ตอนที่ 25 กาลเวลาเปลี่ยนผัน

[4ปีต่อมา...ณ คฤหาสน์กิจธนะวรกุล]

          “นี่แกเตรียมงานต้อนรับน้องเรียบร้อยดีหรือยังยัยกิม อีกสองวันตากันต์กับหนูพราวมุกก็จะกลับจากอเมริกาแล้ว แม่คิดถึงตากันต์จังเลย ไปเรียนต่อสองปี แต่อยากอยู่ต่ออีกสองปี ไม่กลับมาบ้านเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา กลับมาจะต่อว่าสักหน่อย เจ้าลูกคนนี้ยังไงกัน ไม่คิดจะห่วงพ่อกับแม่บ้างเลยหรือไง”

          “เตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะคุณแม่”

          “แล้วเรื่องงานแต่งงานของแกกับตากริชเป็นยังไงบ้าง การ์ดพิมพ์เสร็จหรือยัง อายุก็ตั้ง 28 แล้ว แต่งไปก็มีหลานให้แม่กับพ่ออุ้มเลยล่ะกัน ถ้ารอตากันต์ คงอีกนาน”

          “ยังค่ะคุณแม่...”

กัญญ์วราจะหาทางออกเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรดี เธอไม่ได้รักคนที่แม่ของเธอหมั้นหมายเลยสักนิด คมกริชลูกชายของเพื่อนแม่ อายุมากกว่าเธอถึงสิบสองปี แถมยังเป็นพ่อหม้ายลูกหนึ่งอีกด้วย

          “ยัยกิม! นี่แกรออะไร ครั้งที่แล้วก็ปฏิเสธลูกชายคุณกอบศักดิ์มาครั้งหนึ่งแล้ว ทำให้แม่เสียผู้ใหญ่ จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว งามหน้ามั้ยล่ะ ลุกขึ้นปฏิเสธเขากลางงานหมั้น ไม่รักษาหน้าพ่อกับแม่เลย มันน่าตีนัก ยัยลูกคนนี้”

บุตรสาวของเธอคนนี้ ไม่เคยทำอะไรได้ดั่งใจของเธอเลย สักครั้ง สร้างแต่เรื่องราวน่าปวดหัวให้กับเธอตลอด

          “มะ-แม่คะ กิมไม่อยากแต่งงานกับคุณคมกริชนะคะ ทำไมคุณแม่ไม่ฟังกิมบ้างล่ะคะ”

กัญญ์วราอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเหลือเกิน ทำไมเธอต้องโดนจำกัดอิสรภาพขนาดนี้ เรื่องทุกเรื่องเธอต้องทำตามที่แม่ของเธอสั่งทุกครั้ง แม้กระทั่งเรื่องคู่ครอง เรื่องหัวใจ เธอก็ไม่สามารถที่จะเลือกอะไรได้เลย

          “แกต้องแต่ง! ผู้ใหญ่เขาคุยกันหมดแล้ว อย่าริอาจคิดถอนหงอกผู้ใหญ่กลางงานอีกล่ะ คราวนี้ฉันจะไม่เอาแกไว้แน่! ยัยกิม”

ครอบครัวตระกูลร่ำรวยทั้งสองตระกูลจะได้เป็นปึกแผ่น กานต์รวีไม่ยอมให้อะไรมาขวางเธอได้ ลูกของเธอทุกคนจะต้องอยู่ในโอวาทของเธอเท่านั้น

          “คุณแม่!”

          “แกจะไปไหนก็ไปยัยกิม ฉันไม่อยากจะคุยกับแกอีกแล้ว รีบไปจัดการเรื่องการ์ดงานแต่งของแกให้เรียบร้อย แกเป็นพี่ก็ต้องแต่งก่อนน้อง เดี๋ยวตากันต์กลับมากับหนูพราวมุก สองคนนั่นก็ต้องแต่งกันเหมือนกัน อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ”

          “...”

