ตอนที่ 26 กาลเวลาทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

“สรุป...แกล้มเลิกอีกแล้วใช่มั้ยหลิว”

          “อือ...ฉันไม่กล้าว่ะ แค่จะผ่านด่านพี่ชายฉันยังไม่ได้เลย และยังจะมีพ่อฉันอีก...”

          “แกยังไม่ลองเลย แกจะรู้ได้ยังไงหลิว การที่แกเปิดตัวเองว่าแกเป็น LGBTQ มันไม่ได้เป็นเรื่องที่เลวร้ายนะ ทำไมแกคิดว่าพ่อกับพี่ชายแกไม่ชอบวะ”

          “แกเห็นบริษัทของฉันมั้ย ว่ามีพวกพนักงานที่เป็น LGBTQ บ้างมั้ย...”

          “เออ...ก็ไม่เห็นนะ...ทำไมเหรอ! อย่าบอกนะ ว่าพี่ชายแกไม่รับคนกลุ่มนี้เข้าทำงานน่ะ”

          “ก็เออไง! แกไม่สังเกตเลยเหรอเนย์ พี่ชายฉันนะเกลียด LGBTQ ที่สุด ทั้งที่ลูกชาย คือหลานฉันน่ะ พึ่งจะสิบขวบเอง ตอนนี้น่าจะมีแววเป็น LGBTQด้วยนะ พี่โอเลยยิ่งเครียดไปใหญ่ ส่วนพ่อของฉันไม่ต้องพูดถึง รายนั้นเกลียดจนเข้าไส้”

          “แล้วแม่แกล่ะ...”

          “ก็มีแม่ฉันคนเดียวแหละ ที่ปกปิดความลับให้ฉันมาตลอด แม่เป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด แต่ก็พูดหรือทำอะไรไม่ได้เลย”

          “เอางี้ ฉันว่าเรามาวางแผนกันใหม่หลิว แกอย่าเครียดเลย เดี๋ยวฉันช่วยแกเอง แกไม่ต้องกลัวนะ ชีวิตเป็นของเรานะ เราเกิดมาก็มีแค่ชีวิตเดียว”

          “แต่ชีวิตเดียวของฉัน...มันโคตรสุดๆ เลยว่ะเนย์”

          “ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่แกคิดขนาดนั้นหรอกหลิว...เชื่อฉันเถอะ...ตราบใดที่แกยังมีฉันอยู่ ฉันจะเคียงข้างแกเอง...”

          “ขอบใจแกมากนะเนย์ เชื่อป่ะ ตอนมัธยมฉันนี่โคตรอิจฉาไอ้กันต์ที่สุดเลย ที่มีเพื่อนสนิทอย่างแก แต่ว่าตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันกลับเป็นฉันซะเอง”

          “อืม...และแกก็อย่าทิ้งฉันไปอีกคนล่ะ...หลิว”

เหมือนที่ใครอีกคนกำลังทำกับลัลน์ลลิตอยู่ตอนนี้ เวลาจะผ่านพ้นมาสักกี่ปี เธอก็ไม่อาจลืม ‘เพื่อนสนิท’ ของเธอได้เลย...

.....................

[ณ คฤหาสน์กิจธนะวรกุล]

“ตากันต์...มาแล้วเหรอลูก”

คุณหญิงกานต์รวีอ้าแขนรับกอดบุตรชายสุดที่รักที่จากกันไปสี่ปีด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ กลับมาครั้งนี้ ลูกชายของเธอดูเปลี่ยนไปอย่างมาก ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น

“สวัสดีครับคุณแม่ คุณพ่อ และพี่กิมครับ”

เสียงทุ้มห้าวทักทายกลับแบบเรียบๆ ด้วยสีหน้าท่าทางดูเคร่งขรึม และดูเปลี่ยนไปจากเดิมเมื่อสี่ปีที่แล้ว

“แล้วนี่หนูพราวมุกละลูก แม่บอกให้พาหนูพราวมุกมาที่บ้านเราก่อน แล้วไปไหนซะล่ะ”

“แยกกันตรงสนามบินครับ”

กันต์ธีร์ยังคงตอบแบบเรียบๆ เหมือนเดิม เขาไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย สี่ปีที่เขาอยู่กับชรินทร์ทิพย์ในฐานะคู่หมั้นนั้นมันก็มากพอแล้ว เขาไม่เคยมีความสุขได้เลยสักวัน เพราะว่าคู่หมั้นของเขานั้น คอยตามติดเขาอยู่ตลอดเวลา

“อ้าว! ตากันต์นี่ยังไง ทำไมปล่อยคู่หมั้นไปแบบนั้นล่ะลูก แล้วนี่ลูกไม่ได้ไปส่งหนูพราวมุกที่บ้านหรอกเหรอ ตายๆ นี่นราวดีคงบ่นแม่แน่ๆ เลย โอย...”

 “คุณก็โทรหาสิจะยากอะไร”

“นี่...คุณเกริก ถ้ามันง่ายอย่างที่คุณพูดก็ดีสิ กว่าจะหมั้นหมาย กว่าจะไปเรียนต่อได้ เล่นเอารวีเหนื่อยเหมือนกันนะคะ ที่ต้องคอยประสาน คุณเองก็เป็นพ่อตากันต์เหมือนกัน ควรจะยกหูโทรบ้างนะ ไม่ใช่จะโยนให้แต่รวีคนเดียว”

คุณหญิงกานต์รวีค้อนสามีวงใหญ่

“นี่ผมต้องโทรไปหรือ”

“ไม่ต้องโทรหรอกครับพ่อ เรื่องนี้ผมเคลียร์กับพราวมุกเรียบร้อยแล้วครับ ต่างคนต่างกลับบ้าน ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ครับ”

“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว หวังว่าลูกจะไม่โกหกแม่นะ”

“ครับ”

“อ่าว ยัยกิม แกยืนนิ่งอยู่ทำไม ไหนที่เตรียมการต้อนรับน้องล่ะ อยู่ไหน!”

“เอ่อ...กิมต้อนรับไปแล้วนี่คะ ที่สนามบินค่ะ ส่วนงานเลี้ยงกำหนดการเป็นอาทิตย์หน้าค่ะ”

“เอ้า! แม่บอกให้แกจัดที่บ้าน! แล้วแกทำไม…”

“พอเถอะคุณ! นี่คุณจะวุ่นวายเรื่องอะไรกันหนักหนา กะอีแค่เรื่องต้อนรับกลับจากอเมริกา มีใครเขาทำกันบ้าง”

 เกริกวิทย์เอ่ยขึ้นตัดความยุ่งยากของภรรยา เขาไม่รู้ว่าทำไม กานต์รวีถึงกลายเป็นคนจอมบงการไปได้ ยิ่งนานวันก็ยิ่งจะเป็นมากกว่าเดิม

“คุณก็ดูลูกสาวคุณสิคะ สั่งอะไรไม่เคยจะได้ดั่งใจเลย     สักครั้ง เฮ้อ ไหนจะเรื่องงานแต่งของแกอีกยัยกิม ยังไม่มารายงานความคืบหน้าให้แม่ฟังเลยนะ”

“ผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับแม่”

“อ่าว...แล้วลูก...”

“พอได้แล้วกานต์รวี ผมปวดหัวกับคุณแล้วนะ พักบ้างเถอะ คุณไม่เหนื่อยเลยหรือไง”

“คุณก็...ลูกแต่ละคนไม่เคยได้ดั่งใจเลยสักคน จะต้องให้ดิฉันคอยพูดคอยว่าทุกอย่าง”

“คุณก็ปล่อยให้ลูกจัดการเองบ้างสิ ดูลูกทำก่อน ไม่ใช่จะโหวกเหวกโวยวายแบบนี้ เฮ้อ...”

“นี่! คุณเกริกวิทย์!”

…………………..

