!!!

"รีบกลับไปหาไอเวรเหรอ มานี่สิช่วยดูป้ายหน่อยไหนว่าเก่งออกแบบ" ซายน์ไม่รีรอคว้าข้อมือเล็ก พร้อมดึงเสื้อชอปในมือเพื่อน นัยน์ตาคมกึ่งบังคับสั่งเธอนั่งลงเก้าอี้ตรงกองป้ายมหึมา แล้วนำผ้าบางๆไว้ตกแต่งประดับซุ้ม ปิดชายกระโปรงตัวสั้นร่นขึ้นดูขัดใจ

   ส่วนเนยถอยหลังเล็กน้อย ส่งสายตาขอความเห็นให้ต้ากับคิริวช่วยชี้แจง ผู้หญิงด้วยกันย่อมมองออก แต่ยังไม่รู้สถานะอันแท้จริงเท่านั้นเอง

"เด็กนายยืนชะเง้อขนาดนั้น จะรออะไรอยู่ล่ะ" ไม่วายน้ำเสียงหวานพูดแขวะ

~เหตุใดหัวใจเจ้ากรรมแผงฤทธิ์โวยวายหนักหนา หรือคนตรงหน้ามีผลบางอย่างต่อความรู้สึก~

"สั่งมาสิอยากให้ทำไง แล้วฉันจะไม่ขัด" คนบอกไม่ได้สนใจอะไรต่อ ย่อตัวลงเขยิบใกล้เก้าอี้ร่างบาง วางท่อนแข็งแรงบนหน้าขาขาว แล้วใช้มืออีกข้างจับแปรงทาสี ใบหน้าคมคายยามมองด้านข้าง ช่างดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างมาก แม้แต่หญิงสาวข้างกาย

"ไปให้เหยื่อโดนเสือกินมั้ง" คนตัวเล็กเอาใหญ่ วางข้อศอกเท้าคางกับบ่ากว้าง เหน็ดเหนื่อยตั้งแต่กลางดึก พึ่งได้พักนั่งก็ตอนนี้ เธออ่านรายละเอียดผ่านกระดาษใบเล็ก เลี่ยงทะเลาะคารมเช่นทุกครั้ง

"เสียใจด้วยนะ ฉันมียัยนกแก้วปากแจ๋วแล้ว" แต่แล้วคำพูดยิ่งสะกิดต่อมอารมณ์อยู่เสมอ

"มันจิกตายนะเผื่อนายลืม!"

"ยอมตายคาเตียงอ่ะเอาไหม"

"ทะลึ่ง!!!ส่งแปรงมาเร็ว จะช่วยทาอันนี้คณะของเบลนี่ คิดถึงขึ้นมาเลย" คนถูกสั่งยอมยื่นให้โดยดี เขาเองเลือกแปรงขนาดเล็กกว่าตามเก็บขอบมุมคม ท่ามกลางหลายสายตาสนใจความสัมพันธ์นี้

"พวกเขาคบกันหรอคะ?" เนยหันถามชายหนุ่มสองข้าง เอาถุงน้ำต่างๆยัดใส่มือพานอารมณ์เสีย อดเป็นเหยื่อสาวน้อยร้อยลีลาบนเตียง ให้เสืออย่างเขาจับกินแก้กระหาย

"เหมือนพวกเราพลาดอะไรกันไปว่ะ" คิริวพูด หรือเพื่อนสนิทซุ่มคบอดีตดาวคณะ ชิ่งตัดหน้าคนตามจีบอย่างเขา

"หรือที่เสือมันเงียบ เพราะมันมีของดีแต่ไม่พูด" ต้ารีบพูดเสริม

"จบงานเดี๋ยวพาไปหาเบลกับเฮียไม้เอาไหมล่ะ" พอคนอื่นทำท่าเตรียมเข้าช่วย เพื่อเร่งแข่งกับเวลาของคณะอื่นประกวด ซายน์โบกมือไล่รุ่นน้องออกจากชิ้นงานตรงนั้น กระทั่งเพื่อนสนิทสองคนยังพลอยโดนหางเล่ไปด้วย

"เอาสิ ใจดีแบบนี้บ่อยๆหน่อยซายน์" เธอเผลอยิ้มแย้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงสวย แต่ยังนิสัยชอบกวนไม่เลิก ยักคิ้วตามหลังสองสามที

"ชักจะ...ไม่โอเคล่ะ"