          [ณ กองถ่ายละคร]

          “น้องรักเจ้าพี่สุดหัวใจ ไม่มีอันใดที่จะมาพรากน้องจากเจ้าพี่ได้แล้วเพคะ”

          “พี่รักน้องเหลือเกิน ทุนหัวของพี่”

          “คัท!! เยี่ยม วันนี้ทุกคนทำงานได้ดีมาก เลิกกองได้ พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว ทุกคนมาก่อนเวลาหน่อยนะ เสร็จจากปิดกองจะได้เลี้ยงฉลองด้วย...เอ้า! เชิญครับ”

          “กรี๊ดดด! น้องเนย์คะ/พี่เนย์คะ ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ”

เสียงกรี๊ดของเหล่าบรรดาแฟนคลับ หรือเรียกว่า Fc ดังอื้ออึงให้กับไอดอลของตัวเอง ‘ลัลน์ลลิต หรือ เนย์’ ดารานางแบบซุปตาร์แถวหน้าของเมืองไทย

          “โอเคค่ะ ได้เลยค่ะ”

รอยยิ้มแสนหวานถูกส่งไปยังแฟนคลับที่น่ารักของเธอ ที่มักจะติดตามเธอไปเกือบทุกที่ เพื่อส่งกำลังใจให้กับลัลน์ลลิต ระยะเวลาเกือบสี่ปีที่ลัลน์ลลิตโลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงและเติบโตแบบก้าวกระโดด มีฐานแฟนคลับค่อนข้างมากอยู่พอสมควร

          “เนย์ถ้าแกแจกลายเซ็นเสร็จแล้ว มานี่หน่อยนะ”

          “โอเค...หลิว”

ลัลน์ลลิตในวันนี้ คือดารานางแบบแถวหน้าของวงการ หรือจะเรียกว่าเบอร์หนึ่งของวงการบันเทิงเมืองไทยเลยก็ว่าได้ ตอนนี้ชีวิตของลัลน์ลลิตพลิกผันราวกับหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว รายได้เป็นกอบเป็นกำทำให้เธอมีฐานะที่ดีขึ้น พ่อแม่และน้องชายสุขสบาย เธอกอบกู้ทุกอย่างคืนกลับมาได้ในระยะเวลาเพียงสี่ปีเท่านั้น

          “ฉันตกลงรับงานโฆษณาตัวใหม่ให้แกเรียบร้อยแล้วนะ เป็นงานพรีเซนเตอร์โฆษณาคอนโดมิเนียมหรู เขาต้องการดาราดังไปเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ (Brand Ambassador)ให้กับโครงการของเขาน่ะ ส่วนรายละเอียดเดี๋ยวฉันจะแจงแกอีกที ฉันตัดสินใจให้แก คงไม่ต้องถามแกหรอกมั้ง”

นิชาภัทรทำหน้าที่เป็นทั้งผู้จัดการส่วนตัวควบกับตำแหน่งรองประธานกรรมการของบริษัท เธอทำงานด้านนี้มาพร้อมกับ  ลัลน์ลลิต ความโชคดีของเธอ ที่ได้ลัลน์ลลิตเข้ามาเป็นดารานางแบบในสังกัดของเธอ ทำให้บริษัทของเธอมีรายได้ขึ้นสูงมาก

          “อืม แกลงตารางงานไว้ให้ฉันเลยล่ะกัน พรุ่งนี้ละครเรื่องนี้ก็จะปิดกองแล้ว ฉันคงต้องพักเรื่องหนังละครไปสักพักนะหลิว มันมากเกินไป ฉันกลัวคนดูจะเบื่อเอา รับงานโฆษณาพรีเซนเตอร์ก็พอ หรือโชว์ตัวก็ได้”

ทั้งงาน ทั้งเรียน ลัลน์ลลิตสายตัวแทบขาด อีกสองเดือนเธอก็เรียนจบในระดับปวส.แล้ว ลัลน์ลลิตจะลงเรียนต่อในระดับปริญญาตรีเลย ในเมื่อมีโอกาสแล้ว เธอก็ควรจะสานฝันของเธอให้สำเร็จ อาจจะมาช้ากว่าคนอื่นหน่อย แต่ก็โอเค

