บทที่ 9 เกินไปแล้ว

บทที่ 9 เกินไปแล้ว

ครั้นนั้นเจียวเหมยเดินเข้าไปด้านในทุกอย่างในห้องของนางยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ราวกับว่าตั้งแต่ที่นางจากไปที่นี่ไร้ผู้คนมาอยู่ ช่างโชคดีที่หยางตงฉวนให้นางมาอยู่ในห้องที่นางคุ้นเคย อาหารถูกจัดเตรียมอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าอย่างมากมาย ระลอกความคนึงหาเรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นที่ห้องนี้แวบเข้ามาในความคิดน้ำตาของนางไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว นางตั้งสติรีบเช็ดน้ำตาไม่ให้ยูร์เหยาได้เห็นมิเช่นนั้นอาจจะทำให้นางสงสัยเอาได้

"อาหารมากมายเลยเจ้ากินด้วยกันสิ ให้ข้านั่งกินผู้เดียวข้าไม่คุ้นชิน"

"ท่านกินไปเถิดข้ากับสาวใช้นางอื่นกินเสร็จแล้ว เมื่อท่านกินเสร็จข้าจะได้เก็บสำรับไปให้ท่านได้พักผ่อน"

"อืม…เข้าใจแล้วอย่างนั้นข้าไม่เกรงใจ" เจียวเหมยนั่งลงที่เก้าอี้แสร้งทำเป็นตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้า ก่อนจะจับตะเกียบมาคีบอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อนางกินอาหารเสร็จยูร์เหยาได้จัดการเก็บสำรับกลับโรงครัว ก่อนที่นางจะกลับไปนางได้แจ้งให้แก่เจียวเหมยเกี่ยวกับการที่จะอยู่ที่นี่และต่อจากนี้นางจะมาเป็นผู้ดูแลนางนับจากนี้

"เท่าที่ข้าสังเกตและเห็นแววตาของท่านใต้เท้าที่ท่านใต้เท้ามีเมตตาให้ท่านมาอยู่ที่ห้องนี้คงจะถูกใจท่านไม่น้อย ยังมอบหน้าที่ให้ข้าคอยตามดูแลตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หากท่านอยากอยู่อย่างสุขสบายอย่าได้ไปมีปากเสียงกับฮูหยินข้าขอเตือน "

"เจ้าเอ่ยเรื่องอันใดข้าไม่เข้าใจสักนิด! แล้วทำไมข้าต้องเกรงกลัวฮูหยินด้วยเล่า ข้าอยู่ที่นี่ในฐานะสาวใช้เท่านั้น "

"ข้าเพียงแค่บอกท่านไว้เท่านั้น เราไม่สามารถรู้ชะตาตนเองได้ไม่แน่ภายในไม่กี่วันท่านอาจจะได้เป็นฮูหยินรองของเรือนตระกูลจางก็ได้ พักผ่อนเถิดข้าเองก็จะไปพักเช่นกัน" ยูร์เหยาเอ่ยพลางถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปด้านนอกปิดประตูให้เจียวเหมย

ครั้นเสียงฝีเท้าเงียบสนิทเจียวเหมยเดินตรงมาที่เตียงนอนใช้มือลูบไล้อย่างคิดถึง

"ผู้ใดบอกว่าไม่สามารถรู้ชะตาชีวิตกัน ข้านี่ไงที่รู้เพราะต่อจากนี้ชะตาชีวิตของหยางตงฉวน เยว่เผิงข้าจะเป็นคนกำหนดเอง ฮึ! " เจียวเหมยแสยะยิ้มเมื่อคิดถึงแผนการที่นางได้คิดเอาไว้ ไม่เพียงแต่สาวใช้ที่มองออกว่าหยางตงฉวนสนใจนางมิน้อย นางเองก็พอดูออกแววตาของเขาที่จ้องมองนางเป็นเช่นไร นางใช้ชีวิตอยู่กับเขามานานทำไมจะมองไม่ออกกัน วันนี้นางได้กลับมาที่ห้องเสมือนนางได้กลับมาเรือนของตนเอง จากนี้ไม่ว่าจะเป็นห้องนี้หรือแม้แต่เรือนนี้จะต้องกลับมาเป็นของนางดั่งเดิม

อีกฝั่งของเรือน

เมื่อเยว่เผิงรู้ว่าหยางตงฉวนให้เจียงเหมยไปพักที่ห้องของจางหนิงเซียน นางไม่พอใจเป็นอย่างมากรีบเดินกึ่งวิ่งมาหาเขาที่ห้องทำงานทันที

ปัง! เสียงประตูถูกเปิดออกจากด้านนอกทำให้หยางตงฉวนที่กำลังตรวจสอบงานที่รับมอบหมายมาตั้งหันมามองนางก่อนจะก้มมองที่หนังสือต่อ

"นี่มันเรื่องอันใดกันเจ้าคะ!! แค่เพียงช่วยเหลือนางข้ายังพอเข้าใจได้แต่ทว่าท่านพี่กลับให้นางอยู่ที่นี่แถมยังยกห้องของหนิงเซียนให้นางอีก ท่านพี่คิดอันใดอยู่กันเจ้าค่ะเรื่องนี้ข้าไม่ยอมนางเป็นผู้ใดหารู้ไม่ไม่รู้ว่านางมีแผนอันใดที่เข้ามาที่นี่ไม่แน่เรื่องที่นางได้รับบาดเจ็บอาจจะเป็นแผนนางก็เป็นได้ ท่านพี่อย่าลืมสิเจ้าคะว่ากว่าเราจะมีทุกวันนี้เพราะเราจะต้องผ่านเรื่องอันใดกันมาบ้าง " เสียงแผดร้องของเยว่เผิงดังสนั่นห้อง หยางตงหยางปิดหนังสือพลางวางมันลงก่อนจะเงยหน้ามองเยว่เผิงและลุกขึ้นเดินเข้ามาหานางด้วยสายตาเข้มขรึมน่าหวาดกลัว

"ข้าไม่เคยลืมว่าข้าผ่านอันใดมาบ้างและข้าไม่เคยขอความร่วมมือจากเจ้าทุกอย่างที่ข้ามีทุกวันนี้ล้วนเป็นฝีมือของข้าเพียงผู้เดียว เรื่องนี้เจ้าจงจำใส่สมองกลวง ๆ ของเจ้าเอาไว้ด้วย ไม่ว่าข้าจะให้ผู้ใดอยู่ที่นี่หรือขับไล่ผู้ใดออกล้วนไม่ต้องการความคิดเห็นของเจ้า อย่าลืมสิว่าเจ้าเคยเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยไร้ที่ไป ขนาดหนิงเซียนบุตรสาวเพียงผู้เดียวของตระกูลจางข้ายังจัดการได้ แค่เพียงเจ้าสตรีที่ไร้ญาติมิตรหายตัวไปคงไม่มีผู้ใดสงสัยแม้แต่น้อย " เขายกมือบีบปลายคางของนางให้จ้องมองแววตาของเขายามนี้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้พูดเล่นและทำจริงตามที่เอ่ย เยว่เผิงดวงตาสั่นคลอนเริ่มหวาดกลัวชายที่อยู่ตรงหน้า นางคิดว่านางสามารถมัดใจเขาได้แล้วเสียอีก แต่ทำไมทุกอย่างถึงได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างนี้ เยว่เผิงจึงยอมอ่อนปรนให้เขาได้ทำตามที่เขาต้องการ เพียงแค่สตรีไร้หัวนอนปลายเท้านางค่อยคิดหาทางจัดการ ยามนี้เรื่องที่จะทำให้นางอยู่ในตำแหน่งฮูหยินอย่างมั่นคงคือการท้องบุตรชายให้เขาให้ได้

"ทะ...ท่านพี่ข้าเจ็บเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจแล้วไม่ว่าต่อจากนี้ท่านพี่จะทำอันใดข้าจะไม่ขัดขวางเจ้าค่ะข้าสำนึกแล้ว" หยางตงฉวนสะบัดมือออกจากใบหน้าของนางก่อนจะเดินหนี แต่มีหรือที่เยว่เผิงจะอยู่นิ่งนางสวมกอดเขาจากด้านหลังแนบแน่น

"ท่านพี่ข้าผิดไปแล้ว ข้าขอโทษเจ้าค่ะที่ทำให้ท่านพี่อารมณ์เสีย เพราะข้ารักท่าน หวงท่านท่านก็รู้มิใช่หรือเจ้าคะว่าข้ารักท่านมากเพียงใด "

หยางตงฉวนถอนหายใจก่อนจะหันกลับมาหานาง

"หากเจ้ารักข้าอย่าทำให้ข้าต้องเป็นเช่นนี้ ที่ข้าให้นางอยู่ที่นี่เพราะข้าสงสารนางเท่านั้น นางก็เหมือนกับเจ้าที่ไม่มีที่ไปแต่เจ้าโชคดีที่มีหนิงเซียนหน้าโง่ช่วยเหลือเจ้าเอาไว้ หากข้าไม่ช่วยนางชะตาชีวิตของนางจะเป็นอย่างไร เจ้าอย่าคิดมากไปเลย " เขาโอบกอดนางกลับก่อนจะพานางเดินไปที่เตียงนอนพลางหอมแก้มนวลของนางอย่างเอาอกเอาใจ