ตัวละครสำคัญ

4

ตัวละครสำคัญ

เดิมทีโจวจี้หยวนไม่อยากให้นางไปแต่เมื่อน้องสาวออดอ้อนมีหรือพี่ชายคนนี้จะทนได้ สุดท้ายก็ยอมให้นางไปแต่โดยดี หากไม่ต้องไปตรวจดูการค้าอื่น เขาคงตามไปไม่ให้นางคาดสายตาเป็นแน่

เช้าวันต่อมาโจวเจียวเจียวตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางจัดแจงล้างหน้าล้างตา เลือกอาภรณ์สีอ่อนงดงามแต่ไม่โดดเด่น งานพิธีวันนี้เป็นงานปักปิ่นของบุตรสาวตระกูลเฉียน หากแต่งสีฉูดฉาดจนเกินไปเกรงว่านางจะกลายเป็นผู้ที่โดดเด่นเสียเอง

เมื่อเสี่ยวมั่วมาถึงจึงพบว่าคุณหนูของตนแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงหวีแต่งผมเท่านั้น นางจึงเข้าไปช่วยเหลือ ผมหนาดกดำยาวสลวยครึ่งหนึ่งถูกเกล้าขึ้นไปเป็นมวยอยู่กลางศีรษะ ผมอีกครึ่งที่ปล่อยไว้ถูกมัดปลายด้วยผ้าสีแดงสด

ปิ่นหยกขาวและปิ่นไข่มุกถูกปักลงไปบนมวยผม แม้ไม่ได้โดดเด่นแต่งดงามไม่น้อยเลย

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”

“เช่นนั้น เจ้าไปหยิบกล่องไม้บนเตียงข้ามาด้วย” สาวใช้ทำตามอย่างว่าง่ายแต่ก็ไม่ลืมเอ่ยถามความสงสัยภายในออกไป

“สิ่งใดหรือเจ้าค่ะ”

“วันนี้เป็นพิธีปักปิ่น ข้าย่อมต้องมอบของขวัญให้นางให้สมฐานะบุตรีสกุลโจว ไม่เช่นนั้นก็เสียแรงที่คนเหล่านั้นส่งเทียบเชิญให้แล้ว” นางรู้ดีว่าน้อยคนนักจะชื่นชอบโจวเจียวเจียว แต่ที่ยังเชื้อเชิญนางล้วนเป็นเพราะสกุลโจวร่ำรวยผูกมิตรไว้ย่อมไม่เสียประโยชน์

ดีไม่ดีหากบุตรสาวได้แต่งกับโจวจี้หยวนนั่นคงยิ่งกว่าโชคดี

“เหตุใดคุณหนูจึงกล่าวเช่นนั้น คุณหนูแสนดีเช่นนี้ผู้ใดบ้างไม่อยากคบค้าด้วย”

“ฮ่า ๆ นอกจากท่านพี่ท่านพ่อท่านแม่ก็คงมีแต่เจ้ากระมังที่คิดว่าข้าแสนดี” ในนิยายก็เป็นเช่นนี้เสี่ยวมั่วซื่อสัตย์ภักดีต่อโจวเจียวเจียวกระทั่งถึงวาระสุดท้าย ยังตายเพื่อปกป้องนางจากเงื้อมมือคนของมู่หลินเฟิง

ไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไมพระเอกของเรื่องจึงหูเบาและงมงายแบบนี้ คงเป็นเพราะนางกร่นด่านิยายเรื่องนี้มากกระมัง ถึงได้เข้ามาเป็นตัวร้ายที่นางสงสารที่สุด

ในนิยายนั้นโจวเจียวเจียวไม่ใช่นางร้ายโดยนิสัยเป็นเพียงสตรีที่เอาแต่ใจ ทว่ากลับถูกคุณหนูอันดับหนึ่งอย่างสืออีหรานปั่นหัวจนเกิดความคิดร้ายกาจชั่วครู่ วางแผนทำร้ายสืออีหราน แต่โจวเจียวเจียวนั้นไม่ได้ฉลาดเช่นสืออีหรานสุดท้ายถูกนางตลบหลังวางแผนลวงให้นางไปทำร้าย

มู่หลินเฟิงเองก็หูหนวกตาบอดไม่สนใจฟังคำของโจวเจียวเจียว สั่งคนโบยเสี่ยวมั่วเค้นความจริงจนตายคาไม้โบย แต่เสี่ยวมั่วไม่ปริปากบอกเขาเลยสักคำ กระทั่งสุดท้ายเขาฆ่านางตายด้วยคำพูดไม่กี่คำ

ช่างเป็นนางร้ายที่โง่งม อาภัพรัก หลงผิด และน่าสงสารยิ่งนัก...