[ณ คฤหาสน์ธาดาศิริกุล]

          “ทานเยอะๆ ลูกจะได้มีเนื้อมีหนังบ้าง ลูกทำงานหนักทุกวัน ไม่มีเวลากินเวลาทานเลยนะ พ่อว่าลูกดูผอมไปนะ”

นิธิศมองบุตรสาวที่กำลังทำท่าทางเขี่ยอาหารบนจานข้าวอยู่ ราวกับเบื่ออาหารอย่างนั้นแหละ

          “เนย์กินเข้าไปเยอะแล้วนะคะคุณพ่อ ไม่ไหวแล้วค่ะ กินเข้าไปก็ต้องไปรีดน้ำหนักออกอีกค่ะ”

          “ดาราเขาก็ทรงนี้กันทั้งนั้นนะคุณธิศ คุณจะให้ลูกกินเยอะขนาดนั้น ลูกก็จะเหนื่อยต้องดูแลตัวเองเพิ่มอีก”

กุลทิพย์ปลื้มใจกับลูกสาวของเธอเสียเหลือเกิน ความสวยงดงามน่ารักของลูกสาว ทำให้เธอรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่สุด ลูกของเธอไม่ใช่แค่สวยอย่างเดียว แต่เป็นคนที่มีความเข้มแข็ง อดทน และขยันนำพาครอบครัวของเธอฝ่าวิกฤติมาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

          “แค่วันนี้วันเดียวคุณ เดือนนึงเราจะมีวันหยุดและทานอาหารร่วมกันสักครั้ง ผมว่าก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

นิธิศรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นได้กลับมาจากความตาย ถ้าไม่ได้ลูกสาวเขาคนนี้ล่ะก็ ป่านนี้เขาคงอาจจะไม่อยู่ตรงนี้ไปแล้วเลยก็เป็นได้

          “งั้นดนย์จะกินแทนพี่เนย์เองนะครับ ดีนะที่ดนย์ไม่ได้เป็นดารานายแบบอย่างพี่เนย์ ไม่ต้องควบคุมอะไร”

พัทธดนย์ในวัย 24 เอ่ยหยอกล้อกับผู้เป็นพ่อและแม่ เขาเองก็ผ่านวิกฤติอันโชคร้ายมาเหมือนกัน แต่ก็ยังน้อยกว่าพี่สาวของเขานัก ถ้าไม่ได้พี่เนย์ ชีวิตของพัทธดนย์คงไม่มาถึงจุดนี้อย่างแน่นอน

          “กินเลยดนย์ เรียนหนัก ช่วงนี้ฝึกงานไม่ใช่เหรอ เออ พี่ว่าจะคุยกับเรา เห็นพี่หลิว เขาอยากให้ดนย์ไปแคสงานของเขาน่ะ ดนย์สนใจมั้ย เผื่อจะรับจ๊อบพิเศษได้เงิน จะได้เก็บไว้ไปเปิดคลินิกไง”

          “คงไม่ไหวหรอกครับพี่เนย์ ดนย์แสดงไม่เป็นครับ อีกอย่าง ดนย์ไม่อยากให้บริษัทของพี่หลิวเจ๊งครับพี่เนย์ ฝากบอกพี่หลิวด้วยนะครับ ว่าขอบคุณมากๆ ที่คิดถึงดนย์”

          “อืม แม่ว่าช่วงนี้ หลิวเองก็ไม่ได้มาบ้านเรานานแล้วนะลูก อาทิตย์นี้ชวนมาบ้านเราบ้างสิ แม่จะได้ทำของอร่อยๆ ให้ทาน”

          “ต้องถามนางก่อนนะคะ ช่วงนี้นางเฮิร์ทหนัก”

          “เรื่องพ่อกับพี่ชายอีกแล้วใช่มั้ยลูก สงสารยัยหลิวจังเลยนะ คงต้องให้กำลังใจกันไปสักพัก ยังไงลูกก็ชวนหลิวมาบ้างนะลูก”

          “ค่ะแม่”

.......................