ตอนที่ 27 ความทรงจำของเพื่อนสนิท

[คฤหาสน์จันวราสกุล]

          [สายสนทนา...]

          “วันนี้คงไปไม่ได้หรอกเรย์...พอดีพราวมุกพึ่งจะลงเครื่อง และเหนื่อยล้ามากๆ เลยค่ะ เอาไว้วันอื่นแล้วกันนะคะ”

ความเป็นจริงชรินทร์ทิพย์ไม่ได้เหนื่อยล้าแต่อย่างใด แต่กลับเป็นนอยด์เสียมากกว่า สาเหตุนะเหรอ ก็คงหนีไม่พ้นคู่หมั้นของเธออีกนั่นแหละ สี่ปีที่ชรินทร์ทิพย์ไปเรียนต่อกับกันต์ธีร์ มันไม่ได้ราบรื่นและสวยหรูนัก

          “เสียงแบบนี้ เรย์ว่าต้องเป็นเพราะไอ้กันต์แน่ๆ เลย ไปอยู่ด้วยกันตั้งสี่ปี พราวมุกยังมัดใจมันยังไม่ได้อีกหรือไง”

สี่ปีของนราวิชญ์ก็มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงมากมาย โดยเฉพาะสาวๆ ที่เขาเสพเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อสักที ตอนนี้นราวิชญ์ขึ้นแท่นผู้บริหารเต็มตัว ควบธุรกิจสถานบันเทิงหลายแห่ง สนองเจตนารมณ์ของผู้เป็นพ่อ

          “เรย์รู้ได้ยังไงคะ?”

นี่ชรินทร์ทิพย์ยังไม่ได้เอ่ยปากบอกใครสักคนเลยด้วยซ้ำ มีคนเดียวที่รู้เรื่องของเธอ ก็คือแม่ของเธอเท่านั้น

          “เรย์ไม่เห็น แต่ก็พอจะเดาออกน่าพราวมุก เหนื่อยจริงๆ เหรอ คืนนี้เรย์ว่าจะนัดเลี้ยงรับพราวมุกที่คลับหน่อย ไม่ว่างเลยเหรอ แย่จัง...พราวมุกลืมสัญญาอะไรเรย์หรือเปล่า”

นราวิชญ์ทวงคืนสัญญาของเขาเมื่อสี่ปีที่แล้ว ที่ชรินทร์ทิพย์เคยติดเขาไว้ ถ้าเขาสามารถทำให้กันต์ธีร์และลัลน์ลลิตแยกจากกันได้ เขาก็ควรจะได้รางวัล

          “อุ้ย! อย่าบอกนะ ว่าเรื่องเมื่อสี่ปีที่แล้วน่ะ พราวมุกคิดว่าเรย์ลืมไปแล้วซะอีก”

          “ไม่ลืมหรอก...ถึงแม้เรย์จะทำให้เนย์เป็นของเรย์ไม่ได้ แต่เรย์ก็ทำให้ไอ้กันต์เข้าใจผิดเนย์นะครับคุณผู้หญิง”

          “อืม งั้นวันนี้โอเค พราวมุกไปตามนัดของเรย์แล้วกันนะคะ อยู่บ้านก็เบื่อค่ะ”

          “ต้องอย่างนี้สิ...เอ่อ แล้วจะต้องชวนคู่หมั้นมาด้วยหรือเปล่าเนี่ย...เรย์ไม่ได้เจอกันต์ตั้งสี่ปี คิดถึงมันเหมือนกันนะ”

          “รายนั้นน่ะเหรอ อย่าชวนเลยค่ะ ถึงชวนก็ไม่มาอยู่ดีค่ะ”

          “เอางั้นเหรอ...ยังไงพราวมุกก็ต้องคอยประกบไอ้กันต์ไว้บ้างก็แล้วกัน...รู้หรือเปล่า ว่าตอนนี้ เนย์เขาเป็นดาราแล้วนะ สวยมากด้วย ตัวท็อปของเมืองไทยเลยแหละ”

          ไม่ว่านราวิชญ์จะทำแบบไหน ตามจีบลัลน์ลลิตไม่รู้จักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่เคยสำเร็จเลย ลัลน์ลลิตเข้าถึงยากมาก และก็จีบยากอย่างที่สุด จนตอนนี้นราวิชญ์เองก็เริ่มท้อแล้วเช่นกัน

          “อะไรนะ!” ชื่อลัลน์ลลิตเข้ามาในโสตประสาทของชรินทร์ทิพย์อีกครั้ง หลังจากเมื่อสี่ปีที่แล้ว ชื่อนี้ทำให้เธอแทบคลั่งมาแล้ว

          “เนย์เป็นดารานางแบบ ตอนนี้เนย์กลับมาเหมือนเดิมแล้ว แต่น่าจะรวยกว่าเดิมด้วย พราวมุกไม่เคยได้ดูหนังดูละครหรือว่าโฆษณาของไทยบ้างเลยล่ะสิ ถึงไม่รู้ข่าวคราวของเนย์”

          “ไม่เคยดูเลย...”

ชรินทร์ทิพย์รู้สึกใจเต้นรัว ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้นแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะความกลัวต่างหาก เธอกลัวของรักของเธอจะหายไปอีกครั้ง หลังจากที่เธอได้ครอบครองสำเร็จ

          “เนย์สวยมาก เรย์จีบหลายครั้ง เนย์ไม่เล่นด้วย ตอนนี้เนย์อยู่บริษัทของหลิว และไอ้หลิวก็เป็นผู้จัดการเนย์ด้วย เข้าถึงตัวเนย์ยากมาก ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา”

          “แล้วนี่...กันต์จะรู้หรือยัง?”

ชรินทร์ทิพย์ได้เป็นคู่หมั้นแค่แต่ในนามเท่านั้น ร่างกายและจิตใจของกันต์ธีร์ เธอไม่เคยได้จากเขาเลยสักครั้ง ที่ชรินทร์ทิพย์ทนอยู่กับเขาได้ นั่นก็เพราะเธอนั้นรักเขาจนสุดหัวใจ ไม่อาจเหลือเผื่อใจให้ใครได้อีกแล้ว ก็เธอรักของเธอมาตั้งนานแล้วนี่...

.......................

[บริษัทกิจธนะวรกุล]

          “วันนี้ที่ผมเชิญทุกท่านเข้ามาร่วมประชุมด่วน ก็เพื่อที่จะบอกทุกท่านและเปิดตัวรองประธานคนใหม่ ที่ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ‘กันต์ธีร์’ลูกชายเพียงคนเดียวของผมเองครับ”

          “สวัสดีครับ...ทีมบริหารและกรรมการทุกท่านครับ”

กันต์ธีร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 184 เซนต์เพื่อแสดงความเคารพกับกรรมการบริหารบริษัท และผู้ถือหุ้น หลังจากกลับอเมริกาได้เพียงสองวัน กันต์ธีร์ก็เริ่มทำงานทันที โดยไม่สนคำคัดค้านของผู้เป็นแม่แต่อย่างใด เขาเลือกที่จะทำตามผู้เป็นพ่อของเขา ที่ต้องการให้กันต์ธีร์รีบมาเรียนรู้งานให้เร็วที่สุด

          “กระผมในฐานะตัวแทนกรรมการบริหารบริษัท ขอกล่าวคำยินดีต้อนรับท่านรองประธานคนใหม่ด้วยครับ”

หนึ่งในผู้ถือหุ้นลุกขึ้นกล่าวคำต้อนรับ

          “ขอบคุณครับ”

          “ไตรมาสนี้ผมคงได้เห็นฝีมือการบริหารงานของรองประธานคนใหม่แล้วใช่มั้ยครับ เห็นว่าคุณกันต์ธีร์จบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของอเมริกา เอกบริหารทั้งเศรษฐศาสตร์และการตลาด หวังว่าคอนโดมิเนียม เพนท์เฮ้าส์ หรือแม้กระทั่งบ้านจัดสรรของบริษัทเราคงมียอดขายเพิ่มขึ้นนะครับ”