“คุณหนูของเสี่ยวมั่วดีที่สุดเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยยิ้มกว้างพลางเข้ามาช่วยประคองแขนผู้เป็นนาย ทั้งสองเดินออกจากประตูใหญ่จวน ขึ้นรถม้าซึ่งจัดรอนางไว้ได้สักพักแล้ว

“คุณหนูระวังนะเจ้าคะ” สตรีในอาภัพสีเขียวอ่อนราวปีกจักจั่นพยักหน้ายิ้มเบาบางส่งให้ ก้าวเท้าขึ้นไปบนรถเทียมม้าอย่างระวังตามคำเตือนของสาวใช้คนสนิท

เสี่ยวมั่วตามขึ้นไปนั่งข้างกายคนบังคับรถม้า แต่ถูกผู้เป็นนายเรียกให้เข้าไปอยู่ด้วยกันด้านใน แม้โจวเจียวเจียวจะไม่ใช่เจ้านายที่แย่แต่อย่างไรนางก็เป็นนาย ยังคงมีเส้นกั้นที่ไม่อาจล้ำตรึงไว้

เดินทางไปไหนนางก็มักจะนั่งด้านนอกตัวรถม้า แต่ยามนี้โจวเจียวเจียวไม่ใช่คนเดิมจึงเรียกให้นางเข้าไปนั่งด้วย เรื่องเล็ก ๆ เช่นนี้คงไม่มีผู้ใดสนนางจึงไม่ระแวดระวัง

รถม้าวิ่งมาเกือบสองเค่อจึงจอดหน้าประตูใหญ่ตระกูลเฉียน เมื่อสองนายบ่าวลงจากรถม้า คนขับบังคับรถม้าไปจอดที่ตรอกด้านข้างของประตูจวน

“คุณหนูโจว” ยังไม่ทันที่สองนายบ่าวจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตูบ้านตระกูลเฉียน ก็มีเสียงใสร้องเรียกนางจากทางด้านหลัง หญิงสาวหัวใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ต่อให้หันกลับไปนางก็ไม่รู้ว่าผู้ใดกันแน่ที่เรียกนาง ยามหันกลับไปจึงส่งยิ้มเจือนให้หวังให้อีกฝ่ายเอ่ยสิ่งใดขึ้นมาก่อน นางจะได้ทบทวนได้ว่าแท้จริงสตรีตรงหน้าเป็นตัวละครใดในบทนิยาย

“ไม่คิดคุณหนูจะมา เดิมทีคิดว่าคุณหนูยังไม่หายจืออวิ๋นจึงไม่กล้าไปรบกวนที่บ้าน ทำได้เพียงส่งของบำรุงไปเท่านั้น ขอคุณหนูอย่าได้โกรธเคือง” หญิงสาวตรงหน้าว่าพลางยอบกายขอโทษจากใจจริง โจวเจียวเจียวยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีหลังรู้ว่าอีกฝ่ายคือผู้ใด

หว่านจืออวิ๋นคือบุตรสาวตระกูลหว่านแก่กว่านางเพียงหนึ่งปี แต่เพราะบิดานางเคยได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลโจว นางจึงไม่ต่างจากสาวรับใช้อีกคนของโจวเจียวเจียว

โจวเจียวเจียวคนเดิมเอาแต่ใจมากบางคราจึงดุด่าหว่านจืออวิ๋นและเสี่ยวมั่วบ้าง แต่ไม่เคยลงไม้ลงมือและยังให้หว่านจืออวิ๋นเรียกตนเองว่าคุณหนูโจวอีกด้วย

ในนิยายหว่านจืออวิ๋นผู้นี้ก็ซื่อสัตย์และหวังดีกับโจวเจียวเจียวไม่ต่างจากสาวใช้เสี่ยวมั่ว แต่สุดท้ายก็ถูกเขียนให้ลี้หนีหายไปเพราะไม่ใช่ตัวละครสำคัญ

มีสองสิ่งที่ตัวละครนี้มอบให้นิยายคือความจริงใจที่มีต่อนางร้ายโจวเจียวเจียว และความรักซื่อตรงไม่หวังสิ่งใดที่มีให้แก่หลินซีพระรองในบทนิยาย

“พี่จืออวิ๋น ท่านเพิ่งมาหรือ เช่นนั้นเข้าไปกับข้าเถิด” หญิงสาวยิ้มกว้างพลางเดินเข้าไปคล้องแขนสตรีใบหน้าหวานหยดตรงหน้า ท่ามกลางสีหน้างุนงงสงสัยของหว่านจืออวิ๋น โจวเจียวเจียวไหนเลยจะเคยเรียกนางดีเช่นนี้