"หยอกๆ เหมือนหมาหยอกไก่อ่ะเล่นๆเอง" มือบางทำท่าขยุ้มหมั่นเขี้ยว กลายเป็นอารมณ์ดีผิดเมื่อกี้

"เธอเป็นหมา?" แม้ทั้งคู่จะช่วยกันทาสี คนตัวสูงยังสนใจประโยคสุภาษิตไทย เหลียวหันมองรอคำตอบ

"ป่าว...ฉันเป็นไก่ นายเป็นหมาหน่ะ" เธอแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ จับแปรงทาสีจ่อใบหน้าสาก ตอนเขาเปลี่ยนอารมณ์กระทันหัน ราวตกใจข้อความเฉลยสุดท้าย

"มารีน!!!"

สามชั่วโมงถัดมา_

"ใครเอาพวกแมงกระพรุนรนไฟมาเป็นกรรมการว่ะ รุกรี้รุกรนไม่ทำเชี้ยไร" หลังจากผลการตัดสินตั้งนาน แม้ผ่านช่วงเย็นแล้ว ผู้คนยังสนใจยืนข้างเวทีแนบแน่น ฮาเกนเริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียว นายแบบบนเวทีกล้าเหยียดยิ้มใส่ อยากจะขึ้นไปประลองสักตั้ง ถ้าไม่ติดตรงมีกล้องออกสื่อมวลชนพาภาพลักษณ์เสียหาย

   พี่สาวตัวแสบดันหลอกว่า นางแบบค่ายดังร่วมเดินประกวด มีหรือชายชาตรีจะไม่กระตือรือร้น เฝ้ารอชมจนจบการแข่งขัน

"ไม่ติดว่าเป็นงานเธอนะ ล่อหน้าแมร่งกลางเวทีเลย" เขาเองไม่ได้อยากจะมายืนชมอะไรพวกนี้เลย หากมารีนไม่ขู่ว่าจะกลับไปนอนคอนโด คงอยู่ตึกคณะวิศวะเล่นทดลองหุ่นยนต์รอ พ่นลมหายใจหงุดหงิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยืนเท้าเอวสอบจ้องเอาเรื่อง

"ว่าแต่เฮียซายน์ทำไมต้องมากับเจ้อะ?" รุ่นน้องนึกสงสัยแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ทำผู้ถูกเอ่ยชื่อมองเลิกลัก เยลลี่เองยังไม่รู้เรื่องราวของสองคน ยังกระพริบตามปริบไร้คำอธิบายช่วย

"เห็นยืนโง่ๆตากแดดเลยทักดู" นิสัยปากเสียมีไหวพริบบอกรวดเร็ว กระตุ้นต่อมโมโหเพียงเสี้ยวนาที ชนิดคนถูกเอ่ยถึงเลือดร้อนขึ้นหน้า เหลียวมองพร้อมกันทั้งหมด

"ถ้าจะทักคนอื่นแบบนี้ เอาปากไปคาบเศษขยะเก็บใส่ถังดีกว่าเหอะ"

"พอๆ สมมุติถ้าพวกพี่เป็นผัวเมียกัน สงสัยลูกตรอมใจตั้งแต่ในท้องแน่อะ" รุ่นน้องนึกขำๆ ใครหนอใครแอบปล่อยข่าวลือว่าสองคนคบหากัน ช่างพึลึกเกินเรื่องเหลือเชื่อ เขาเพ่งเล็งหุ่นนางแบบต่างคณะ ยกมือชูทักทายกันระยะไกล คาดการณ์จบงานคงได้กินเหยื่อชั้นดี

"ฟ้าจะผ่าไอเกน!" ร่างบางเอี้ยวตัวหนีไปด้านซ้าย เบะปากให้ความคิดน้องชาย มีอย่างที่ไหนคนปากเสียกับปากจัดมาเจอกัน วันๆคงประสาทเสียจนระเบิดตัวเองตาย

"สยองฉิบหาย!" ส่วนซายน์เอี้ยวตัวหมุนทางขวา แค่คิดว่าลูกตัวเอง จะได้ยินเสียงแหลมแวดๆใส่ในทุกเวลา คงร้องงอแงปฏิเสธหน้าที่บุพการีของจริง ลูกตัวน้อยคงกลั้นใจนอนตายคาอก

"ผมก็สยอง ถ้าได้เฮียเป็นพี่เขย"

...........................................................