          “ครับ...ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ครับ ขอโอกาสในการบริหารงานครั้งนี้ และคำปรึกษาต่างๆ จากทุกท่านด้วยนะครับ”

          “บริษัทของเราคงต้องโฆษณามากขึ้นครับ เราถึงจะมียอดขายเพิ่มขึ้นครับ ถึงแม้ว่าเราจะขึ้นเป็นอันหนึ่งของไทยก็ตาม แต่ช่วงเศรษฐกิจแบบนี้ อยากให้คุณกันต์ธีร์ศึกษาเรื่องนี้ด้วยนะครับ”

          “เรื่องนี้ผมได้ทำแล้วครับ เดี๋ยวผมจะให้กันต์ธีร์ สานต่อครับ...งั้นให้คุณเมธีผู้จัดการฝ่ายการตลาดพูดคร่าวๆ ก่อนก็ได้ครับ เชิญเมธีแนะนำโปรเจกต์เลย”

          “ผม ในฐานะผู้จัดการฝ่ายการตลาด จะขอรายงานเรื่องการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์โครงการของเรานะครับ ตอนนี้เราได้ติดต่อ‘คุณลัลน์ลลิต’ ให้เป็นตัวแทนแอมบาสเดอร์ของบริษัทเราไว้แล้วครับ ทั้งเรื่องการโฆษณา การถ่ายทำน่าจะเริ่มในอีกสองวันนี้ครับ ส่วนกำหนดการแล้วเสร็จ น่าจะไม่เกินหนึ่งเดือนครับ”

          “โอเค ดีเยี่ยมเลยครับ มีดารานางแบบดังๆ มาโฆษณาให้เรา ความดังของดาราจะได้ช่วยผลักดันยอดขายได้แน่นอนครับ ใช่มั้ยครับคุณกันต์ธีร์” หนึ่งในผู้ถือหุ้นหันมาขอเสียงสนับสนุนจากรองประธานคนใหม่

          “ครับ ผมเห็นด้วยครับ”

กันต์ธีร์ตอบกลับแบบเรียบๆ แต่ทว่าภายในใจกลับไม่เรียบตามไปด้วย เพราะว่าดาราคนที่ผู้จัดการฝ่ายการตลาดเอ่ยถึงนั้นชื่อของเธอสะดุดหูเขาเหลือเกิน ‘คงเป็นไปไม่ได้’ สี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอเธอ สี่ปีแล้วชื่อนี้ที่เขาไม่เคยได้ยิน ความเจ็บปวดในอดีตที่เขาจำไม่เคยลืมเลือน

          กันต์ธีร์ไม่ลืมความเจ็บที่แสนทรมานนั้นอย่างแน่นอน เธอคือคนที่เขารักและหวังดีมาตลอด สุดท้ายเธอกลับไม่ได้มองจุดเดียวกับเขา หนำซ้ำเธอยังไม่แคร์สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาอีกด้วย

......................

[สองวันต่อมา…ภายในรถ]

          “แกจะไม่ดูรายละเอียดหน่อยเหรอเนย์ แฟ้มที่ฉันส่งให้แก เอามาดูสิ”

นิชาภัทรไม่ได้บอกกับลัลน์ลลิตตรงๆ ว่างานที่เธอรับมานั้น มันคืองานบริษัทของเพื่อนรักเพื่อนเก่าของเธอ ขืนบอกไปนางคงเปลี่ยนใจอย่างแน่นอน

          “แกดูมาแล้ว และก็บอกฉันว่าวันนี้เป็นการนัดถ่ายภาพ และถ่ายวิดีโอสั้นๆ แค่พรีเซนต์ขายบ้านขายคอนโด ไม่เห็นจะต้องอ่านอะไรนี่ แกเป็นผู้จัดการฉัน ก็บอกฉันสิ”

ลัลน์ลลิตไม่เข้าใจในท่าทีของนิชาภัทรเลย ทำไมวันนี้ดูแปลก คอยคะยั้นคะยอให้เธอดูรายละเอียดของงานนัก ทั้งที่ทุกครั้งเพื่อนของเธอจะเป็นคนบอกเธอเสมอ