ให้เกียรติที่สุดก็คงเป็นการเรียกชื่อแซ่กระมัง แต่โจวเจียวเจียวตรงหน้ากลับให้เกียรติเรียกนางว่าพี่จืออวิ๋น แปลกประหลาดนัก

นางจะไม่ทำตัวแปลกไปจากเดิมนักเพราะไม่ต้องการให้บุรุษคนใดมาสนใจตนเอง กลัวว่าสุดท้ายจะพบชะตากรรมเลวร้ายเหมือนนิยายมากมายที่เคยได้อ่าน

แต่กับหว่านจืออวิ๋นนางมิใช่บุรุษจะรู้สึกว่านางแปลกไปก็ไม่เป็นอันใด

“คุณหนูโจว เชิญทางนี้เจ้าค่ะ” สาวใช้สกุลเฉียนเห็นนางก็เร่งเข้ามาต้อนรับ พาไปนั่งยังที่จัดพิธี สมัญญาร่ำรวยเหลือกินเหลือใช้ของสกุลโจวนั้นล่วงรู้กันทั่วเมือง ไม่เว้นแม้แต่บ่าวไพร่

“ไปเถอะ” โจวเจียวเจียวยื่นเหรียญเงินให้สาวใช้ผู้นั้นเป็นการให้รางวัลที่ เป็นธุระพานางมานั่งที่โต๊ะ เพราะร่ำรวยนางจึงมิใช่คนตระหนี่เมื่อมีผู้ใดทำสิ่งที่ดีให้นางก็มักจะตอบแทนเป็นเงินหรือของเล็กน้อย

“ขอบคุณคุณหนูโจวเจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้นั้นหญิงกว้างโค้งตัวคำนับนางอยู่หลายคราจึงผละออกไป เสี่ยวมั่วยืนอยู่ด้านหลังเผื่อให้ผู้เป็นนายคอยเรียกใช้ มีเพียงโจวเจียวเจียวและหว่านจืออวิ๋นที่นั่งรอพิธีอยู่

“พี่จืออวิ๋นต่อไปนี้ท่านก็เรียกข้าว่าเจียวเจียวเถอะ อย่างไรเสียท่านก็เกิดก่อนข้า” หว่านจืออวิ๋นไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดขึ้นมา ภายในสับสนพลางคิดไปว่าคุณหนูโจวคงเลอะเลือนไปเพราะจมน้ำในคืนนั้นเป็นแน่

หญิงสาวถอนหายใจด้วยความอาทร เหตุใดสตรีผู้นี้จึงโชคร้ายเช่นนี้

หว่านจืออวิ๋นเองก็อยู่ในคืนนั้น นางรู้ดีว่าสืออีหรานเป็นคนเช่นไร แต่กล่าวไปก็ไม่มีผู้ใดเชื่อเพราะในสายตาผู้คน สืออีหรานเป็นสตรีที่เพียบพร้อมทั้งฐานะ หน้าตา ปัญญา

แม้หว่านจืออวิ๋นจะงดงามแต่เมื่อเทียบฐานะกับสืออีหรานยังด้อยกว่ามาก เช่นนี้มู่หลินเฟิงผู้โง่งมจึงไม่เชื่อที่หว่านจืออวิ๋นยืนยัน

“คุณหนูยังมีไข้สูงอยู่หรือ”

“ท่านคิดว่าข้าเลอะเลือนใช่หรือไม่ เช่นนั้นก็ช่างเถอะ ถือว่าคำพูดข้ามันไร้ความหมายก็ไม่เป็นอันใด” อยู่ ๆ ก็ถูกหญิงสาวอ่อนกว่าโกรธเข้า หว่านจืออวิ๋นจึงรีบกล่าวขอโทษขอโพยและทำตามอย่างว่าง่าย

โจวเจียวเจียวไม่ใช่สตรีที่งดงามเฉียบขาดดังสืออีหราน และยิ่งไม่หวานหยดย้อยเช่นหว่านจืออวิ๋น แต่นางกลับน่ารักน่าเอ็นดู ยามออดอ้อนด้วยดวงตาสุกใสกลมโตราวดาราจึงยากจะต้านทาน

“เจียวเจียว พี่ขอโทษ เจ้าอย่าโกรธได้หรือไม่” หว่านจืออวิ๋นพยายามขอโทษนางด้วยการหยิบขนมบนโต๊ะมาป้อน รินน้ำชาให้ แต่ยังถูกโจวเจียวเจียวแสร้งโกรธต่อไป

นางไม่สนใจว่าผู้ใดจะเห็นเพราะวันนี้มู่หลินเฟิงไม่มา นางจึงคิดว่าสามารถเป็นตัวของตนเองได้เต็มที่

แต่นางไม่รู้ว่ายามนี้นางเองอยู่ในสายตาตัวละครสำคัญอีกตัวหนึ่งอยู่เช่นกัน...