          “ไม่มีใครเบื่อแกหรอกเนย์ แกดูแฟนคลับแกสิ แต่ถ้าแกเหนื่อยก็เอาอย่างที่แกบอกแล้วกันนะ ฉันไม่อยากใช้งานแกหนัก เออ วันนี้เราไปนั่งหาไรกินกันมั้ยเนย์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกน่ะ”

          “อืม ได้สิ ฉันโทรบอกที่บ้านก่อนแล้วกันนะ”

          “โอเค...เออ...ตาดนย์เรียนหมออยู่ปีหกแล้วนี่ ใกล้จะจบแล้วสิ ยังไงถ้าตาดนย์ว่าง แกพาน้องแกมาแคสงานกับฉันหน่อยนะ”

          “ฉันบอกแล้ว ดนย์ไม่เอางานด้านนี้หรอก แกต้องไปตื้อเอง แต่ฉันว่าตาดนย์เขาไม่น่าจะเป็นได้หรอก ท่าทางแข็งทื่อแบบนั้น อีกอย่างดูเป็นเด็กเนิร์ดอย่างนั้น ทำไม่ได้หรอกหลิว แกอย่าเสียเวลาเลย”

          “แหม เมื่อก่อนแกเองก็ไม่ได้เป็นแบบนี้นะเนย์ เดี๋ยวสอนไปก็เก่งเองแหละ ฉันเชื่อว่าตาดนย์แคสผ่านแน่นอน หล่อขนาดนี้ หุ่นดี สูงด้วย บ้านนี้งานดีกันจังเลยนะ ไม่รู้กินอะไรกันมา”

          “เรื่องนี้ แกต้องไปถามพ่อกับแม่ฉันนู่น พวกฉันก็ได้แต่   อานิสงค์ทั้งนั้นแหละ”

ถึงแม้ว่าลัลน์ลลิตจะผ่านความยากลำบากในชีวิตมาอย่างแสนสาหัส แต่มีสิ่งหนึ่งที่ช่วยให้เธอผ่านพ้นเรื่องนั้นได้ ก็คือหน้าตาหรือเบ้าหน้าฟ้าประทาน(พ่อแม่ประทานให้) ที่ทำให้เธอใช้สิ่งนี้ในการพลิกวิกฤติต่างๆ ขึ้นมาได้

[ณ ร้านอาหารญี่ปุ่น]

          “อีกแล้วหลิว...แกจะพาฉันอ้วนนะแบบนี้ นัดทีไร แกเลือกร้านนี้ทุกทีเลย และดูแกสั่งมาแต่ละอย่าง น้ำหนักฉันต้องขึ้นแน่ๆ เลย”

ลัลน์ลลิตมองอาหารที่เพื่อนของเธอสั่งมาเพราะความหิว

          “ก็ฉันอยากกินอ่ะ แกไม่อ้วนหรอก หุ่นกำลังดี และดีมากๆ ด้วยล่ะ ไม่ต้องห่วงมื้อนี้ มื้อเดียว...”

          “ฉันก็เห็นแกพูดแบบนี้มาตลอดหลิว แกก็ดูหุ่นตัวเองด้วย ช่วงนี้อวบขึ้นนะ”

ลัลน์ลลิตมองเพื่อนสาวของตัวเอง นิชาภัทรมีส่วนสูงที่น้อยกว่าเธอเล็กน้อย แต่รูปร่างของเพื่อนเธอจะอุดมสมบูรณ์กว่าเธอพอสมควร หรืออาจจะเรียกว่าอวบระยะสุดท้ายก็เป็นได้

          “น่า...ไม่มีใครสนใจฉันหรอก และฉันเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะคบใครหรอกเนย์...อืม...พูดเรื่องนี้ทีไรก็เศร้าทุกที”

นิชาภัทรมีทุกอย่างครบ ไม่ว่าจะเป็น ฐานะ ชาติตระกูล แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่สามารถมีได้ นั่นก็คือการใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง