บทที่ 10 กินหาหารเช้าร่วมกัน

บทที่ 10 กินหาหารเช้าร่วมกัน

รุ่งเช้าวันต่อมา

เจียวเหมยนอนไม่หลับทั้งคืนนางคิดถึงวันที่นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีกทั้งวันที่นางแตกสลายความทรงจำไหลเวียนเข้ามา นางสะอื้นไห้จนคิดว่ายามนี้นางต้องพอเสียทีหมดเวลาที่นางจะมาเสียน้ำตากับคนเช่นนี้ คนพวกนั้นจะต้องถูกเอาคืนอย่างสาสม นางจะทำให้ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าที่นางเจ็บปวดพันเท่า

เจียวเหมยหยิบอาภรณ์ที่อยู่ในตู้ของตนเอามาสวมใส่ ทุกอย่างของนางคิดว่าจะถูกนำไปทิ้งแล้วเสียอีกแต่กลับยังอยู่ที่เดิม

ครั้นนั้นเสียงประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก ยูร์เหยาเห็นแผ่นหลังของเจียวเหมยที่สวมชุดของหนิงเซียนนางชะงักใบหน้าซีดเซียว หากไม่รู้ว่าสตรีในห้องนี้เป็นเจียวเหมยคงคิดว่าฮูหยินฟื้นขึ้นมาเสียอีก

"ท่านทำอันใด! " เจียวเหมยหันขวับมามองสองเท้าเดินไปหายูร์เหยา

"ข้าเพียงแค่อยากเปลี่ยนชุดเท่านั้นเอง แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพักอยู่ที่ใดจะไปถามก็กลัวไม่พบเจ้า จึงนำชุดมาสวมใส่โดยไม่ได้เอ่ยถาม" นางไม่มีท่าทีที่่จะแตกตื่นเมื่อถูกยูร์เหยาเอ่ยถามรีบแจ้งต่อนางเรื่องอาภรณ์ที่นางสวมใส่ยามนี้

"เฮ้อ! อย่างไรเจ้าของอาภรณ์พวกนี้ไม่อยู่แล้วท่านจะสวมใส่คงไม่มีผู้ใดกล้าว่าหรอกนะ แต่น่าแปลกเสียจริงที่ท่านสวมใส่ชุดนี้ได้อย่างเหมาะเจาะ เพราะชุดพวกนี้คุณหนูหนิงเซียนสั่งช่างตัดโดยเฉพาะ ที่ข้ามาหาท่านเพราะท่านใต้เท้าให้มาตามท่านไปกินอาหารเช้าที่ห้องโถงด้วยกัน"

"ฮึ ๆ สงสัยหุ่นของข้ากับคุณหนูของเจ้าหุ่นใกล้เคียงกันเจ้านำข้าไปสิ ข้าไม่อยากให้ท่านใต้เท้าคอยนาน " เจียวเหมยรีบเปลี่ยนเรื่องเดินออกจากห้องโดยมียูร์เหยาเดินนำหน้าไปที่ห้องโถง

เมื่อมาถึงห้องโถงสายตาของนางกวาดมองไปรอบ ๆ เห็นหยางตงฉวนนั่งใบหน้าระรื่นที่อยู่ที่เก้าอี้มีเยว่เผิงที่นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ด้วย

"ท่านใต้เท้าเรียกข้าพบที่นี่มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ หรือว่าจะมอบหมายงานในเรือนให้ข้าหากเป็นเช่นนั้นข้าพร้อมตอบแทนพระคุณเจ้าค่ะ " หยางตงฉวนเห็นนางสวมใส่ชุดของหนิงเซียนยามแรกเขาชะงักเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ เห็นใบหน้าของหนิงเซียนผ่านใบหน้าของเจียวเหมย จนเขาต้องส่ายหน้าไปมาก่อนจะตั้งสติจะเห็นหนิงเซียนได้อย่างไรป่านนี้นางคงตายไปแล้ว แต่สตรีนางนี้ช่างงดงามเมื่ออยู่ในชุดของสตรีชั้นสูง

"ข้ามิได้เรียกเจ้าเพื่อมาสั่งงานนั่งลงที่เก้าอี้ตัวด้านหน้าเจ้าเถิด " เขาเอ่ยพลางผายมือให้นางนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่

"เอ่อ ..จะดีหรือเจ้าคะ? ข้าเป็นเพียงสาวใช้เท่านั้นมิกล้านั่งเทียบฮูหยินกับท่านใต้เท้าหรอกเจ้าคะ "

"เฮอะ! ช่างน่าขันเสียจริง " เยว่เผิงเอ่ยขึ้นมาขัดคำพูดของเจียมเหมย หยางตงฉวนคิดว่าเขากับนางตกลงกันได้แล้วเสียอีกจึงกระแอมขึ้นมาให้เยว่เผิงได้รู้ว่านางมิควรจะทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง

"อะแฮ่ม!! "

"เจ้าบอกว่าจะทำตามคำสั่งของข้าผู้มีพระคุณต่อเจ้าอย่างนั้นข้าขอสั่งให้เจ้านั่งลงที่เก้าอี้เพื่อกินอาหารเช้าร่วมกับข้าเดี๋ยวนี้" เจียวเหมยหันไปมองสีหน้าของเยว่เผิงที่ซีดเซียวทำให้นางพึงพอใจยิ่งนัก

"เจ้าค่ะ "

ทั้งสามนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันหลังจากนั้นหยางตงฉวนเป็นผู้เอ่ยชักชวนให้เจียวเหมยเดินสำรวจเรือนกับเขาเป็นการส่วนตัววันนี้เขามิได้มีงานราชการจึงอยู่เรือนได้ แม้ว่าเยว่เผิงจะไม่พึงพอใจแต่นางก็มิอาจจะขัดคำพูดหยางตงฉวนได้ จึงไปที่ตลาดหาซื้อยาสมุนไพรมาต้มเพื่อบำรุงร่างกายจะได้ตั้งครรภ์ในเร็ววัน

แสงแดดยามสายอบอุ่นกำลังดียามนี้ใกล้ฤดูเหมันต์เข้ามาทุกที ดอกไม้ผลิบานร่วงหล่นอย่างงดงาม หยางตงฉวนพานางเดินสำรวจเรือนจนกระทั่งใกล้มาถึงศาลารับลมกลางเรือน เจียวเหมยคิดหาทางเข้าใกล้เขามากกว่าเดิมหากชักช้าอาจจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ นางอยากเห็นวันที่เขาต้องสูญเสียเจ็บปวดในเร็ววัน นางเดินมาเรื่อย ๆ เมื่อเห็นว่าด้านหน้ามีโคนไม้ก่อนจะถึงศาลานางจึงแสร้งทำเป็นสะดุดล้มลง

"อ๊ายยย! " เจียวเหมยโพลงร้องเสียงดังและแล้วก็เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ เขารีบเข้ามาช่วยนางเอาไว้ในอ้อมกอดไม่ให้นางได้ล้มพื้นและรับบาดเจ็บ

"เจ้าเป็นอันใดหรือไม่? " เจียวเหมยเงยหน้าจ้องมองใบหน้าของเขาพลางทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย

"ขะ...ข้าไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะต้องขอบใจท่านใต้เท้าที่ช่วยข้าเอาไว้ทันเพราะข้าซุ่มซ่ามเองเดินไม่ดูทำให้สะดุดล้ม " หยางตงฉวนหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นแววตาที่ส่งประกายของเจียวเหมย อยากจะครอบครองนางซะเหลือเกิน เขารีบหันไปมองทางอื่นหากทำเช่นนั้นนางจะคิดว่าเขาไม่ต่างจากบุรุษที่จะรุมทำร้ายนางก่อนที่เขาจะช่วยมาเสียอีก

"ไม่ใช่ความผิดเจ้าหรอกน่าจะเป็นโคนของต้นไม้ ไม่ได้การวันนี้ข้าจะต้องสั่งการให้บ่าวมาจัดการตัดแต่งรากไม้นี่เสียแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปนั่งที่เก้าอี้ในศาลารับลมก่อนจะได้ดูว่าข้อเท้าเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง " เขาพยุงร่างของเจียวเหมยไปที่ศาลา เมื่อจับนางนั่งลงเขาจึงย่อตัวลงเพื่อจับข้อเท้าของนางดูอย่างอ่อนโยน หากเป็นสตรีอื่นที่ไม่รู้นิสัยที่แท้จริงคงจะซึ้งใจไม่น้อยแต่มิใช่กับเจียวเหมย นางเกลียดทุกอย่างที่ชายผู้นี้กำลังทำแม้กระทำให้เขาถูกเนื้อต้องตัวนางสะอิดสะเอียดแต่นางต้องจำยอมทำทุกอย่างเพื่อการแก้แค้นเรื่องเท่านี้นางจึงกัดฟันทนไปก่อน